So, here we are then.
The public mask broken and swept up like glass into a heap.
Here’s the beginning the preamble eyes closing hesitantly cautiously rousing from sleep.
This is the beginning of the end of the beginning of the end and you’re feeling OK.
The end in plain sight, grotesquely.
It curls up, snoring, into a nice-sounding poem.
Nice hollow words for everyone to enjoy.
To romanticise death is a poisonous act.
The death of a fruit fly is not tragic, it’s hopeless.
The image of the white-beer-sozzled fruit fly winks at me, invites me to charge it with meaning, to employ it in the poet’s own myth, for profit.
I know what I’m doing.
Bidding the day farewell from the quayside, where it’s safe and everyone gets to reach a ridiculously old age.
Mark Baumer was run over by an SUV.
His death is dumb and awful and I feel hatred for the dumb, awful driver of the SUV.
How many Mark Baumers might we lose this year?
I want to build a lighthouse out of the skulls of all the Mark Baumers we lost in 2017.
To lob the blood-red light kilometres into the world.
Burn it into the most sensitive retina, screw shut the economy’s maddest nerve endings.
What is our duty?
Our duty as people is to learn to care for everyone and everything.
What’s so hard about that, really?
Every working day a Mark Baumer hangs himself.
In my dreams I thrust my shoulders under his knees just in time.
In my dreams I feel the hot steel of the SUV buckle around my balled-up fist and Mark is safe.
Crying and afraid, barefoot and wet, but safe.
All the Mark Baumers of the world drift off to sleep contentedly.
What drives this violence?
The short answer: industry.
A longer answer: the protest and the parade are prepared with the same pomp and pageantry.
Another answer: man, like a cast iron heater, should be democratically bled from time to time.
I can only mourn the names I know.
Only the mad know all the names.
The purpose of this poem is linguistic pyromania.
Juvenile, I know, but the author died long before the flame.
What awaits us now?
The reckless violence of consensus.
I see the most beautiful and generationless people, walking the hallways of the art school so beautiful.
Bobbing in a sea of white men, art is born.
The Art that Art dares to be.
Retromania as Art, and vice versa. 03/10/17.
A lot of bodies, few people.
Even fewer artists.
Staying afloat on briefcases full of references.
The embraces of art betrayers.
On my cheek I still feel the Judas kiss of the entrepreneur-artist.
A mark impossible to wipe away.
The fashion on display at the art school is extremely beautiful.
Fashion is the most didactic proof of two-directional traffic between language and reality.
This is an absolute masterpiece!
But it’s no good to me.
Observe everything, admire nothing.
Everything is a tool, everything useful.
Hence too the novel.
Hence too the poem.
Hence too the novelist.
Hence too the poet.
Hence you too.
What awaits us now.
Live young, die slow.
I am the squandered trust!
The self-hatred in the covered logo.
The above and the underground.
The tax collector and the writ.
The horizontal art world.
Seeing everything in a symbolic order and yet carrying on with life.
This is the work of people.
Investing with a familiar face.
Hiring your personal bodyguards.
Taking all the time in the world to shave your legs.
Take care of the folds in the skin of the present, you can’t do without them.
Without Viagra or the pill there’s no porno, and vice versa.
A suicide in the right circles is deadly.
Sorry, I digress.
All my orifices are hungry.
Without these carbon chains nothing has any meaning anymore.
Once you’ve come to distrust their naturalness, of course.
Tomorrow my boss is back and this realisation keeps me up at night.
What will happen next?
Without it there’s no I, but not vice versa.
You’d call this narcissism.
For me it’s the unadulterated joy of existence.
Fuel for this body.
My poor anus was the first social asset to be privatised.
White-plate criminality would make me angrier than I am.
Above all, what I am is tired.
This all costs us a lot of effort and money and effort and money.
Like the mad, they’re after a substance I can’t shake.
The future was not, cannot be cancelled.
It smells like a dangerous prototype.
A validated feeling of success, a certain sense of responsibility, of orders.
The day’s nerve ending is listening for any form of contact.
Anything as long as there is touching.
Is what I want to say.
Labour has always been precarious.
So where did the present grow its rust?
What to do when there’s nothing more to be done?
Give the market access to our sleep and watch all our dreams pulse in neon.
Numb the social brain with 24/7 access to itself.
Numb the social brain with the possibility of anxiety, hate and data politics.
Numb it, submit and let go.
2018, alive, still.
2018, floating around in a city full of tired poets.
Tired poets copy the aesthetic of a dark Zeitgeist.
Tired poets without imagination.
The method that survives the work is a dead method.
Different forms of engagement hang side by side on the wall of the exhibition.
The art of riskless thinking.
There’s no fight in middle ground.
Reliable income tenderly smears a salve on my irritated skin cells.
In the meantime evening has fallen, and I’m yearning for the 21st century.
To put it another way: for the 21st century to begin already.
Going to sleep in this permanent now is an autonomous political act, nothing more.
Nor anything less.
Without a fight the I is nothing.
Recently little old me found himself unexpectedly without a transversal expert coach.
What to do?
Usher in the disease, pixel by pixel.
With an ear pressed to the wall.
If only I had an eye for every keyhole, a camera for every shower.
Awakening from collective hallucination, future.
Awakening from numbing horizontalism, future.
Divorcing sleep of dreams, future.
Producing poetry as shareable reverie, future.
Distilling reverie into a head-butt, future.
The distance between thinking and head-butt, future.
Vanishing into the solid certainty of the top-down.
The cadence of the dizzying procession of bosses.
Dreamt about coalitions of coalitions, communities of communities.
Embracing each other in unadulterated agonism.
Filled with hope I skip down the street.
What do I encounter?
An I with room for more.
The only noble function: to move us from place to place.
Dissensus doesn’t need a me.
Calling my name until the syllables flake off.
Forge a hammer from the rubble of collected sounds.
The marble umbilical cord between high street, university and arts centre.
Smash it, smash it, smash it.
My opportunities on the employment market dwindle away until the I doesn’t count.
Believe it or not, I agonised a month over those last 9 lines.
Who will pay me for it?
Again: What does it mean to live in this city tonight?
Thanatology for the cowardly.
The quiet horror of the blunt knife and the throat.
Again: save your spanner.
The reckless violence of con-sen-sus.
Diatribe: the poetry of leisurely self-abasement.
The purpose of this poem is to dethrone other poems.
I see the mechanism but don’t feel the output.
I hear the words spilling out but don’t feel the urgency.
Searching for intimacy between two mirrors.
How much Arno is too much?
Contaminating the fragile language of self-absorption with.
It’s spring 2018 and we’re reading passionate miner’s poetry.
In the United States bodies fill the streets for and against gun violence.
In Poland bodies fill the streets for and against the sanctity of such bodies.
The news informs me promptly of such matters.
The product in my hands whispers her long history to me and I can’t help but giggle to myself.
Why should I understand what’s unfolding here?
Surely that’s what poetry criticism is for.
Surely that’s what the poet-reviewer is for.
Surely that’s what the university is for.
Toddlers learning to walk, what a sick joke.
Hole in the market: ergonomic office chairs for toddlers.
The comfort that your little labourer deserves.
The subsequent phone call to Vitra fits perfectly within this poetic vision.
Sorry, where was I?
It’s Sunday 08/04/18 and I wish work would free me from the weekend.
Limping through a city of able-bodied projects.
The noise, chaos, has no rhythm to it.
Hier staan we dan.
Het publieke masker gebroken en bijeengeveegd als glas.
Enkel in het gebeuren muteren de dingen dus laten we eraan beginnen.
Aldus het begin.
De aanhef.
De ogen aarzelend opslaan omzichtig uit de slaap.
Dit is het begin van het einde van het begin van het einde en je voelt je OK.
Het einde helder, grotesk in zicht.
Het krult zich snurkend tot een goed klinkend gedicht.
Mooie holle woorden waar iedereen van houdt.
Het romantiseren van de dood is een giftig iets.
De dood van een fruitvlieg is niet tragisch, is hopeloos.
Het beeld van de in witbier verdronken fruitvlieg wenkt naar me.
Nodigt me uit ze op te laden met betekenis, ze in te zetten in de eigen mythe.
Het eigen gewin.
Ik weet wat ík doe.
De dag uitzwaaien vanop de kade, waar het veilig is en iedereen belachelijk oud wordt.
Mark Baumer werd overreden door een SUV.
Zijn dood is dom & vreselijk en ik voel haat voor de domme vreselijke bestuurder van de SUV.
Hoeveel Mark Baumers kunnen we dit jaar nog verliezen?
Ik wil een vuurtoren bouwen met de schedels van alle Mark Baumers die we in 2017 verloren.
Het bloedrode licht kilometers ver de wereld in knuppelen.
Branden op het gevoeligste netvlies.
De waanzinnigste zenuwuiteinden van de economie dichtschroeien.
Wat is onze taak?
De taak van de mens is om voor iedereen en alles te leren zorgen.
Wat is daar echt moeilijk aan?
Elke werkdag hangt een Mark Baumer zich op.
In mijn dromen stuw ik mijn schouders net op tijd onder hun knieën.
In mijn dromen voel ik het hete ijzer van de SUV rond mijn gebalde vuist plooien en is Mark veilig.
Bang & huilend.
Blootsvoets & nat, maar veilig.
Alle Mark Baumers vallen tevreden in slaap.
Wat drijft dit geweld?
Het korte antwoord: industrie.
Een langer antwoord: de betoging & de parade kennen dezelfde voorbereiding.
Een ander antwoord: een mens, als een verwarming, dient democratisch ontlucht.
Ik kan enkel rouwen om de namen die ik ken.
Enkel de gek kent alle namen.
Het doel van dit gedicht is talige pyromanie.
Puberaal, ik weet het, maar voor de vlam was de auteur al lang gestorven.
Wat staat er ons nog te wachten?
Het drieste geweld van consensus.
03.10.17.
Veel volk, weinig mensen.
Nog minder kunstenaars.
Drijvende op aktetassen vol referenties.
Omhelzingen van kunstverraders.
Aan mijn wang plakt de judaskus van de ondernemer-kunstenaar.
Een onmogelijk weg te vegen kenteken.
Dit is een groot meesterwerk!
Maar ik kan er niets mee aan.
Observeer alles, bewonder niets.
Alles een werktuig, alles bruikbaar.
Dus ook de roman.
Dus ook het gedicht.
Dus ook de romancier.
Dus ook de dichter.
Dus ook jij.
Wat staat er ons nog te wachten.
Lang sterven, jong leven.
Ik ben het geschokte vertrouwen!
De zelfhaat in het bedekte logo.
De boven & de ondergrond.
De fiscus & het dwangbevel.
De horizontale kunstenwereld.
Alles zien in een symbolische orde, en toch verder leven.
Dit is het werk van mensen.
Beleggen bij een gezicht dat je vertrouwt.
Je eigen lijfwachten optrommelen.
Lekker uitgebreid de benen scheren.
Verzorg de plooien in de huid van het heden, je kan niet zonder hen.
Zonder Viagra of Pil geen porno, & vice versa.
Een zelfmoord in de juiste cirkels is dodelijk.
Sorry, ik ben op het verkeerde spoor.
Al mijn holtes hebben honger.
Zonder deze koolstofkettingen heeft niets nog betekenis.
Eens je de natuurlijkheid hiervan wantrouwt natuurlijk.
Morgen is mijn baas terug en dit besef houdt mij wakker.
Wat volgt er dan?
Zonder het geen ik, niet vice versa.
Jij noemt dit narcisme.
Voor mij is het onversneden bestaansvreugde.
Brandstof voor dit lichaam.
Mijn arme anus werd het eerst onttrokken aan het sociale veld.
Witteboordencriminaliteit zou mij bozer moeten maken dan ik ben.
Wat ik vooral ben is moe.
Dit alles kost ons veel moeite & geld & moeite & geld.
Ze zijn als gekken op zoek naar een middel dat ik niet kan overgeven.
De toekomst werd niet, kan niet afgelast.
Het ruikt hier naar een gevaarlijk prototype.
Het ruikt hier naar iemand die op het punt stond iets van tel te gaan zeggen.
Het ruikt hier naar een wakkere burger, volmaakt & af.
Naar een gevalideerd gevoel van succes & verantwoordelijkheidszin.
Naar een ongevraagd mandaat, eenzaam & smerig.
Het zenuweinde van deze dag staat open voor elk mogelijk contact.
Zolang er maar geraakt wordt.
Is wat ik wil zeggen.
Arbeid was altijd al precair.
Dus wie legt de roest dan wel op het nu?
Wat moeten we doen wanneer niets meer kan?
Geef de markt toegang tot de slaap, voor ik wakker word.
Verdoof het sociale brein met 24/7 toegang tot zichzelf.
Verdoof het sociale brein met de mogelijkheid tot angst, haat & datapolitiek.
Verdoof het, geef toe & laat los.
2018, levend, nog steeds.
2018, ronddolend in een stad vol vermoeide dichters.
Vermoeide dichters kopiëren de esthetiek van een donkere tijdsgeest.
Vermoeide dichters zonder verbeelding.
De methode die het werk overleeft is een dode methode.
Aan de muur van de expo hangen verscheidene vormen van engagement naast elkaar.
Het midden is zonder strijd.
Ondertussen is het weer avond, en verlang ik naar de 21ste eeuw.
Anders gezegd: dat de 21ste eeuw snel zou gaan beginnen.
Gaan slapen in dit permanente heden is een autonome politieke daad, meer niet.
Maar ook niet minder.
Zonder strijd stelt ik niets voor.
Dat ikje viel onlangs geheel onverwacht zonder transversale expertencoach.
Wat nu gedaan?
Pixel per pixel de ziekte binnenhalen.
Met het oor tegen de muur gedrukt.
Had ik maar een oog voor elk sleutelgat, een camera voor elke douche.
Ontwaken uit de collectieve hallucinatie, toekomst.
Ontwaken uit verlammend horizontalisme, toekomst.
Het dromen onttrekken aan de slaap, toekomst.
Poëzie produceren als roes, toekomst.
Roes destilleren tot kopstoot, toekomst.
De afstand tussen denken & kopstoot, toekomst.
Opgaan in de stalen zekerheid van de top-down.
De cadans van de kolkende vaart der bazen.
Gedroomd over coalities van coalities, gemeenschappen van gemeenschappen.
Elkaar omarmend in onversneden agonisme.
Vervuld van hoop huppel ik de straat op.
Wat loop ik tegemoet?
Een ik met ruimte voor meer.
Dissensus heeft een mij niet nodig.
Mijn naam roepen tot de syllaben eraf vallen.
Met die gewonnen klanken een hamer smeden.
De marmeren navelstreng tussen winkelstraat, de universiteit, het kunstencentrum.
Kapotslaan, kapotslaan, kapotslaan.
Mijn kansen op de arbeidsmarkt verkleinen, tot ik niet meer meetelt.
Geloof het of niet, maar ik deed een volle maand over deze laatste 9 regels.
Wie betaalt mij hiervoor?
Opnieuw: wat betekent het om vanavond in deze stad te leven?
De stille horror van het botte mes op de keel.
Opnieuw: wie of wat legt de roest dan wel op het nu?
Het drieste geweld van con-sen-sus.
Het doel van dit gedicht is om alle andere gedichten te onttronen.
Poëtica van de gemakzuchtige zelfvernedering.
Ik zie het mechanisme, maar voel de output niet.
Ik hoor de woorden stromen, maar voel de noodzaak niet.
Tussen twee spiegels gaan staan, op zoek naar intimiteit.
De enige haalbare.
Hoeveel Arno is te veel Arno?
De fragiele taal van zelfabsorptie besmetten met ingefluisterde klassenhaat.
Het is lente 2018, en luidop lezen we hartstochtelijke mijnwerkerspoëzie.
In de Verenigde Staten komen lichamen op straat voor & tegen wapengeweld.
In Polen komen lichamen op straat voor & tegen de heiligheid van dat lichaam.
Wereld, al jullie berichten bereiken mij tijdig.
Het product in mijn handen fluistert me haar lange geschiedenis toe.
De afstand, de afstand!
Een pijn zonder bard.
Ik giechel flink in mijn vuist.
Waarom zou ik moeten begrijpen wat zich hier voltrekt?
Daar is de poëziekritiek toch voor.
Daar is de dichter-recensent toch voor.
Daar is de universiteit toch voor.
Kleuters leren lopen, wat een wrede grap.
Gat in de markt: ergonomische bureaustoelen voor kleuters.
Het comfort dat de allerkleinste arbeider verdient.
Het is zondag 08.04.18 en ik wil dat werk mij van het weekend bevrijdt.
Strompelen door een stad van wandelende projecten.
Geruststellende contradicties, op weg naar elkaar.
Het lawaai, chaos, kent geen ritme.
