First, we abolished the caress.
Contact was next in line,
the sense of touch,
the body.
Now, when each of us resides
in the spirit
more than ever
with the drops of their bread
easily distancing viruses
and disease.
Perhaps it’s time for us to think
how more sincere
how more direct
in the end was that:
"I feel love for you"
Instead of
"I’m in love with you."
Participles always betray us,
but nouns
stand there without any help.
Whether you like it or not, they say to you
you need me
to articulate meaning.
This, this is what our time
has abolished
and so we are confined
beggars
in a life that has passed.
Πρώτα καταργήσαμε το χάδι.
Βρήκε σειρά το άγγιγμα,
η αφή,
το σώμα.
Τώρα, που όσο ποτέ
καθείς μας κατοικεί
στο πνεύμα
με τις σταγόνες του ψωμιού του
απομακρύνει ευκόλως τους ιούς
και την αρρώστια.
Ίσως να είναι ώρα να σκεφτούμε
πόσο πιο σταράτο
πόσο πιο ειλικρινές
ήταν τελικά εκείνο το:
«Νιώθω έρωτα για σένα»
αντί για το
«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου».
Οι μετοχές πάντα μας προδίδουν
ενώ τα ουσιαστικά
στέκουν εκεί χωρίς ανάγκη.
Θες δεν θες σου λέει,
για να αρθρώσεις νόημα,
με χρειάζεσαι.
Αυτό, αυτό κατάργησε
η εποχή μας
κι έτσι κλειστήκαμε
ικέτες
σε μια ζωή που πέρασε.
