we, who grow up without our fathers
blow them up into mythical proportions
he works on an oil rig
is king of an African tribe
died a hero during the war
a secret agent, a spy, he lives in Rio
we tell ourselves and anyone who asks
because they sure ask
it sounds more bearable than I don’t know
with his other wife and kids, in prison
it’s just a tad nicer than he never sends me a postcard
he never calls, he never visits
but I know that he knows where I live at
we think we see you walking by sometimes
even though you took off long ago
we see you in one of the older men in front of the Albert Cuyp corner store
we think you see us, we see you wondering whether we’re one of yours
after all, it could just be the case, you never left an address
you could be anyone, you could be anywhere
in Houston, Cape Verde, Spain or on the Wibautstraat
you could be anywhere, you could be anyone so what if the man next-door
hasn’t been just any man all these years?
and what if he thinks I’m simply one of the girls next-door?
and sometimes we become a bit suspicious
and we see you in every man that has our nose, has our eyes
sometimes we only have to close our eyes in order to see you
some kids have imaginary friends
we have fictional dads who watch us through the window
while we’re getting our first swimming diplomas
“imaginary fathers” who hold us upright when the training wheels come off
but at a certain age, that stops
but mostly we understand that it’s better this way
we understand we’re not the only ones
that the law didn’t allow it
that the visa expired
that your color was wrong
that you didn’t want to give up on your dreams
that she kicked you out, we understand
we understand why our relationships fail
we understand our fear of commitment
our fear of abandonment, our eternal quest
that we intend to do things very differently ourselves
maybe best not to have kids
and if the kid ends up being there anyway, we’ll never abandon it, never
and if the guy ever even thinks about leaving us
then… no, stay, stay, let’s not become like those stereotypes, baby, and
what’s love got to do with it?
we’ll do what we can to keep him here
because we know what it’s like
but we also know that it’s better sometimes
not to have a dad around
we read it in our mothers’ eyes
and in the silence surrounding your name
we, who grow up without fathers of our own
have had our hearts broken way before our first loves
the first man in our lives has abandoned us
wij, die opgroeien zonder onze vaders
blazen ze op tot mythische proporties
hij werkt op een booreiland
is koning van een Afrikaanse stam
als een held gestorven in de oorlog
een geheim agent, een spion, hij woont in Rio
we vertellen dit onszelf en iedereen die ernaar vraagt
want vragen doen ze
het klinkt draaglijker dan ik weet het niet
bij zijn andere vrouw en kinderen, in de gevangenis
het is net wat prettiger dan hij schrijft nooit een kaart
hij belt nooit op, hij komt nooit langs
maar ik weet dat hij weet waar mijn huis woont
wij denken soms dat we je zien lopen
ook al ben je er lang geleden vandoor gegaan
wij zien je in een van de oudere mannetjes voor de toko bij de Albert Cuyp
we denken dat je ons ziet, we zien je je afvragen of wij er een van jou zijn
het zou tenslotte zomaar kunnen, je hebt geen adres achtergelaten
je kan iedereen zijn, je kan overal zijn
in Houston, Kaapverdië, Spanje, of op de Wibautstraat
je kan overal zijn, je kan iedereen zijn dus wat als die man hiernaast
al die jaren niet zomaar een man is?
en wat als hij denkt dat ik gewoon een buurmeisje ben?
en soms worden we wat achterdochtig
en zien we je in elke man met dezelfde neus, dezelfde ogen
wij hoeven soms alleen maar onze ogen te sluiten om je te zien
sommige kinderen hebben imaginary friends
wij hebben denkbeeldige vaders die door het raam naar ons kijken
terwijl we afzwemmen voor diploma A
imaginary fathers die ons rechtop houden als de zijwieltjes eraf zijn
maar dat houdt op een gegeven leeftijd op
maar vooral begrijpen we dat het zo beter is
we begrijpen dat we niet de enige zijn
dat de wet het niet toeliet
dat het visum was verlopen
dat je kleur verkeerd was
dat je je dromen niet wou opgeven
dat ze je eruit heeft gezet, we begrijpen het
we begrijpen dat onze relaties stukgaan
we begrijpen onze bindingsangst
onze verlatingsangst, onze eeuwige zoektocht
dat we voornemens zijn om het zelf heel anders te doen
misschien beter maar geen kinderen krijgen
en als dat kind er toch komt, zullen we het nooit verlaten, nooit
en als die vent het in zijn hoofd haalt om bij ons weg te gaan
dan… nee, blijf, blijf, laten we niet als de stereotypen worden, baby en
what’s love got to do with it?
we zullen er alles aan doen om hem hier te houden
want wij weten hoe het is
maar wij weten ook dat het soms beter is
om geen vader in huis te hebben
dat lezen wij in de ogen van onze moeders
en de stilte rond jouw naam
wij, die opgroeien zonder eigen vaders
hebben ons hart gebroken al ruim voor onze eerste liefde
de eerste man in ons leven heeft ons verlaten
