Michele Hutchison

- The Netherlands -

From Dutch to English

Poetry

SHADOW PELOTON, anthology of Utrecht poems for the Tour de France, Magonia, 2015
Wij kijken zo in het heelal, Lans Stroeve (Anthology)
De tijd, Martijn Benders (poet)

Lilith by Ilja Leonard Pfeijffer (Poetry International Web)

Onze afwezigheid by Mark Boog (Poetry International Web)

De bascule by HH ter Balkt (PI festival)

Zijnstra B.V. by Hester Knibbe (Dutch Heights)

4 poems by Marco Nijmeijer (PI festival)

6 poems by Peter Swanborn (Podium)

10 poems by Judith Herzberg (De Harmonie)

11 poems by Onno Kosters (Citybooks, Graz)

2 poems by Maria Barnas (Eenzame Uitvaart, Zepper Films)

1 poem by Judith Herzberg (De Harmonie)

I poem by HH ter Balkt (Poetry International)

I poem by Ida Gerhardt (Poetry International)

4 poems by Iris Brunia (De Harmonie)

1 poem by Bianca de Boer (poet)

4 poems by Maria Barnas (poet)

10 poems by Alfred Schaffer (Poetry International)

4 poems by Hannah van Wieringa (De Harmonie)

1 poem by Alfred Schaffer (anthology)

2 poems by Harriet Laurey (Gemeente Brabant)

1 poem by Michiel Borstlap (Michiel Borstlap)

1 poem by Mischa Andriessen (poet)

6 poems by Tsead Bruinja (poet)

1 poem by Sasja Janssen (Querido)

1 poem by Bianca Boer (Het Nieuwe Instituut)

6 poems by Miek Zwamborn (GEM, Den Haag)

10 poems by Els Moors (Poetry International)

13 poems by various poets (Gemeente Utrecht, Tour de France)

1 poem by Martijn Adelmund (Gemeente Wageningen)

4 poems by Martijn Adelmund (Poezie calendar)

2 poems by Ilja Leonard Pfeijffer (Poetry International)

2 poems by Janneke Spoelstra (Poetic Potatoes)

1 poem by Geart Tigchelaar (Poetic Potatoes)

1 poem by Baukje Wytsma (Poetic Potatoes)

2 poems by Dennis Gaens (Read My World festival)

2 poems by Miek Zwamborn (poet)

2 poems by Maartje Smits (Poetry International)

6 poems by Hannah van Binsbergen (Poetry Internation)

3 poems by Charlotte van den Broeck (Querido)

2 poems by Charlotte van den Broeck (Versopolis)

1 poem by Ignace Schretlen (poet)

1 poem by Miek Zwamborn, (EYE)

1 poem by Onno Kosters (Het Literatuurhuis)

6 poems by Alfred Schaffer (High Window & Loch Raven Review)

From French to English

Songs (together with David Colmer): Comme d’habitude, La montagne, Göttingen for Donald Hawkins

12 poems by K.S. Kamanda

More about the translator

Translated by Michele Hutchison

tongue / tong

my mother deprived me of her language and herself
my infant tongue was left to the mercy of
harsh monastic sounds on peat
muttered prayers that warded off all things
residual slanging matches from invaders of old
old symbols on the tattooed chins of mothers mothers mothers
since then I have dragged fate along behind me by its crown

in my juvenile throat a cruel pact was made
an arrangement like that of divorced families
for the sake of the child
a togetherness that sanctified means from the days when ideals were gods
gods that protect those who make worthy sacrifices
sacrifices as flawless as incisors
I have drunk swollen milk from your many breasts
without really knowing who was who
in my windpipe you imagined yourselves Nimrod in Babel

لو كنت أؤمن بمفهوم الأمومة لوكنتن امهاتي
the syntactics were sown in neat beds
side by side
in my larynx

you carved symbols in my vocal chords
drove swords into the roof of my mouth
you pushed wings out through my ribcage
for a possible
exodus
in the cavity of my mouth you revived creatures
whose names were taboo
their sharp curled ⵉⵙⴽⵉⵡⵏ threatening daily to
to banish my uvula
hooves trampled eux and oui and kissed ي and م
for their flowing forms
to my head you sewed ears kneaded from your tones
ma tête lourde de votre promesses

I have abolished exile
on my tongue an orgy takes place
my uvula spits fire in distress my lips gently blow away borders
Germanic snowflakes dissolve
in ancient Semitic mountain-bastards
boundless marriages are forged every day between my cheeks
gliding smoothly like polished beads in a rosary
time
after time
after time

my tongue is split in its loyalty to North and South
my mother grows old and sometimes speaks her language
which I finally learned
from grandmothers who nourish the earth before drinking themselves
Translated by Michele Hutchison
mijn moeder ontnam mij haar taal en zichzelf mijn kindertong werd overgeleverd aan
harde kloosterklanken op veengrond geprevelde gebeden die altijd alles bezweren
achtergebleven scheldpartijen van oude krijgsmachten
oude tekens op getatoeëerde kinnen van moeders moeders moeders sindsdien sleep ik het lot aan haar kruin achter me aan

in mijn kinderkeel werd een genadeloos pact gesloten een overeenkomst zoals die van gescheiden families omwille van het kind
een samenzijn dat middelen heiligt uit de dagen dat idealen goden waren
goden die beschermen als je waardige offers brengt offers zo gaaf als snijtanden
ik heb gezwollen melk uit jullie talrijke borsten gedronken zonder te weten wie werkelijk wie was
in mijn luchtpijp waanden jullie je Nimrod in Babel

لو كنت أؤمن مبفهوم األمومة لوكننت امهايت
de syntaxis werden op strakke bedjes naast elkaar gezaaid in mijn strottenhoofd

jullie kerfden tekens in mijn stembanden staken zwaarden in mijn gehemelte te ruste
door mijn borstkas duwden jullie vleugels naar buiten voor een mogelijke
exodus
in mijn mondholte herschiepen jullie wezens waarvan je de naam niet mag uitspreken
hun scherpe gekrulde ⵉⵙⴽⵉⵯⵏ dreigden dagelijks
mijn huig te verbannen
hoeven vertrapten eux en oui en liefhoosden ي en م om hun vloeiende vormen
aan mijn hoofd naaiden jullie oren vast gekneed uit jullie tonen ma tête lourde de votre promesses

verbanning heb ik afgeschaft
op mijn tong vindt een orgie plaats
mijn huig spuwt vuur in nood terwijl mijn lippen zacht grenzen wegblazen
Germaanse sneeuwvlokken lossen op in oude Semitische bergbastaards
tomeloze huwelijken worden dagelijks tussen mijn wangen gesmeed glijden soepel als gepolijste kralen in een rozenkrans
keer op keer op keer

mijn tong is gespleten uit trouw aan het noorden en het zuiden mijn moeder wordt oud en spreekt soms haar taal
die ik uiteindelijk toch leerde
van grootmoeders die de aarde te drinken geven voor ze zelf drinken
nose / neus

my grandfather’s face is a world map of wars from the previous century
the century that repeatedly committed suicide
reinvented itself again and again
and became weaker because each battle
required the sacrifice of an organ or a limb

my skinny grandfather was transported to faraway places
he fought for mighty men
in Europe he and his African brothers became cannon fodder
in Madagascar he saw the earthly paradise
during a great game of chess
he stood knee-deep in rice paddies in the Vietcong’s den
a bullet pierced his shoulder and a fellow villager stole
his wedding ring
poverty is spared fidelity

my grandfather grew old and quiet in a three-piece suit
with a fez atop his head
he spoke to us seldom but shouted angrily if we got under his feet
dégage merde petits salopards he screamed
and spent the rest of his days listening
            to the news
                                    without
                                                ever
                                                            watching
                                                                        the images

we only inherited his nose and a few beehives
grandfather could hardly know that he liberated the country
that became home to his grandchildren and great grandchildren
perhaps I have aunts and uncles conceived out of comfort or violence
maybe he left us more than we know
because what do we know of armies

the only trenches I know are deep in my chest
a few brutal attempts at love
carved simply with a pickaxe
I carry maps in my backpack

my son already wants to go out into the world
the old inheritance stops here

he will have to draw a new map of the world
ours is still wet with blood
and outdated
Translated by Michele Hutchison
het gezicht van mijn grootvader is een wereldkaart
van oorlogen uit de vorige eeuw
de eeuw die herhaaldelijk zelfmoord pleegde
zichzelf steeds opnieuw uitvond
en zwakker werd omdat elke strijd
een orgaan of ledemaat als offer eiste

mijn tengere grootvader werd naar verre oorden vervoerd
hij streed voor machtige mannen
met zijn Afrikaanse broeders was hij kanonnenvlees in Europa
tijdens een groot schaakspel zag hij
het aardse paradijs op Madagaskar
tot zijn knieën stond hij in rijstvelden in het hol van de Vietcong
een kogel doorboorde zijn schouder en een dorpsgenoot beroofde
hem van zijn trouwring
armoede is vrij van trouw

mijn grootvader werd oud en stil in een driedelig pak
met een fez op zijn hoofd
hij sprak zelden tegen ons maar schold woest als we in de weg liepen
dégage merde petits salopards schreeuwde hij
terwijl hij de rest van zijn dagen naar het nieuws
                        luisterde
                                           zonder        ooit
                                                             naar
                                                                        de beelden
                                                                                             te kijken
de enige erfenis die hij ons naliet is zijn neus en een paar bijenkorven
grootvader heeft onmogelijk kunnen weten dat hij het land
van zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen heeft bevrijd
misschien heb ik tantes en ooms die verwekt zijn uit troost of geweld

wellicht liet hij ons meer na dan we weten
want wat weten wij van legers

de enige loopgraven die ik ken zitten diep in mijn borstkas
enkele brute pogingen van de liefde
eenvoudig door een pikhouweel uitgehakt
landkaarten draag ik in mijn rugzak

mijn zoon wil nu al de wereld in
de oude erfenis stopt hier

hij zal een nieuwe wereldkaart moeten tekenen
de onze is nog nat van het bloed
en achterhaald
flood / oeverloos

my mother regularly bursts her banks just like you
when the water’s course between heart and mind is obscured
by mist or a short circuit
not only during the rainy season
summer and spring are also marked by sudden cloudbursts even raging monsoons

my brothers dig deep trenches to catch her in
my sister listlessly chops tree trunks with a sharp axe and builds dams
sisters-in-law gather their children and scream silently
before lifting their skirts to the knee
her sisters pacify on the telephone
seven at a time in mother tongue
her mother growls softly and licks the insane wounds
that nobody can see
while my mother hears multiple fathers talk at once

the grandchildren try to invite her to their birthday parties
but boundless water knows no grandchildren

rain is banned
doctors forbid the water’s surface from reflecting
they cast overboard
all the ominous words they do not understand
shadow and dream are removed from the dictionary set down over the border
magical beings are numbed with morphine
my mother’s force is unprecedented and spectacularly floods the country
dragging everything with it despite the army measures of love

banks are not for dreamers
the mind will be muted and drown in silence
beings will
swim free

we are water
we fear ourselves
Translated by Michele Hutchison
mijn moeder treedt regelmatig buiten haar oevers
zoals jij ook doet
wanneer de weg van waterloop tussen hart en geest
wordt verduisterd
door nevel of kortsluiting
niet alleen in het regenseizoen
ook de zomer en lente kennen hun abrupte wolkbreuken
razende moessons zelfs

mijn broers graven diepe geulen om haar op te vangen
apathisch bewerkt mijn zus boomstammen met een scherpe bijl
en bouwt dammen
schoonzussen rapen hun kinderen bij elkaar en gillen stilletjes
daarna tillen zij hun jurken tot kniehoogte op
haar zussen sussen door de telefoon
zeven tegelijk in moedertaal
haar moeder gromt zacht en likt de waanzinnige wonden die niemand ziet
terwijl mijn moeder meerdere vaders tegelijk hoort spreken

de kleinkinderen proberen haar voor hun verjaardag uit te nodigen
maar oeverloos water kent geen kleinkinderen

regen wordt verbannen
artsen verbieden het wateroppervlak te spiegelen
alle onheilspellende woorden die ze niet verstaan
gooien ze overboord
schaduw en droom worden uit het woordenboek geschrapt
over de grens gezet
met morfine worden magische wezens verdoofd

de kracht van mijn moeder is ongekend en overstroomt spectaculair
het land
sleurt alles mee ondanks het leger maatregels van liefde

oevers zijn niet voor dromers
het verstand zal zwijgplicht krijgen
in stilte verzuipen
wezens zullen
vrij zwemmen

wij zijn water

wij vrezen onszelf
genesis / in den beginne

in the beginning there was nothing
not even a word

in the name of the mother
the son
I testify that the swallow is the most beautiful of creatures
that nothing is impossible in the mouths of women
that desire
is
the
start
of
everything

processions were invented by people who give birth
then sounds slowly followed
weeping and singing
then the words that grandmothers buried
for fear of being caught with their goat’s legs

memories spoken are lies under our skin
seeds at best
to be kept there

everything I own is here on this floor
a few square feet of poetry
no more

my words grow like mint between vowels
are mortared to hot roof terraces
hang like hair in trees

wait in caves where seven waves bless
in the salt of sea fogs they hide
searching for their baby teeth

smash me silkily across the white
drag me over their sharp flanks until I am shredded

كيف ندير نكتب عىل شجرة التوت فمراح الجريان وعىل سطول الحامم بهاد اللغة
اليل كنبغي بها
كيف غانقول مراكش بال مانكون مسترشقة

وانا برشيت عسلية
كالمي مطروز بالشيبي
فاألرض

فني خط رجل بني وخطوة
فني كت
ولغتي كرتبط وتعض

poets are dreamy devils with dangerous prayers
readers are complicit in the desire
to drown in something

forget me
indulge in the purifying sweetness and lovely bitterness
of the word
don't look for fish on dry land

landmines still explode inside my body
at unexpected times
maybe I should hire a minesweeper
or have my body clinched
we are experts
or cut it out
people used to keep a butcher’s knife in their home
for the sacrifices they ate

in the beginning there were
mothers and gods
both have secret supplies of nuclear weapons in their throats
Translated by Michele Hutchison
in den beginne was niets
ook geen woord

in de naam van de moeder
de zoon
ik getuig dat de zwaluw de mooiste der schepselen is
dat niets onmogelijk is in monden van vrouwen
dat verlangen
het
begin
van
alles
is

processies zijn verzonnen door mensen die baren
daarna kwamen langzaam de klanken
het gejank en het gezang
toen de woorden die grootmoeders begroeven
uit angst opgepakt te worden voor hun bokkenpoten

uitgesproken herinneringen zijn leugens onder onze huid
zaadlijsten op zijn hoogst
die je daar moet houden

alles wat ik bezit ligt hier op deze vloer
een aantal vierkante meter poëzie
niet meer

mijn woorden groeien als munt tussen klinkers
zijn gemetseld op gloeiende dakterrassen
hangen als haar in bomen

wachten in grotten waar zeven golven zegenen
in het zout van zeevlammen verstoppen ze zich
zoeken naar hun melktanden

smijten me zijdezacht over het wit
slepen mij over hun scherpe flanken aan flarden tot ik verdwijn

كيف ندير نكتب عىل شجرة التوت فمراح الجريان وعىل سطول الحامم بهاد اللغة
اليل كنبغي بها
كيف غانقول مراكش بال مانكون مسترشقة

وانا برشيت عسلية
كالمي مطروز بالشيبي
فاألرض

فني خط رجل بني وخطوة
فني كت
ولغتي كرتبط وتعض

dichters zijn dromerige duivels met gevaarlijke gebeden
lezers zijn medeplichtig aan het verlangen om ergens
in te verdrinken

vergeet mij
laaf je mateloos aan het zuiverende zoet en beminnelijke bitter
van het woord
zoek geen vis op het droge

in mijn lichaam ontploffen nog steeds landmijnen
op onverwachte momenten
misschien moet ik een mijnenruimer huren
of mijn lichaam inklinken
wij zijn experts
of eruit snijden

vroeger bewaarden mensen een slachtmes in huis
voor de offers die ze opaten

in den beginne waren
moeders en goden
beide hebben geheime voorraden nucleaire wapens in hun mond
كحل أوبيض / كحل أوبيض

1
there’s a black and white photo of two young people on my living room wall
it’s the early 1970s
they are sitting close to each other at a round cafe table
under a palm tree and the sun
her nails are read she’s wearing a tight t-shirt and block heels
he has long wavy hair and a pattes d’éléphant men’s suit
they speak different languages but will learn each others’
their hands clasp the narrow bottle neck of love and lemonade
they will go out travel get to know each other’s families
they will get playfully engaged and spend the next few years
circling each other
the sparkling young woman and the young man will become parents
they will lovingly make children a few years after this picture
I will be their first child born alive on the other side
of the Mediterranean sea

2
they will start a family
not forgetting where they came from
they will become translators
spring roll rollers cleaners textile workers cooks
feed their children with simple nutritious dreams
they will spend a decade pushing numerous prams
he will fill thousands of 180ml bottles and run next to bicycles without stabilizers
they will buy coloured sets of clothes with matching shoes
and hair elastics
they will hold parties with friends smoking drinking and giving alms
they will build houses and fill them with children and pets
they will take trips to other European cities
and sing in the car
they will picnic in the park every weekend and spend Saturdays
standing on the sidelines of football matches and rooms filled with tutus
he will make large pans of lentils
with cumin and dried meat
she will fry fish on Saturdays and wok vegetables with ginger
he will buy big cars for her and fill them with his offspring
she will drive herself back to her beloved palm tree and sun
cross the European continent alone and fearless
she will attempt to build a new life across the sea
he will try to go on living without her and his children
until exhausted they decide to become deaf to each other

3
they will delve unprecedented depths for each other
they will spend years trying to breathe under the same roof
they will fail screaming and sleep in other beds
they will curse each other’s language and god again and again
they will roam the night knife in hand and straitjacketed
he will systematically eradicate
the wisteria she tended for years
she will fill the house with rubbish because he loved emptiness
they will talk to psychiatrists
unravel their confused faces
burn down each other’s dreams and dance weeping around the flames
facing each other at a table in an office they will dissolve
they will forget their four children and mutter incoherently
wearing tight jeans she will cut him out of all pictures
he will forget his name

4
they will become grandparents to six stubborn angels
they will start to lose their teeth and their hair will turn white
during the feast of sacrifice they will both
visit their children
they will hang the key to each other’s house on their keychains
he will run errands for her when she is sick
she will continue to curse him
he will wonder why he ever stayed with her
they will no longer dare to live with a partner
I will regard these two people with amazement
Translated by Michele Hutchison
1
in mijn woonkamer hangt een zwart-witfoto van twee jonge mensen
begin jaren zeventig
ze zitten aan een ronde terrastafel dicht bij elkaar
onder een palm en de zon
zij heeft roodgelakte nagels draagt een strak shirtje en blokhakken
hij heeft een pattes d’éléphant herenpak aan en lang golvend haar
ze spreken verschillende talen maar zullen elkaars taal leren
hun handen omklemmen de smalle hals van liefde en
limonadeflessen
ze zullen uitgaan reizen elkaars familie leren kennen
ze zullen zich speels verloven en de komende jaren
om elkaar heen dwalen
de glinsterende jonge vrouw en de jonge man zullen ouders worden
ze zullen een paar jaar na deze foto in liefde kinderen maken
ik zal hun eerste levendgeborene worden aan de andere kant van de
Middellandse Zee

2
ze zullen een gezin stichten
niet vergeten waar ze vandaan kwamen
ze zullen vertalers worden
loempiarollers schoonmakers textielwerkers koks
hun kinderen met eenvoudige voedzame dromen voeden
ze zullen een decennium lang talrijke kinderwagens duwen
hij zal duizenden 180ml-flesjes vullen en naast fietsjes zonder
zijwielen rennen
zij zal gekleurde setjes kleding met bijpassende schoenen en
elastiekjes kopen
ze zullen feesten met vrienden roken drinken en aalmoezen geven
ze zullen huizen opbouwen en vullen met kinderen en huisdieren
ze zullen tripjes naar andere Europese steden maken
en zingen in de auto
ieder weekend zullen ze picknicken in het park en zaterdag
aan de zijlijn van het voetbalveld staan en een zaal vol balletpakjes
hij zal grote pannen linzen klaarmaken
met komijn en gedroogd vlees
zij zal zaterdagen vis bakken en groenten met gember wokken
hij zal grote auto’s voor haar kopen en vullen met zijn kroost
zij zal alleen terugrijden naar de geliefde palm en de zon
het Europese continent alleen en onverschrokken doorkruisen
zij zal aan de overkant van de zee een ander leven trachten te starten
hij zal zonder haar en zijn kinderen proberen verder te leven
tot ze uitgeput besluiten doof te worden voor elkaar

3
ze zullen dan ongekende dieptes voor elkaar graven
ze zullen jaren proberen onder hetzelfde dak te ademen
ze zullen gillend falen en in andere bedden slapen
ze zullen elkaars taal en god oneindig vervloeken
zwerven met messen in de hand en dwangbuizen in de nacht
hij zal de blauwe regen die zij plantte jarenlang
systematisch uitroeien
zij zal het huis volstouwen met rommel omdat hij hield van leegte
ze zullen met psychiaters spreken
hun verwarde gezichten uitpluizen
elkaars dromen afbranden en huilend dansen om de vlammen
ze zullen tegenover elkaar aan een tafel in een kantoor ontbinden
ze zullen hun vier kinderen vergeten en binnensmonds mompelen
zij zal in een strakke spijkerbroek hem uit alle foto’s knippen
hij zal vergeten hoe hij heet

4
ze zullen grootouders worden van zes koppige engelen
ze zullen hun tanden gaan verliezen en hun haar zal wit worden
tijdens het offerfeest zullen ze allebei
op bezoek komen bij hun kinderen
ze zullen de sleutel van elkaars huis aan hun sleutelbos hangen
hij zal boodschappen voor haar doen als ze ziek is
zij zal hem nog altijd
koppig vervloeken
hij zal zich afvragen waarom hij ooit bij haar bleef
zij zullen niet meer met een partner durven te leven
ik zal verwonderd naar deze twee mensen kijken
tipping point / kantelpunt

when I told my psychologist I’d dreamed about silver foil, she took out
her dictionary of dreams and said it symbolised intellectual confusion
when asked, I explained I’d licked both the shiny and the matt sides
it wasn’t a cheap own brand

she and the yoga teacher both think alike, they’re convinced
that your body remembers everything, by moving you can focus
on the places it hurts, I tried this and if I hadn’t
got cramp in the sleeping pigeon, I might have been a tree
for long enough to find my roots in the heated hall

by now I’m so advanced in my treatment I can repeat the therapist’s questions
in the declarative form: yes, it’s possible I’d cause my friends a lot of pain
if I took my own life

she said it’s natural for a trace of restlessness to remain in the body
despite the relaxation, but a body, what’s a body? I still can’t get to it

maybe there just isn’t a type of yoga for everyone
what I do know is that if that one more of my friends suggests
I do mindfulness, I’ll go nuts
Translated by Michele Hutchison
toen ik mijn psycholoog vertelde dat ik had gedroomd over aluminiumfolie, pakte
zij het dromenuitlegboekje erbij en zei dat dit symbool staat voor intellectuele verruiming
desgevraagd lichtte ik toe dat ik zowel de gladde als de matte kant had gelikt
het was geen huismerk

zij en de yogadocent zitten op één lijn, ze zijn ervan overtuigd
dat het lichaam alles onthoudt, in beweging kun je stilstaan
bij de plekken waar het pijn doet, ik heb het geprobeerd
en als ik geen kramp had gekregen van de sleeping pigeon, had ik misschien lang genoeg
een boom kunnen zijn en mijn wortels gevonden in de verwarmde zaal

inmiddels ben ik zo ver gevorderd met mijn therapie dat ik de vragen van de therapeut
in stellende zinnen kan herhalen: ja, het is denkbaar dat ik mijn vrienden met veel verdriet achterlaat
als ik mezelf van het leven beroof

ze zei dat het menselijk is dat er ondanks de verruiming een restje rusteloosheid
in het lichaam achterblijft. maar een lijf, wat is een lijf ? daar kom ik nog niet bij

misschien is er gewoon niet voor iedereen een yogasoort
wat ik wel weet: als een van mijn vrienden me nog één keer zegt
dat ik aan mindfulness moet doen, dan word ik lijp
profile upon arrival / profielschets bij aankomst

name of immigrant open brackets
not the place but the country
where immigrant was born
close brackets

exact date of birth is lost among
chaotic bureaucracy, broken suitcases
and the story of the immigrant’s perilous journey

turns out that date of birth was an irrelevant fact
in the country of origin, turns out that date of birth
is necessary in host country to be able
to place immigrant in the new context

immigrant speaks fluent english
immigrant has a poor memory
Translated by Michele Hutchison
naam immigrant haakje openen
niet de plaats maar het land
waar immigrant is geboren
haakje sluiten

precieze geboortedatum is tussen
ongeordende bureaucratie, kapotte koffers
en vluchtverhaal kwijtgeraakt

blijkt dat geboortedatum in het land van herkomst
een irrelevant gegeven was, blijkt dat geboortedatum
in het gastland noodzakelijk is om
immigrant in de nieuwe context te kunnen plaatsen

immigrant spreekt vloeiend engels
immigrant heeft een gebrekkig geheugen
even before you’ve got here / nog voordat je er bent

how trapped you are when they fire sperm cells at you, surrounded
by a semipermeable membrane and you wonder if even before becoming a human
grainy edges of a wound, pus juice with potential
photic zone, you belong to a family line

the usual inherited parts, are nails brittle enough
to fillet to the bone what could possibly become
a bearer of imposed ideals

blue echo runs into submissive brown. who decides
whether a pool is subordinate to the ocean, the ancestors
were the original inhabitants
not hidden under tangled algae
not prey for white sharks and they only bite when scared

a wetsuit has lost its inhabitant, floats
in the sea, no genitals of any note
it can become
an anchor point for a mature organism in danger of losing its way
constant potential
exactly as it should be
sometimes a wave retreats, then washes up
on the polyester patch around soft tissue

you have not been asked whether you
want to be at this exact point in the fallopian tube;
you want to merge with the missing part (were you incomplete);
all this now

your body is motionless, other cells warned that at first daylight
your oh's and ah's would be met with joy, people pretending to understand you
recognition is a new way of breathing

in the ripples of newborn life you find
an archaic alphabet to organize impressions

the way you got here (spontaneously)
still feels unnatural
Translated by Michele Hutchison
hoe ingesloten ben je wanneer ze zaadcellen op je afvuren, omringd
door semipermeabel membraan en je vraagt je af of vóór het mens-zijn
al bepaald is dat je korrelige wondranden, pussappen met potentieel
fotische zone van een familielijn bent

de gebruikelijke erfstukken zijn nagels broos genoeg
om tot op het geraamte te fileren wat mogelijk kan worden
een drager van opgelegde idealen

echoblauw loopt over in onderdanig bruin. wie bepaalt
of een poel ondergeschikt is aan de oceaan, het voorgeslacht
de oorspronkelijken waren
niet verstopt onder klittende algen
geen prooi voor witte haaien en die bijten alleen wanneer ze bang zijn

een duikpak is zijn mens verloren, zweeft
in de zee, zonder benoembare geslachtsdelen
kan nu worden

ankerpunt voor volgroeid organisme dat de weg dreigt kwijt te raken
voortdurend potentieel
precies zoals het hoort te zijn

soms trekt een golf zich terug, dan spoelt ze aan
op de polyester plek rondom weke delen

jou is niet gevraagd of je:
op dit precieze punt in de eileider wil zijn;
je wil samenvoegen met het ontbrekende deel (was je onaf );
dit alles nu

je lijf is roerloos, andere cellen waarschuwden dat er bij het eerste daglicht
nog wordt gejuicht om je oeh’s en ah’s, men doet alsof men je begrijpt
erkenning is een nieuwe manier van ademen

in de rimpeling van het pasgeboren zijn vind je
een archaïsch alfabet om indrukken in hokjes te plaatsen

hoe kwam je hier (het ging vanzelf)

voelt nog onnatuurlijk
turn tackling loneliness into a project / maak van de aanpak van eenzaamheid een project

go out into nature, take the longer route
stop at the petting zoo, ask for some
pellets for the goats
enable notifications so you rarely
have to look at your phone

try the beach. launch your homemade kite
see it disappear into an empty sky

call customer service to complain about
your phone, internet, fresh flower, cat food subscription
which you’re actually happy with

reactivate your habbo hotel account, react
to the twitter accounts of people you like

order a personalised bobblehead that looks exactly like
your twin brother who died at birth
but first give all your details
to the company behind the face-swap app
to know what you would have looked like as a man

pick a random number in the phone book with your eyes shut
still be happy if you get an automated voice
at the other end of the line

book a group holiday
a group holiday for singles
a group holiday for singles and call your ex
in the Netherlands from your thin-walled hotel room
describe actions
that resemble making love

leave the washing hanging for an extra day
so that you’ve still got a chore tomorrow
if your appointment cancels

join the dying-out human species still queueing
at the checkout
be happy to hear an authentic voice

just go to that party, bump
into people intentionally or not
leave your bike so you have to return tomorrow
order an uber with a chatty driver
realize that he’s lonelier than you
and don’t talk back for once
Translated by Michele Hutchison
zoek de natuur op, neem de lange wandelroute
stop eens bij de kinderboerderij, vraag ook
om brokjes voor de geiten
sta meldingen toe zodat je maar zelden
naar je telefoon hoeft te grijpen

probeer het strand. laat je zelfgemaakte vlieger op
zie hem verdwijnen in een lege hemel

bel met de klantenservicemedewerker om te klagen
over je telefoon-, internet-, versebloemen-, kattenvoedingabonnement
waar je eigenlijk wel tevreden over bent

reactiveer je habbohotelaccount, reageer
op twitteraccounts van mensen die je leuk vindt

bestel een gepersonaliseerde bobblehead die sprekend lijkt
op je bij de geboorte gestorven tweelingbroer
maar geef eerst al je gegevens
aan het bedrijf achter de gezichtsveranderingsapp
om te weten hoe je er als man zou hebben uitgezien

kies met je ogen dicht een willekeurig nummer in de telefoongids
neem er ook genoegen mee als aan de andere kant van de lijn
een geautomatiseerde stem klinkt

boek een groepsvakantie
een groepsvakantie met singles
een groepsvakantie met singles en bel vanuit de hotelkamer
met dunne wanden je ex-partner in nederland
beschrijf handelingen
die lijken op liefde bedrijven

laat de schone was nog één dag langer hangen
zodat je morgen nog een taakje hebt
mocht die ene afspraak toch niet doorgaan

voeg je bij de uitstervende mensensoort die nog in de rij staat
voor de caissière
wees blij een authentieke stem te horen

ga toch naar dat feest, val
al dan niet opzettelijk tegen mensen aan
laat je fiets staan zodat je morgen terug moet
bestel een uber met een praatgrage chauffeur
bedenk dat hij eenzamer is dan jij
en praat een keer niet terug
advice from my best friend who is also damaged / advies van mijn beste vriendin die ook beschadigd is

I’m not sure if it works but it suddenly occurred to me:
you didn’t get rid of that mint green dress did you
looked so good on you. put that on
go sit on the dry grass
realise: dry grass needs love too
maybe dry grass needs the most love of all
look for those flowers
that people always make bracelets from
destroy them
to see if that frustrated child inside
finally finds peace in this
Translated by Michele Hutchison
ik weet niet of het werkt, maar ik bedacht ineens:
je hebt die mintgroene jurk toch niet weggedaan
die staat je zo goed. trek die aan
ga eens zitten in het dorre gras
besef: ook dor gras heeft liefde nodig
misschien heeft juist dor gras de meeste liefde nodig
zoek die bloemen waar iedereen
altijd armbanden van maakt
vermorzel ze
om te kijken of dat het gefrustreerde kind in je
eindelijk rust geeft
a floating house / een huis dat zweeft

I don't know where the habit began, but I can still
remember teaching myself
not to move in my triangular dress

can you draw a house
without taking your pencil off the paper. if you succeed
you'll be all in one piece yourself too, that's what they say

while packing I come across an old children's drawing

a stick figure in a crooked house sitting stiffly
in an armchair, the cushions have either been taken out
or were never delivered in time. perhaps the adult
peering in through the open roof knows more

maybe they know why the attic
is full of scribbles and all of the sky
is blue

maybe they know why the living room is empty
and the window closed, the curtains
drawn. i have fingers without hands
on old paper

bent double I put it in the box with
other souvenirs of my former selves
cardboard pressing into my mercury line

I leave the rivierenbuurt behind
Translated by Michele Hutchison
ik weet niet waar het patroon begon, maar ik kan me nog
goed herinneren dat ik
in mijn driehoekige jurk leerde mezelf niet te verroeren

kun jij een huis tekenen
zonder dat je potlood het vel loslaat. als het je lukt
zul je zelf ook uit één stuk bestaan, dat is wat men zegt

tijdens het inpakken kom ik een oude kindertekening tegen

in het scheve huis staat een kopvoeter stijf
te zitten op een fauteuil, de kussens zijn eruit gehaald
of nooit op tijd geleverd. misschien weet de volwassene
die boven het open dak hangt er meer van af

misschien weet die waarom het zoldertje
vol staat met wilde krassen en de hemel
is overal blauw

misschien weet die waarom de woonkamer leeg
en het raam gesloten, de gordijnen dicht
getrokken. ik heb vingers zonder handen
op oud papier

dubbelgevouwen stop ik het in de doos tussen
andere souvenirs van mijn oude ikken
nu drukt karton wel in mijn mercuriuslijn

ik laat de rivierenbuurt achter me
find us here / vind ons hier

we play roulette with sperm from a leading
danish lab. it had to come from an olive-coloured Italian
or a biracial man, white
and, of course, black. we opted for a sperm straw
with at least ten million active sperm cells after thawing
we asked for musicality and a strong emotional quotient
we had few other requirements

one month my wife tries, the next
it's my turn. the ovulation notification
on our phones was called 'popcorn', then
we chose one called 'optimism'
and then the one called 'ticking time bomb'

we make things romantic. a hundred red roses
around our waterbed, tibetan music. she
massages me, says relax like the gp
when he’s about to push a speculum
into my vagina. last time
we tried we could only find
battery-operated candles
was that a sign

now we’ve picked
the colour of the waist beads together
that’s part of it
my wife puts the girdle around my belly
the metal clasp feels cold
this is part of it
the beads remind me of the old days
the country I was born in
my mother must have had waist beads too
this is part of it
i invoked my ancestors
chose a faith in which my wife and i
are not sinners and praised the gods. i blessed our
bedroom with florida water
everything is ready: the syringe of sperm and me on my back
my wife takes off her rings
Translated by Michele Hutchison
we spelen roulette met zaad uit een vooraanstaand
deens lab. het moest afkomstig zijn van een olijfkleurige italiaan
of een man met dubbelbloed, wit
en uiteraard zwart. we opteerden voor een spermarietje
met minstens tien miljoen actieve zaadcellen na ontdooiing
we verzochten om muzikaliteit en een hoog emotioneel quotiënt
verder hadden we weinig eisen

de ene maand probeert mijn vrouw het, de andere
ben ik aan de beurt. de eisprongmelding
op onze telefoons heette ‘popcorn’, toen
kozen we er een die ‘optimisme’ heette
en daarna die met de naam ‘tikkende tijdbom’

we maken er iets romantisch van. honderd rode rozen
langs ons waterbed, klankschalenmuziek. zij
masseert mij, zegt ontspan zoals de huisarts
wanneer hij op het punt staat een eendenbek
in een schede te duwen. de vorige keer
dat we het probeerden vonden we
enkel kaarsen die op batterijen functioneren
was dat een teken

nu hebben we
samen de kleur van de waist beads uitgekozen

dat hoort erbij

mijn vrouw doet de krans om mijn buik
het metaal van de sluiting voelt koud

dat hoort erbij
de kralen doen me denken aan vroeger
het land waar ik zelf ter wereld kwam

mijn moeder had vast ook zo’n krans

dat hoort erbij

mijn voorouders heb ik aangeroepen
een geloof gezocht waarin mijn vrouw en ik
geen zondaars zijn en de goden geprezen. met floridawater
heb ik onze slaapkamer gezegend

alles ligt klaar: de spuit met sperma en ik op mijn rug

mijn vrouw doet haar ringen af
freedom is / vrijheid is

not being afraid of anything but the dark when young
a mother who assures you that ghosts don’t exist
freedom is
genuine security
it isn’t
walking through the vondel park at night, illegally imported pepper spray clenched in your fist.
as a girl.
(someone else's may be differently shaped)

freedom is experiencing yet another war on a screen
stopping the film just before the rope
is put around the rebellious neck
reading in the newspaper that the brave neck belonged
to a woman who only wanted to study wanted to
decide if and how she wore her headscarf
how free are you when someone else is not

freedom is being the first to say: I’m crazy about you
and not immediately interpreting silence
as rejection

freedom is not being pigeonholed as high or low
no one telling you that since you’re a woman or a man you’re a woman or a man

you have yet another nightmare about the call to prayer from the mosque and
exploding hand grenades as background music during breakfast
in the same dream you hadn’t yet lost your youngest sister and she hadn’t yet lost
her body to the frenzy of a lost soldier
freedom is waking up in a new country, the church bells here
rarely sound
a different prayer

you didn’t think so but you still have tears left
freedom is saying: I’m scared but I’ll do it anyway
giving your stillborn baby a name
saying that name out loud

realising that when everyone gives up freedom
or thinks they are
there is still enough left
that’s freedom
you’ll see

waking up in the morning, blinking, your greatest concern
an eyelash in your eye

* this poem was commissioned for Dutch Remembrance Day in Amsterdam
Translated by Michele Hutchison
vroeger voor niets anders bang zijn geweest dan het donker
een moeder die je verzekert dat spoken niet bestaan
vrijheid is
ongeveinsde veiligheid
is niet
’s nachts door het vondelpark wandelen, je stevige vuistje om de illegaal geïmporteerde pepperspray. als meisje.
(die van een ander kan anders zijn van vorm)

vrijheid is de zoveelste oorlog via het beeldscherm meemaken
het filmpje stopzetten net voordat het touw
om de opstandige nek wordt gelegd
in de krant nalezen dat de dappere hals toebehoorde
aan een vrouw die enkel wilde studeren zelf wilde weten
of en hoe ze haar hoofddoek droeg
hoe vrij ben je wanneer een ander dat niet is

vrijheid is als eerste zeggen: ik ben dol op je
en de stilte die daarop volgt
niet meteen lezen als een afwijzing

vrijheid is buiten hokjes vallen van hoog en laag
niemand die je vertelt dat omdat je vrouw of man bent je vrouw of man bent

je hebt de zoveelste nachtmerrie over de gebedsoproep uit de moskee en
ontploffende handgranaten als achtergrondmuziek tijdens je ontbijt
in hetzelfde nachtbeeld was jij je jongste zusje en zij haar lijf
nog niet aan de manie van een verloren soldaat kwijt
vrijheid is wakker worden in een nieuw land, de kerkklokken luiden hier
zelden
een ander gebed

je dacht van niet, maar je hebt nog tranen over
vrijheid is zeggen: ik ben bang, maar ik doe het toch
je doodgeboren kindje een naam geven
die naam de ruimte in spreken

beseffen dat wanneer iedereen inlevert op vrijheid
of denkt dat te doen
er nog steeds genoeg overblijft
dat is vrijheid
je zult het zien

is in de ochtend ontwaken, knipperen, de grootste zorg
is een wimper in je oog

* Dit gedicht schreef ik in opdracht van het Amsterdams 4 en 5 mei Comité
Lanjarón – Bubión / Lanjarón - Bubión

The valleys are set in motion.
Colours take on permanent forms.
The slowly awakening ice
sucks up the drowsy morning sun.

High above us the snow-capped peaks
appear sliced out with a scalpel.
Our gaze cuts right through the ether
to old injuries of the night.

The air is bone dry, resinous.
On the river’s opposite shore
the first shining white settlement
has sunk its roots into the flank.

We lie beneath the canopy
of a purple Aleppo pine.
Federico lays his head down
on my hot and sweaty torso.

The glowing golden bark fractures
in long fingers from the tree trunk
and covers both of our bodies.
Needles, bark and resin harden.

Everything flows: glacier to stream,
sugar to syrup, drawing ants.
It seems to me Federico
is not bothered at all by heat.

With his jacket and striped sweater
he looks like a sailor at sea.
The first thing a body loses,
he reflects now, is its juices.

The living person is liquid
and as flexible as a branch
In death the body is amber
in which its stories have congealed.

After the pine trees we descend
to a brown and ochre valley.
Cactuses thrust upwards like knives
from the dry terracotta ground.

The land holds a knife to your throat,
severs the cord under your heel.
It is a necessary break,
Federico explains to me.

If you stay attached to the soil
your poetry remains constrained.
If you’re uprooted, your verses
get that hungry sense of yearning.

He fled the suffocating grip
and the safeness of his hometown.
Then he longed with heartfelt passion
for that so well-known lack of air.

I travelled to Galicia
and Castilla, he tells me,
I captured the forward heaving
of my body in images.

Only then I saw what was left
behind, motionless in my past.
Movement is great fuel for language.
Movement strengthens a poet’s mind.

It is the fear of stagnation
that drives connection with others.
By the blisters on our foot soles
our humanity is measured.

from: Mulhacén, PoezieCentrum, 2024.
Translated by Michele Hutchison
De glooiing komt in beweging.
Kleuren nemen vaste vorm aan.
Het langzaam ontwakende ijs
zuigt de slaapdronken ochtendzon.

Daarboven zijn de sneeuwtoppen
als met scalpel uitgesneden.
We kijken dwars door de dampkring
naar het restletsel van de nacht.

De lucht is gortdroog en harsig.
Aan de overkant van de stroom
heeft het eerste witte dorpje
zijn wortels in de flank geduwd.

We gaan liggen onder de kroon
van een paarse aleppoden.
Federico vlijt zijn hoofd neer
op mijn warme, bezwete borst.

De gloeiende, gouden schors scheurt
in lange vingers van de stam
en bedekt onze lichamen.
Naalden, bast en hars verlijmen.

Alles vloeit: gletsjer wordt rivier,
suiker wordt stroop, trekt mieren aan.
Het lijkt me dat Federico
door hitte niet gehinderd wordt.

Met zijn vestje en streepjestrui
lijkt hij wel een matroos op zee.
Wat eerst uit een lichaam verdwijnt,
bedenkt hij zich, zijn de sappen.

De levende mens is vloeibaar
en zo buigzaam als een twijgje.
Morsdood is het lichaam amber
waarin verhalen zijn gestold.

Na de naaldbomen dalen we
naar een okerbruine vallei.
Cactussen breken als messen
uit de terracotta bodem.

Het land zet het mes op de keel,
snijdt de draad onder de hiel door.
Dat is de noodzakelijke
onthechting, zegt Federico.

Zolang je aan de bodem hecht,
blijft je poëzie gebonden.
Ontworteld krijgen je verzen
die hongerige hunkering.

Zelf vluchtte hij voor de wurging
en geborgenheid van zijn stad.
Erna verlangde hij vurig
naar het zuurstoftekort terug.

Ik reisde naar Galicië
en Castilië, vertelt hij,
legde de voorwaartse deining
van mijn lichaam in beelden vast.

Alleen zo zag ik wat roerloos
in mijn verleden achterbleef.
Beweging is brandstof voor taal.
Beweging sterkt de dichter aan.

Net de angst voor stilstand helpt ons
om meer mens dan muurbloem te zijn.
We meten menselijkheid aan
de blaren op onze zolen

from: Mulhacén, PoezieCentrum, 2024.
Pitres – Trevélez / Pitres - Trevélez

A gate leads us to the valley
A cluster of gnarled chestnut trees
have fastened themselves on the slopes.
Honeybees buzz in the clover.

A knot of some white wormlike roots
has sprouted from under my feet,
nourishing the dried-out channels
in the hard muscles of my calves.

The valley gently smooths our skin,
rejuvenating and smoothing.
The Rio Bermejo babbles
with a deep orange copper glow.

I hear the golden oriole,
a squacco heron’s whirring cry.
A spoonbill stretches out its neck
between alder and poplar tree.

Dragonflies play tag serenely
with Queen of Spain fritillaries.
In the grid of marsh marigolds
I can feel plants’ stalks pulsating.

The juices of growth are flowing.
The drought can find no foothold here
because drought is a long process
and this valley is outside time.

When the bullet hit my body,
Federico explains to me,
it hit a nerve which had taken
on the morphology of time.

For ages I was spared decay,
he comments, disintegration
and memory gained no control,
my constitution was solid.

Somehow it seems Franco and I
were connected to each other.
When he died, time set off again
and then dared to utter my name.

My person was held in language
and in that way in memory
so that my body could collapse
and poetry was all I was.

When we sadly lost my sister,
I say, whose body was so weak,
my parents rashly requested
that time stand still for a brief while.

Now Federico shakes his head.
After death time must go on, though.
Life should continue unrestrained.
Freeze time, language does not follow.

When time and language don’t combine
it’s utterly impossible
to reconcile your own body
with the emptiness of parting.

from: Mulhacén, PoezieCentrum, 2024.
Translated by Michele Hutchison
Een poort leidt ons naar de vallei.
Knoestige kastanjebomen
zijn in de helling verankerd.
Bijen zoemen in het lover.

Uit mijn voetzolen ontspruiten
witte, wormachtige wortels
die de uitgedroogde groeven
in mijn kuitspieren volzuigen.

Zorgzaam strijkt de vallei de huid
jong en ongerimpeld en glad.
De Río Bermejo kabbelt
met dieporanje koperglans.

Ik hoor de gouden wielewaal
en de roep van de ralreiger.
Tussen een els en populier
reikhalst een speelse lepelaar.

Libellen stoeien ongestoord
met bonte parelmoervlinders
in het dambord van kievitsbloem.
Ik voel het kloppen van stammen.

Het stromen van de groeisappen.
De droogte vindt hier geen bedding
omdat droogte een proces is
en dit dal buiten de tijd valt.

Toen de kogel door mijn lijf ging,
zegt Federico, raakte hij
onopzettelijk een zenuw
in de gestalte van de tijd.

Jaren bleef verval me gespaard,
vertelt hij, kregen ontbinding
en geheugen geen controle
over mijn gewonde gestel.

Op een manier waren Franco
en ik met elkaar verbonden.
Toen hij stierf, hervatte de tijd
en durfden ze mijn naam noemen.

Mijn persoon werd in taal gevat
en zo in de herinnering,
zodat mijn lijf kon ontbinden
en ik alleen poëzie was.

Toen mijn zus van breekbaar lichaam
gemis werd, vertrouw ik hem toe,
vroegen mijn ouders roekeloos
om de tijd even te stoppen.

Federico schudt mild zijn hoofd.
Bij de dood moet tijd gewoon voort.
Alles moet ongeremd verder.
Bevries tijd en de taal volgt niet.

Als tijd en taal niet samengaan
is het volstrekt onmogelijk
om het lichaam te verzoenen
met de leegte van het afscheid.

from: Mulhacén, PoezieCentrum, 2024.
Campiñuela – Mulhacén / Campiñuela - Mulhacén

A fruit platter filled with ripe pears
floats above a wide pebble beach.
Blurry blue angels seem to be
on their knees saying their prayers.

Sheltered from the sea and the salt
the lucid beings sleep soundly
beneath fat-bellied fluffy clouds.
I startle awake breathlessly.

Icy crystals shatter against
the inside of my cold ribcage,
My body rolls up compactly
all of its warmth tightly compressed.

A lacework of ice-roses blooms
on Federico’s shut eyelids.
I had thought him insensitive
to all extremes of heat and cold.

We like to imagine that death
looks like stiffness or means burning,
but death is mediocrity,
the utterly boring centre.

The mountains are wrapped up in down,
as white as paper with the odd
pencil-stroke or black charcoal smudge.
I sink knee-deep into the snow.

Above us the heavens explode.
The wind rages down at top speed
from the hillside to the valley,
carving viciously at my cheek.

Federico’s fragile footprints
are so lightweight and well defined.
He doesn’t sink down like I do.
The meltwater flows below us.

It gushes through caves and tunnels.
Federico explains to me
that the essence of his country
lies hidden under the surface.

Beneath its meadows and beaches.
Beneath its motorways and parks.
Beneath construction land and squares
and sandpits filled with young children.

Beneath the corneous layer
of this land bodies are buried,
planted face down into the earth,
their hands fastened behind their backs.

They remain concealed from the light
due to that pact of forgetting,
while the perpetrators dine out
with democrats of distinction.

But the skin is gruesomely thin.
Memory wears away wrinkles.
Now they cut open the surface,
the assaulted soil starts to bleed.

They sift the earth, take photographs,
they wash the bones and the remains,
in colourful plastic buckets
before drying them in the sun.

They force those who were left behind
to remember and they embed
remembrance in legislation,
They chase Franco out the valley.

They dig up the nameless bodies
in the olive groves of Viznar,
pick out buttons from between ribs
and find belt buckles in hipbones.

We cross over the cold river
by way of the melting ice bridge.
I fix the crampons to my feet.
They remind me of crowns of thorns.

My body tingles, skin tightens.
Drops turn to ice on the surface
and just over the horizon
the unblemished plateau unfolds.

Panting, we stop to catch our breath
on the banks of a frozen lake
frosted eyelids, alveoli
of ice and a crystal-clear brain.

When I wrote my first poetry,
Europe was burning, he tells me,
and again it is volatile
at its vulnerable edges.

And again poets are needed
to offer dissenting voices.
Poetry, he firmly declares,
now that’s a precision weapon.

It violates no conventions,
yet it is constantly condemned.
Illuminated by fierce light
the plain becomes a soft column.

We set off perpendicular
climbing the shoulders of the earth.
The cold mist shivers and covers
the ground’s surface with a soft veil.

Precision weapon, he repeats.
Poetry hits the DNA.
We need more of those sharpshooters
to take up arms in pitched battle.

They hold up a convex mirror
to those who have power and hate
and they loudly question silence.
Federico raises his voice.

The wind soughs, lashes and blusters
through the calabash of his chest.
The cries, silences and clamours
unite like migratory birds.

A swarm of sooty black redstarts
disappears over Mulhacén.
Sallow green leaves creep through the ice
high up on the mountain’s summit.

Federico carefully slides
away the snow, uncovering
the twigs, branches, the trunk and bark
and finally the dark olives.

He looks at me in the last glow
of a blood-red striated sun,
the sky turning purplish-orange.
Then I repeat what he taught me.

The nauseating and cruel dance
of the evil mechanism.
Trigger on hammer, firing pin.
The firing pin hits the cartridge.

The powder ignites with a sear.
The bullet soars through the barrel.
Nine cold millimetres of lead.
Not even a centimetre.

I examine the olive tree,
its gnarly trunk full of craters
two gashes are bleeding resin.
Anguish fills Federico's gaze.

Resignation and remembrance.
Now he takes the gun from my hands,
checks the safety catch, magazine,
presses the butt into my palm.

I shake my head. He lays his hand,
Ice droplets glisten on each hair,
on my arm and squeezes. Then kneels,
straightens his bow tie. His eyes closed.

The shot echoes across the lakes.
There is no dead body, no crime.
Just the loss and the yearning earth.
My heart burns up and then nothing.

from: Mulhacén, PoezieCentrum, 2024.
Translated by Michele Hutchison
Boven een wijds keienstrand zweeft
een fruitschotel vol met peren.
Vage blauwe engelen zijn
schijnbaar in gebed gebogen.

Van de zee en het zout beschut
slapen de lucide wezens
onder dikbuikige wolken.
Dan schrik ik ademloos wakker.

De kristallen vallen tegen
de binnenkant van mijn ribben.
Mijn lichaam trekt compact samen,
alle warmte gecomprimeerd.

Op Federico’s oogleden
bloeit een kantwerk van ijsrozen.
Ik had hem weinig gevoelig
voor hitte en koude verwacht.

We stellen ons de dood graag voor
als stijf bevroren of brandend,
maar de dood is de middelmaat,
het rotvervelende centrum.

De bergen zijn donzig bepakt,
wit als papier met sporadisch
een penseelstreek of houtskoolveeg.
Ik zak kniehoog in de sneeuw weg.

Boven explodeert de hemel.
De wind raast met hoge snelheid
van de helling naar beneden
en kerft venijnig in mijn wang.

Federico’s voetafdrukken
zijn vederlicht en welomlijnd.
Van zinken heeft hij geen hinder.
Onder me stroomt het smeltwater.

Roering in tunnels en grotten.
Federico argumenteert
dat de essentie van zijn land
onder de oppervlakte ligt.

Onder weilanden en stranden.
Onder snelwegen en perken.
Onder nieuwbouwgrond en pleinen
en de zandbakken vol kleuters.

Onder de hoornlaag van dit land
zijn lichamen met het gezicht
naar de aarde weggeborgen.
Handen op de rug gebonden.

Ze blijven van licht verstoken
door het pact van het vergeten,
terwijl de daders dineren
met deftige democraten.

Maar de huid is gruwelijk dun.
Het geheugen slijt rimpels uit.
Nu snijden ze het vel open,
bloedt de gehavende bodem.

Ze zeven, fotograferen,
wassen de botten en bekkens
in kleurrijke plastic bakken
en drogen ze in het zonlicht.

Ze dwingen de achterblijvers
tot herinneren, geheugen
te verankeren in de wet.
Ze jagen Franco uit het dal.

Ze diepen onbekenden op
in de boomgaarden bij Viznar,
rapen knopen tussen ribben,
vinden gespen in de schaamstreek.

Via de smeltende ijsbrug
steken we de rivier over.
Ik bevestig de doornenkroon
van klimijzers aan mijn voeten.

Mijn lijf tintelt, mijn huid spant op.
Druppels vriezen aan op het vel
en net over de kim ontplooit
de ongeschonden hoogvlakte.

Hijgend komen we op adem
bij een dichtgevroren meertje
met matte ogen, longblaasjes
van ijs en een glashelder brein.

Toen ik mijn eerste verzen schreef,
brandde Europa, vertelt hij,
en alweer laait het gevaarlijk
aan de fragiele rafelrand.

Alweer zijn er dichters nodig
die treffend tegenwicht bieden.
De poëzie, zegt hij stellig,
dat is een precisiewapen.

Nergens schendt ze een conventie,
toch wordt ze steeds weer veroordeeld.
De vlakte wordt een zachte zuil
onder het aanvallende licht.

We zetten de klim loodrecht in
op de schouders van de aarde.
De koude nevel rilt en dekt
het oppervlak met een sluier.

Precisiewapen, herhaalt hij.
Poëzie raakt het DNA.
Dat soort strijdbare scherpschutters
hebben we nu meer dan nodig.

Die roekeloos de macht en haat
een bolle spiegel voorhouden.
Die luid het zwijgen bevragen.
Federico verheft zijn stem.

Suizend waait en wervelt de wind
door de kalebas van zijn borst.
De klanken, stiltes en kreten
troepen als trekvogels samen.

Een zwerm roetzwarte roodstaarten
verdwijnt over de Mulhacén.
Helemaal op de top glippen
vaalgroene blaadjes door het ijs.

Federico schuift voorzichtig
de sneeuw weg en zo leggen we
de twijgen bloot, de stam en bast
en de donkere olijven.

Hij kijkt me aan in de nagloed
van een bloedrode laagjeszon,
de hemel al oranjepaars.
Ik herhaal wat hij me leerde.

De misselijkmakende dans
van het wrede mechanisme.
Trekker op hamer op slagpin.
De slagpin tegen het patroon.

De slagsas die schroeiend ontbrandt.
De kogel die door de loop suist.
Negen koude millimeter.
Nog geen loden centimeter.

Ik bestudeer de olijfboom,
knoestig van stam en bekraterd
met twee hars bloedende wonden.
Angst sluiert Federico’s blik.

Berusting en herinnering.
Hij neemt het pistool van me af,
controleert pal en magazijn
en drukt de kolf in mijn handpalm.

Ik schud mijn hoofd. Hij legt zijn hand,
ijsdruppeltjes op de haartjes,
op mijn arm en knijpt. Dan knielt hij.
Recht zijn vlinderdas. Ogen dicht.

Het schot galmt over de meren.
Er is geen lichaam, geen misdaad.
Gemis en smachtende aarde.
Hitte om mijn hart en dan niets.

from: Mulhacén, PoezieCentrum, 2024.

Michele Hutchison

- The Netherlands -

Translated by Michele Hutchison

tongue / tong

nose / neus

flood / oeverloos

genesis / in den beginne

كحل أوبيض / كحل أوبيض

tipping point / kantelpunt

profile upon arrival / profielschets bij aankomst

even before you’ve got here / nog voordat je er bent

turn tackling loneliness into a project / maak van de aanpak van eenzaamheid een project

advice from my best friend who is also damaged / advies van mijn beste vriendin die ook beschadigd is

a floating house / een huis dat zweeft

find us here / vind ons hier

freedom is / vrijheid is

Lanjarón – Bubión / Lanjarón - Bubión

Pitres – Trevélez / Pitres - Trevélez

Campiñuela – Mulhacén / Campiñuela - Mulhacén