Your greeting is, most likely,
grandmother,
grass sprouting up in the snow…
*
In the bareness of winter
as ambassadors of spring stand
green pines…
*
Why does she reminisce so often about childhood
my elderly mother,
Could death be waiting for us by the door?
*
During a downpour,
daffodils of a boy sheltering in the bus stop,
I wonder, ‘Where are they hurrying…?’
*
Instead of their parents
waves wash the wounds
of Syrian children washed ashore…
*
Mother,
why scatter
breadcrumbs
on the sill for the birds,
which flew away in autumn
never to return…?
*
A poet died,
coming back from the cemetery the poet’s wife
will water the potted flowers…
*
Street light:
a life-ring launched
for moths in the autumn cold…
*
It’s spring,
not a single leaf quivers on the tree.
The new leaves don’t yet know
how far it is
from the tree to the ground…
*
Stubbornly they still come flying in with springtide
the red-bellied redstarts,
on this highway, instead of concrete,
blueberries always used to thrive…
*
The first ray of morning in the room
seeks out the photos arrayed
on the mirror frame…
*
On a deserted September shore
beside the furled umbrellas
a cat and a gull are squabbling over a fish…
*
In the shade of the leaves
the earth is damp.
Don’t get cold
below the earth,
mother…
*
Wind sweeps
a high wintry treetop,
a bird is late returning to its chicks…
*
In the street a familiar back
among a thousand unknown backs
vanished from me…
*
She’s in a hurry,
but, train, why ever do you hurry
to part us?
*
The mountains frolicked
to the tune of the train’s horn,
at the village station it’s springtime…
*
‘I love you,’ I say, angering myself,
even I, a poet, haven’t learned
that words of goodbye are unalike…
*
How differently this autumn arrived,
with leaves strewn
through the door you left open…
*
Past my house
the soldiers went down and
as I watched them a thought haunted me:
could there be anything in this world
worth the blood of these children?!
შენი სალამია, ალბათ,
ბებიაჩემო,
თოვლში ამოზრდილი ბალახი…
*
ზამთრის სიშიშვლეში
გაზაფხულის ელჩებად დგანან
მწვანე ფიჭვები...
*
ასე ხშირად რატომ იხსენებს ბავშვობას
ჩემი მოხუცი დედა,
ნუთუ კართან სიკვდილი გვიდგას?..
*
თავსხმა წვიმის დროს,
გაჩერებაზე თავშეფარებულ ბიჭის ნარცისებს,
ნეტავ, საით მიეჩქარებათ?..
*
მშობლების ნაცვლად
ჭრილობებს ტალღები ბანენ
სანაპიროზე გამორიყულ სირიელ ბავშვებს...
*
დედა,
რატომ უყრი
პურის ნაფხვენებს
რაფაზე ჩიტებს,
რომლებიც შემოდგომაზე გაფრინდნენ
და აღარ დაბრუნდნენ...
*
მოკვდა პოეტი,
სასაფლაოდან დაბრუნებული პოეტის ცოლი
ქოთნის ყვავილებს მორწყავს…
*
ქუჩის ნათურა -
მაშველი რგოლი გადაგდებული
შემოდგომის სიცივეში ღამის პეპლებისთვის...
*
გაზაფხულია,
ერთი ფოთოლიც არ იძვრის ხეზე.
ჯერაც არ იციან ნორჩმა ფოთლებმა,
რა მანძილია
ხიდან მიწამდე…
*
ჯიუტად მაინც მოფრინავენ გაზაფხულობით
წითელმუცელა ბოლოცეცხლები,
ამ გზატკეცილზე ბეტონის ნაცვლად,
ადრე ყოველთვის ჰყვაოდა მოცვი…
*
დილის პირველი სხივი ოთახში
სარკის ჩარჩოში
ჩაწყობილ ფოტოებს ეძებს…
*
სექტემბრის ცარიელ სანაპიროზე
აკეცილ ქოლგებთან
კატა და თოლია თევზისთვის ჩხუბობენ…
*
ფოთლების ჩრდილქვეშ
სველია მიწა.
შენ არ შეგცივდეს
მიწის ქვეშ,
დედა...
*
ქარიანია ხის
მაღალი ზამთრის კენწერო,
ჩიტს ბარტყებთან მისვლა აგვიანდება…
*
ნაცნობი ზურგი ქუჩაში
ათას უცნობ ზურგში
ჩამეკარგა…
*
მას ეჩქარება,
მაგრამ შენ რადღა ჩქარობ
ჩვენს დაშორებას, მატარებელო?..
*
მთებმა მატარებლის საყვირის
ხმით წაითამაშეს,
სოფლის სადგურზე გაზაფხულია…
*
მიყვარხარ, – ვამბობ და ჩემს თავზე ვბრაზობ,
პოეტმა ისიც ვერ ვისწავლე,
რომ განშორების სიტყვები განსხვავებულია…
*
რა სხვანაირად შემოვიდა ეს შემოდგომა,
შენს დატოვებულ ღია კარში
ფოთლების შეყრით...
*
ჩემი სახლის წინ
ჩაიარეს ჯარისკაცებმა და
მათ შემყურეს ამეკვიატა ფიქრი –
რა უნდა იყოს ისეთი ამ ქვეყანაზე,
ამ ბავშვების სისხლად რომ ღირდეს?!.
