Sarah Posman
- Belgium -
Translated by Sarah Posman
-
EX DAEMON (fragment 2) / EX DAEMON (fragment 2)
The noise, chaos, has no rhythm to it.
A school yard’s emptiness in summer.
Deprive us of parataxis and I’ll go crazy.
Obviously!
This is an observation of utmost triviality.
There’s nothing like permaminent threat to get the political heart pumping.
Lately I’ve been feeling so possessed by geopolitics.
That I’m losing sleep over it.
Geopolitics has been keeping me from my sleep.
But that’s where capital’ll fail.
Realism and capitalism used to be holiday sweethearts.
But now winter is coming.
Remember: Fridays are for decolonisation, lads!
Wear the right outfit.
Curate your appearance, till nothing’s left!
Get Lucky Now Arno Van Vlierberghe!
Win your chance to!
How lovely all this appears!
To be so alive.
Thinking, enjoying, eating, drinking &tc.
This month you too will score, Arno Van Vlierberghe!
And remember: Experience is Essential!
Obviously, it’s always okay for you to die.
The body’s location is the shop, & vice versa.
The beautiful shiny objects in a state of rust.
The rare emotional outpouring over lame supermarket products.
Empathy, a no threshold indulgence.
Such presumptuous sentimental insidious nonsense.
I feel sabotaged.
Throw a shoe in the sunset’s radarworks.
Nothing’ll do.
Not at this pace!
Shit, emotion after all.
On the escalator I’m overwhelmed by the terrible feeling.
People, objects.
To be face-to-face with a lonely product.
Waiting for completion.
Now what?
Growing closer.
At any cost.
Joining all our wrists.
Cuffs, velcro, magnetic strips.
Ratchet straps if that’s what it takes.
Yes, a hundred pages of this kind of poetry!
Rhythm needs range.
This poem’s goal is friendly hegemony.
This poem’s a junk, addicted to its own crisis.
Arno crisis.
Your crisis.
Our crisis.
As long as there’s crisis, is what I mean.
I don’t trust this form.
Luckily I don’t have a choice.
If form is foe, then I choose their side.
The luxury of choice knee on throat.
This poem is a total catastrophe.
It sings pessimism’s monophonic mantras, the night side of thought.
Gagging pauper poetry hits the charts.
101 pages of searching for that OK feeling.
Nobody needs this thing.
And yet it must be written.
Anti-this & anti-that: I want more more more!
This thing is a raft.
A craftily made information stream and you don’t even notice!
This poem’s goal is anti-sociology.
This poem’s goal is more politics.
Waking up every day with extreme violence in one’s finger tip.
I’m starting to make myself redundant.
Finally!
There wasn’t much Arno left.
This poem’s goal is to let the demonic enter poetry.
Fuck the boundaries between the animal, the human, the divine.
Don’t believe them.
And remember: Expiry is Essential!
Meanwhile, Romantic reflections about the mobilised class.
The mobilisable class.
The streets can take our human drama fine for now.
Help, I have newspaper in my blood.
Now what?
Looking at things mindlessly.
Feeling my day’s blade on the throat, and gulping anyway.
I’m the expert on this journey.
I’m the addict.
And my mouth means its intentions.
Amplify the cell division’s sound until there’s tears resounding.
Deafening, desolate but there.
Shape it into a howling sound poem that makes every cell sing.
A viral didactic song about civic desires and crises.
Counter-revolutionary boredom that yields more than it costs.
Under a dead letter’s honor guard I crawled towards you barefoot.
Het lawaai, chaos, kent geen ritme.
De leegte van een schoolplein in de zomer.
Ontneem ons de parataxis en ik word gek.
Natuurlijk!
Dit is een observatie van de banaalste soort.
Niets beter dan permaminente dreiging om het politieke hart aan de pomp te krijgen.
Ik voel me de laatste tijd zo bezeten door geopolitiek.
Dat ik er de slaap over laat.
Geopolitiek houdt mij dus uit mijn slaap.
Maar het kapitaal zal hierin falen.
Realisme en het kapitaal waren vakantieliefjes.
Maar nu breekt er een winter aan.
Denk eraan: vrijdag dekolonisatiedag jongens!
Draag passende kledij.
Cureer je uiterlijk, tot niets meer overblijft!
Get Lucky Now Arno Van Vlierberghe!
Win je kans op!
Hoe heerlijk lijkt dit allemaal!
Springlevend te zijn.
Denken, genieten, eten, drinken &tc.
Deze maand scoor óók jij, Arno Van Vlierberghe!
En denk eraan: Beleving is Belangrijk!
Natuurlijk, je mag altijd sterven.
Locatie van het lichaam is de winkel, & vice versa.
De mooie glinsterende objecten in een toestand van roest.
De zeldzame emotionele uitstorting over lullige producten in de supermarkt.
Empathie, een blanco aflaat zonder drempel.
Wat een aanmatigende sentimentele verraderlijke onzin.
Ik voel me gesaboteerd.
Gooi een schoen in het radarwerk van de zonsopgang.
Niets zal volstaan.
Niet aan dit tempo!
Shit, dan toch emotie.
Op de roltrap word ik overvallen door het verschrikkelijke gevoel.
Mensen, objecten.
Oog in oog staan met een eenzaam product.
Wachtend op vervollediging.
Wat nu?
Naar elkaar toegroeien.
Koste wat het kost.
Al onze polsen verbinden.
Handboeien, velcro, magneetstrips.
Spanbanden als het moet.
Ja, honderd pagina’s lang dit soort poëzie!
Ritme vraagt ruimte.
Het doel van dit gedicht is vriendelijke hegemonie.
Dit gedicht is een junk, verslaafd aan haar eigen crisis.
Arno crisis.
Jouw crisis.
Onze crisis.
Zolang er maar crisis is, is wat ik bedoel.
Ik vertrouw deze vorm niet.
Gelukkig heb ik geen keuze.
Staat vorm aan de kant van de vijand, dan ik ook.
De luxe van de keuze met een knie op de keel.
Dit gedicht is een totale catastrofe.
Het bezingt de monofone mantra’s van het pessimisme, de nachtzijde van het denken.
Kokhalzende pauperpoëzie haalt de hitlijsten.
Een 101-pagina’s durende zoektocht naar het OK’e gevoel.
Niemand heeft dit ding nodig.
En toch moet het geschreven.
Anti-dit & anti-dat: ik wil meer meer meer!
Dit ding is een vlot.
Een vlot leesbare informatiestroom en je merkt het niet eens!
Het doel van dit gedicht is anti-sociologie.
Het doel van dit gedicht is méér politiek.
Elke dag wakker worden met extreem geweld in de vingertop.
Ik begin mezelf overbodig te maken.
Eindelijk!
Er bleef niet veel Arno over.
Het doel van dit gedicht is om het demonische de poëzie binnen te laten.
Fuck de grenzen tussen het dierlijke, het menselijke, het goddelijke.
Geloof ze niet.
En denk eraan: Believing is Belangrijk!
Ondertussen, Romantische bespiegelingen over de gemobiliseerde klasse.
De mobiliseerbare klasse.
De straat kan ons menselijk drama voorlopig nog prima slikken.
Help, ik heb krant in mijn bloed.
Wat nu?
Meningloos naar de dingen kijken.
Het lemmet van mijn dag tegen de keel voelen, en toch diep slikken.
Ik ben de expert op deze reis.
Ik ben dé verslaafde.
En mijn mond meent zijn bedoelingen.
Versterk het geluid van de celdeling tot de scheur weer klinkt.
Oorverdovend, troosteloos maar dáár.
Vorm er een jankend klankgedicht mee dat elke cel laat zingen.
Een viraal didactisch lied over civiele verlangens en crises.
Contrarevolutionaire verveling die meer opbrengt dan ze kost.
Onder een erehaag van dode letters kroop ik jullie blootsvoets tegemoet.
