Despina Pirketti

Translated by Despina Pirketti

1. The onset / Το ξεκίνημα

   

   

   ENGGRE

   The Gods were pretty clear:

    

   Don’t look behind

   until we reach the top.

   Otherwise you’ll regret it.

   
   I’ve always been prone to disobedience. 

    

   I saw everything.

   At first as far back as thirty-five years.

   Then even further back.

   Infinitely. 

    

   I exploded in front of them like a supernova.
   
   And when I came to,

   I was without a voice.

   
   Oddly though, I can write. 

   Translated by Despina Pirketti

   Οι Θεοί ήταν ρητοί:

   
   Μην κοιτάξεις πίσω
   μέχρι ν' ανέβουμε πάνω.

   Αλλιώς θα το μετανιώσεις.
   
   Είναι να μην μου απαγορεύσεις κάτι.
    

    

   Τα είδα όλα.
   Στην αρχή μέχρι τριάντα πέντε χρόνια πίσω.
   Ύστερα ακόμα πιο πίσω.
   Απείρως.
   
   
   Ανατινάχτηκα μπροστά τους σαν υπερκαινοφανής αστέρας.

   
   Κι όταν ήρθα στα ίσια μου,
   μου 'λειπε η φωνή.
   
   Αλλά περιέργως μπορώ να γράφω.

2. The first death / Ο πρώτος θάνατος

   

   

   ENGGRE

   I wonder what the first man thought

   when he laid eyes upon a lifeless body,

   the first man to experience loss.

    

   What did he make of Death

   when he was yet to grasp its very concept.

    

   What kinds of games did he make up

   to relieve his beloved 

   from this odd sleep.

    

   How did he feel

   while the body rotted in his hands.

    

   For how long did it last -

   the anticipation of resurrection

   for the first eyewitness of death.

   Translated by Despina Pirketti

   Τι να σκέφτηκε ο πρώτος άνθρωπος

   όταν αντίκρισε ένα σώμα άψυχο,

   ο πρώτος που ‘ρθε αντιμέτωπος με τη συντέλεια.

    

   Για τι να πέρασε τον Θάνατο

   όταν δεν κατείχε ακόμα την έννοιά του. 

    

   Τι είδους παιγνίδια να σοφίστηκε

   για ν’ απαλλάξει τον άνθρωπό του

   απ’ αυτόν τον περίεργο ύπνο.

    

   Πώς να ‘νιωσε 

   που το σώμα σάπιζε στα χέρια του.

    

   Για πόσον καιρό 

   να κράτησε η προσμονή ανάστασης

   για τον πρώτο μάρτυρα θανάτου.

3. Fossil / Απολίθωμα

   

   

   ENGGRE

   And if the Earth is truly

   4,55 billion years of age

    

   I’m looking for a crack in the vastness of ti me 

   to fit myself into

    

   Perhaps, one day,

   Palaeontology will include us 

   in its field of study

    

   In such case

   let this poem

   make it to that time

   at least

   as a fossil.

   Translated by Despina Pirketti

   Κι αν η Γη έχει στ’ αλήθεια

   ηλικία 4,55 δισεκατομμύρια χρόνια

    

   Ψάχνω μία ρωγμή στον αχανή χ ρόνο

   να χωρέσω μέσα.

    

    

   Ίσως, κάποτε, 

   η Παλαιοντολογία συμπεριλάβει στο πεδίο μελέτης της 

   κι εμάς ακόμη.

    

   Σε τέτοια περίπτωση 

   εύχομαι αυτό το ποίημα 

   να φτάσει σ’ εκείνη την εποχή,

   τουλάχιστον,

   ως απολίθωμα.

4. Erection / Erection

   

   

   ENGGRE

   I just came

   Homo Erectus is happily asleep

   but Homo Solitarius has been awakened. 

   Translated by Despina Pirketti

   Μόλις τελείωσα

   κοιμήθηκε ευτυχώς ο Homo Erectus

   ξύπνησε όμως ο Homo Solitarius.

5. Oppression / Καταπίεση

   

   

   ENGGRE

   So much semen,

   so much global semen

   going to waste!

   So much that it would suffice, dammit,

   to fill up a second Tiber River.

    

   This is what the Pope of Rome was thinking.

    

    

   In the meantime, I struggled to keep mine inside of me.

   The priest was clear:

   masturbation is a sin!

    

   He had come to high school 

   to take our obligatory confession.

   Why on earth did I tell him?

    

   Thirty-three times repeat

   “Lord Jesus Christ, Son of God, Have Mercy on Me”  

   holding the rosary beads

   and faith will miraculously abolish your hard-on.

    

    

   Years later

   the Tiber overflowed and

   broke down all my dams.

   Translated by Despina Pirketti

   Τόσο πολύ σπέρμα,

   τόσο παγκόσμιο σπέρμα,

   να πηγαίνει χαμένο!

   Τόσο που θ’ αρκούσε, διάολε,

   να φτιάξει έναν δεύτερο Τίβερη.

    

   Αυτά αναλογιζόταν ο Πάπας της Ρώμης.

    

    

   Στο μεταξύ, εγώ πάσκιζα να το κρατήσω μέσα μου.

   Ο παπάς ήταν κατηγορηματικός: 

   ο αυνανισμός συνιστά αμάρτημα!

    

   Είχε έρθει στο γυμνάσιο να μας εξομολογήσει

   υποχρεωτικά.

   Τι τα ‘θελα και του το ‘πα;

    

   Τριάντα τρεις φορές την προσευχή

   «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού Ελέησόν Με»

   κρατώντας το κομποσκοίνι

   κι η πίστη θ’ απομακρύνει την καύλα θαυματουργά.

    

    

   Μετά από χρόνια,

   ο Τίβερης πλημμύρισε και 

   γκρέμισε όλα τα φράγματά μου.

6. Poetics / Ποιητική

   

   

   ENGGRE

   Now that I’m sick of buttering you up

   here it is:

    

   I am the one who placed

   the first carnation into the muzzle

   during the Carnation Revolution.

    

   I am the one who stood unarmed

   in front of the hordes of tanks

   during the Tiananmen Square protests. 

    

   (I had run out of bullets

   after centuries of conflicts

   and came up with the option of non-violent resistance.)

    

   Now out with it.

   Dear poet, what did you do?

   Aside from writing

   do you also act?

   Or does your writing suffice?

   Translated by Despina Pirketti

   Μιας και κουράστηκα να σε καλοπιάνω 

   έχουμε και λέμε:

    

   Εγώ είμαι αυτός που έβαλε πρώτος 

   το γαρίφαλο μέσα στην κάννη 

   στην Επανάσταση των Γαριφάλων.

    

   Εγώ είμαι αυτός που στάθηκε άοπλος 

   μπροστά στην ορδή των τανκς 

   στην εξέγερση στην Τιέν Αν Μεν.

    

   (Μου ’χαν τελειώσει τα πυρομαχικά 

   μετά από αιώνες συγκρούσεων 

   και σκέφτηκα την επιλογή της μη-βίαιης αντίστασης).

    

    

   Για πες τώρα, ποιητή, εσύ τι έκανες; 

   Εκτός από το να ποιείς, 

   πράττεις κιόλας; 

   Ή μήπως είν’ αρκετή η γραφή σου;

7. Suicidal Poetesses / Αυτόχειρες ποιήτριες

   

   

   ENGGRE

   We sat by the Charles

   facing Harvard.

    

   On the river’s surface my life history played on.

   Now and then the screen was rippled by fish jumping over the water.

    

   Anne (Sexton) sat on one side

   Sylvia (Plath) on the other

   we drank beer

   laughing hysterically. 

    

    

   At some point 

   a woman was seen walking by the edge of the river

   with an armful of big rocks.

    

   “Virginia!” exclaimed the ladies (Woolf.) 

    

   Without second thought they ran towards her

   and by the time it took me to decide what to do

   they had already sub-

    

   merged.

    

    

   I didn’t follow them.

   Besides, it’s not my fault.

   It’s Poetry’s.

    

    

    

    

   Boston

   Translated by Despina Pirketti

   Καθίσαμε στις όχθες του Τσαρλς

   απέναντι απ’ το Χάρβαρντ.

    

   Στην επιφάνεια του ποταμού προβαλλόταν η ιστορία της ζωής μου. 

   Κάπου κάπου η εικόνα χαλούσε επειδή ψάρια πηδούσαν πάνω απ’ το νερό.

    

   Από τη μια μεριά καθόταν η Ανν (η Σέξτον)

   απ’ την άλλη η Σύλβια (η Πλαθ)

   πίναμε μπύρες

   και γελούσαμε υστερικά.

    

   Σε κάποια φάση

   μια γυναίκα θεάθηκε να περπατά στις παρυφές του ποταμού

   κρατώντας μεγάλες πέτρες.

    

   «Βιρτζίνια!» αναφώνησαν οι κοπέλες (η Γουλφ).

    

   Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξαν προς το μέρος της

   και μέχρι να αποφασίσω τι θα ‘κανα εγώ

   εκείνες είχαν ήδη κατα-

              

   βυθιστεί.

    

   Δεν τις ακολούθησα.

   Εξάλλου, δεν ειν’ δικό μου το φταίξιμο.

   Φταίει η Ποίηση.

    

    

    

   Βοστώνη

8. Post-apocalyptical / Εσχατολογικό

   

   

   ENGGRE

   It was the last days of the world.

   Impossible to draw money from the ATMs.

   They spat napkins. 

    

   The world was nothing but nonstop looting.

   Every man for himself. 

    

   Years later

   it was the last days of the world.

    

   I met the last man on earth.

   I asked him the last question:

    

   - Am I waiting in vain? Will the end of the world come or not?

   - The end of the world is us.

   And he gulped me down. 

    

   As we speak, I’m in his stomach.

   I’m fine, can’t complain,

   but I’m still waiting for

   theendoftheworld.

   Translated by Despina Pirketti

   Ήταν οι τελευταίες μέρες του κόσμου.

   Αδύνατον να τραβήξεις χρήματα από τα Α.Τ.Μ.

   Έβγαζαν χαρτομάντιλα.

    

   Ο κόσμος δεν ήταν τίποτα παρά ένα συνεχόμενο πλιάτσικο.

   Όποιος αντέξει.

    

    

   Μετά από χρόνια

   ήταν οι τελευταίες μέρες του κόσμου.

    

   Συνάντησα τον τελευταίο άνθρωπο εν ζωή. 

   Τον ρώτησα την τελευταία ερώτηση:

    

   -Περιμένω άδικα; Θα ‘ρθει ή δε θα ‘ρθει το τέλος του κόσμου;

   -Το τέλος του κόσμου είμαστε εμείς.

   Και με μια χαψιά μ’ έκανε πέρα.

    

    

   Τώρα που σας μιλάω, είμαι στο στομάχι του.

   Καλά είναι, δε λέω, 

   αλλά περιμένω ακόμα, 

   τοτέλοςτουκόσμου.

9. Scream / Κραυγή

   

   

   ENGGRE

   All night it resounded

   under the stairs.

    

   - Mum, what’s that scream in our house?

   - It’s nothing honey, probably a mouse caught in a trap.

    

   Lies. All lies.

   Μousetrap, empty.

   But the scream lingered on for years.

    

   No one could hear it but me.

   Translated by Despina Pirketti

   Όλο το βράδυ ακουγόταν 

   κάτω απ’ τη σκάλα.

    

   - Μαμά, τι ‘ναι αυτό που κλαίει μέσα στο σπίτι μας;

   - Τίποτα μικρό μου, μάλλον η φάκα θα ‘πιασε κάνα ποντίκι.

    

    

   Ψέματα. Όλα ψέματα.

   Η ποντικοπαγίδα άδεια πάλι.

   Η κραυγή όμως εκεί. Για χρόνια.

    

   Μόνο εγώ την άκουα.

10. Whale-watching / Whale-watching

    

    

    ENGGRE

    We drifted out to sea

    to see the whales

    but apart from the waves

    there was nothing there to ripple the crust 

    of the Atlantic.

     

    I was cold and you gave me your knit

    and I don’t know,

    was it because it was so soft?

    Or because of your perfume?

    I thought I owed to follow you to Geneva.

     

    I didn’t.

     

     

    With all the lives I haven’t lived

    and all the whales I’ve never seen

    I have put together an entire photo album.

     

    Is it my fault it’s thicker

    than my life’s photo book? 

    Translated by Despina Pirketti

    Ξαμοληθήκαμε στ’ ανοικτά

    για να δούμε τις φάλαινες

    αλλά εκτός απ’ τα κύματα

    τίποτ’ άλλο δεν κουνούσε την τσίπα

    του Ατλαντικού.

     

    Όταν κρύωσα μου ‘δωσες το πλεκτό σου

    και δεν ξέρω, 

    ήταν που ‘ταν τόσο μαλακό;

    ή μήπως που μύριζε τ’ άρωμά σου;

    σκέφτηκα πως όφειλα να σ’ ακολουθήσω στη Γενεύη.

     

    Δεν ήρθα.

     

     

    Μ’ όλες τις ζωές που δεν έζησα

    κι όλες τις φάλαινες που εντέλει δεν είδα

    έχω φτιάξει φωτογραφικό άλμπουμ.

     

    Φταίω εγώ που ‘ναι πιο χοντρό

    απ’ το άλμπουμ της ζωής μου;

11. Resilience / Ανθεκτικότητα

    

    

    ENGGRE

    We’re not worried.

    You, as always,

    will be saved by writing.

     

    It’s been some days now

    I have ceased to write.

     

    I aim

    to show everyone

    I too am breakable

    even I can still

    break any time now.

     

    Writing Strike.

     

    But perhaps with this poem

    I have accidentally become a strikebreaker. 

    Translated by Despina Pirketti

    Δεν ανησυχούμε.

    Εσύ, όπως πάντοτε εξάλλου,

    θα σωθείς διαμέσου γραφής. 

     

     

    Εδώ και λίγες μέρες

    έχω σταματήσει να γράφω.

     

    Σκοπός μου

    να δείξω σ’ όλους

    πως είμαι κι εγώ εύθρυπτος

    πως δύναμαι ακόμα κι εγώ

    από στιγμή σε στιγμή να σπάσω.

     

    Απεργία Γραφής.

     

     

    Μα ίσως μ’ αυτό το ποίημα

    να ‘γινα άθελά μου απεργοσπάστης. 

12. People / Πρόσωπα

    

    

    ENGGRE

    So many times I have had to patch me up 

    with everything that came in handy × * # ¥ ●  ▒ ╗∆

     

    that I have come to be                                          

    the sum

    of my patches. 

     

    There’s nothing left from my prime matter.

     

    And even though I’m still the same person

    there are no leftovers 

    from all the people I used to be. 

    Translated by Despina Pirketti

    Χρειάστηκε τόσες φορές να με μπαλώσω

    με ό,τι έβρισκα μπροστά μου × * # ¥ ●  ▒ ╗∆

     

    που τελικά έχω γίνει ολόκληρος 

    το άθροισμα

    των μπαλωμάτων μου.

     

    Τίποτα δεν απέμεινε απ’ την αρχική μου ύλη.

     

    Και παρόλο που είμαι το ίδιο άτομο

    δεν υπάρχουν απομεινάρια

    όλων των προσώπων που ήμουνα κάποτε.

13. Probabilities / Πιθανότητες

    

    

    ENGGRE

     

    There are keys on this bunch

    that I’ve never discovered what it is they unlock.

     

    I’ve tried various things.

     

    Doors, attics, letterboxes, 

    cars, keylocks, briefcases,

    people, people, people.

     

    Nothing.

    As though my keys have expired.

     

    I won’t throw them away.

    You never know.

    There are factories that make the keys first

    and only then their matching latches. 

    Translated by Despina Pirketti

    Αυτή η αρμαθιά έχει κλειδιά

    που ποτέ δεν βρήκα τι ξεκλειδώνουν.

     

    Δοκίμασα διάφορα.

     

    Πόρτες, πατάρια, γραμματοκιβώτια,

    αυτοκίνητα, κλειδαριές, χαρτοφύλακες,

    ανθρώπους, ανθρώπους, ανθρώπους.

     

    Τίποτα.

    Θαρρείς κι έχω κλειδιά ληγμένα.

     

    Δεν τα πετάω.

    Ποτέ δεν ξέρεις.

    Υπάρχουν εργοστάσια που πρώτα φτιάχνουν τα κλειδιά

    και μόνο τότε τ’ αντίστοιχά τους.

14. Swallows / Χελιδόνια

    

    

    ENGGRE

    The immigrants are gathering

    every afternoon

    in the field across from me

    playing like little children. 

     

    I can’t tell what their game is.

    Cricket, rugby or baseball?

     

    I can’t tell their country of origin.

    Sri Lanka, Bangladesh or India?

     

    I can’t tell their residency status.

    Economic, illegal or asylum seekers?

     

    The only certain thing is that their game

    announces the arrival of Spring. 

    Translated by Despina Pirketti

    Οι μετανάστες μαζεύονται 

    τ’ απογεύματα

    στο γήπεδο απέναντι

    και παίζουν σα μικρά παιδιά.

     

     

    Δεν ξεχωρίζω το παιγνίδι τους.

    Κρίκετ, ράγκμπι ή μπέιζμπολ;

     

    Δεν ξεχωρίζω τη χώρα καταγωγής τους.

    Σρι Λάνκα, Μπαγκλαντές ή Ινδία;

     

    Δεν ξεχωρίζω το καθεστώς παραμονής τους.

    Οικονομικοί, παράνομοι ή αιτούντες άσυλο;

     

     

    Το μόνο σίγουρο είναι πως το παιγνίδι τους

    σηματοδοτεί τον ερχομό της Άνοιξης.

15. Secret visitant / Μυστικός επισκέπτης

    

    

    ENGCYP

    He comes

    and it is always midnight

    that holds the colours ripe

    – nocturnal blue within a royal frame

    encloses my head – 

    he sits enthroned upon the pillow

    twirls me between the covers 

    pokes me in the eye

    and elsewhere 

    until I say

    Spare me.

    Translated by Despina Pirketti

    Έρχεται και 

    είναι πάντοτε μεσάνυχτα,

    που έχουν τα χρώματα μεστωμένα

    -μπλε νυχτερινό σε βασιλική κορνίζα κλείνει μέσα 

    το κεφάλι μου-

    θρονιάζεται πάνω στο μαξιλάρι,

    με στριφογυρίζει ανάμεσα στα σεντόνια 

    και με καρφώνει στα μάτια 

    και αλλού,

    μέχρι να πω 

    Ήμαρτον.

16. The Slaughter of the Century / Η Σφαγή του Αιώνα

    

    

    ENGCYP

    I will cut him up into slices

    and divide him into chunks

    or

    I will saw him up and

    I will hide him in the shed

    or

    I will strangle him and

    I will wear his eyes

    like earrings 

     

    just as he goes past.

    Translated by Despina Pirketti

    Θα τον κόψω σε λωρίδες και

    θα τον χωρίσω σε μπουκιές

    ή

    θα τον πριονίσω και

    θα τον κρύψω στην αποθήκη

    ή

    θα τον στραγγαλίσω και

    θα κρεμάσω τα μάτια του 

    για σκουλαρίκια

     

    την ώρα που περνάει.

17. Doggy / Σκυλί

    

    

    ENGCYP

    At dawn a

    stray

    time took me

    from behind dragging

    his frayed leash

    I brought water, food

    and stretched my palm 

    for him to sniff but

    he wouldn’t eat nor drink

    nor my palm

    he asked for three letters

    on his left ear eight digits

    inscribed on the skin

    Can Love Fail? 

    he barked Canis Lupus Familiaris I refused 

    eighty million two hundred and twelve

    thousand times

    we say we die, but

    each time we are born and breath out

    once more.

    Translated by Despina Pirketti

    Τα χαράματα ένας 

    αδέσποτος  

    χρόνος με πήρε 

    από πίσω έσερνε 

    το ξεφτισμένο λουρί του

    έβαλα νερό, φαΐ

    και του ’δωσα να 

    μυρίσει την παλάμη μου μα 

    μήτε έτρωγε μήτε έπινε 

    μήτε την απαλάμη μου 

    ζητούσε τρία γράμματα 

    στ’ αριστερό αυτί του οχτώ νούμερα 

    χαραγμένα στο πετσί του 

    Can Love Fail? 

    γαύγισε Canis Lupus Familiaris αρνήθηκα

    ογδόντα εκατομμύρια διακόσιες δώδεκα χιλιάδες φορές λέμε πως  

    πεθαίνουμε, μα 

    κάθε μια φορά γεννιόμαστε και ξεψυχούμε 

    άλλη μία

18. Skein / Κουβάρι

    

    

    ENGCYP

    If I don’t deliver it

    I will die.

    In the barn of my womb

    unknown embryo 

    with myrrh and ash gestates

    akin to a star it convulses and

    in the midnight hour it is born;

    fine little skein

    with needles

    pricking the body

    onto the floor I drip like blood I eject

    to the ceiling and to the lamp fiercely 

    I weld:

    shudder, suffer, slay.

    Translated by Despina Pirketti

    Aν δεν το γεννήσω, 

    θα πεθάνω.

    Εν τω σπηλαίω της μήτρας μου 

    άγνωστο έμβρυο

    με μύρο και στάχτη κυείται,

    σαν άστρο συσπάται και 

    τα μεσάνυχτα τίκτεται∙

    όμορφο μικρό κουβάρι

    με καρφίτσες 

    το σώμα κεντάει,

    στο πάτωμα στάζω σαν αίμα πετάγομαι 

    στο ταβάνι και στη λάμπα γερά 

    με καρφώνω:

    Ρίγος, άλγος, σκοτωμός.

19. Hetairos / Εταίρος

    

    

    ENGCYP

    Dramatic Monologue 

     

    Immortally they blaze 

    - the stars 

    the sun

    the moon-

    immortal chariots anew of gold and silver.

    For as long as Heaven and Earth shall be locked in a tireless embrace

    for as long as cities shall crumble, cities be set ablaze,

    eros and thanatos shall define our hearts with

    blood and dust.

     

    Life undefined, 

    upon metallic chariots forged eternally against the skies, 

    plunder and weapon sworn to battle,

    a coin redeemed solely

    with the fulfillment of the sacred oracle: 

    “Only if Achilles goes to war

    shall Greece be victorious;

    should he stay in the homeland,

    he shall be joyful,

    firm and forgotten”.

     

    Life, brief and precious, 

    a gift of the gods and forever theirs,

    as they play heads or tails

    with us

    at their time of boredom;

    this, the mightiest, envious life,

    brought Patroclus as a small child

    years ago to our court 

    and now left him, a soulless corpse 

    beyond all recognition unburied in foreign land.

    Hand in hand, as young boys

    we picked lithe branches to make spears

    piling the dried ones outside for firewood;

    in July we’d lay an ancestor to rest

    and every Sunday we’d collect urchins, 

    to taste water with salt

    through our pricked fingers

    and the primordial broth of life;

    but she, like a spectrum,

    welcomed us to virility’s doorstep

    pulling at the rope of an imagination 

    as though slain years ago:

    one of us dead in battle,

    the other wasting in woe.

     

    Life bitter, immortal,

    upon the new chariots of gold and steel

    I would if I could refuse their war,

    craft an ornate deathbed

    for your unanointed body,

    to keep your wounds from gaping,

    the wounds of bronze-thrust,

    lest you fell prey to dogs and flies and locusts,

    before your blood tasted sour, your lush skin,

    for you were soft and sweet, yet you perished,

    and as death took you,

    he introduced himself as mine own:

    Patroclus lies in death,

    and around his bare body are they combating.

    You, reduced to lowly flesh

    defenseless before the mighty Nothingness. 

     

    I said be wary of the flush of war

    and of the blood of slaughter,

    mind the weapons for glory like a mortal

    and by night return to me weary 

    with your combat boots bemired,

    so that I may kiss your pure thighs again; 

    but you, worm-defiled and bare,

    you dressed alone for the Underworld,

    when all I wanted was for life to keep us clasped tightly together.

     

    Now even if I tear my hair out with divine wrath,

    this ache within me is greater than everything ahead,

    until I have built a pyre

    for a lavish memorial

    with oxen, sheep and honey

    proud devoted horses and stallions  

    twelve young Trojans mauled by Argive hand

    one for every month, to keep you company

    akin to sweet wine’s delight in Hades.

     

    As for me – ashes,

    an alien corpse facing my own life,

    that used to be you,

    with your sweet-savoured juices –

    you should know, kind companion,

    that my precious one breathed his last today. 

     

    Burnt melted

    candles and bodies

    aligned still clocks

    boundless mourning and endless wailing,

    from my bosom upon your bosom,

    the one bitterly doomed;

    I shall not bury you

    before your murderer’s lifeless head

    here I fetch,

    hot blood dripping down the nape of the neck,

    libation to the unperturbed earth,

    as horror indelibly 

    etches “contrition”

    upon the forehead of the foe.

    Thus from my mēnis 

    and the glorious bloodshed 

    was I reborn today as son of Thetis

    ready to war and ravage.

     

    Is it the pulse of lust or a rattle,

    this thudding within my entrails 

    my veins, electrified cables

    sparking for the last battle,

    though with sweet water and ambrosia

    they said I would forever be undead 

    glorified across the centuries,

    instead of forgotten,

    humanely happy?

    I, a rock of the Styx, a lion of Phthia,

    I, who shall be called a demigod,

    - I, whom you shall call a demigod -
    I never lose,

    I only conquer

    armies and soldiers.

    Because I live for the war

    and the war lives off me.

    As I had been destined with

    Cycnus

    Troilus

    Hector

    life knows that

    the war is me

    and with my death I shall further fulfill the divine oracle;

    by spearing away to conquer:

    Heaven and earth,

    the land and the stars.

     

    In the Trojans

    up there one night,

    and countless other nights and days,

    there we shall meet again,

    your spear glowing from afar

    617 times you shall say you love me,

    588 times I shall kiss you in thought,

    an asteroid myself

    never able to reach you,

    as my limbs had been destined by the scriptures 

    to forever erase

    our life’s slaughter.

     

    Congregations and constellations

    could science afford us,

    but it is our earthly passion that epically seals

    the memories of men

    and is immortally engraved

    upon the new chariots of gold and silver

    within a perennial circle

    like war over eros and thanatos

    defining our lives

    with dust and blood.

     

    The only thing I have yearned for

    on this day on earth

    is to be joined with you once more.

     

    Translated by Despina Pirketti

    Δραματικός μονόλογος

     

    Αθάνατα φλογίζουνε 

    αστέρια 

    ήλιος

    φεγγάρι,

    αθάνατα νέα άρματα χρυσά και ασημένια.

    Όσο η Γη και ο Ουρανός ακούραστα φιλιούνται,

    όσο οι πόλεις χάνονται, οι πόλεις πυρπολούνται,

    ο έρωτας κι ο θάνατος θα ορίζουν τις καρδιές μας με 

    αίμα και χώμα. 

     

    Ζωή αόριστη, 

    σε μεταλλικά άρματα σφυρηλατημένη αιώνια στους αιθέρες,

    λάφυρο και όπλο ορκισμένο για τη μάχη,

    κέρμα που δεν εξαργυρώνεται

    εξόν από του ιερού χρησμού την πληρωμή:

    «Στον πόλεμο μόνο αν πάει ο Αχιλλέας

    η Ελλάδα θα νικήσει,

    στην πατρίδα αν μείνει, 

    θα ευτυχίσει, 

    γερός και ξεχασμένος».

    
    
    
    
    
    
    
    
    
     

    Ζωή μικρή και ακριβή,

    δώρο των θεών και παντοτινά δική τους,

    κορώνα γράμματα να παίζουνε 

    εμάς 

    την ώρα που βαριούνται,

    αυτή, η μέγιστη, η ζηλευτή

    μου έφερε μικρό παιδί τον Πάτροκλο 

    πριν χρόνια στην αυλή μας

    και άψυχο σώμα τώρα τον άφησε 

    αγνώριστο και άθαφτο στα ξένα. 

    Χέρι-χέρι, νεαρά αγόρια

    χλωρά κλαδιά μαζεύαμε και κάναμε κοντάρια

    και τα ξερά εκεί έξω στήναμε για προσάναμμα,

    κάθε Ιούλιο κηδεύαμε έναν πρόγονο 

    και κάθε Κυριακή μαζεύαμε αχινούς,

    να γευτούμε το νερό με αλάτι

    στα τρυπημένα δάχτυλα

    και της ζωής το πρωτόγονο ζουμί,

    μα αυτή σαν θέαμα

    μας υποδέχτηκε στο ενήλικο κατώφλι 

    τραβώντας μ’ ένα σχοινί τη φαντασία

    σαν από χρόνια σκοτωμένη:

    ο ένας μας νεκρός στη μάχη,

    ο άλλος από πένθος πεθαμένος. 

    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
     

    Ζωή πικρή, αθάνατη, 

    στα νέα άρματα, χρυσά και ατσαλένια, 

    τον πόλεμο τους ν’ αρνηθώ, αν ήταν μπορετό,

    νεκροκρέβατο πλουμιστό να ορθώσω

    για το σώμα σου το αμύρωτο,

    μη μείνουν οι πληγές σου ασκέπαστες,

    οι χαλκοχτυπημένες,

    μην και σε φάνε τα σκυλιά, οι μύγες, οι ακρίδες, 

    προτού ξινίσει το αίμα σου, το πράσινο το δέρμα,

    που σουν τρυφερός, γλυκός και εχάθης,

    που, σαν σε πήρε ο θάνατος,

    συστήθηκε δικός μου:

    Κείται Πάτροκλος, 

    νέκυος δε δη αντιμάχονται γυμνού.

     

    Εσύ, μια σάρκα τώρα ποταπή 

    ανυπεράσπιστος εις το μεγάλο Τίποτε.

     

    Σου είπα μην τυχόν μεθύσεις απ’ τον πόλεμο

    και της σφαγής το γαίμα,

    τα όπλα καλά, σαν θνητός, για δόξα φύλαε 

    και το βράδυ αποκαμωμένος πάλι δίπλα μου 

    με τις αρβύλες λασπωμένες νάρθεις,

    τους αγνούς μηρούς σου να ξαναφιλήσω,

    μα εσύ σκουληκιασμένος και γυμνός

    μόνος εντύθηκες για τον Κάτω Κόσμο,

    που ήθελα μονάχα η ζωή σφιχτά να μας ενώσει.  

    
    
    
    
    
    
    
     

    Τώρα κι αν μαδήσω με θείο μένος τα μαλλιά μου,

    μέσα μου καημό σαν τούτον άλλο πια δε θα νιώσω, 

    ώσπου πυρά να στήσω, 

    μνημόσυνο πλούσιο 

    με βόδια, μέλι και αρνιά,

    πιστά περήφανα αλόγατα και άτια,

    δώδεκα Τρώες νεαρούς σφαγμένους από αργίτικο χέρι

    έναν για κάθε μήνα συντροφιά,

    να έχεις να ευφραίνεσαι γλυκό κρασί στον Άδη.

     

    Στάχτη εγώ, 

    κουφάρι ξένο μπροστά στη δική μου ζωή,  

    που άλλοτε ήσουν εσύ, 

    με τους γλυκόπιοτους χυμούς σου -

    να ξέρεις, σύντροφε καλέ,

    πως σήμερα εμένα εχάθηκεν ο πιο ακριβός μου. 

     

    Καμένα λιωμένα 

    κεριά και σώματα

    ευθυγραμμισμένα ακίνητα ρολόγια,

    θρήνος αστείρευτος κι ατέλευτα γοερός,

    για το στήθος μου στο στήθος σου

    πικρά αφανισμένο∙

    δεν θα σε θάψω εγώ 

    πριν του φονιά σου το κεφάλι άψυχο 

    φέρω πρώτα εδώ,

    με το αίμα φρέσκο να στάζει από τον αυχένα κάτω,

    χοή στο ατάραχο το χώμα,

    και τον τρόμο ανεξίτηλα

    
    
    
    
    
     

    «μεταμέλεια» να γραφει 

    στο μέτωπο το εχθρικό. 

    Έτσι από την μήνιν μου 

    και τη λαμπρή αιματοχυσία

    σήμερα γεννήθηκα σαν γιος της Θέτιδας ξανά

    έτοιμος για πόλεμο και σφαγή. 

     

    Νάναι άραγε παλμός ηδονικός ή ρόγχος

    στα σωθικά μου ο γδούπος

    καλώδια ηλεκτροφόρα οι φλέβες μου

    σπινθίζοντας για την τελευταία μάχη,

    που με γλυκό νερό και αμβροσία

    έλεγαν πως θα μείνω ο απέθαντος,

    ο δοξασμένος στους αιώνες,

    αντί ξεχασμένος, 

    ανθρώπινα ευτυχισμένος;

    Εγώ, βράχος της Στύγας, λέων της Φθίας,

    εγώ, που ημίθεο θα με πούνε,

    -εγώ, που ημίθεο θα με πείτε-

    εγώ δεν χάνω, 

    εγώ μόνο κατακτώ,

    στρατούς και στρατιώτες.

    Γιατί εγώ ζω για τον πόλεμο

    και ο πόλεμος ζει από μένα.

    Οπως μου όρισε με 

    τον Κύκλο, 

    τον Τρωίλο, 

    τον Έκτορα,

    η ζωή ξέρει πως

    ο πόλεμος είμαι εγώ 

    και με το θάνατό μου ακόμα θα εκπληρώσω το θείο χρησμό∙

    λογχίζοντας να κατακτώ: 

    Γη και ουρανό, 

    χώμα και αστέρια. 

     

    Στην Τρωική Ομάδα 

    εκεί πάνω μια νύχτα, 

    κι άλλες αμέτρητες νύχτες και μέρες,

    έτσι θα ανταμώσουμε, 

    με το κοντάρι σου να φέγγει από μακριά, 

    617 φορές να μου λες πως με αγαπάς,

    588 φορές εγώ νοητά να σε φιλάω,

    αστεροειδής ίδιος  

    ποτέ να μη σε φτάνω,

    αφού τα άκρα μου από τις γραφές ορίστηκαν 

    να διαγράψουν για πάντα 

    της ζωής μας τη σφαγή.

     

    Όσα σχήματα κι αστερισμούς 

    η επιστήμη μάς χαρίσει, 

    το πάθος μας το γήινο είναι που σφραγίζει επικά

    τις μνήμες των ανθρώπων

    και αθάνατα χαράσσεται 

    στα νέα άρματα, χρυσά και ασημένια, 

    σε κύκλο αιώνιο 

    σαν πόλεμος για έρωτα και θάνατο 

    τις ζωές μας να ορίζει με 

    χώμα και αίμα. 

     

    Εγώ το μόνο που επιθύμησα 

    σαν σήμερα στη γη 

    ήταν μια ένωσι μαζί σου πάλι.

20. Spring in 2nd singular / Άνοιξη σε δεύτερο ενικό

    

    

    ENGGRE

    My life has vanished

    within dimly lit rooms

    where shadows blend

    more mystically

    than the people

    they serve;

    within cold spring sunsets

    where cigarette smoke

    blends with the grey of the sky

    and the grey of the city;

    within yellow

    nicotine-stained thoughts,

    along the fingers of maimed moments

    and existential questions

    always hiding behind

    the second person singular… You?

    Translated by Despina Pirketti

    Η ζωή μου χάθηκε,

    σε χαμηλόφωτα δωμάτια

    όπου οι σκιές σμίγουν

    με μεγαλύτερη κατάνυξη

    απ, τους ανθρώπους

    που υπηρετούν.

    Σε κρύα ανοιξιάτικα ηλιοβασιλέματα

    όπου ο καπνός του τσιγάρου

    σμίγει με το γκρίζο του ουρανού

    και της πόλης.

    Σε σκέψεις κιτρινισμένες

    από την νικοτίνη,

    σε δάκτυλα ακρωτηριασμένων

    στιγμών

    και σε υπαρξιακά ερωτήματα

    που κρύβουν πάντα μέσα τους

    τον δεύτερο ενικό... Εσύ;

21. Judgment / Κρίση

    

    

    ENGGRE

    Surrounded by banking institutions

    amid the city’s grey clamour

    I’m asking for life insurance.

    They need me to take out a mortgage on my dreams,

    two zeros that have grown weary of representing

    nothingness

    go to bed together and conceive infinity.

    I negotiate their worth

    Sometimes I become zero other times I become infinite

    Sometimes a lottery seller wishing you

    “Good Luck” and other times a banker

    rushing across the street

    because “time is money”.

    And sometimes a passing vehicle roaring

    “Count no man happy until the end is known…”

    Translated by Despina Pirketti

    Περικυκλωμένος από τραπεζικά ιδρύματα

    στην γκρίζα βουή της πόλης,

    ζητώ ασφάλεια ζωής.

    Μου ζητούν υποθήκη τα όνειρα μου,

    δυο μηδενικά που απόκαμαν να αντιπροσωπεύουν

    το τίποτα

    ξαπλώνουν μαζί και δημιουργούν το άπειρο.

    Πραγματεύομαι την αξία τους

    πότε γίνομαι μηδέν και πότε άπειρο.

    Πότε λαχειοπώλης που σου εύχεται

    «Καλή Τύχη» και πότε τραπεζίτης

    που διασχίζει το δρόμο βιαστικά

    επειδή «Ο χρόνος είναι χρήμα»...

    Και πότε διερχόμενο όχημα που βρυχάται

    «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε».

22. War / Πόλεμος

    

    

    ENGGRE

    I’d like to know –

    Do people fall in love in Aleppo?

    Who is the first person you think about

    after the explosion?

    At the brother’s funeral, did you feel life streaming down

    with her tears?

    Do butterflies still flutter inside your empty stomach?

    Can you make out the sunset through the dust?

    Listen: it takes just one person to fall in love

    in all this mayhem,

    just one “I love you” to survive

    though left unsaid…

     

    And the whole earth will be saved.

    Amen!

    Translated by Despina Pirketti

    Θα ,θελα να μάθω,

    ερωτεύονται οι άνθρωποι στο Χαλέπι;

    Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτεσαι

    μετά την έκρηξη;

    Στην κηδεία του αδερφού, ένιωσες τη ζωή να κυλά

    με τα δάκρυά της;

    Φτερουγίζουν ακόμα πεταλούδες στο άδειο σου

    στομάχι;

    Ξεχωρίζεις μέσα από τη σκόνη, το ηλιοβασίλεμα;

    Άκου: Έστω και ένας άνθρωπος να ερωτεύτηκε

    μέσα σε αυτόν το κυκεώνα,

    έστω και ένα «σ, αγαπώ» να επέζησε, κι ας μην

    ειπώθηκε ποτέ...

     

    Όλη η γης εσώθηκε.

    Αμήν!

23. 2/12/2016 / 2/12/2016

    

    

    ENGGRE

    Jokes jokes jokes

    the clown in Aleppo died today.

    I wept until I could laugh no more.

    Phallus-shaped balloon bombs

    are mirrored on cried-out eyes.

    There are no more bad jokes.

    Laugh, already! What’s funnier than that?

    Starve as much as you like, but bloody laugh already!

    Are you afraid of clowns?

    Well, I’m afraid of people.

    Translated by Despina Pirketti

    Αστεία, αστεία, αστεία

    πέθανε σήμερα ο παλιάτσος στο Χαλέπι.

    Έκλαψα μέχρι να γελάσω....

    Φαλλόσχημες βόμβες – μπαλόνια

    καθρεφτίζονται σε μάτια ξεβαμμένα

    από το κλάμα.

    Δεν υπάρχουν πια κακόγουστα αστεία.

    Γέλα επιτέλους! Τι πιο αστείο υπάρχει;

    Πείνα όσο θες, μα γέλα επιτέλους καταραμένο!

    Σε τρομάζουν οι παλιάτσοι;

    Και εμένα με τρομάζουν οι άνθρωποι.

24. Dentition / Οδοντοστοιχία

    

    

    ENGGRE

    There are those of us

    who cracked our young teeth

    against a crescent moon

    and now, in our old age,

    we regurgitate the same soft

    talk

    using our spoon

    to reduce

    intentions

    to a pulp.

    Translated by Despina Pirketti

    Είμαστε κι εμείς,

    που νέοι τσακίσαμε τα δόντια

    μας πάνω σε ένα μισοφέγγαρο.

    Και τώρα, γέροι πια

    αναμασούμε τις ίδιες μαλακές

    κουβέντες

    και λιώνουμε

    με το πιρούνι μας

    προθέσεις.

25. News / Ειδήσεις

    

    

    ENGGRE

    Prematurely progressing, an abundance of departures

    from the country

     

    where they slither and linger –

    faint and quaint questions

    on the fixed and flimsy

    transubstantiation of the equation:

    of accepting with expecting

    of wandering with wondering

    and naturally of the metanatural paucity

    with the supernatural and willfully

    completely compliant authority…

    Translated by Despina Pirketti

    Προχωρά, πρόωρα, μια πληθώρα αποχωρήσεων

    από την χώρα,

     

    όπου μετέωρα παραμένουν,

    ξέχωρα και ξέθωρα ερωτήματα

    περί της αυτούσιας και ανούσιας

    μετουσίωσης της εξισώσεως:

    Του μένω με το προσμένω,

    του μπορώ με το απορώ

    και φυσικά της μεταφυσικής απουσίας,

    με την υπερφυσική και εκουσίως

    άκρως υποχωρητική, εξουσία...

26. Confession / Εξομολόγηση

    

    

    ENGGRE

    As a child, I was afraid of the dark

    always slept with the light on.

    Now a grownup, I howl at every

    dawn-break and cross myself

    to sleep.

    As a child, I dreamed about spreading wings

    of silence

    and flying over the flowering pavement

    in my neighbourhood.

    Now a grownup, I perch: a stuffed

    turtledove

    on the wall of an unknown café in the new cemented

    order of wonders.

    Last year, I was a hungry worm in the graves

    of Adam’s forefathers.

    This year, a rabid dog hunting myself

    in the dreams of my childhood.

    Next year, the corpse of a consumptive man, streaming myrrh

    and self-fulfillment.

    Translated by Despina Pirketti

    Παιδί, φοβόμουν το σκοτάδι

    και κοιμόμουν πάντα με το φως ανοικτό.

    Τώρα, μεγάλος πια, ουρλιάζω κάθε

    που ξημερώνει και σταυροκοπιέμαι

    μέχρι που να με ξαναπάρει ο ύπνος.

    Μικρός, ονειρευόμουν πως άπλωνα φτερούγες

    σιωπής

    και πετούσα πάνω απ, της γειτονιάς μου

    τον ανθοστόλιστο πεζόδρομο.

    Σήμερα, ενήλικας, κουρνιάζω: Βαλσαμωμένο

    τρυγόνι

    σε τοίχο αγνώστου καφέ της νέας τσιμεντένιας

    τάξης θαυμάτων.

    Πέρσι, πεινασμένο σκουλήκι σε τάφους προγόνων

    του Αδάμ.

    Φέτος, λυσσασμένο σκυλί να με κυνηγώ στα

    παιδικά μου όνειρα.

    Του χρόνου, πτώμα φθισικού που μυροβλύζει

    αυτοπραγμάτωση.....

27. Agoraphobia / Αγοραφοβία

    

    

    ENGGRE

    Whatever happened

    I wonder

    to make the city fall

    asleep so early? You could say

    it’s still a time of afternoon

    and silence travels through

    across the mouths of many

    to reach my own and I don’t know:

    this colour grey

    still holding sway

    how can it die without a body?

    And then without delay I break down

    into red fire, water and earth

    as I exclaim to myself

    waking up from a coma

    “Like any notorious notion

    so too the grey doth perish.

    Just as the unsaid perishes

    so then you too shall perish”.

     

    Whatever happened do you think

    that made the city fall asleep?

    Whoever nowadays

    is by the Exodus fazed?

    Translated by Despina Pirketti

    Μα τι να έγινε θαρρείς

    κι η πόλις εκοιμήθη

    τόσο νωρίς; Θα πει κανείς

    απόγευμα είναι ακόμα

    και ταξιδεύει η σιγή

    απ’ των πολλών το στόμα

    εις το δικό μου και απορώ:

    τούτο το γκρίζο χρώμα

    το τόσο το πολύβουο

    πώς θνήσκει δίχως σώμα;

    Κι ευθύς χωρίζω σε νερό,

    κόκκινο πυρ και χώμα

    και αναφωνώ εις εαυτόν

    ξυπνώντας απ’ το κώμα

    «ως θνήσκουν έννοιες ξακουστές

    θνήσκει το γκρίζο χρώμα.

    Ως θνήσκουσι τα ανείπωτα

    θνήσκεις κι εσύ ακόμα.»

     

    Μα τι να έγινε θαρρείς

    κι η πόλις εκοιμήθη;

    Μήπως κανείς στις μέρες μας

    την Έξοδο εφοβήθη;

28. LEFKOSIA / ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

    

    

    ENGGRE

    Who’s afraid of walking the city?

    A dead zone

    zoning the city

    for years now;

    squeezing its lungs

    paralyzing its every thought.

    It cancels time around it

    even as “natural” development spreads out.

    They walk the city and write words

    to take back to their own land,

    discern tourist attraction in the remnants of life.

    Nicosia is encumbered by

    a Siamese sister

    that feeds on its body and its memory

    in instalments.

    Helpless, we prescribe

    diplomatic dinners

    on occasion a few poems too.

    Who’s afraid of the big bad wolf?

    I walk the city – he knows where to find me.

    Translated by Despina Pirketti

    Περπατώ, περπατώ μες στην πόλη.

    Μία νεκρή ζώνη

    ζώνει την πόλη

    χρόνια τώρα.

    Της σφίγγει τους πνεύμονες,

    της παραλύει τη σκέψη.

    Μηδενίζει τον χρόνο γύρω της,

    ενώ παράλληλα μια «φυσική» εξέλιξη απλώνεται.

    Την περπατούν και γράφουν λέξεις,

    τις ταξιδεύουν στον τόπο τους,

    βρίσκουν στα απομεινάρια της ζωής της

    τουριστικό ενδιαφέρον.

    Στη Λευκωσία επιβλήθηκε μια σιαμαία αδελφή,

    της τρώει το σώμα και τη μνήμη σε δόσεις.

    Εμείς ανήμποροι, συνταγογραφούμε δείπνα διπλωματικά,

    ενίοτε και μερικά ποιήματα.

    Περπατώ, περπατώ μες στην πόλη,

    ο λύκος ξέρει πού θα με βρει...

29. AMSTERDAM / ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

    

    

    ENGGRE

    Queues of jovial faces

    in line to see the refuge

    of the girl from the synagogue.

    What fates had determined those other queues

    of yesteryear

    for little Anna?

    Her days are inscribed on the walls

    and breaths of dread

    are still lingering on the window.

    Further down, at the painter’s, queues again

    as tour guides

    make introductions unbeknownst to him.

    At times he nods from a portrait.

    His breathing ebbs away

    receding under the crowd

    but now, you see,

    it is a question of honour;

    he will endure.

    No, it was not unwittingly that fate brought them together.

    At dusk the painter holds Anna by the hand,

    they walk the city streets

    both inhaling

    the years of confinement

    and before dawn, they go back to their places

    introducing the passersby and the unsuspecting

    to aspects of the monster

    we hold within us for all time.

    Translated by Despina Pirketti

    Ουρές χαρούμενων προσώπων

    περίμεναν να δουν το καταφύγιο

    του κοριτσιού απ’ τη συναγωγή.

    Ποιες μοίρες όρισαν εκείνες τις άλλες ουρές

    τότες

    για τη μικρή Άννα;

    Στους τοίχους γραμμένες οι μέρες της

    και οι ανάσες φόβου να κρέμονται ακόμη στο παράθυρο.

    Πιο πέρα στον ζωγράφο, πάλι ουρές.

    Ξεναγοί κάνουν τις συστάσεις ερήμην του

    κι αυτός ενίοτε σου γνέφει

    από κάποια προσωπογραφία.

    Η ανάσα του βαριά

    κουρασμένος απ’ την κοσμοσυρροή,

    μα τώρα πια, προκύπτει βλέπετε

    θέμα τιμής,

    το υπομένει.

    Όχι, η μοίρα δεν τους έσμιξε τυχαία.

    Τα βράδια ο ζωγράφος κρατά την Άννα απ’ το χέρι,

    περπατούν στους δρόμους της πόλης,

    ανασαίνουν κι οι δυο

    τα χρόνια του εγκλεισμού

    και πριν το χάραμα, παίρνουνε πάλι θέση.

    Συστήνουν στους περαστικούς κι ανυποψίαστους

    όψεις του τέρατος,

    που είναι πάντα εντός μας.

30. THE GARDENER / Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ

    

    

    ENGGRE

    In your eyes

    pomegranates bear fruit

    on the eve of a harsh winter.

    Your words –

    the life I have left unlived

    the spoils of my own treason.

    I own

    neither root

    nor blossom.

    I collect seeds

    without fingerprints

    to reminisce 

    as I depart.

    One day they’ll find ground

    or even me as a gardener

    yielding profusely

    two handfuls of toil

    without the slightest guilt

    or mostly yearning.

    It won’t be your eyes of course

    but they will pledge

    a parcel of spring

    owed to me by time.

    Translated by Despina Pirketti

    Μες στα μάτια σου

    καρπίζουνε ροδιές

    παραμονές σκληρού χειμώνα.

    Οι λέξεις σου

    όση ζωή δεν έζησα,

    λάφυρα δικής μου προδοσίας.

    Δεν μου ανήκει

    μήτε ρίζα

    μήτε ανθός.

    Μαζεύω σπόρους

    χωρίς αποτυπώματα,

    όταν θα φεύγω

    να ’χω να θυμάμαι.

    Κάποτε θα βρούνε γη

    ίσως κι εμένα κηπουρό,

    για να χαρίζω απλόχερα

    δυο κόπους χέρια

    χωρίς σημάδι ενοχής,

    μα προπαντός λαχτάρας.

    Δεν θα ’ναι σίγουρα τα μάτια σου,

    μα θα υπόσχονται

    ένα κομμάτι άνοιξης

    που μου χρωστούσε ο χρόνος.

31. The supper of the body / Το δείπνο του σώματος

    

    

    ENGGRE

    Before he ceases

    to shine,

    in time

    he will carve up a piece of intact shining.

    None of his suitors

    will know him

    and so eagerly they will devour

    the brilliance it has cost him.

    Their palate will light up

    their smile too.

    Contently

    they will cast their eyes upon him

    for the exquisite meal,

    unsuspicious of the offering

    for good reason.

    As for  him, free and bleak

    without need for a garment

    or any other raw material

    he will only have these words

    to spare for dessert:

    “For  the journey

    I have been Odysseus

    with Penelope’s grit”.

    Translated by Despina Pirketti

    Πριν πάψει πια

    να είναι λαμπερός

    θα τεμαχίσει εγκαίρως

    την άθικτη λαμπρότητα.

    Κανείς απ’ τους μνηστήρες του

    δεν θα τον γνωρίσει

    και έτσι πρόθυμα θα καταπιούν

    τη λάμψη που του κόστισε.

    Θα φωτιστεί ο ουρανίσκος τους

    και το χαμόγελό τους

    με ικανοποίηση θα τον κοιτούν

    για το σπουδαίο γεύμα

    ανυποψίαστοι της προσφοράς

    με εύλογη αιτία.

    Εκείνος, ελεύθερος και ζοφερός

    χωρίς ανάγκη ενδύματος

    ή άλλης πρώτης ύλης

    θα αφήσει πίσω για επιδόρπιο

    μονάχα μια κουβέντα:

    «Για το ταξίδι

    υπήρξα Οδυσσέας

    με τόλμη Πηνελόπης».

32. Expectation / Προσδοκία

    

    

    ENGGRE

    My life still untouched.

    I’m still dreaming of it, losing it still.

                           Pier Paolo Pasolini

     

    I imagine

    it is remarkable

    that I am sad.

    At night

    when I embroider my flesh with needles

    it’s not for the sake of good poems.

    Deep down

    I am rescued by the art of sewing

    or at least sustained.

    It always helps me declare

    the life

    commissioned

    by my deaths.

    Within the seams I still keep

    the unspent

    installed onto my face by time

    and anticipate

    a  body without needles

    without need for a mother.

    Translated by Despina Pirketti

    Κι είναι ανέγγιχτη ακόμα η ζωή μου.

    Ακόμα την ονειρεύομαι, τη χάνω.

                           Πιερ Πάολο Παζολίνι

     

    Φαντάζομαι

    πως είναι αξιοθαύμαστο

    να είμαι λυπημένος.

    Όταν τα βράδια

    κεντώ με παραμάνες το σαρκίο μου

    δεν είναι για να γράψω καλά ποιήματα.

    Κατά βάθος

    η Τέχνη της ραπτικής με σώζει

    έστω με διατηρεί.

    Με βοηθάει πάντα να δηλώνω

    τη ζωή

    που προστάζουν

    οι θάνατοί μου.

    Συγκρατώ ακόμα μέσα στις ραφές

    όσα αξόδευτα στο πρόσωπό μου

    σφραγίζει ο χρόνος

    και προσδοκώ

    σε ένα σώμα δίχως μάνα

    δίχως παραμάνα.

33. Once we were / Υπήρξαμε

    

    

    ENGGRE

    Me? A desperate vitality

                           Pier Paolo Pasolini

     

    Have you ever  seen how the light pierces pearls

    or how childness dries up

    when  I’m writing about you?

    Silence states we have existed once

    as a word

    as a feeling

    or at least as a quest.

    Without touch I measure  time

    and I’m still tracing light

    in the hours when you rise.

    I wonder what amber means

    in the month of May

    What “I love you” means

    if I don’t sling it around your neck?

    In vain

    I type the name every morning

    In the evening I hold back

    with some pretext over spelling

    But deep down I lose myself

    amid alliterations and vowels

    yearning for your voice

    I’m left with nothing

    but my sins.

    Translated by Despina Pirketti

    Εγώ; Μια απελπισμένη ζωντάνια.

                      Πιερ Πάολο Παζολίνι

     

    Έχεις δει ποτέ πώς τρυπά το φως τα μαργαριτάρια

    ή πώς στεγνώνει η παιδικότητα

    όταν για σένα γράφω;

    Η σιωπή μάς δηλώνει πως κάποτε υπήρξαμε

    σαν λέξη

    σαν συναίσθημα

    έστω σαν αναζήτηση.

    Χωρίς αφή μετρώ τον χρόνο

    κι ακόμα διαγράφω φως

    τις ώρες που ανατέλλεις.

    Τι να σημαίνει κεχριμπάρι

    Μάη μήνα

    και τι το σ’ αγαπώ

    αν δεν το κρεμάω στον λαιμό σου;

    Πληκτρολογώ το όνομα τα πρωινά

    ματαίως,

    τα δειλινά και πάλι αντιστέκομαι

    με κάποια πρόφαση ορθογραφίας,

    μα κατά βάθος χάνομαι

    σε παρηχήσεις και φωνήεντα

    ζητώντας τη φωνή σου.

    Ό,τι μου έμεινε

    είναι οι αμαρτίες μου.

34. I have become the predicament of my glamour / Έγινα η μοίρα της λάμψης μου

    

    

    ENGGRE

    for Maria Kallas

     

    You rose from an old picture

    to unfold your body

    along my furniture.

    Hair quickly grew long,

    the gaze advocated ancient Greece

    and the silence, Bellini’s frail words.

    “I’m tired”, you said without my asking.

    The dream accommodated neither light nor a lie.

    Tired but fierce

    I thought, but kept to myself

    and then you vanished.

    Wherever you reached, you would reach fierce.

    Wherever you reached, you would reach tired.

    If only I had the time to ask

    whether love was worth it.

    Translated by Despina Pirketti

    στη Μαρία Κάλλας

     

    Ήρθες από παλιά φωτογραφία,

    άπλωσες το σώμα

    πάνω στα έπιπλά μου.

    Μεγάλωσαν αμέσως τα μαλλιά,

    το βλέμμα σύστηνε αρχαία Ελλάδα

    και η σιωπή, εύθραυστες λέξεις του Μπελίνι.

    «Είμαι κουρασμένη», είπες χωρίς να σε ρωτήσω.

    Το όνειρο δεν χωρούσε φως, ούτε και ψέμα.

    Κουρασμένη, αλλά αγέρωχη

    σκέφτηκα, μα δεν είπα

    και τότες χάθηκες.

    Όπου κι αν έφτανες, θα έφτανες αγέρωχη.

    Όπου κι αν έφτανες, θα έφτανες πάντα κουρασμένη.

    Μονάχα να προλάβαινα

    αν άξιζε ο έρωτας να μάθω.

35. Sacrifice / Θυσία

    

    

    ENGGRE

    The day will come

    when love will be vindicated.

    They will sit at the same table

    Abraham and Agamemnon

    Frangogiannou and Medea

    to account for their dead ones.

    We, innocent, they will exclaim.

    Some God has shorn us of crime.

    Medea will nod

    to Frangogiannou.

    Forever guilty,

    they will croak

    until our gender is  cleared.

    Some God has shorn us of love.

    Translated by Despina Pirketti

    Θα ’ρθει μια μέρα

    να βρει το δίκιο του ο έρωτας.

    Θα κάτσουνε στο ίδιο το τραπέζι

    Αβραάμ και Αγαμέμνονας,

    Φραγκογιαννού και Μήδεια

    να βάλουν κάτω τα θανατικά τους.

    Εμείς, αθώοι, θα λαλήσουνε.

    Ένας Θεός μάς στέρησε το έγκλημα.

    Η Μήδεια θα κάνει νεύμα

    στη Φραγκογιαννού.

    Εμείς για πάντα ένοχες

    θα κράξουνε

    μέχρις αθώωσης του φύλου.

    Ένας Θεός μάς στέρησε τον έρωτα.

36. Fake star / Κάλπικο αστέρι

    

    

    ENGGRE

    Eenie meenie miney moe

    and you were pointing to me.

    I close my eyes

    to count years in hiding. 

    You went away and left me

    seeking.

    Ready or not here I come

    you’ve passed by a cradle.

    Out of breath

    your steps are screeching.

    Where are you hiding? I can’t find you.

    The slide you scaled

    was catching its breath on mountain ranges. 

    Let no one else disappear

    I told myself.

    Ready or not here I come

    counting out once more.

    Eenie meenie miney moe

    you are such a compass

    pointing to me always.

    Translated by Despina Pirketti

    Α μπε μπα μπλομ 

    κι εσύ έδειχνες εμένα. 

    Να κλείνω μάτια 

    να μετρώ κρυμμένα χρόνια. 

    Έφυγες και μ’ άφησες 

    να τα φυλάω. 

    Φτου και βγαίνω 

    από μια κούνια πέρασες. 

    Κοντανασαίνοντας 

    τρίζουν τα βήματά σου. 

    Πού κρύφτηκες και δεν σε βρίσκω; 

    Η τσουλήθρα που σκαρφάλωνες 

    ξαπόσταινε σ’ οροσειρές. 

    Να μη χαθεί ξανά κανείς 

    είπα στον εαυτό μου. 

    Φτου ξελευθερία 

    και τα φυλάω απ’ την αρχή. 

    Α μπε μπα μπλομ 

    κι εσύ πυξίδα 

    να δείχνεις πάντα εμένα.

37. Sex Trafficking / Sex Trafficking

    

    

    ENGGRE

    Sign in our channel

    now

    for a live exclusive

    testimonial about the poet.

    Subscribers are kindly asked

    to tune in asap

    holding their breath.

    The awesome sex slave 

    that signs the sheet

    with blood for lipstick

    will blow their minds.

    Stallion-poet

    reader-voyeur

    pimp-publisher

    throw your clothes on the floor.

    Your dirty Poetry

    observes for you

    one moment of utter silence.

    It then 

    bids you to go to hell.

    Translated by Despina Pirketti

    Κάνετε τώρα εγγραφή 

    στο κανάλι μας 

    σε αποκλειστική μετάδοση 

    μια μαρτυρία για τον ποιητή. 

    Παρακαλούνται οι συνδρομητές 

    να συντονιστούν επειγόντως 

    με κομμένη την ανάσα. 

    Η συγκλονιστική σκλάβα του σεξ 

    που υπογράφει το σεντόνι 

    με αίμα για κραγιόν 

    θα τους απογειώσει. 

    Επιβήτορα ποιητή 

    ηδονοβλεψία αναγνώστη 

    σωματέμπορα εκδότη 

    πετάξτε τα εσώρουχα στο πάτωμα. 

    Η λερωμένη σας Ποίηση 

    ένα λεπτό υπέρτατης σιγής 

    σας αφιερώνει. 

    Ύστερα 

    σας στέλνει στον διάολο.

38. Oath / Όρκος

    

    

    ENGGRE

    I half-hid behind the railing

    the staircase was spinning

    I put my hands through

    over my eyes

    dust I sprinkled over sparkles 

    concealing the seeable of the soul.

    I knelt down

    opposite the fireplace

    gazing at a chest 

    a golden star glimmered

    studded with ornaments of yesteryear.

    Poetry persevered–

    it took an oath to words.

    Translated by Despina Pirketti

    Μισοκρύφτηκα πίσω από τα κάγκελα 

    η σκάλα στριφογύριζε 

    πέρασα τα χέρια 

    μπροστά στα μάτια 

    με στάχτη πασπάλισα εκλάμψεις 

    κρύβοντας το ορατό της ψυχής. 

    Γονάτισα 

    αντικριστά απ’ το τζάκι 

    ένα μπαούλο χάζευα 

    μαλαματένιο άστραφτε 

    αστέρι από στολίδια αλλοτινά. 

    Άντεξε η ποίηση 

    ορκίστηκε στις λέξεις.

39. Laces of death / Κορδόνια θανάτου

    

    

    ENGGRE

    There are some socks can curb the soul.

    Knees slackened at the vigil lamp.

    Unholy visit

    tidings of a blow. 

    A bag of someone else’s boiled memorial wheat

    and a wish as a gift in return.

    Must specialize in excavation.

    To obsessive compulsions

    fear is a flatterer.

    Translated by Despina Pirketti

    Ορισμένες κάλτσες στενεύουν την ψυχή. 

    Τα γόνατα κοπήκαν στο καντήλι. 

    Επίσκεψη ανίερη 

    είδηση για πλήγμα. 

    Ένα τσαντάκι ξένα κόλλυβα 

    και μια ευχή αντίδωρο. 

    Να ειδικευτώ στην εκταφή. 

    Στους ψυχαναγκασμούς 

    ο φόβος είναι κόλακας.

40. Nail clipper / Νυχοκόπτης

    

    

    ENGGRE

    From childhood’s soft nails

    the night had owned the clippers 

    on purpose.

    Therefore

    I have devoted myself

    to nail biting

    incapable of clipping them

    because of onychocryptosis.

    The plantogram has recommended 

    I treated my callus

    I may be healed

    by the callous beauty of poetry. 

    By now I can judge

    the lion from its claw.

    Translated by Despina Pirketti

    Εξ απαλών ονύχων 

    η νύχτα κατείχε τα ψαλίδια 

    εσκεμμένα. 

    Ως εκ τούτου 

    επιδόθηκα 

    στην ονυχοφαγία 

    αδυνατούσα να τα κόψω 

    λόγω ονυχοκρύπτωσης. 

    Ο πελματογράφος συνέστησε 

    να περιποιηθώ τον κάλο μου 

    ίσως με γιάνει 

    το κάλλος της ποιήσεως. 

    Πλέον εξ όνυχος τον λέοντα 

    αναφαίνομαι.

41. Inhuman memory / Απάνθρωπη μνήμη

    

    

    ENGGRE

    I’m listening for

    a thudding roar

    carried by

    the thunder of the wave

    a shattered tear

    searing my land.

    Memory

    is travelling in the void

    the source of History 

    is dripping poison

    the sea

    a ruthless swim

    across the tempests of the soul

    that collapses.

    Lethargic, the mob

    is roaming

    amidst yesterday’s ruins

    along a cruel journey

    where the nails of time

    are nailing down suns

    as they are fixed deep

    into the dark alleys

    of the conscience.

    Translated by Despina Pirketti

    Αφουγκράζομαι 

    μια υπόκωφη βοή 

    που μεταφέρει 

    ο βρυχηθμός του κύματος 

    κερματισμένο δάκρυ 

    που κατακαίει τη γη μου. 

    Η μνήμη 

    ταξιδεύει στο κενό 

    της Ιστορίας η πηγή 

    στάζει φαρμάκι 

    η θάλασσα 

    κολύμπι αδυσώπητο 

    στις τρικυμίες της ψυχής 

    που καταρρέει. 

    Ληθαργικός ο όχλος 

    περιφέρεται 

    ανάμεσα στα χθεσινά ερείπια 

    σ’ ένα ταξίδι αμείλικτο 

    όπου του χρόνου ήλοι 

    ήλιους καρφώνουν 

    καθώς καρφώνονται βαθιά 

    στα σκοτεινά σοκάκια 

    της συνείδησης.

42. Cinderella / Σταχτοπούτα

    

    

    ENGGRE

    All the front-runners had tried on

    the glass slipper

    apart from a seven-soul cat.

    In the garden he was gutting

    a lucky pumpkin

    honing his nails

    against her entrails.

    The hippodrome was kicking up smoke

    from mice horses

    reptile servants 

    the winners of the race.

    Before kick-off

    he was pulling the trigger for fun.

    He never touched the louse

    like the fairy godmother he only

    waved

    a faulty wand.

    He bowed to the profits

    the puss in boots.

    Translated by Despina Pirketti

    Όλα τα φαβορί δοκίμασαν 

    το γυάλινο γοβάκι 

    εκτός από έναν γάτο εφτάψυχο. 

    Στον κήπο ξεκοίλιαζε 

    γούρικη κολοκύθα 

    ακονίζοντας τα νύχια του 

    στα σπλάχνα της. 

    Ο ιππόδρομος κάπνιζε 

    από άλογα ποντίκια 

    σαύρες υπηρέτες 

    οι νικητές της κούρσας. 

    Πριν την εκκίνηση 

    πυροβολούσε για την πλάκα του. 

    Την ψείρα δεν την άγγιξε 

    σαν τη νονά κουνούσε 

    μόνο 

    ελαττωματικό ραβδί. 

    Υποκλινόταν στα κέρδη 

    ο παπουτσωμένος γάτος.

43. Appropriation / Οικειοποίηση

    

    

    ENGGRE

    Grandfather in tears commented firmly 

    on the waxing sun

    drugged in intravenous sea.

    Talking to me, talking to her.

    He hurled his storytelling to the sky

    and it came back to him.

    Grandfather, I am your evidence.

    And if memory is curbed by now

    I can still remember Famagusta.

    The colour that appropriated the crescent moon.

    Translated by Despina Pirketti

    Ο παππούς ένδακρυς σχολίαζε εμφατικά 

    το γέμισμα του ήλιου 

    ναρκωμένος σε μια ενδοφλέβια θάλασσα. 

    Να μου μιλά, να της μιλά. 

    Ο εκσφενδονισμός των διηγήσεών του 

    επέστρεφε απ’ τον ουρανό πίσω σ’ αυτόν. 

    Παππού είμαι η επαλήθευσή σου. 

    Κι αν τώρα στένεψε η μνήμη 

    εγώ θυμάμαι την Aμμόχωστο. 

    Το χρώμα που οικειοποιήθηκε το μισοφέγγαρο.