Admission
The expression, mademoiselle, must be improved
I know it
But before many weeks go by, soon
you will glorify me as an eidetic.
Spouting is a bad habit, already washed up onto
introverted paradoxes.
May such things never come again.
So I come back at once to the narration of the facts
that took place during my tour
at the vitalising paths of Aexyspha.
For three whole days, vital days, I wandered
and I encountered almost every kind of
revolutionaries and “revolutionaries”.
I met the ones with the A sown on them
(I asked them what Durruti is and they told me
“croissant”)
The others with the A in the mouth
(“Solidarios, nosotros, brigade, his friends”
they replied)
And the ones with the A in the gaze
(“Dignity, liberty” they said).
Combining the last two adds prestige
to revolutionary circles.
The spirit of solidarity, mademoiselle, diffused
in these places
You feel your little heart soften (little heart)
They hide some of the lost glory of the past.
One time, in some places, so many years ago,
life did not hide only in paths
It blossomed in whole villages
In the great highways of the cities
In the rough mountains, it blossomed in the snow.
The factory sirens - awakening - howled
Buildings proudly waved black and red flags
Love stopped being sold, being committed
with petty vows and being bought.
How can the barricades of freedom be forgotten?
Makhnovtchina, Chicago, Barcelona
Should I be lost in the regularity of a libertarian emphysema?
Should I ramble in the abyss of egotism?
I smile, comrade
What sweet travels you promise me.
The preservation of my vital space
Beat it
I’m allergic to tenderness
The beast charges and rips the flesh of man
I will show you how I have the A only in the mouth.
My like-minded
My sweet comrade
I will sully our principles
Connoisseur of history
Lord of the art of misleading
Immune carrier of power
I possess, by application:
The ugliness of the monster
The intelligence of Athena
The complete works of Freud.
I have you, unrefined
Nightmarish but in truth
I mould you again from the start
My sweet comrade
The axe of justice will fall heavy
I myself
will bring punishment
But how can it be?
My words ended at the complete works of Freud.
I am certain / I had prepared it in advance / I know it.
These letters are not my own.
But they are not unfamiliar.
The lipstick stain next to the signature spot
So provocative.
What should I do?
Should I sign?
Should I throw it away, kill the comrade who
read it and not say a thing to anyone?
Παραδοχή
Η έκφραση δεσποινίς, θα πρέπει να βελτιωθεί
Το γνωρίζω
Μα δεν θα περάσουν πολλές βδομάδες και σύντομα
θα με δοξάζετε ως ειδητικό
Ο πλατειασμός έθος κακό ξεβρασμένο πια σε
εσωστρεφή παραδοξολογήματα.
Ποτέ να μην έρθουν ξανά τέτοια.
Επιστρέφω λοιπόν ευθύς στην εξιστόρηση των γεγονότων
που έλαβαν μέρος κατά την περιήγησή μου
στα ζείδωρα μονοπάτια της Αίξυσφας
Τρεις ολόκληρες μέρες+ ζωτικές μέρες περιπλανήθηκα
και γνώρισα σχεδόν κάθε λογής επαναστά-
τες και «επαναστάτες».
Γνώρισα εκείνους με το Α ραμμένο
(Τους ρώτησα τι είναι ο Ντουρρούτι και μου ’παν
«κρουασάν»)
Τους άλλους με το Α στο στόμα
(«Σολιντάριος, νοσότρος, ταξιαρχία, οι φίλοι του»
απάντησαν)
Και αυτούς με το Α στο βλέμμα
(«Αξιοπρέπεια+ ελευθερία» λέγαν).
Ο συνδυασμός των δύο τελευταίων προσδίδει κύρος
στους επαναστατικούς κύκλους.
Το πνεύμα της αλληλεγγύης δεσποινίς διάχυτο σ’
αυτά τα μέρη
Νιώθεις να μαλακώνει η καρδούλα σου 'καρδούλα(
Κρύβουν κάποια από τη χαμένη αίγλη του παρελ-
θόντος.
Κάποτε, σε κάποια μέρη, πάρα πολλά χρόνια πριν, η
ζωή δεν κρυβόταν μόνο σε μονοπάτια
Άνθιζε σ’ ολόκληρα χωριά
Στις μεγάλες λεωφόρους των πόλεων
Στα σκληροτράχηλα βουνά, μέσα στα χιόνια άνθιζε.
Οι σειρήνες των εργοστασίων ―αφύπνιση― ούρλιαζαν
Τα κτήρια μαυροκόκκινες σημαίες ανέμιζαν περήφανα
Ο έρωτας σταματούσε να πουλιέται να δεσμεύεται
με ανούσιους όρκους και να αγοράζεται.
Πως να ξεχαστούν τα οδοφράγματα της ελευθερίας:
Μαχνοβτσίνα, Σικάγο, Βαρκελώνη
Να χαθώ στην ευρυθμία ενός ελευθεριακού εμφυσήματος;
Να παραληρήσω στην άβυσσο του εγωτισμού:
Χαμογελώ σύντροφε
Τι γλυκά ταξίδια είναι αυτά που μου τάζεις
Η διάτρηση του ζωτικού μου χώρου
Στρίβε
Είμαι αλλεργικός στην τρυφερότητα
Τ’ αγρίμι ορμά και ξεσκίζει τη σάρκα του ανθρώπου
Θα σου δείξω πως το Α εγώ το έχω μόνο στο στόμα
Ομοϊδεάτη μου
Γλυκέ μου σύντροφε
Εγώ θα σπιλώσω τις αρχές μας
Της ιστορίας γνώστης
Της τέχνης της παραπλάνησης άρχοντας
Της εξουσίας άνοσος φορέας
Κατέχω μέσω αιτήσεως:
Την ασχήμια του τέρατος
Την ευφυΐα της Αθηνάς
Τα άπαντα του Φρόιντ
Έχω εσένα ακατέργαστο
Εφιαλτικό μ’ αλήθεια
Σε πλάθω ξανά απ’ την αρχή
Γλυκέ μου σύντροφε
Ο πέλεκυς της δικαιοσύνης θα πέσει βαρύς
Η τιμωρία θα επέλθει
δι’ εμού του ιδίου
Μα πώς είναι δυνατόν;
Τα δικά μου λόγια τελείωναν στα άπαντα του Φρόιντ.
Είμαι σίγουρος. Το είχα ετοιμάσει πιο πριν. Το γνωρίζω.
Δεν είναι δικά μου αυτά τα γράμματα
Δεν είναι και άγνωστα όμως.
Το σημάδι από κραγιόν δίπλα στο σημείο υπογραφής
Προκλητικότατο
Τι να κάνω:
Να υπογράψω:
Να το πετάξω, να σκοτώσω τον σύντροφο που το
διάβασε και να μην πω σε κανέναν τίποτα;
