Zoran Anchevski

Translated by Zoran Anchevski

1. Without Beginning / Без почеток (18)

   

   

   ENGMKD

   In the beginning there must be an end.

   And death is steep, but

   We levitate as if heavy

   And invisible,

   Inevitable and impossible,

   While

   Understanding is born

   From the womb

   Of the mother who

   Was born from the womb of 

   Of understanding is born

   While

   Inevitable and impossible,

   And invisible,

   We levitate as if heavy

   And death is steep, but

   In the beginning there must be an end.

   Translated by Zoran Anchevski

   Прво мора да биде крај.

   А смртта е стрмна, но

   Лебдиме како да сме тешки

   И невидливи,

   Неизбежни и невозможни,

   Додека

   Разбирањето се раѓа

   Од утробата на

   Мајката што

   Од утробата на

   Разбирањето се раѓа

   Додека

   Неизбежни и невозможни,

   И невидливи,

   Лебдиме како да сме тешки

   А смртта е стрмна, но

   Прво мора да биде крај.

2. We Begin / Почнуваме (43)

   

   

   ENGMKD

   We live in a seed.

    

   Our eyes forever journey to the east.

    

   Forever they start,

   again and again,

   led toward the new,

   newborn forever.

    

   Our pupils are with the colour of blood

   and every step is our first.

    

   We have beginner’s luck

   and make beginner’s mistakes.

   Metamorphosis is an easy task for us.

   Our home is the place where two axes kiss

   and there we are marrow without bones.

    

   In the morning we watch the dawn of time,

   in the evening we listen to the big bang

   of all creation.

   We were entrusted with eternity

   and we must kill the end.

    

   We never sleep

   so as the day would never end.

   Our heavens always bleed,

   but never die,

   our suns know of rising only,

   our rivers of springing.

    

   Birth is our god

   who each day creates us again

   and each day we learn again

   to believe in him.

   Eternity is a promise

   we are not waiting for,

   but expecting.

    

   We are the regiment against the end,

   we are the deathless revolution,

   we are the lustre

   of the impossible resolution.

   We chant a simple prayer,

   we are the choir

   that knows the Word

   in the beginning.

    

   We are the Antideath.

    

   The infinity we guard

   and begin.

   Translated by Zoran Anchevski

   Ние живееме во зачеток.

    

   Нашите погледи засекогаш патуваат кон исток.

    

   Засекогаш тргнуваат,

   одново,

   кон новото водени

   и постојано новородени.

    

   Во зениците имаме светлина со боја на крв

   и секој наш чекор е прв.

    

   Ние имаме почетничка среќа

   и правиме почетнички грешки.

   Метаморфозите не ни се тешки.

   Нашиот дом е местото каде што се бакнуваат двете оски

   и имаме срцевина, наместо коски.

    

   Наутро, ја гледаме зората на времето,

   а навечер, го слушаме големиот звук

   на создавањето на просторот.

   Нам ни ја доверија бесконечноста

   и крајот мораме да го убиеме.

    

   Ние никогаш не спиеме

   за денот никогаш да не може да заврши.

   Нашите неба постојано крвават,

   но никогаш не умираат,

   нашите сонца умеат само да изгреваат,

   а нашите реки умеат само да извираат.

    

   Раѓањето е нашиот бог,

   што секој ден нѐ создава од почеток

   и ние секој ден од почеток

   учиме во него да веруваме.

   Ние вечноста ја ветуваме

   наместо да чекаме,

   ние очекуваме.

    

   Ние сме одредот против крајот

   и бесмртната револуција,

   ние сме сјајот

   на невозможната резолуција.

   Пееме едноставна молитва,

   ние сме хорот

   што го знае Зборот

   што беше на почетокот.

    

   Ние сме Антисмрт.

    

   Ние бескрајот го чуваме

   и почнуваме.

3. Abortion / Абортус (24)

   

   

   ENGMKD

   You fucked the earth

   and it’s pregnant again.

   Congratulations! – they said.

   A new war will be born.

   Now we’ll wait for

   the new birth

   and we’ll feed

   its strange

   rounded hunger

   for months on end.

   The birth will be

   hard and painful

   and will last long.

   And when the baby is born

   it’ll scream

   and be smeared with blood,

   and like the other children before,

   will be thrown out in the street

   in tattered clothes,

   to roam

   and beg

   with hands

   dirty with anger.

   Translated by Zoran Anchevski

   Ја ебевте Земјата

   и таа повторно е бремена.

   Честитки! – рекоа.

   Ќе се роди уште една војна.

   Сега ќе чекаме

   да се породи

   и ќе ја храниме

   нејзината чудна

   тркалезна глад

   со месеци.

   Породувањето ќе биде

   болно и тешко

   и ќе трае долго.

   И кога ќе се роди тоа бебе

   ќе вреска

   и целото ќе биде крваво,

   и како и другите деца пред него,

   ќе го фрлите на улица

   со искинати алишта,

   да талка

   и да пита

   со валкан гнев

   на рацете.

4. Slavic Sorrow / Словенска тага (29)

   

   

   ENGMKD

   At times it comes to me –

   the whole of the Slavic sorrow.

   It’s heavy,

   full of hammers and sickles

   and hits me hard in the head.

   And I cry and am cold,

   in a Slavic way,

   and I kiss the ground

   but can’t explain it,

   no one can explain

   how it comes,

   but it comes.

   And when it comes 

   it pours entirely,

   ages old,

   immense

   and nonsensical.

   The whole Slavic sorrow,

   made up of hardship,

   of sun and tobacco,

   made up by people

   with wild, wrinkled faces

   dressed in raw hides of sheep

   and dead dogs.

   It comes as a cross

   and descends on my shoulders.

   It comes,

   and blinds me.

   Translated by Zoran Anchevski

   Понекогаш ми доаѓа

   сета словенска тага.

   Тешка е

   и со српови и чекани

   ме удира по глава.

   И јас плачам и ми студи,

   ми студи словенски

   и ја бакнувам земјата

   и не знам да ја објаснам

   и никој не знае да ја објасни,

   ама доаѓа.

   И кога ќе дојде,

   доаѓа сета,

   многувековна,

   широка

   и бесмислена.

   Сета словенска тага,

   направена од страдање,

   од сонце и тутун,

   направена од луѓе

   со дивјачки, набраздени лица

   во овчи кожи

   и мртви кучиња.

   Таа доаѓа како крст

   и ми се потпира врз рамената.

   Доаѓа,

   пее

   и ме паралдисува.

5. Control / Контрола (107)

   

   

   ENGMKD

   I remember I had no idea what I was doing,

   that what I tried to repair,

   hadn’t broken as yet.

   I thought it was about some kind of balance,

   about dead children,

   or something like that.

   I thought it was perhaps about peace.

   When I was a child

   I spoke like a child,

   I thought like a child,

   and now, I am only afraid as a child.

   And I don’t hope

   and I don’t believe

   and I exaggerate.

    

   Once again. 

    

   I remember I had no idea what I was doing,

   that what I tried to repair,

   hadn’t broken as yet.

   I thought it was perhaps about peace

   or about hydrogen bombs

   or something like that.

   People went out

   along the path of elimination

   with bowed heads,

   they were crazy and healthy

   and drove cars

   with dignified prayers

   for the breaks to fail, at last.

    

   Once again.

    

   I remember I had no idea what I was doing,

   that what I tried to repair,

   hadn’t broken as yet.

   I remember I had a happy childhood

   in corridors and rooms

   with neon lights.

   I thought it was perhaps about peace

   or about bright future

   or something like that.

   Neon future.

   And all neon people

   spoke like children

   and thought like children

   and smelled of burnt flesh.

    

   Once again.

    

   I remember I had no idea what I was doing,

   that what I tried to repair,

   hadn’t broken as yet,

   and there was an artist

   who plunged the brush into his eye,

   for he had no canvas.

   Everything has its price.

   I thought I saw you yesterday,

   but it wasn’t you

   and it wasn’t me

   who thought to have seen you,

   but my TV tells me it’s all the same:

   whether things happened or not.

   I exaggerate things, I think,

   so my belief in myself sinks.

    

   Once again.

    

   I remember I had no idea what I was doing

   and I thought I saw you,

   but it wasn’t you.

   I thought it was perhaps about peace

   or about the Corinthians

   or something like that.

   People are right to be afraid of me,

   I lost control,

   I could no longer sleep,

   nor could remove my finger

   from the trigger.

   And as I stood on the stage

   I understood it was a virus:

   I didn’t hope,

   they didn’t hope,

   I didn’t believe,

   they didn’t believe.

   Exaggerate.

    

   Once again.

    

   I remember I had no idea what I was doing,

   that what I tried to repair,

   hadn’t broken as yet,

   and when, at last, I dared touch it,

   it broke into my hands.

   And I was happy,

   for, at last, I could repair it.

   I thought it was wax

   or your skin

   or something that

   burns slowly.

   and guinea-pigs that I loved so much.

    

   I laugh

   and you laugh,

   I bleed

   and you bleed,

   I am afraid

   and you are afraid,

   I don’t hope

   and you don’t hope,

   I don’t believe

   and you don’t believe

   I exaggerate

   and you exaggerate

    

   and break into half.

    

   Once again.

   Translated by Zoran Anchevski

   Се сеќавам дека не знаев што правам,

   дека она што се обидував да го поправам

   сѐ уште не се скршило.

   Мислев дека се работи за рамнотежа,

   за мртви деца

   или нешто слично.

   Мислев дека можеби се работи за мир.

   Кога бев дете

   зборував како дете,

   мислев како дете,

   а сега, само се плашам како дете.

   И не се надевам

   и не верувам

   и претерувам.

    

   Уште еднаш.

    

   Се сеќавам дека не знаев што правам,

   дека она што се обидував да го поправам

   сѐ уште не се скршило.

   Мислев дека се работи за мир

   или за хидрогенски бомби

   или нешто слично.

   Надвор луѓето одеа

   по пат на елиминација

   со наведнати глави,

   беа налудничави и здрави

   и возеа автомобили

   со величествена молитва,

   конечно, да откажат кочниците.

   Неонска иднина.

   И сите неонски луѓе

   зборуваа како деца

   и мислеа како деца,

   и мирисаа на изгорено.

    

   Уште еднаш.

    

   Се сеќавам дека не знаев што правам,

   дека она што се обидував да го поправам

   сѐ уште не се скршило.

   Се сеќавам дека детството го поминав среќно

   во ходници и соби

   и неонска светлина.

   Мислев дека се работи за мир

   или за светла иднина

   или нешто слично.

    

   Уште еднаш.

    

   Се сеќавам дека не знаев што правам.

   Се обидував нешто да поправам,

   што сѐ уште не се скршило

   и имаше уметник,

   што си ја зари четката в око,

   бидејќи немаше платно.

   Ништо не е бесплатно.

   Вчера мислев дека те видов,

   но тоа не беше ти

   и тоа не бев јас,

   што мислеше дека те виде,

   но мојот телевизор вели дека е сеедно

   дали нештата се случиле или не.

   Јас претерувам

   и не можам да си верувам.

    

   Уште еднаш.

    

   Се сеќавам дека не знаев што правам

   и мислев дека те видов,

   но тоа не беше ти.

   Мислев дека се работи за мир

   или за Коринтјани

   или нешто слично.

   Луѓето со право се плашат од мене,

   изгубив контрола,

   веќе не спијам

   и никогаш повеќе нема да го тргнам

   прстот од чкрапалото.

   И додека стоев на сцената

   сфатив дека тоа е вирус:

   јас не се надевав

   и тие не се надеваа,

   јас не верував

   и тие не веруваа.

   Претеруваат.

    

   Уште еднаш.

    

   Се сеќавам дека не знаев што правам,

   дека она што се обидував да го поправам

   сѐ уште не се скршило,

   а кога, конечно, се осмелив да го допрам,

   тоа се скрши во моите раце.

   И бев среќна,

   бидејќи сега, конечно, ќе можам да го поправам.

   Мислев дека се работи за восок

   или твојата кожа

   или слични нешта

   што горат бавно.

   И чкорчиња,

   и ги сакав моите лабораториски заморчиња.

    

   Јас се смеам

   и вие се смеете,

   јас крвавам

   и вие крвавите,

   јас се плашам

   и вие се плашите,

   јас не се надевам

   и вие не се надевате,

   јас не верувам

   и вие не верувате,

   јас претерувам

   и вие претерувате

    

   и целосно се преполовувате.

    

   Уште еднаш.

6. A Tenant / Потстанар (41)

   

   

   ENGMKD

   In me there lives

   a hungry and gluttonous monster.

   An ogre

   with its own mind.

   We’re connected by an umbilical cord

   and it gnaws at my womb.

   It makes me swallow everything.

   It’s my dearest monster,

   my baby,

   it makes me do evil deeds,

   it fulfills my artistic needs,

   it leaves me a ruin in weeds.

   It tells me where to go,

   I try to give birth to it,

   I try to get rid of it

   or throw it up in a vomit,

   I try to understand it.

   I try to run away from it,

   but only return to it obedient,

   ask it for forgiveness,

    

   and prove my love for it.

    

   My monster

   shows me what’s there after death,

   whispers to me about the universe,

   owns me,

   orders me,

   I fall ill

   and scream within,

   toward my monster,

   for it hurts me,

   for it’s not fair,

   for it forces me

   to seduce it

   or else, will leave me,

   will let me

   fall.

    

   I know of my own demise.

    

   My monster is forever 

   hungry

   and thirsty.

    

   And we are one.

   Translated by Zoran Anchevski

   Во мене живее

   гладно и алчно чудовиште.

   Монструм

   со сопствен ум.

   Врзани сме со папочна врвка

   и ми ја јаде утробата.

   Ме тера да голтам сѐ пред себе.

   Тоа е моето мило чудовиште,

   моето бебе,

   ме тера да правам злодела,

   ги создава моите дела,

   ме уништува цела.

   Ми кажува каде да одам,

   се обидувам да го родам,

   се обидувам да го повратам,

   се обидувам да го сфатам.

   Се обидувам да му избегам

   за да можам покорно да му се вратам

   и да го молам за прошка

   и да му ја докажувам мојата љубов.

   Мојот ѕвер

   ми покажува што има по смртта,

   ми шепка како постои вселената,

   ме поседува,

   ми наредува,

   боледувам

   и врескам кон внатре,

   кон мојот ѕвер,

   бидејќи ме повредува,

   бидејќи не е фер,

   бидејќи ме присилува

   да го заведувам

   за да не ме напушти,

   да не ме пушти

   да паднам.

   Јас знам дека ќе пропаднам.

   Моето чудовиште е засекогаш

   гладно

   и жедно.

   И ние сме едно.

7. Freedom in You / Слободата во тебе (24)

   

   

   ENGMKD

    

   (A communist love poem)

    

   I know I’ll never start a revolution against you.

   I’ll love your dictatorship.

   I’ll not destroy,

   but build your monument.

   I’ll stop suffocating.

   I’ll listen to you.

   I’ll stop remembering,

   I’ll stop being difficult,

   I’ll stop being wrong.

    

   You’re mere anarchy

   and I’ll find my freedom in you.

    

   I’ll let you use your weapons

   if you promise

   that never again

   would there be peace

   and my wound

   would become food

   and I’ll find my freedom in you.

    

   In you

   we’ll be alone,

   finally pure,

   the same forever

    

   and I’ll find my freedom in you.

   Translated by Zoran Anchevski

    

   (комунистичка љубовна песна)

    

   Јас знам дека нема никогаш да кренам револуција против тебе.

   Ќе ја сакам твојата диктатура.

   Наместо да ја срушам,

   ќе ја градам твојата скулптура.

   Ќе престанам да се гушам.

   Ќе те слушам.

   Ќе престанам да се сеќавам на сѐ,

   ќе престанам да бидам тешка,

   ќе престанам да бидам грешка.

   Ти си анархија

   и ќе ја најдам слободата во тебе.

   Ќе ти го дозволам твоето оружје

   само ако ми ветиш

   дека никогаш повеќе

   нема да има мир

   и мојата рана

   ќе стане храна

   и ќе ја најдам слободата во тебе.

   Во тебе

   ќе бидеме сами,

   конечно чисти

   и бесконечно исти

   и ќе ја најдам слободата во тебе.