Our baby, feeling entirely undesired, took offense
and, shortly before the abortion, mysteriously miscarried.
An unambiguous suicide. What irony!
Our unique little creature,
now a unique little worm
amid hospital waste.
I’m not sad.
What about you, honey?
Come on, brush away those tears.
If I’d put it in my palm and held it out to you
you would have looked away, repulsed.
What did you think it was, anyhow?
Just another little death, not indignified, since there was
no funeral.
Το μωρό μας, νιώθοντας ανεπιθύμητο τελείως,
προσεβλήθη
και, λίγο πριν την έκτρωση, άγνωστο πως, απεβλήθη.
Ξεκάθαρη αυτοκτονία. Τί ειρωνεία!
Το μοναδικό δικό μας πλασματάκι,
ιδιάζον τώρα σκουληκάκι
στα νοσοκομειακά απόβλητα.
Δε λυπάμαι.
Μωρό μου, εσύ;
Έλα τώρα, και πάραυτα παράτα αυτές τις κλάψες.
Αν στην παλάμη μου το έβαζα και στο δειχνα
το βλέμμα θα στρεφες αλλού, από αηδία.
Τί τάχατες ενόμισες πως ήτανε;
Ένας ακόμη θανατούλης, όχι αναξιοπρεπής, αφού,
χωρίς κηδεία.
