Jonathan Beaton
- United Kingdom, Belgium, -
Translated by Jonathan Beaton
-
THE SITUATION 1 / DE SITUATIE 1
2016_12_27_16_29 — The outstretched hand — The non-world — Liberal nostalgia
2016_12_27_16_29. Finally, having arrived at the crossroads, we could see The Situation materialising. The political, economic, cultural, social situation. The nice houses emptied. The conference rooms, too. The cinemas. The party headquarters. The temples. This is the current time of writing. This is what we have to work with. This is, in brief, The Situation. It is at this moment – this one, indivisible moment – that I feel truly at home, a paid-up member of the most beautiful non-world that today has to offer. One with the indefatigable God-and-Fatherland voices. I.M., your outstretched hand is not mine. What is The Situation? Not factions but transactions. My brain now a stock market, a transfer zone where little becomes nothing. My work, my home, my nest. The organisation around me swells, contracts, encloses me like an amniotic sac where growth is still permitted. All around me the waste of the past century. A bundle of energy, alone in a space. What is The Situation? The poem as dialogue, an Arno that doesn’t want to talk.
Translated by Jonathan Beaton2016_12_27_16_29 — De uitgestrekte hand — De niet-wereld — Liberal nostalgia
2016_12_27_16_29. Tot slot, aan het kruispunt gekomen, zagen we De Situatie samenkomen. De politieke, economische, culturele, sociale situatie. De mooie huizen leeggehaald. De vergaderzalen ook. De bioscopen. De partijlokalen. De tempels. In deze tijd verschijnt deze tekst. Dit is ons werkbaar materiaal. Kortweg, De Situatie. Dit ogenblik, dit ene ondeelbare ogenblik voel ik me werkelijk thuis, ingeschreven in de mooiste niet-wereld van nu. Een met de nooit vermoeide God-en-vaderland-stemmen. I.M., jouw uitgestrekte hand is de mijne niet. Wat is De Situatie? Geen relaties, maar transacties. Nu ook mijn hersenen een beurs, een transferzone van weinig tot niets. Mijn werk, mijn thuis, mijn nest. De organisatie rondom me, zwelt aan, trekt dicht, klapt toe als een vruchtzak waarin een ik nog groeien mag. Rondom mij het restafval van de vorige eeuw. Een hyperpersoon, alleen in een ruimte. Wat is De Situatie? Het gedicht als dialoog, maar een Arno wil niet praten.
-
THE SITUATION 2 / DE SITUATIE 2
Me, work – Anguish Language – The new barbarism – My resources, my tools
What is The Situation? And why should we shut it down? All that is solid melts into PR. Me, work. Dismantling the institution, in search of a community. Find more institution. Of course. Institutions, notions, people bent on power. Of course. The new barbarism. In brief, The Situation. My resources, my tools. Also The Situation. Heroically and ridiculously I march to work. Left-right-left-right-left-right, all charged up and full of potential, strategically shambolic. I don’t know yet what I’ll do. Play it straight like the others, why exactly I don’t know. To not be afraid anymore? Mindlessly and guilelessly buy what’s still left to buy. It’s gradually getting dark and hard to breathe. What is The Situation? Not work, but occupation. Hunting in a field of extreme power dynamics. Stretched and blind, I move through the 24/7 in search of respite. In search of slumbering resistance. The economically robust family. A war of my own, entirely mine to lose, to give up deferentially to a tangible enemy. I wish I had something hopeful to say, something useful. The predictable consolation I feel as member of a powerful set-up, worn like lubricated livery, a flag for parading, ragged but acceptable. Impatient capital, wait for me! I’ll be your sentry. There will never be a better now! To ra-di-ca-lise! What is The Situation? No one’s left, no one’s left and I’m alone, I’m alone now.
Translated by Jonathan BeatonIk, werk — Anguish Language — Nieuwe barbarij — Mijn middelen, mijn instrumenten
Wat is De Situatie? En waarom zouden we ze tot stilstand brengen? All that is solid melts into PR. Ik, werk. Het instituut ontmantelen, op zoek naar een gemeenschap. Meer instituut vinden. Natuurlijk. Instituties, denkbeelden, personen en machtsintenties. Natuurlijk. De nieuwe barbarij. Kortweg, De Situatie. Mijn middelen, mijn instrumenten. Ook De Situatie. Heldhaftig en belachelijk marcheer ik naar werk. Links-rechts-links-rechts-links-rechts, opgeladen en vol van potentieel, strategisch in de war. Ik weet nog niet wat ik zal doen. Net doen als de anderen, ik weet niet goed waarom. Om niet meer bang te zijn? Achteloos en argeloos kopen wat nog te kopen valt. Het wordt stilaan donker, het ademen gaat moeizaam. Wat is De Situatie? Geen werk, maar bezetting. Op jacht in een veld van extreme machtsverhouding. Uitgesmeerd en blind beweeg ik me door de 24/7 op zoek naar rust. Naar slapende weerstand. Naar de economisch robuuste familie. Naar een eigen oorlog, geheel de mijne om te verliezen, in eerbied over te geven aan een tastbare vijand. Ik wou dat ik iets hoopvols te zeggen had, iets nuttigs. De voorspelbare geruststelling die ik voel, lid van een krachtige set-up, gedragen als een geolied uniform, een paraderende vlag met toegestane kuren. Ongeduldig kapitaal, wacht op me! Ik wil jouw schildwacht zijn. Er is geen betere nu! Te ra-di-ca-li-se-ren! Wat is De Situatie? Er is niemand meer, er is niemand meer en ik ben alleen, ik ben alleen nu.
-
THE SITUATION 3 / DE SITUATIE 3
Praxis of love – Resumption of movement – Only echo – Exit
What is The Situation? It is almost morning and I’m standing at my post. Pondering the early aesthetics of war, corporate infighting and the sputtering blood that keeps me going. My breathing calm, my muscles warm again, my mind clear again. You in the centre would do well to mind your heads. There will never be a better now. The words and their echo are as ever they were. Hardly perceptible in the tumult of the city. In all our factories and in all our offices and all the stations and all the prisons and all the hospitals. Now only echo, and then no more. What is The Situation? With proud chin and head held high, I strangle my workplace. Bury it, leave it behind. What do you see now? It’s morning and I shred my skin on the world around me, mercilessly, coarsely. What do you see now? Forgetting in the rhythm of our bodies what movement was. What do you see now? That all your thinking in this world will be my thinking. That all your belief in this world will be my belief. What do you see now? The power of speculation, the power of difference. What do you see now? Cold intimacy, disguised as praxis of love, wiped away by a new wind that blusters through our history. What do you see now? A wedding, the street and the institution. What is The Situation? What is our duty? Radical empathy. What is The Situation? I forfeit the community that never was. What is The Situation? The forlorn vitality of an Arno. I won’t smooth my edges. Not for you, not for me. What is The Situation? I’m becoming impossible.
Translated by Jonathan BeatonLiefdespraxis — Weer in beweging komen — Niks dan echo — Exit
Wat is De Situatie? Het is bijna ochtend, en ik sta op post. Denkend aan de beginselen van oorlogsesthetiek, corporate infighting en het sputterende bloed, dat mij draaiende houdt. De adem rustig, de spieren weer warm, de geest weer helder. Jullie in het centrum mogen wel opletten. Er bestaat geen beter nu. De woorden als vanouds, de echo als vanouds. Nauwelijks verstaanbaar in het tumult van de stad. In al onze fabrieken en in alle kantoren en alle stations en alle gevangenissen en alle ziekenhuizen. Niks dan echo, en dan ook geen echo meer. Wat is De Situatie? Met een rechte kin, een opgeheven hoofd, mijn werkplek wurgen. Begraaf het, laat het achter. Wat zie je nu? Het is ochtend en ik schuur me aan de omwereld, genadeloos en grof. Wat zie je nu? In het ritme van onze lichamen vergeten wat beweging was. Wat zie je nu? Dat al jullie denken op deze wereld mijn denken zal zijn. Dat al jullie geloof op deze wereld mijn geloof zal zijn. Wat zie je nu? De kracht van speculatie, de kracht van het verschil. Wat zie je nu? Koude intimiteit, vermomd als liefdespraxis, weggeveegd door een nieuwe wind in onze geschiedenis. Wat zie je nu? Een huwelijk, de straat en het instituut. Wat is De Situatie? Wat is onze taak? Radicale empathie. Wat is De Situatie? Ik vermaak de gemeenschap die nooit heeft bestaan. Wat is De Situatie? De wanhopige vitaliteit van een Arno. Ik maak me niet glad. Niet voor jou, niet voor mij. Wat is De Situatie? Ik word onmogelijk.
-
THE SITUATION 4 / DE SITUATIE 4
The goodbye – Radicality of Love – Centrophobia – Panic
What is The Situation? Why should we shut it down? And how? The words waft in from every dark corner. I have a proposal. Let’s usher in a new beginning. Not consecution but contradiction. Movement and stillness. Order and disorder. Light and darkness. Look closely and say what you see. A linguistic virus, fruit for the future. Believe in betrayal. In immobility, non-existence. Believe in terror. Desertion, courage, doubt, and what else? I see the prevailing facts for what they are and admit nothing. I honour. I believe. I want. Let’s begin with an indisputable fact: yes, it was ‘me’. My body is ready, drenched in the perfume of the past. I am taken up by the rhythm I didn’t know I lacked! I sing a song that closes the ranks, I believe in the fruit for the future that is the poet. What is The Situation? Think of the beginnings, the rhythmic resumption of movement. I don’t know yet what I’ll do. Anxious, cautious, driven, able, alive. I stand at my post and I sing: let the panic melt away.
Translated by Jonathan BeatonHet afscheid — Radicality of Love — Centrumvrees — Langzaam uit de paniek
Wat is De Situatie? Waarom zouden we ze tot stilstand brengen? En hoe? Van overal uit het donker drijven de woorden aan. Ik heb een voorstel. Laten we vooraan opnieuw beginnen. Geen sequentie, maar contradictie. Beweging en stilstand. Orde en wanorde. Licht en duisternis. Kijk aandachtig toe en zeg wat je ziet. Een taalvirus, vrucht voor de toekomst. Geloof in het verraad. Het immobiel zijn, het niet zijn. Geloof in de schrik. Desertie, moed, vertwijfeling, en wat dan nog? Ik zie de huidige feiten onder ogen, beken niets. Ik eer. Ik geloof. Ik wil. Laat ons beginnen met een ontegensprekelijk feit: ja, ‘ik’ was het. Mijn lichaam is gereed, uitgedost in het parfum van dit overleven. Ik word ontvangen in het ritme waarvan ik niet wist dat het me ontbrak! Ik zing een lied dat de rangen sluit, ik geloof in de vrucht die een dichter is voor de toekomst. Wat is De Situatie? Denk aan de beginselen, het ritmisch in beweging komen. Ik weet nog niet wat ik zal doen. Beangstigd, voorzichtig, gedreven, geschoold, levend. Ik sta op post en ik zing: Langzaam uit de paniek.
-
EX DAEMON (fragment 1) / EX DAEMON (fragment 1)
So, here we are then.
The public mask broken and swept up like glass into a heap.
Here’s the beginning the preamble eyes closing hesitantly cautiously rousing from sleep.
This is the beginning of the end of the beginning of the end and you’re feeling OK.
The end in plain sight, grotesquely.
It curls up, snoring, into a nice-sounding poem.
Nice hollow words for everyone to enjoy.
To romanticise death is a poisonous act.
The death of a fruit fly is not tragic, it’s hopeless.
The image of the white-beer-sozzled fruit fly winks at me, invites me to charge it with meaning, to employ it in the poet’s own myth, for profit.
I know what I’m doing.
Bidding the day farewell from the quayside, where it’s safe and everyone gets to reach a ridiculously old age.
Mark Baumer was run over by an SUV.
His death is dumb and awful and I feel hatred for the dumb, awful driver of the SUV.
How many Mark Baumers might we lose this year?
I want to build a lighthouse out of the skulls of all the Mark Baumers we lost in 2017.
To lob the blood-red light kilometres into the world.
Burn it into the most sensitive retina, screw shut the economy’s maddest nerve endings.
What is our duty?
Our duty as people is to learn to care for everyone and everything.
What’s so hard about that, really?
Every working day a Mark Baumer hangs himself.
In my dreams I thrust my shoulders under his knees just in time.
In my dreams I feel the hot steel of the SUV buckle around my balled-up fist and Mark is safe.
Crying and afraid, barefoot and wet, but safe.
All the Mark Baumers of the world drift off to sleep contentedly.
What drives this violence?
The short answer: industry.
A longer answer: the protest and the parade are prepared with the same pomp and pageantry.
Another answer: man, like a cast iron heater, should be democratically bled from time to time.
I can only mourn the names I know.
Only the mad know all the names.
The purpose of this poem is linguistic pyromania.
Juvenile, I know, but the author died long before the flame.
What awaits us now?
The reckless violence of consensus.
I see the most beautiful and generationless people, walking the hallways of the art school so beautiful.
Bobbing in a sea of white men, art is born.
The Art that Art dares to be.
Retromania as Art, and vice versa. 03/10/17.
A lot of bodies, few people.
Even fewer artists.
Staying afloat on briefcases full of references.
The embraces of art betrayers.
On my cheek I still feel the Judas kiss of the entrepreneur-artist.
A mark impossible to wipe away.
The fashion on display at the art school is extremely beautiful.
Fashion is the most didactic proof of two-directional traffic between language and reality.
This is an absolute masterpiece!
But it’s no good to me.
Observe everything, admire nothing.
Everything is a tool, everything useful.
Hence too the novel.
Hence too the poem.
Hence too the novelist.
Hence too the poet.
Hence you too.
What awaits us now.
Live young, die slow.
I am the squandered trust!
The self-hatred in the covered logo.
The above and the underground.
The tax collector and the writ.
The horizontal art world.
Seeing everything in a symbolic order and yet carrying on with life.
This is the work of people.
Investing with a familiar face.
Hiring your personal bodyguards.
Taking all the time in the world to shave your legs.
Take care of the folds in the skin of the present, you can’t do without them.
Without Viagra or the pill there’s no porno, and vice versa.
A suicide in the right circles is deadly.
Sorry, I digress.
All my orifices are hungry.
Without these carbon chains nothing has any meaning anymore.
Once you’ve come to distrust their naturalness, of course.
Tomorrow my boss is back and this realisation keeps me up at night.
What will happen next?
Without it there’s no I, but not vice versa.
You’d call this narcissism.
For me it’s the unadulterated joy of existence.
Fuel for this body.
My poor anus was the first social asset to be privatised.
White-plate criminality would make me angrier than I am.
Above all, what I am is tired.
This all costs us a lot of effort and money and effort and money.
Like the mad, they’re after a substance I can’t shake.
The future was not, cannot be cancelled.
It smells like a dangerous prototype.
A validated feeling of success, a certain sense of responsibility, of orders.
The day’s nerve ending is listening for any form of contact.
Anything as long as there is touching.
Is what I want to say.
Labour has always been precarious.
So where did the present grow its rust?
What to do when there’s nothing more to be done?Give the market access to our sleep and watch all our dreams pulse in neon.
Numb the social brain with 24/7 access to itself.
Numb the social brain with the possibility of anxiety, hate and data politics.
Numb it, submit and let go.
2018, alive, still.
2018, floating around in a city full of tired poets.
Tired poets copy the aesthetic of a dark Zeitgeist.
Tired poets without imagination.
The method that survives the work is a dead method.
Different forms of engagement hang side by side on the wall of the exhibition.
The art of riskless thinking.
There’s no fight in middle ground.
Reliable income tenderly smears a salve on my irritated skin cells.
In the meantime evening has fallen, and I’m yearning for the 21st century.
To put it another way: for the 21st century to begin already.
Going to sleep in this permanent now is an autonomous political act, nothing more.
Nor anything less.
Without a fight the I is nothing.
Recently little old me found himself unexpectedly without a transversal expert coach.
What to do?
Usher in the disease, pixel by pixel.
With an ear pressed to the wall.
If only I had an eye for every keyhole, a camera for every shower.
Awakening from collective hallucination, future.
Awakening from numbing horizontalism, future.
Divorcing sleep of dreams, future.
Producing poetry as shareable reverie, future.
Distilling reverie into a head-butt, future.
The distance between thinking and head-butt, future.
Vanishing into the solid certainty of the top-down.
The cadence of the dizzying procession of bosses.
Dreamt about coalitions of coalitions, communities of communities.
Embracing each other in unadulterated agonism.
Filled with hope I skip down the street.
What do I encounter?
An I with room for more.
The only noble function: to move us from place to place.
Dissensus doesn’t need a me.
Calling my name until the syllables flake off.
Forge a hammer from the rubble of collected sounds.
The marble umbilical cord between high street, university and arts centre.
Smash it, smash it, smash it.
My opportunities on the employment market dwindle away until the I doesn’t count.
Believe it or not, I agonised a month over those last 9 lines.
Who will pay me for it?
Again: What does it mean to live in this city tonight?
Thanatology for the cowardly.
The quiet horror of the blunt knife and the throat.
Again: save your spanner.
The reckless violence of con-sen-sus.
Diatribe: the poetry of leisurely self-abasement.
The purpose of this poem is to dethrone other poems.
I see the mechanism but don’t feel the output.
I hear the words spilling out but don’t feel the urgency.
Searching for intimacy between two mirrors.
How much Arno is too much?
Contaminating the fragile language of self-absorption with.
It’s spring 2018 and we’re reading passionate miner’s poetry.
In the United States bodies fill the streets for and against gun violence.
In Poland bodies fill the streets for and against the sanctity of such bodies.
The news informs me promptly of such matters.
The product in my hands whispers her long history to me and I can’t help but giggle to myself.
Why should I understand what’s unfolding here?
Surely that’s what poetry criticism is for.
Surely that’s what the poet-reviewer is for.
Surely that’s what the university is for.
Toddlers learning to walk, what a sick joke.
Hole in the market: ergonomic office chairs for toddlers.
The comfort that your little labourer deserves.
The subsequent phone call to Vitra fits perfectly within this poetic vision.
Sorry, where was I?
It’s Sunday 08/04/18 and I wish work would free me from the weekend.
Limping through a city of able-bodied projects.
The noise, chaos, has no rhythm to it.
Translated by Jonathan BeatonHier staan we dan.
Het publieke masker gebroken en bijeengeveegd als glas.
Enkel in het gebeuren muteren de dingen dus laten we eraan beginnen.
Aldus het begin.
De aanhef.
De ogen aarzelend opslaan omzichtig uit de slaap.
Dit is het begin van het einde van het begin van het einde en je voelt je OK.
Het einde helder, grotesk in zicht.
Het krult zich snurkend tot een goed klinkend gedicht.
Mooie holle woorden waar iedereen van houdt.
Het romantiseren van de dood is een giftig iets.
De dood van een fruitvlieg is niet tragisch, is hopeloos.
Het beeld van de in witbier verdronken fruitvlieg wenkt naar me.
Nodigt me uit ze op te laden met betekenis, ze in te zetten in de eigen mythe.
Het eigen gewin.
Ik weet wat ík doe.
De dag uitzwaaien vanop de kade, waar het veilig is en iedereen belachelijk oud wordt.
Mark Baumer werd overreden door een SUV.
Zijn dood is dom & vreselijk en ik voel haat voor de domme vreselijke bestuurder van de SUV.
Hoeveel Mark Baumers kunnen we dit jaar nog verliezen?
Ik wil een vuurtoren bouwen met de schedels van alle Mark Baumers die we in 2017 verloren.
Het bloedrode licht kilometers ver de wereld in knuppelen.
Branden op het gevoeligste netvlies.
De waanzinnigste zenuwuiteinden van de economie dichtschroeien.
Wat is onze taak?
De taak van de mens is om voor iedereen en alles te leren zorgen.
Wat is daar echt moeilijk aan?
Elke werkdag hangt een Mark Baumer zich op.
In mijn dromen stuw ik mijn schouders net op tijd onder hun knieën.
In mijn dromen voel ik het hete ijzer van de SUV rond mijn gebalde vuist plooien en is Mark veilig.
Bang & huilend.
Blootsvoets & nat, maar veilig.
Alle Mark Baumers vallen tevreden in slaap.
Wat drijft dit geweld?
Het korte antwoord: industrie.
Een langer antwoord: de betoging & de parade kennen dezelfde voorbereiding.
Een ander antwoord: een mens, als een verwarming, dient democratisch ontlucht.
Ik kan enkel rouwen om de namen die ik ken.
Enkel de gek kent alle namen.
Het doel van dit gedicht is talige pyromanie.
Puberaal, ik weet het, maar voor de vlam was de auteur al lang gestorven.
Wat staat er ons nog te wachten?
Het drieste geweld van consensus.
03.10.17.
Veel volk, weinig mensen.
Nog minder kunstenaars.
Drijvende op aktetassen vol referenties.
Omhelzingen van kunstverraders.
Aan mijn wang plakt de judaskus van de ondernemer-kunstenaar.
Een onmogelijk weg te vegen kenteken.
Dit is een groot meesterwerk!
Maar ik kan er niets mee aan.
Observeer alles, bewonder niets.
Alles een werktuig, alles bruikbaar.
Dus ook de roman.
Dus ook het gedicht.
Dus ook de romancier.
Dus ook de dichter.
Dus ook jij.
Wat staat er ons nog te wachten.
Lang sterven, jong leven.
Ik ben het geschokte vertrouwen!
De zelfhaat in het bedekte logo.
De boven & de ondergrond.
De fiscus & het dwangbevel.
De horizontale kunstenwereld.
Alles zien in een symbolische orde, en toch verder leven.
Dit is het werk van mensen.
Beleggen bij een gezicht dat je vertrouwt.
Je eigen lijfwachten optrommelen.
Lekker uitgebreid de benen scheren.
Verzorg de plooien in de huid van het heden, je kan niet zonder hen.
Zonder Viagra of Pil geen porno, & vice versa.
Een zelfmoord in de juiste cirkels is dodelijk.
Sorry, ik ben op het verkeerde spoor.
Al mijn holtes hebben honger.
Zonder deze koolstofkettingen heeft niets nog betekenis.
Eens je de natuurlijkheid hiervan wantrouwt natuurlijk.
Morgen is mijn baas terug en dit besef houdt mij wakker.
Wat volgt er dan?
Zonder het geen ik, niet vice versa.
Jij noemt dit narcisme.
Voor mij is het onversneden bestaansvreugde.
Brandstof voor dit lichaam.
Mijn arme anus werd het eerst onttrokken aan het sociale veld.
Witteboordencriminaliteit zou mij bozer moeten maken dan ik ben.
Wat ik vooral ben is moe.
Dit alles kost ons veel moeite & geld & moeite & geld.
Ze zijn als gekken op zoek naar een middel dat ik niet kan overgeven.
De toekomst werd niet, kan niet afgelast.
Het ruikt hier naar een gevaarlijk prototype.
Het ruikt hier naar iemand die op het punt stond iets van tel te gaan zeggen.
Het ruikt hier naar een wakkere burger, volmaakt & af.Naar een gevalideerd gevoel van succes & verantwoordelijkheidszin.
Naar een ongevraagd mandaat, eenzaam & smerig.
Het zenuweinde van deze dag staat open voor elk mogelijk contact.
Zolang er maar geraakt wordt.
Is wat ik wil zeggen.
Arbeid was altijd al precair.
Dus wie legt de roest dan wel op het nu?
Wat moeten we doen wanneer niets meer kan?
Geef de markt toegang tot de slaap, voor ik wakker word.
Verdoof het sociale brein met 24/7 toegang tot zichzelf.
Verdoof het sociale brein met de mogelijkheid tot angst, haat & datapolitiek.
Verdoof het, geef toe & laat los.
2018, levend, nog steeds.
2018, ronddolend in een stad vol vermoeide dichters.
Vermoeide dichters kopiëren de esthetiek van een donkere tijdsgeest.
Vermoeide dichters zonder verbeelding.
De methode die het werk overleeft is een dode methode.
Aan de muur van de expo hangen verscheidene vormen van engagement naast elkaar.
Het midden is zonder strijd.
Ondertussen is het weer avond, en verlang ik naar de 21ste eeuw.
Anders gezegd: dat de 21ste eeuw snel zou gaan beginnen.
Gaan slapen in dit permanente heden is een autonome politieke daad, meer niet.
Maar ook niet minder.
Zonder strijd stelt ik niets voor.
Dat ikje viel onlangs geheel onverwacht zonder transversale expertencoach.
Wat nu gedaan?
Pixel per pixel de ziekte binnenhalen.
Met het oor tegen de muur gedrukt.
Had ik maar een oog voor elk sleutelgat, een camera voor elke douche.
Ontwaken uit de collectieve hallucinatie, toekomst.
Ontwaken uit verlammend horizontalisme, toekomst.
Het dromen onttrekken aan de slaap, toekomst.
Poëzie produceren als roes, toekomst.
Roes destilleren tot kopstoot, toekomst.
De afstand tussen denken & kopstoot, toekomst.
Opgaan in de stalen zekerheid van de top-down.
De cadans van de kolkende vaart der bazen.
Gedroomd over coalities van coalities, gemeenschappen van gemeenschappen.
Elkaar omarmend in onversneden agonisme.
Vervuld van hoop huppel ik de straat op.
Wat loop ik tegemoet?
Een ik met ruimte voor meer.
Dissensus heeft een mij niet nodig.
Mijn naam roepen tot de syllaben eraf vallen.
Met die gewonnen klanken een hamer smeden.
De marmeren navelstreng tussen winkelstraat, de universiteit, het kunstencentrum.
Kapotslaan, kapotslaan, kapotslaan.
Mijn kansen op de arbeidsmarkt verkleinen, tot ik niet meer meetelt.
Geloof het of niet, maar ik deed een volle maand over deze laatste 9 regels.
Wie betaalt mij hiervoor?
Opnieuw: wat betekent het om vanavond in deze stad te leven?
De stille horror van het botte mes op de keel.
Opnieuw: wie of wat legt de roest dan wel op het nu?
Het drieste geweld van con-sen-sus.
Het doel van dit gedicht is om alle andere gedichten te onttronen.
Poëtica van de gemakzuchtige zelfvernedering.
Ik zie het mechanisme, maar voel de output niet.
Ik hoor de woorden stromen, maar voel de noodzaak niet.
Tussen twee spiegels gaan staan, op zoek naar intimiteit.
De enige haalbare.
Hoeveel Arno is te veel Arno?
De fragiele taal van zelfabsorptie besmetten met ingefluisterde klassenhaat.
Het is lente 2018, en luidop lezen we hartstochtelijke mijnwerkerspoëzie.
In de Verenigde Staten komen lichamen op straat voor & tegen wapengeweld.
In Polen komen lichamen op straat voor & tegen de heiligheid van dat lichaam.
Wereld, al jullie berichten bereiken mij tijdig.
Het product in mijn handen fluistert me haar lange geschiedenis toe.
De afstand, de afstand!
Een pijn zonder bard.
Ik giechel flink in mijn vuist.
Waarom zou ik moeten begrijpen wat zich hier voltrekt?
Daar is de poëziekritiek toch voor.
Daar is de dichter-recensent toch voor.
Daar is de universiteit toch voor.
Kleuters leren lopen, wat een wrede grap.
Gat in de markt: ergonomische bureaustoelen voor kleuters.
Het comfort dat de allerkleinste arbeider verdient.
Het is zondag 08.04.18 en ik wil dat werk mij van het weekend bevrijdt.
Strompelen door een stad van wandelende projecten.
Geruststellende contradicties, op weg naar elkaar.
Het lawaai, chaos, kent geen ritme.
