Lena Kallergi

- Greece -

Lena Kallergi has published two books of poetry: Κήποι στην άμμο/Gardens on sand (Gavrielides, 2010 – ‘Maria Polydouri’ Award for New Poets) and Περισσεύει ένα πλοίο / One ship to spare (Gavrielides, 2016 - Poets’ Circle Award, shortlisted for National Poetry Award), as well as two volumes of poetry in collaboration with ‘Ομάδα Από Ποίηση’/ ‘Poetry Team’ (Gavrielides, 2010, 2012). She has translated poetry by Giacomo Leopardi (Η νύχτα απομένει/Night Remains, Gavrielides, 2013), Luis Cernuda, William Wordsworth, John Keats, Samuel Taylor Coleridge, Elizabeth Bishop, Marianne Moore, Robert Duncan, and others. She lives and works in Athens, Greece.

More about the translator

Translated by Lena Kallergi

III / III

Admission
The expression, mademoiselle, must be improved
I know it
But before many weeks go by, soon
you will glorify me as an eidetic.
Spouting is a bad habit, already washed up onto
introverted paradoxes.
May such things never come again.

     So I come back at once to the narration of the facts
that took place during my tour
at the vitalising paths of Aexyspha.

     For three whole days, vital days, I wandered
and I encountered almost every kind of
revolutionaries and “revolutionaries”.

I met the ones with the A sown on them
(I asked them what Durruti is and they told me
“croissant”)
The others with the A in the mouth
(“Solidarios, nosotros, brigade, his friends”
they replied)
And the ones with the A in the gaze
(“Dignity, liberty” they said).
Combining the last two adds prestige
to revolutionary circles.

The spirit of solidarity, mademoiselle, diffused
in these places
You feel your little heart soften (little heart)
They hide some of the lost glory of the past.
One time, in some places, so many years ago,
life did not hide only in paths
It blossomed in whole villages
In the great highways of the cities
In the rough mountains, it blossomed in the snow.
The factory sirens - awakening - howled
Buildings proudly waved black and red flags
Love stopped being sold, being committed
with petty vows and being bought.
How can the barricades of freedom be forgotten?
Makhnovtchina, Chicago, Barcelona

Should I be lost in the regularity of a libertarian emphysema?
Should I ramble in the abyss of egotism?

I smile, comrade
What sweet travels you promise me.

The preservation of my vital space

Beat it

I’m allergic to tenderness

The beast charges and rips the flesh of man

I will show you how I have the A only in the mouth.

My like-minded
My sweet comrade
I will sully our principles

Connoisseur of history
Lord of the art of misleading
Immune carrier of power

I possess, by application:

The ugliness of the monster
The intelligence of Athena
The complete works of Freud.

I have you, unrefined
Nightmarish but in truth
I mould you again from the start

My sweet comrade
The axe of justice will fall heavy

I myself
will bring punishment

But how can it be?
My words ended at the complete works of Freud.
I am certain / I had prepared it in advance / I know it.
These letters are not my own.
But they are not unfamiliar.
The lipstick stain next to the signature spot
So provocative.

What should I do?
Should I sign?
Should I throw it away, kill the comrade who
read it and not say a thing to anyone?
Translated by Lena Kallergi
Παραδοχή
Η έκφραση δεσποινίς, θα πρέπει να βελτιωθεί
Το γνωρίζω
Μα δεν θα περάσουν πολλές βδομάδες και σύντομα
θα με δοξάζετε ως ειδητικό
Ο πλατειασμός έθος κακό ξεβρασμένο πια σε
εσωστρεφή παραδοξολογήματα.
Ποτέ να μην έρθουν ξανά τέτοια.

   Επιστρέφω λοιπόν ευθύς στην εξιστόρηση των γεγονότων
που έλαβαν μέρος κατά την περιήγησή μου
στα ζείδωρα μονοπάτια της Αίξυσφας

    Τρεις ολόκληρες μέρες+ ζωτικές μέρες περιπλανήθηκα
και γνώρισα σχεδόν κάθε λογής επαναστά-
τες και «επαναστάτες».

Γνώρισα εκείνους με το Α ραμμένο
(Τους ρώτησα τι είναι ο Ντουρρούτι και μου ’παν
«κρουασάν»)
Τους άλλους με το Α στο στόμα
(«Σολιντάριος, νοσότρος, ταξιαρχία, οι φίλοι του»
απάντησαν)
Και αυτούς με το Α στο βλέμμα
(«Αξιοπρέπεια+ ελευθερία» λέγαν).
Ο συνδυασμός των δύο τελευταίων προσδίδει κύρος
στους επαναστατικούς κύκλους.

Το πνεύμα της αλληλεγγύης δεσποινίς διάχυτο σ’
αυτά τα μέρη
Νιώθεις να μαλακώνει η καρδούλα σου 'καρδούλα(
Κρύβουν κάποια από τη χαμένη αίγλη του παρελ-
θόντος.
Κάποτε, σε κάποια μέρη, πάρα πολλά χρόνια πριν, η
ζωή δεν κρυβόταν μόνο σε μονοπάτια
Άνθιζε σ’ ολόκληρα χωριά
Στις μεγάλες λεωφόρους των πόλεων
Στα σκληροτράχηλα βουνά, μέσα στα χιόνια άνθιζε.
Οι σειρήνες των εργοστασίων ―αφύπνιση― ούρλιαζαν
Τα κτήρια μαυροκόκκινες σημαίες ανέμιζαν περήφανα
Ο έρωτας σταματούσε να πουλιέται να δεσμεύεται
με ανούσιους όρκους και να αγοράζεται.

Πως να ξεχαστούν τα οδοφράγματα της ελευθερίας:
Μαχνοβτσίνα, Σικάγο, Βαρκελώνη
Να χαθώ στην ευρυθμία ενός ελευθεριακού εμφυσήματος;
Να παραληρήσω στην άβυσσο του εγωτισμού:

Χαμογελώ σύντροφε
Τι γλυκά ταξίδια είναι αυτά που μου τάζεις
Η διάτρηση του ζωτικού μου χώρου
Στρίβε

Είμαι αλλεργικός στην τρυφερότητα

Τ’ αγρίμι ορμά και ξεσκίζει τη σάρκα του ανθρώπου

Θα σου δείξω πως το Α εγώ το έχω μόνο στο στόμα

Ομοϊδεάτη μου
Γλυκέ μου σύντροφε
Εγώ θα σπιλώσω τις αρχές μας

Της ιστορίας γνώστης
Της τέχνης της παραπλάνησης άρχοντας
Της εξουσίας άνοσος φορέας

Κατέχω μέσω αιτήσεως:

Την ασχήμια του τέρατος
Την ευφυΐα της Αθηνάς
Τα άπαντα του Φρόιντ

Έχω εσένα ακατέργαστο
Εφιαλτικό μ’ αλήθεια
Σε πλάθω ξανά απ’ την αρχή

Γλυκέ μου σύντροφε
Ο πέλεκυς της δικαιοσύνης θα πέσει βαρύς

Η τιμωρία θα επέλθει
δι’ εμού του ιδίου

Μα πώς είναι δυνατόν;
Τα δικά μου λόγια τελείωναν στα άπαντα του Φρόιντ.
Είμαι σίγουρος. Το είχα ετοιμάσει πιο πριν. Το γνωρίζω.
Δεν είναι δικά μου αυτά τα γράμματα
Δεν είναι και άγνωστα όμως.
Το σημάδι από κραγιόν δίπλα στο σημείο υπογραφής
Προκλητικότατο

Τι να κάνω:
Να υπογράψω:
Να το πετάξω, να σκοτώσω τον σύντροφο που το
διάβασε και να μην πω σε κανέναν τίποτα;
VI / VI

My immune system worked wonderfully
Stronger than ever, I continue

MEMOIRS
OF THE FREEPENDENT POET

Budapest:

I sinned at the Acropolis
I laundered mafia money through cheap foreign currency
I separated Buda from Pest
I musically conducted the fountain in front of dozens of tourists
I hated goulash and every traditional dish
Drunk, I miaowed at the lions on the bridge
I survived Hungarian alcohol.
I refused entertainment via payment to thirteen whores

Budapostscript:

(One offered herself for free. She wanted to live a
complicated love affair. No luck.)

Berlin:

I chatted with Carl and Friedrich near Alexanderplatz
We disagreed on the transition to the last
stage of communism
I got angry and left.
I illegally photographed annoying
sandal-wearing Japanese tourists in two museums
I passed all the traffic lights on foot causing
the fury of Jerry drivers
I had lunch, a vegetarian, doner kebab in front of
the surprised eyes of my vegan companions
I peed standing up in all the toilets
Guilty!
I admit it. I am a sexist.
A scoundrel…

Berlinscript:

(The Turkish fella
A saviour
His chopped beef was holy
Radish there was even more tasteless
than in Greece.)
Translated by Lena Kallergi
Το ανοσοποιητικό μου σύστημα δούλεψε υπέροχα
Πιο δυνατός από ποτέ συνεχίζω

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΕΞΑΡΤΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Βουδαπέστη:

Αμάρτησα στην Acropolis
Ξέπλυνα χρήμα της μαφίας μέσω φθηνού συναλλάγματος
Ξεχώρισα τη Βούδα από την Πέστη
Διεύθυνα μουσικά το σιντριβάνι μπροστά σε δεκάδες
τουρίστες
Μίσησα την γκούλας και κάθε παραδοσιακό πιάτο
Νιαούρισα μεθυσμένος στα λιοντάρια της γέφυρας
Επέζησα του Ουγγρικού αλκοόλ
Αρνήθηκα τη διασκέδαση μέσω πληρωμής σε δεκατρείς πόρνες

Βουδαπεστερόγραφο:
(Μία μου προσφέρθηκε δωρεάν Ήθελε να ζήσει έναν
σύνθετο έρωτα- Καμιά τύχη.)

Βερολίνο:

Τα είπα με τον Καρλ και τον Φρίντριχ κοντά στην
Αλεξάντερπλατς
Διαφωνήσαμε ως προς τη μετάβαση στο τελευταίο
στάδιο του κομμουνισμού
Νευρίασα και έφυγα.
Φωτογράφησα παράνομα σε δύο μουσεία ενοχλητικούς
σανδαλοφόρους Γιαπωνέζους τουρίστες
Πέρασα όλα τα φανάρια πεζός προκαλώντας την οργή
γερμαναράδων οδηγών
Γευμάτισα χορτοφάγος ντόνερ κεμπάμπ μπροστά
στα έκπληκτα μάτια των vegan συντρόφων μου
Κατούρησα όρθιος σε όλες τις τουαλέτες
Ένοχος!
Το παραδέχομαι.Σεξιστής είμαι.
Παλιάνθρωπος.

Βερολινόγραφο:

(Καρντάσης ο Τουρκαλάς
Σωτήρας
Άγιο το κομματιασμένο μοσχάρι του
Τα ραπανάκια εκεί ήταν πιο άνοστα και από αυτά
της Ελλάδος)
i / i

In the port of Dakar
Away from the old town of Bariloche
One flower, ten
together
destroy
a ship

and
maybe
the valley opens up the colours
but
I am certain
That sailors, in the night,
Throw women into the sea
To clear their thoughts, probably
To season with blood every drop of water.
Translated by Lena Kallergi
Στο λιμάνι του Ντακάρ
Μακριά από την παλιά πόλη του Μπαριλότσε
ένα λουλούδι , δέκα
μαζί
διαλύουν
ένα πλοίο

και
ίσως
ανοίγει η κοιλάδα τα χρώματα
μα
Είμαι σίγουρος
Οι ναυτικοί τις νύχτες
Πετούν γυναίκες στη θάλασσα
Να καθαρίσει μάλλον η σκέψη τους
Να εμπλουτίσουν αίμα κάθε υδάτινη σπιθαμή.
Untitled / Άτιτλο

She has a pierced bone
From within it gushes
the milk

In the plateau
They detest her:

This seashell
This seashell, they say, that I have
This seashell that I have
In me

Counts the laws like a rower
Pursues
Sinks all things and they find their joy
Translated by Lena Kallergi
Έχει ένα τρυπημένο οστό
Κι από μέσα του αναβλύζει
το γάλα

Στο οροπέδιο
Την απεχθάνονται:

Αυτό το κοχύλι
Αυτό το κοχύλι λένε που έχω
Αυτό το κοχύλι που έχω
Μέσα μου

Μετρά τους νόμους σαν κωπηλάτης
Ιχνηλατεί
Όλα τα δύει και βρίσκουν τη χαρά τους
II / II

The war stopped during the celebrations.

Then we opened
we
the strangers
lyrically
our
umbrellas

and the teeth shone
and the skin we lived in
was located
there

where the ears of wheat stand taller than shoulders
where the sea
piously
becomes
one
with
the
land

the thought the body the word

in the end
one

and
one
like

churches
falling separately
according to their reputation.
Translated by Lena Kallergi
Στις γιορτές ο πόλεμος σταματούσε.

Ανοίγαμε τότε
Οι
ξένοι
λυρικά
τις ομπρέλες
μας

και τα δόντια έλαμπαν
και το δέρμα που κατοικούσαμε
λογαριαζόταν
εκεί

όπου τα στάχια ψηλότερα των ώμων
όπου η θάλασσα
ευλαβικά
γίνεται
ένα με
τη
γη

η σκέψη το σώμα ο λόγος

στο τέλος
ένα

κι
ένα
σαν

εκκλησιές
έπεφταν χωριστά
ανάλογα με τη φήμη τους.
IV / IV

You held the little girl by the hand
And me by the other hand

And I held
the trees
the lake
the animals

All through that Winter
Translated by Lena Kallergi
Κρατούσες το κοριτσάκι από το χέρι
Κι εμένα από το άλλο χέρι

Κι εγώ κρατούσα
τα δέντρα
τη λίμνη
τα ζώα

Όλον εκείνον τον Χειμώνα
Untitled / Άτιτλο

Above the equator

The sea has receded

In this desert land
the girl
the injured girl
with her knees
a song

She keeps revolutions in her pockets
She has the lot of the Russia, of Love and other countries

My daughter
Lake, with your name clearer than words
You who I have never hit
The soil devotes itself to you
Translated by Lena Kallergi
Πιο πάνω από τον ισημερινό

Η θάλασσα έχει υποχωρήσει

Σε αυτή την έρημη γη
το κορίτσι
το χτυπημένο κορίτσι
με τα γόνατά του
τραγούδι

Έχει στις τσέπες επαναστάσεις
Έχει τον κλήρο της Ρωσίας, της Αγάπης και άλλων χωρών

Κόρη μου
Λίμνη με το όνομα σου πιο καθαρό από λέξεις
Εσένα που ποτέ δε χτύπησα
Η γη σου αφιερώνεται
Untitled / Άτιτλο

White
Anna
With your shoulder-straps of the meadows
And your smile in Normandy

you shall feel your lips through her and the space between and every honest remorse will be registered inside you like a child registers the mirrors

and
you are the body, the night and the lonely landscapes in their range, the pretext, their outstanding face and nothing else do I recognize and you recognize

and you have been for a hundred years and I will be for at least a hundred more, in your mind the word, the music for the word, the child speaking about the word, alone, in the edge of this shape and anything that
will
change from now on
will
change
for
ever
Translated by Lena Kallergi
Λευκή
Άννα
Με τις τιράντες των αγρών
Και το χαμόγελό σου στη Νορμανδία

από αυτή θα νοιώθεις τα χείλη σου και το διάστημα που μεσολαβεί και κάθε ειλικρινής μεταμέλεια θα καταγραφεί μέσα σου όπως το παιδί καταγράφει τους καθρέπτες

και
είσαι το σώμα, η νύχτα και τα μοναχικά τοπία στο βεληνεκές τους η πρόφαση, το εξέχον πρόσωπό τους και τίποτα άλλο δεν αναγνωρίζω και αναγνωρίζεις

και ήσουν για εκατό χρόνια και θα είμαι άλλα τόσα τουλάχιστον, μες στο μυαλό σου η λέξη, η μουσική για τη λέξη, το παιδί που μιλά για τη λέξη, μόνο, στην άκρη του σχήματος και ό,τι
θα
αλλάξει πια
θα
αλλάξει
για
πάντα
Untitled / Άτιτλο

We now have so much to say
We all hold a stone

And we drive among the crowd
Lost road, you play tricks

You are everything that stands now
You hold I speak I throw I laugh

And I keep on laughing
Though you leave for another place
Translated by Lena Kallergi
Έχουμε τόσα πια να πούμε
Κρατάμε όλοι μία πέτρα

Και οδηγούμε μες στο πλήθος
Χαμένε δρόμε κάνεις κόλπα

Είσ' όλα όσα τώρα στέκουν
Κρατάς μιλώ πετώ γελάω

Και συνεχίζω να γελάω
Όσο κι αν φεύγεις σ' άλλο τόπο
Untitled / Άτιτλο

Untitled
The hardest breast of all
was made from a small flower

Whatever you break on it now
it will exude
only
snow
Translated by Lena Kallergi
Το πιο σκληρό απ'ολα στήθος
φτιάχτηκε από μικρό λουλούδι

Και ότι και αν σπάσεις τώρα πάνω
αυτό θα βγάζει
μόνο
χιόνι
Landscape demarcation / Οριοθέτηση του τοπίου

There’s space for you to move from one side to the other

Here there is movement and birth and death
A swooshing of the stone on the river’s black sail

And if we go out at night to the mountain
̵̵̵―with clarinet and lute and fear for aide―
animals come with a red steaming mouth

It’s a beautiful place
A place of flow
a place of hunt
a place of beekeepers.
Translated by Lena Kallergi
Χωράς να κινηθείς απ’ τη μιαν άκρη στην άλλη

Εδώ έχει κίνηση και γέννηση και θάνατο
Πλατάγιασμα της πέτρας στο μαύρο πανί του ποταμού

Κι αν βγούμε βράδυ ως το βουνό
–με κλαρίνο και λαούτο και φόβο για βοηθό–
έρχονται ζώα με στόμα κόκκινο που αχνίζει

Είναι ένας τόπος όμορφος
Τόπος ροής
τόπος κυνηγιού
τόπος μελισσοκόμων.
The weather in the provinces / Ο καιρός στην επαρχία

A wind is blowing today
A confident wind bending the trees
The house is black from the cold
as if bending, too

We inhabit it
feckless, motionless creatures
We take ourselves too seriously
and the old wind, as well.
Translated by Lena Kallergi
Φυσάει άνεμος σήμερα
Σίγουρος άνεμος λυγίζει τα δέντρα
Το σπίτι μαύρο απ’ το κρύο
σα να λυγίζει κι αυτό

Εμείς που το κατοικούμε
είμαστε άβουλα ακίνητα πλάσματα
Παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας
και τον γέρο-άνεμο.
Of the wayfarer / Του οδοιπόρου

to Antonis Kalaitzakis

With the axe he butchers the branch.
He passes it over the fire
to straighten it.

So in time he becomes
no more a butcher-arsonist
but a wayfarer.
Translated by Lena Kallergi
στον Αντώνη Καλαϊτζάκη

Με το τσεκούρι σφάζει το κλαρί.
Πάνω απ’ τη φωτιά το περνάει
να ισιώσει.

Έτσι γίνεται με τον καιρό
από σφαγέας-εμπρηστής
οδοιπόρος.
Of feasting / Του γλεντιού

to Vangelis Brianas

With all the musicians freezing
from the wild cold of the sky
from the wild starlight
there is no feast on the Fifteenth of August.

*

Why do you wonder
as they fall down drunk?
They don’t dance, they don’t laugh.
They go straight to the river to drown.
Translated by Lena Kallergi
στον Βαγγέλη Μπριάνα

Με τους οργανοπαίχτες όλους ξυλιασμένους
απ’ τ’ άγριο το κρύο τ’ ουρανού
απ’ τ’ άγριο το φως των αστεριών
γλέντι δεν έχει το Δεκαπενταύγουστο.

*

Γιατί απορείς
που πέφτουν κάτω απ’ το μεθύσι;
Δε χορεύουν, δε γελάνε.
Πάνε γραμμή για το ποτάμι να πνιγούνε.
Of simplicity / Της απλότητας

I a knife, you scissors.
I the wind, you the rain.

As simple as that.

Each with their own weapons.
Each with their own wounds.
Translated by Lena Kallergi
Εγώ μαχαίρι, εσύ ψαλίδι.
Εγώ αέρα, εσύ βροχή.

Έτσι απλά.

Καθείς και τα όπλα του.
Καθείς και τις πληγές του.
Epilogue / Επίλογος

It seems that Death has many legs.
He’s an eternal walker,
a long distance runner.

But Life is lurking.
An experienced hunter,
she shoots him on the streets.
Translated by Lena Kallergi
Τελικά ο Θάνατος έχει πολλά ποδάρια.
Αιώνιος πεζοπόρος
και δρομέας μεγάλων αποστάσεων.

Μα κι η Ζωή καραδοκεί.
Έμπειρη κυνηγός
Τον τουφεκάει στους δρόμους.
PS. / ΥΓ.

Sure
maybe Life is
a small mammal hiding in the ferns.
And Death
that bitter herb
my grandmother uses in the pie.
Translated by Lena Kallergi
Βέβαια
μπορεί και να ’ναι η Ζωή
μικρό θηλαστικό που κρύβεται στις φτέρες.
Κι ο Θάνατος
εκείνο το πικρό χορτάρι
που βάνει στην πίτα η γιαγιά μου.
Αquifers / Νεροφόροι

1.

There was once a water fountain
called “Bear”.

The Aquifers at night,
sitting on their hunkers,
told stories about Death, who,
wearing a thick bear skin,
smiled on the waters.

And the reflections of his teeth
filled their nights with light.

And their voices
raindrops passing through a sieve.

2.

Beneath our feet beats
the beautiful artery of eternity.

It nourishes trees, people, living things.

And we,
with our duty of shading and lighting,
stir the water
in the great well of the world.

Thus we distribute evenly
a little of Life’s infiniteness
a little of Death’s experience.
Translated by Lena Kallergi
1.

Ήταν που λες κάποτε μια βρύση
που τη λέγανε «Αρκούδα».

Οι Νεροφόροι τις νύχτες,
ανακούρκουδα καθισμένοι,
λέγαν ιστορίες για τον Θάνατο που
φορώντας ένα παχύ αρκουδοτόμαρο
χαμογελούσε στα νερά.

Κι οι αντανακλάσεις των δοντιών του
γεμίζανε τις νύχτες τους με φως.

Κι οι φωνές τους
ψιχάλες περασμένες από κόσκινο.

2.

Κάτω απ’ τα πόδια μας χτυπά
η όμορφη αρτηρία της αιωνιότητας.

Θρέφει δέντρα, ανθρώπους, ζωντανά.

Κι εμείς,
μ’ ένα καθήκον φωτοσκιάσεων,
αναδεύουμε το νερό
στο μεγάλο πηγάδι του κόσμου.

Έτσι μοιράζουμε ισάξια
λίγο απ’ την απειρία της Ζωής,
λίγο απ’ την πείρα του Θανάτου.
would-be / δυνάμει

The thing that-could-be-something
is confidently heading to the small door.

Behind the door lies
a whole life.

The thing that-could-be-something
holds
flowers.

It leaves them on the doorstep
and walks away.
Translated by Lena Kallergi
Αυτό που-θα-μπορούσε-να-είναι-κάτι
κατευθύνεται με σιγουριά προς τη μικρή πόρτα.

Πίσω απ’ την πόρτα είναι
μια ολόκληρη ζωή.

Αυτό που-θα-μπορούσε-να-είναι-κάτι
κρατάει στα χέρια του
λουλούδια.

Τ’ αφήνει στο κατώφλι
κι απομακρύνεται.
pleasure / ηδονή

Not how the world is, is the mystical, but that it is.
Ludwig Wittgenstein

There is always a bird
making the most beautiful sound.
Each of its notes a convolution,
a small death in the bowels..

There is always a Pasqualina
in San Domenico’s basilica.
Each plate of food she offers
makes her hands tremble.

There is always an April day
hedonic at once and elusive.
You ’re amazed the world even exists,
while people turn their backs on you,
annoyed.
Translated by Lena Kallergi
Το μυστικό στοιχείο δεν είναι πώς είναι ο κόσμος, αλλά πως είναι.
Ludwig Wittgenstein

Υπάρχει πάντα ένα πουλί
που βγάζει τον πιο ωραίο ήχο.
Κάθε νότα του και συστροφή,
μικρός θάνατος στα σωθικά.

Υπάρχει πάντα μια Πασκουαλίνα
στη βασιλική του Σαν Ντομένικο.
Κάθε πιάτο φαΐ που προσφέρει
κάνει τα χέρια της να τρέμουν.

Υπάρχει πάντα μια μέρα του Απρίλη
ηδονική κι άπιαστη μαζί.
Να θαυμάζεις και μόνο που ο κόσμος υπάρχει
κι ο κόσμος να σου γυρνάει
την πλάτη ενοχλημένος.
morality / ηθική

Judas is sleeping and having
a nightmare.
But the nightmare ―if he ever slept―
would surely dream of a Judas
walking in a goat track,
sleeping in olive groves,
wondering in general
whether his acts are righteous.

Judas is sleeping and dreaming of a nightmare
dreaming of him.
When their gazes meet
Judas will have a different name
hiding inside it something
coming from all the names.
He won’t know if he is more Judas
than a different Judas.

Judas won’t even know
the use of his tree.

Should he hang himself
or cool himself in the shade?
Translated by Lena Kallergi
Ο Ιούδας κοιμάται και βλέπει
έναν εφιάλτη.
Μα κι ο εφιάλτης –αν ποτέ κοιμόταν–
σίγουρα θα ονειρεύονταν έναν Ιούδα
να περπατάει σε κατσικόδρομο,
να κοιμάται σ’ ελαιώνες,
να διερωτάται γενικώς
περί του ορθού των πράξεών του.

Ο Ιούδας κοιμάται κι ονειρεύεται έναν εφιάλτη
να τον ονειρεύεται.
Όταν συναντηθούν τα βλέμματά τους
ο Ιούδας θα ’χει πλέον ένα άλλο όνομα
που μέσα του θα κρύβει κάτι
απ’ όλα τα ονόματα.
Κι ούτε θα ξέρει τελικά αν είναι πιο Ιούδας
από έναν άλλο Ιούδα.

Ο Ιούδας δε θα ξέρει καν
τη χρησιμότητα του δέντρου του.

Να κρεμαστεί πρέπει
ή να δροσίζεται στον ίσκιο του;
God’s death / θάνατος του Θεού

Let us say
―for hypothesis’ sake―
that God withdrew quietly
and became one more number
among the defeated.
Translated by Lena Kallergi
Ας πούμε
–για χάρη μιας υπόθεσης–
πως αποχώρησε αθόρυβα ο Θεός
κι έγινε ένας ακόμα αριθμός
ανάμεσα στους ηττημένους.
Job / Ιώβ

What do I know of causes, beginnings and inceptions?
I was so mystified

―I puzzled over it to understand―
and they received me with a suspicious half-grin.

It’s terrible to be answered with questions.

I am Job,
unprepared for the essentials;
bets make me anxious.

For now
I am patient.

This is to say
I’m learning to coexist with mysteries.
Translated by Lena Kallergi
Τι ξέρω γω από αιτίες, αρχές και ξεκινήματα;
Τόσο πολύ απόρησα
–έσπασα το κεφάλι μου να καταλάβω–
και μ’ υποδέχθηκαν μ’ ένα ύποπτο μειδίαμα.

Είναι φριχτό να σου απαντάνε μ’ ερωτήσεις.

Είμαι ο Ιώβ,
απροετοίμαστος για τα θεμελιώδη,
τα στοιχήματα μ’ αγχώνουν.

Προς το παρόν
κάνω υπομονή.

Σα να λέμε
μαθαίνω να συνυπάρχω με μυστήρια.
metaphysics / μεταφυσική

Thinking that words wander around
with meaning for a halo
and that in order to know God
you must first build
a very effective telescope.
Translated by Lena Kallergi
Να νομίζεις πως οι λέξεις περιφέρονται
μ' ένα νόημα για φωτοστέφανο
και πως για να γνωρίσεις το Θεό
πρέπει πρώτα να ’χεις φτιάξει
ένα πολύ αποτελεσματικό τηλεσκόπιο.
meaning / νόημα

Meaning has something of the graciousness
and the evasiveness of a cat.

Everything catlike about it
is not of this world.

It contorts, it escapes, it hides
and looks you in the eye.

*

Meaning is a clear-cut bird.

If you use your bullets well
you can easily hit its chest.
Translated by Lena Kallergi
Το νόημα έχει κάτι απ’ την αρχοντιά
και την αοριστία της γάτας.

Ό,τι γατένιο απάνω του
δεν είν’ αυτού του κόσμου.

Συστρέφεται, ξεφεύγει, κρύβεται
και σε κοιτάει στα μάτια.

*

Το νόημα είναι ένα ξεκάθαρο πουλί.

Αν χρησιμοποιείς σωστά τα βόλια σου
το πετυχαίνεις εύκολα στο στήθος.
ontological argument / οντολογικό επιχείρημα

I wonder, who prefers the ontological argument
to the dancing proof?

You danced with your god
as well as with your devil.

Didn’t you dance?
Translated by Lena Kallergi
Άραγε ποιος προτιμά το οντολογικό επιχείρημα
έναντι της χορευτικής αποδείξεως;

Χόρεψες και με το θεό
και με το διάβολό σου.

Δε χόρεψες;
Gyges’ ring / το δαχτυλίδι του Γύγη

We slept in cheap hotels
―Porto, Cadiz, Tehran―
and we watched the ebb tide.
I’d told you, it’s not a small thing
to share a retreat with someone.

While travelling you always read Kerouac.
I read Plato.
You teased me, calling me “nerd”.
But at nights I caught you in the act.
You wore the ring, too, like Gyges
and you disappeared.

I don’t know what you did when no one looked.
Whether you were good or bad.
Whether you tricked people.
Whether you travelled to places we were going to see together
― Rethymno, Syracuse, Edinburgh.

In any case, every morning
I found the ring on my nightstand.

We slept in cheap hotels.

And we watched the ebb tide.
Translated by Lena Kallergi
Κοιμηθήκαμε σε φθηνά ξενοδοχεία
–Πόρτο, Κάδιθ, Τεχεράνη–
και είδαμε την άμπωτη.
Σ’ το ’χα πει, δεν είναι και μικρό πράγμα
να μοιράζεσαι με κάποιον μια υποχώρηση.

Στα ταξίδια διάβαζες πάντα Κέρουακ.
Εγώ Πλάτωνα.
Και μ’ έλεγες πειραχτικά «φυτό».
Αλλά τις νύχτες, σ’ έπιανα στα πράσα.
Φορούσες κι εσύ το δαχτυλίδι σαν τον Γύγη
κι εξαφανιζόσουν.

Δεν ξέρω τι έκανες όταν δε σ’ έβλεπε κανείς.
Αν ήσουνα καλή ή κακή.
Αν ξεγελούσες τους ανθρώπους.
Αν ταξίδευες σε μέρη που θα βλέπαμε μαζί
– Ρέθυμνο, Συρακούσες, Εδιμβούργο.

Πάντως, κάθε πρωί
το δαχτυλίδι το ’βρισκα στο κομοδίνο μου.

Κοιμηθήκαμε σε φθηνά ξενοδοχεία.

Και είδαμε την άμπωτη.
Übermensch / υπεράνθρωπος

Damned be the labyrinth
(and the seven solitudes)

Give me your hand,
I still believe in an old God,
in a mythology,
in good
and in evil,
in a suffering body.

Give me your hand,
peaks
intensify vertigo.

From high up, the future we gaze is kicking
like a beaten horse.

We ’ve come so far and I will say
it’s better to have two very human hands
willingly interlocked
than a single one withering on its own
genealoging throbs
and fumbling for the night.
Translated by Lena Kallergi
Κατάρα στον λαβύρινθο
(και στις εφτά μοναξιές)

Δώσ’ μου το χέρι σου,
ακόμη πιστεύω σ’ ένα παλιό Θεό,
σε μια μυθολογία,
στο καλό
και το κακό,
σ’ ένα σώμα που υποφέρει.

Δώσ’ μου το χέρι σου,
οι κορυφές
εντείνουνε τον ίλιγγο.

Από ψηλά, το μέλλον που ατενίζουμε κλωτσάει
σαν άλογο δαρμένο.

Εδώ που φτάσαμε, θα πω
καλύτερα δυο χέρια πολύ ανθρώπινα
με θέληση μπλεγμένα
από ένα που μαράζωσε μονάχο του
γενεαλογώντας κραδασμούς
και ψαύοντας τη νύχτα.
phenomenology / φαινομενολογία

Black and white, and brooding, János Valuska
still describes, in a provincial coffee shop,
the dance of the planets
and he, too, found something of himself
and of the world
in the cetacean eye.

And Saskia Wächter,
the woman with the lovely smile,
the one
who feared the loneliness of tunnels,
for the sake of a single reflection
for the sake of observation
and of describing the human affairs,
the earth swallowed her.
Translated by Lena Kallergi
Ασπρόμαυρος ο Γιάνος Βάλουσκα και μελαγχολικός,
ακόμη περιγράφει σε καφενείο επαρχίας
το χορό των πλανητών
και στου κήτους το μάτι κάτι συνάντησε κι αυτός
απ’ τον εαυτό του
και τον κόσμο.

Και τη Σάσκια Βάχτερ,
τη γυναίκα με το ωραίο χαμόγελο,
εκείνη
που τη μοναξιά των τούνελ φοβήθηκε,
για χάρη ενός συλλογισμού και μόνο,
για χάρη της παρατήρησης
και της περιγραφής των ανθρωπίνων,
το χώμα την κατάπιε.
Beginning / Αρχή

The Samurai goes down to the river.

But here
we don’t have waterfalls.

This is why he kneels on a stone
and waits for the rain.
Translated by Lena Kallergi
Ο Σαμουράι κατεβαίνει στο ποτάμι.

Όμως εδώ
δεν έχουμε καταρράχτες.

Γι’ αυτό γονατίζει πάνω σε μια πέτρα
και περιμένει τη βροχή.
Rain / Βροχή

Rain
of the sort that falls on you
― or elsewhere, too.

For it is good, as people say,
from a young age to know the meaning
of dependence on weather conditions.
Translated by Lena Kallergi
Βροχή
απ’ αυτή που πέφτει πάνω σου
― ή κι αλλού.

Γιατί καλό είναι, όπως λεν,
από μικρός να ξέρεις τι θα πει
να εξαρτάσαι από τις καιρικές συνθήκες.
The heart of the Samurai gets wet / Βρέχεται η καρδιά του Σαμουράι

to Akis Parafelas

Rain is falling.
The world gets wet,
the Samurai’s clothes get wet,
his skin gets wet,
his heart gets wet,
his mind gets wet, too.

But he cares most about his heart.
Translated by Lena Kallergi
στον Άκη Παραφέλα

Πέφτει βροχή.

Βρέχεται ο κόσμος,
βρέχονται τα ρούχα του Σαμουράι,
βρέχεται το δέρμα του,
βρέχεται η καρδιά του,
βρέχεται κι ο νους του.

Αλλά για την καρδιά του τον νοιάζει πιο πολύ.
Wooden toys / Ξύλινα παιχνίδια

In the village house with a stave
and, facing me, the Samurai with a wooden sword.

Now we take turns in training
in hypothetical deaths.

He says
“Let us be precise.
The techniques we perform with such enthusiasm
are greatly effective ways
to kill people”.

Then he laughs.
Translated by Lena Kallergi
Στο σπίτι στο χωριό με μια μαγκούρα
κι απέναντί μου ο Σαμουράι μ’ ένα ξύλινο σπαθί.

Τώρα ασκούμαστε εναλλάξ
σε υποθετικούς θανάτους.

Λέει
«Να είμαστε ακριβείς.
Οι τεχνικές που με τόση όρεξη εκτελούμε
είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί τρόποι
για να σκοτώνεις τους ανθρώπους».

Μετά γελάει.
Starry night / Αστροβραδιά

to Vicky Brousali

Alone under the stars, the Samurai
doesn’t look at all
like the ones who shoot the sky
and curse their God.

He will not wither
like the curly basil plant.

He speaks phrases like
“The beat of the world…
…and my heartbeat…”,
“… with the cool I went far…”
only
to leave them half-finished.
Translated by Lena Kallergi
στη Βίκυ Μπρούσαλη

Μόνος κάτω απ’ τ’ αστέρια ο Σαμουράι
καθόλου δεν μοιάζει
μ’ εκείνους που τουφεκάν τον ουρανό
και καταριούνται τον Θεό τους.

Δεν θα μαραθεί αυτός
σαν τον σγουρό βασιλικό.

Λέει κάτι φράσεις όπως
«Ο χτύπος του κόσμου…
…κι ο χτύπος της καρδιάς μου…»,
«…με τη δροσιά ξανοίχτηκα…»,
μόνο και μόνο
για να τις αφήσει μισοτελειωμένες.
Season of observation / Εποχή της παρατήρησης

Every morning they die, complete and fragile,
the cherry blossoms.

Every night, invisible,
the humble oregano grows an inch.

*

Every night, the cherry blossoms
light up like lanterns.

Every morning
a blade slaughters the oregano.
Translated by Lena Kallergi
Κάθε πρωί πεθαίνουνε, πλήρη κι εύθραυστα,
τ’ άνθη της κερασιάς.

Κάθε νύχτα, αθέατη,
δυο πόντους ψηλώνει η ριγανούλα.

*

Κάθε νύχτα, της κερασιάς τα άνθη
σαν φαναράκια ανάβουνε.

Κάθε πρωί
τη ρίγανη τη σφάζει μια λεπίδα.
Praemeditatio malorum / Praemeditatio malorum

The Samurai, gazing
this abundant nature
compares it for a moment with his soul’s wilderness.

He knows, of course, that things and his judgement of things
are two different stories.

Still, he stops reflecting for a while, and he says
“What beauty, my God, what beauty.”

Then he frowns
and he begins again.
Translated by Lena Kallergi
Αγναντεύοντας ο Σαμουράι
αυτή την πλούσια φύση
τη συγκρίνει προς στιγμήν με την ερημιά της ψυχής του.

Ξέρει, βέβαια, πως άλλο είναι τα πράγματα
κι άλλο οι κρίσεις του γι’ αυτά.

Σταματά όμως για λίγο να στοχάζεται, και λέει
«Τι ομορφιά, Θεέ μου, τι ομορφιά».

Ύστερα συνοφρυώνεται
και ξαναρχίζει πάλι.
Salt / Το αλάτι

All arrive at the sea
with great purpose.

Exhausted, they seek cool water
to fill their dry bursae,
plunging into the sea,
ignorant of osmosis.

Those on fire rush to extinguish the passions.
Muddled as they are
with their wounds open
they wonder why they howl and burn.

Some pull relentlessly on the oars,
singing their sea chanteys.
But before they subdue their first tempest,
their hands become wood.

Others simply want to escape
and bury their pain in deep silence
like a final breath on the sea floor,
forgetting how hard it is to sink.

If only the water was pure blue,
Pure liquid, so wishes could be quenched.
It is not fish that shape the sea,
nor is it words that make language.
Translated by Lena Kallergi
Όλοι έρχονται στη θάλασσα
με στέρεες προθέσεις.

Κουρασμένοι, ζητούν υγρασία
να γεμίσουν δροσιά τους στεγνούς θύλακές τους
και βουτούν
αγνοώντας την ώσμωση.

Οι φλεγόμενοι ορμούν για να σβήσουν τα πάθη.
Θολωμένοι όπως είναι, με ανοιχτές τις πληγές τους
απορούν
γιατί ουρλιάζουν και καίγονται.

Κάποιοι τραβούν διαρκώς κουπί
και τραγουδούν θαλασσινά τραγούδια.
Πριν δαμάσουν την πρώτη τους θύελλα
τα χέρια τους γίνονται ξύλα.

Άλλοι θέλουν απλώς να ξεφύγουν
να σβήσουν στη βαθιά σιωπή τον πόνο,
σαν τελευταία ανάσα στον πυθμένα,
μα δεν λογαριάζουν την άνωση.

Ας ήταν το νερό σκέτο γαλάζιο
σκέτο υγρό, να ξεδιψούν οι επιθυμίες.
Δεν κάνουν τα ψάρια τη θάλασσα
ούτε οι λέξεις τη γλώσσα.
The Origin of a Species / Η καταγωγή ενός είδους

I know nothing about ships.

When I see one pass by under the sun
something deeply nocturnal moves through me
a knowledge of small, closed spaces,
of the darkness of the sea.

And when they approach, lit up in the night
above the black masses of water,
they are light festivities, fragments of foreign worlds
I follow for a while with my gaze.

I too was once in the wooden belly of the first ship
with the other creatures,
as one story goes.
But I didn’t find salvation;
only travellers with a thousand myths,
a language in continuous metaphor.

I don’t know how a hull is designed,
how it was first named, how they heave it in the water.
And if I were chosen to live,
no one taught me navigation.

It’s time I make a vessel of my own.
I don’t even know about myself.
Translated by Lena Kallergi
Δεν ξέρω τίποτε από πλοία.

Όταν τα βλέπω να περνούν κάτω απ’ τον ήλιο
κάτι βαθιά νυχτερινό με διαπερνά
μια γνώση από κλειστή καμπίνα
απ’ το σκοτάδι της θάλασσας.

Κι όταν πλησιάζουν μες στη νύχτα φωτισμένα
πάνω στους μαύρους όγκους του νερού
γίνονται ανάλαφρες γιορτές, θραύσματα ξένων κόσμων
που ακολουθώ για λίγο με το βλέμμα.

Ήμουν κι εγώ στην ξύλινη κοιλιά του πρώτου πλοίου
μαζί με τ’ άλλα ζωντανά,
έτσι λέει μια ιστορία.
Όμως δεν βρήκα σωτηρία ν’ αναπαράγω
μόνο ταξιδευτές με χίλιους μύθους
μια γλώσσα σε διαρκή μεταφορά.

Δεν ξέρω ένα σκαρί πώς το σχεδιάζουν
πώς το ονομάζουν, πώς το ρίχνουν στο νερό.
Κι αν επιλέχθηκα να ζήσω
δεν μου έμαθε κανείς ναυσιπλοΐα.

Καιρός να φτιάξω ένα πλωτό δικό μου.
Ούτε από μένα ξέρω.
The child adrift / Βαθύ παιδικό

Once, the most fearful things in the world for you
were the curtain and the wardrobe.

Night fell in the little room
and you began to tremble
near the dark wood, the thick cloth,
patterns of a domesticated savagery
that agonized as it aged: when you grow up,
the shadows too will just increase.

Then, the point of view shifts.
The windows grow small
along with your old clothes.
The wardrobe itself starts to get short
and slender, with its own children and sisters,
no more frightening than a family,
and the curtain takes on a theatrical role
for your nighttime performances.

You change fears and houses.
Certain darknesses fade, others suddenly deepen.
Hidden courtyards appear,
games you forgot turn up again
in a drawer and show you the way.

You are always sensitive to shadows
and prone to the night.
But you know well how to handle wood
and thickly woven cloth.

If you plunge into memories
and are drenched in sobbing,
you use them for kindling.
If you want to depart,
you can use them to build your raft.
Translated by Lena Kallergi
Κάποτε
τα πιο τρομερά πράγματα στον κόσμο
ήταν η κουρτίνα και η ντουλάπα.

Έπεφτε η νύχτα στο μικρό δωμάτιο
κι άρχιζες να τρέμεις
δίπλα στα σκούρα ξύλα, στην πυκνή ύφανση,
σχέδια μιας εποχής οικόσιτα άγριας
που αγωνιούσε πως αν μεγαλώσει
απλώς θα μεγαλώσουν και οι σκιές.

Κάποτε αλλάζει η οπτική γωνία.
Μικραίνουν τα παράθυρα
μαζί με τα παλιά σου ρούχα.
Η ντουλάπα η ίδια αρχίζει να κονταίνει
να λεπταίνει, να έχει παιδιά κι αδελφές
καθόλου πιο τρομακτικές από μια οικογένεια
ενώ η κουρτίνα γίνεται αυλαία
για τις νυχτερινές σου παραστάσεις.

Αλλάζεις φόβους και σπίτια.
Κάποια σκοτάδια χάνονται, άλλα βαθαίνουν απότομα.
Κρυμμένες αυλές φανερώνονται
παιχνίδια που ξέχασες βρίσκονται πάλι
στα συρτάρια σου και σου δείχνουν τον δρόμο.

Είσαι πάντοτε ευαίσθητη με τις σκιές
και επιρρεπής στη νύχτα.
Ξέρεις όμως καλά να χειρίζεσαι ξύλα
και χοντρά υφασμένα πανιά.
Αν βουτήξεις στη μνήμη και βραχείς στους λυγμούς της
τα κάνεις προσάναμμα.
Αν θελήσεις να φύγεις,
υλικά για σχεδία.
Choosing Friends / Διαλέγοντας φίλους

Amid the flowering trees and the waves
on white-washed roads, Death and I walked:
alongside him, thorns were refreshed,
cicadas of noon fell silent.
Taking a short-cut by rocks with moray eels,
we laughed at their pointed teeth.
We watched fish jump out of the water.

He gave me a black dress.
I gave him my photograph
so he could look at me.
I told him to stay at my side,
to hold me in this world.
For ages now bones have caused him pain,
the rough ascents, ashes, lamentations.
He carries the weight of his omnipotence,
the weight of being ignored.

Along the cliff, we walked together,
I in his hand, he in mine.
I don’t imagine finding another companion
as faithful as him.
I don’t want those who leave before the end,
nor those who rest in peace.
Translated by Lena Kallergi
Μες στ’ ανθισμένα δέντρα και στα κύματα
σε ασβεστωμένους δρόμους, περπατήσαμε.
Δίπλα στον θάνατο δροσίστηκαν τ’ αγκάθια
σώπασαν τα τζιτζίκια του μεσημεριού.
Κόψαμε δρόμο από τον βράχο με τις σμέρνες
γελώντας με τα μυτερά τους δόντια,
μετρήσαμε τα ψάρια που πετούν.

Μου χάρισε ένα μαύρο φόρεμα.
Tου έδωσα μια φωτογραφία μου
να με βλέπει.
Του είπα να μείνει πλάι μου
να με κρατά στον κόσμο.
Αιώνες τώρα τον πονούν τα κόκαλα
οι τραχιές ανηφόρες, οι στάχτες, οι θρήνοι.
Νιώθει βαρύς γιατί είναι πανταχού παρών
και πάντα αγνοημένος.

Με ασφάλεια, δίπλα στον γκρεμό, βαδίσαμε μαζί,
εγώ στο χέρι του, εκείνος στο δικό μου.
Άλλον συνοδοιπόρο δεν νομίζω
τόσο πιστό να βρω.
Δεν θέλω αυτούς που φεύγουν πριν το τέλος
ούτε αυτούς που κοιμήθηκαν.
The Foreigner / Ο ξένος

Inland, they were late to accept me.

I was treated, provisionally,
as an island without bridges,
with a permit still pending
for me to create my own populace,
to develop totems, tribes, ancestors,
to exercise the right of place,
to become a homeland.

For reasons of unrest, and for appearances,
they named me a volcano.
Every dry field deserves
the hope of lava.

They want me to burn the old gods,
to eradicate the laws.
I will not be in any danger, they tell me.
I am protected by the water that encircles me.

But they forget that I came for the harvest.
Not every sovereignty must smoulder,
Not every rebellion wants to erupt
into revolution.
Translated by Lena Kallergi
Mε δέχτηκαν αργά στην ενδοχώρα.

Με όρους νησιού
χωρίς γέφυρες
με άδεια που εκκρεμεί
για ν’ αναπτύξω τους δικούς μου πληθυσμούς
τοτέμ, φυλές, προγόνους,
να ασκήσω το δικαίωμα του τόπου
να γίνω πατρίδα.

Για λόγους ταραχής, και για τις εντυπώσεις,
με είπαν ηφαίστειο.
Κάθε στεγνό χωράφι χρειάζεται
την ελπίδα της λάβας.

Θέλουν να κάψω τους παλιούς θεούς
να σβήσω τους νόμους.
Εγώ, μου λένε, δεν θα κινδυνεύσω.
Με προστατεύει το νερό που με κυκλώνει.

Όμως ξεχνούν.
Ήρθα για τη σοδειά.
Δεν σιγοκαίνε όλες οι αυτονομίες.
Δεν θέλει κάθε ανταρσία να εκραγεί
μέχρι επανάστασης.
Farewell to Language / Αποχαιρετισμός στη γλώσσα

We depart,
leaving our bodies behind us.

Or the bodies depart first,
leaving behind our traces
if by chance we were carved on stones.

If not, we become
one more language that dies out.

So goodbye whistles
and vibrating clicks and closed sounds,
and a lack of gender and numbers,
the ways we have spoken of colours,
and a word that means: object
of indeterminate shape that just appeared
within the field of vision,
and word that replies: the feel of rain
on new-born skin.

Goodbye to the legend of the shaman’s many children,
where each was punished for the sin of the other-
and to the myths about totem animals
explaining the world with their dewy eyes.

Goodbye women with fingers interlaced
upon their bellies begetting stories,
goodbye independent women with mighty hair,
you whom no one told what to do.

Goodbye gaunt men with inscrutable feelings,
and the invincible power to assemble your people,
goodbye idiosyncratic men,
interpreters of your own oracles,
begetters of future dogmas.

Goodbye intermediaries with hidden intents,
forced to choose one camp
when the war never ends,
leaving you no choice but to shift positions.
You know every protective spell
but have no faith in any of them.

But whatever loses its raft
doesn’t stop existing.
It wanders about
until its means of transport
is invented again.

What ceases to exist doesn’t take along
its shell into non-existence.
It is sent to be beaten in the waves
where, someday, it will form sand beaches.

And when the waters rise,
unexpected vessels appear,
and a language begins
to extend its new extremities,
to shed ambiguous light on the shore.

No one remembers how a language emerges.
No one knows where the words
of lost languages are spoken.
Translated by Lena Kallergi
Φεύγουμε
αφήνοντας πίσω μας σώματα.

Ή φεύγουν τα σώματα πρώτα
αφήνοντας τα ίχνη μας
αν έτυχε να μας σκαλίσουν σε πέτρες.

Αν όχι, γινόμαστε
άλλη μια γλώσσα που σβήνει.

Αντίο λοιπόν σφυρίγματα
και παλλόμενα κλικ και φθόγγοι κλειστοί
και έλλειψη γένους κι αριθμού
και αφθονία ιστορικών χρωμάτων
και λέξη που σημαίνει: «αντικείμενο
απροσδιόριστου σχήματος που μόλις εμφανίστηκε στο όριο του οπτικού πεδίου»
και λέξη που απαντά: «αίσθηση βροχής σε νεογέννητο δέρμα».

Αντίο στον θρύλο των πολλών παιδιών του σαμάνου
που καθένα τιμωρήθηκε για την αμαρτία του άλλου
και στους μύθους για ζώα-προστάτες
που εξηγούσαν τον κόσμο κάθε αυγή με τα μάτια.

Αντίο γυναίκες με πλεγμένα δάχτυλα
πάνω σε κοιλιές που γεννάνε ιστορίες,
αντίο γυναίκες ελεύθερες με ρωμαλέα μαλλιά
που κανείς δεν σας είπε τι να κάνετε.

Αντίο άνδρες λιγνοί με ακατάληπτα αισθήματα
με δύναμη άτρωτη που μαζεύει λαό,
αντίο άντρες ιδιόρρυθμοι
ερμηνευτές των δικών σας χρησμών
ιδρυτές θηλυκών θρησκειών.

Αντίο άνθρωποι ενδιάμεσοι με κρυμμένους σκοπούς
που διαλέγετε αναγκαστικά ένα στρατόπεδο,
αλλά ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ
κι εσείς συνεχώς αλλάζετε θέση
γνωρίζετε όλα τα ξόρκια
μα δεν εμπιστεύεστε κανένα.

Ό,τι όμως χάνει τη σχεδία του
δεν παύει να υπάρχει.
Περιπλανιέται μέχρι να επινοηθεί ξανά
το σκεύος της μεταφοράς του.

Ό,τι παύει να υπάρχει δεν παίρνει μαζί
το κέλυφός του στην ανυπαρξία.
Το στέλνει να δέρνεται στα κύματα
να σχηματίζει αμμουδιές.

Κι όταν ψηλώσουν τα νερά
παράταιρα εμφανίζονται πλεούμενα
κι αρχίζει μια γλώσσα
να τεντώνει τα καινούρια της άκρα
και να απλώνει το αμφίβολο φως της στην όχθη.

Κανείς δεν θυμάται πώς αρχίζει να λάμπει.
Ούτε ξέρει κανείς πού γυρίζουν οι λέξεις
απ’ τις γλώσσες που χάθηκαν.
Convoy / Νηοπομπή

There is always a ship
in the depth of our contemplations.

One that could take us far away,
one that could bring us peace.

Her complete image is lacking.
Her course is unknown.

Before we are aware of them
the ships of legend
gradually recede from view:

the Argo, the Medousa,
the Nina, the Pinta, the Santa Maria,
the Paralos[1], the Flying Dutchman,
the Ship of the Forest[2],
Robinson’s raft, the Nautilus,
the Syracusan[3], the Titanic,
Cousteau’s Calypso,
and the Ark, slow and majestic on the water,
fulfilling her double destination.

Not to sink.
To keep going.

[1] A trireme, in Ancient Greece; one of the six ‘sacred ships’ of Athenian Democracy, that participated in sacred or public assignments, usually urgent ones.
[2]A poem by Greek poet Nikos Engonopoulos.
[3] An Ancient Greek ship designed to carry passengers and cargo, which was thought to be the biggest ship of the ancient world. As it was too big for any Mediterranean port, it only sailed once, going from Syracuse to Alexandria, where it remained.
Translated by Lena Kallergi
Υπάρχει πάντοτε ένα πλοίο
στο βάθος των συλλογισμών μας.

Ένα που θα μας έπαιρνε μακριά
ένα που θα έφερνε γαλήνη.

Η εικόνα του ολόκληρη λείπει.
Η πορεία του άγνωστη.

Μέχρι να το διακρίνουμε
όλο και απομακρύνονται
τα καράβια των θρύλων:

Η Αργώ, η Μέδουσα
η Νίνια, η Πίντα, η Σάντα Μαρία
η Πάραλος, ο Ιπτάμενος Ολλανδός
το Καράβι του Δάσους
η σχεδία του Ροβινσώνα, ο Ναυτίλος
η Συρακουσία, ο Τιτανικός
του Κουστό η Καλυψώ
και η Κιβωτός, αργή και αγέρωχη,
σε πέρας φέρνοντας ξανά
τον διπλό προορισμό της.

Να μην πνιγεί.
Να πηγαίνει.
Rhetorical hallucination / Ρητορική παραίσθηση

In the airport
when I lose the ground
under my feet
when my legs are shaking -
the unknown strangers
passing by
will they see me
will they hear me

Will I be able
to call for help
in a bridge language
they will understand
or will I utter
sunflower, thyme
frightened cyclamens
rustling tamarisks
the small wildflower
whose name I forget
and a handful of pebbles
and broken sea shells-

or will Ι let loose
my deep mother tongue
broken and alone?
Translated by Lena Kallergi
Στο αεροδρόμιο
όταν χάνω τον κόσμο
όταν τρέμουν τα πόδια,
οι άγνωστοι ξένοι
που περνούν με βαλίτσες
ας με δουν
ας μ’ ακούσουν.

Άραγε θα μπορέσω
ν’ αρθρώσω «βοήθεια»
σε μια γλώσσα γέφυρα
που θα ξέρουν κι εκείνοι
ή θα βγει από μέσα μου
ηλίανθος, θυμάρι
τρομαγμένα κυκλάμινα
αλμυρίκια θροΐζοντα
το μικρό αγριολούλουδο
που ξεχνώ τ’ όνομά του
και μια χούφτα από βότσαλα
και κοχύλια σπασμένα

ή θα βγει από μέσα μου
η βαθιά μητρική μου
σπαραγμένη και μόνη;
I swear / Ορκίζομαι

on summer parties in back yards
on dances, on weddings
on festivals

on friends’ houses
on my walks with them
on the big screen of this phone

on the body inside me
on the secrets we share in the night
on the joy of this child, running towards me

that I will never forsake desolation.
Translated by Lena Kallergi
σε γιορτές με γεμάτες αυλές
σε χορούς, σε γάμους
σε αγκαλιές

στα σπίτια των φίλων
στις βόλτες μαζί τους
στο τηλέφωνο με τη μεγάλη οθόνη

στο άλλο σώμα μέσα στο δικό μου
στα μυστικά που μοιραζόμαστε τη νύχτα
στη χαρά του παιδιού όταν τρέχει κοντά μου

ότι δεν θ’ αρνηθώ την ερημιά.
Identities / Ταυτότητες

In northern countries with round hills
and mist rising from the lakes
I was Greek.

In faraway continents
with canyons and red deserts
I was European.

In the dark alleys of big cities
with frightened footsteps and hurried keys
I was a woman.

And in this small
wild piece of land
where I first saw the colour of water
and of delicate insects
I was a cell
who could not tell apart
flowers from worms and grass
but kept breathing
carrying through this ancient task
on the ground.
Translated by Lena Kallergi
Στις βόρειες χώρες με τα στρογγυλά βουνά
με την ομίχλη που ανεβαίνει από τις λίμνες
υπήρξα Ελληνίδα.

Στις μακρινές ηπείρους
με τα φαράγγια και τις κόκκινες ερήμους
υπήρξα Ευρωπαία.

Σε σκοτεινά σοκάκια μητροπόλεων
με τρομαγμένα βήματα και βιαστικά κλειδιά
ήμουν γυναίκα.

Και στο μικρό
το άγριο κομμάτι γης
που είδα το χρώμα του νερού και των λεπτών εντόμων
υπήρξα κύτταρο
που ούτε κοιτούσε ούτε ξεχώριζε
λουλούδια και σκουλήκια και χορτάρι
μα ανέπνεε την αρχαία αποστολή
πάνω στο χώμα.
Inmate / Κρατούμενος

When I forget myself and I forget
the prisoner inside my ribcage,
she gets upset and nearly goes mad
she hooks her talons on my breath
she parrots all the promises I’ve made.

She needs me to make a rhythm for her
and when I do, she dances
from rib to rib.
“You keep me in here”, she says, “and I can’ t get out
you owe me
songs and travels and dancing.
You may be free to lose yourself
but I belong to a flock.”
Translated by Lena Kallergi
Όταν ξεχνιέμαι και ξεχνώ
τον τρόφιμο του θώρακά μου
ταράζεται και πάει να τρελαθεί
γαντζώνει στην ανάσα μου τα νύχια του
παπαγαλίζει ό,τι έχω υποσχεθεί.

Πρέπει να φτιάχνω έναν ρυθμό
για να χορεύει
από πλευρό σε πλευρό.
Μ’ έχεις εδώ, μου λέει, και δεν μπορώ να βγω
οφείλεις
να έχω τραγούδι και ταξίδι και χορό.
Εσύ μπορείς να χάνεσαι, αλλά εγώ
ανήκω σε σμήνος.

Lena Kallergi

- Greece -

Translated by Lena Kallergi

III / III

VI / VI

i / i

Untitled / Άτιτλο

II / II

IV / IV

Untitled / Άτιτλο

Untitled / Άτιτλο

Untitled / Άτιτλο

Untitled / Άτιτλο

Landscape demarcation / Οριοθέτηση του τοπίου

The weather in the provinces / Ο καιρός στην επαρχία

Of the wayfarer / Του οδοιπόρου

Of feasting / Του γλεντιού

Of simplicity / Της απλότητας

Epilogue / Επίλογος

PS. / ΥΓ.

Αquifers / Νεροφόροι

would-be / δυνάμει

pleasure / ηδονή

morality / ηθική

God’s death / θάνατος του Θεού

Job / Ιώβ

metaphysics / μεταφυσική

meaning / νόημα

ontological argument / οντολογικό επιχείρημα

Gyges’ ring / το δαχτυλίδι του Γύγη

Übermensch / υπεράνθρωπος

phenomenology / φαινομενολογία

Beginning / Αρχή

Rain / Βροχή

The heart of the Samurai gets wet / Βρέχεται η καρδιά του Σαμουράι

Wooden toys / Ξύλινα παιχνίδια

Starry night / Αστροβραδιά

Season of observation / Εποχή της παρατήρησης

Praemeditatio malorum / Praemeditatio malorum

Salt / Το αλάτι

The Origin of a Species / Η καταγωγή ενός είδους

The child adrift / Βαθύ παιδικό

Choosing Friends / Διαλέγοντας φίλους

The Foreigner / Ο ξένος

Farewell to Language / Αποχαιρετισμός στη γλώσσα

Convoy / Νηοπομπή

Rhetorical hallucination / Ρητορική παραίσθηση

I swear / Ορκίζομαι

Identities / Ταυτότητες

Inmate / Κρατούμενος