Sofie Verdoodt

- Belgium -

Sofie Verdoodt (1983, Ghent) made her debut in 2014 with Doodwater (‘Deadwater’) published by Poëziecentrum. In 2023, her second book, Anker Kruis Hart (‘Anchor Cross Heart’), also published by Poëziecentrum, won the audience prize of De Grote Poëzieprijs in the Netherlands. Her work has been included in anthologies such as Nieuw Groot Verzenboek (Lannoo), De 100 beste gedichten voor de VSB Poëzieprijs (De Arbeiderspers), and De 44 Beste Gedichten van de Herman de Coninck Prize 2024 (Poëziecentrum/Behoud de Begeerte).

She has been published in magazines such as Poëziekrant, nY, DW B, and De Brakke Hond. In 2012, she received her PhD from the Department of Art History at Ghent University and began lecturing at the universities of Ghent and Antwerp. During this time, she served as the artistic director of Art Cinema OFFoff, a platform for experimental film. Nowadays, she works as a professor at Sint Lucas Antwerp. Occasionally, she collaborates with musicians for spoken word. She released a split album on vinyl with the post-metal band Amenra and a concept album with experimental musicians BARST/Karen Willems.

Sofie Verdoodt began writing and performing poetry at a young age, earning numerous accolades in various poetry competitions across the Dutch-speaking world. From the age of sixteen, her work was published in leading journals and anthologies such as De Brakke Hond, Poëziekrant, and De Volksverheffing (published by Atlas). When her debut collection Doodwater (‘Deadwater’) was released in 2014, she was highlighted by the newspaper De Morgen as one of the most intriguing poets under thirty-five. Using the concept of "water death" and "dead water" (a natural phenomenon feared by sailors) as a circular structure, she composed a rhythmic collection that begins with the mysterious allure of John Everett Millais' famous painting "Ophelia." Through these motifs, she explored mythical characters such as Helen of Troy, Jack the Ripper, and Puss in Boots. These figures are gradually unveiled by the poet and are given of voice of their own.

Following the release of her collection, Verdoodt was invited to collaborate with the successful post-metal band Amenra. Several joint concert shows resulted in a 7-inch vinyl record, which quickly sold out along with the second edition of Doodwater. The spoken word performance also appeared on the acclaimed album Alive, bringing Verdoodt's poetry to an audience of underground music enthusiasts. One fan even had a line of verse tattooed on her torso in the poet's handwriting.

In the following years, Verdoodt was nominated multiple times for the Melopee Poetry Prize for the best poem published in a Dutch-language magazine. She again contributed to a concept album, this time with experimental musicians BARST and Karen Willems. New poems appeared in anthologies such as Nieuw Groot Verzenboek and De 100 beste gedichten voor de VSB-Poëzieprijs, as well as in journals like DW B and nY.

In 2023, her collection Anker Kruis Hart (‘Anchor Cross Heart’) was published, structured around classical themes such as love, birth, and death. The pink collection, with a cover appearing tattooed with its title, was shortlisted for De Grote Poëzieprijs and won the audience jury prize. The jury report praised the poet's excellent command of form: "effortless sound and internal rhyme, secret juxtapositions, and vivid metaphors," describing a "sometimes apocalyptic emotional landscape" with "occasional touches of provocative humor." Literary scholar Helena Van Praet lauded the timelessness of the "vibrating evocations of emotions" in the collection, which "seem to resonate into the afterlife or underworld." Poet and critic Maria Barnas, who awarded the collection four stars in NRC Handelsblad, spoke of a "descent into the underworlds of the mind." She noted how Verdoodt manages to place domestic and everyday realities "under great tension," remaining close to the present-day reality. Van Praet reaffirmed this in her review for Poëziekrant. While the poems on the ambivalence of erotica sometimes offer a macabre nod to the fin de siècle's dark romanticism, the third cycle of the collection (on motherhood) breaks taboos relevant to contemporary debate: giving life also means the dying and rebirth of one's own self. Thus, transformation is a crucial aspect of this second collection, just as in her debut Doodwater, where the lyrical self "tries to rhyme" with mythical figures, (art) historical characters, and even the space dog Laika, who shed her fur in orbit. The poet's quest for transformation or the soul migration of a lyrical self is revealed in the final poem of the second collection ("Ultima Thule," a reference to the furthest reaches of the world and again to space travel) as a way to connect or unite with the other, through a poignant direct appeal to the reader: "it is not about me but about you and you and you/but especially about you."

Sources:

Barnas, Maria. (24 april 2024). Met de poëzie van Sofie Verdoodt daal je af in de onderwerelden van de geest. NRC.

Demets, Paul. (4 juni 2014). Vrouwelijk geweld bestormt het podium. De interessantste dichters onder de vijfendertig jaar in het Nederlandse taalgebied. De Morgen.

Van Praet, Helena. (2023). “Dier, vertel me over God”. Recensie van Anker Kruis Hart. Poëziekrant 47(4), 72-73.

More about the poet

Poetry

Bruges-la-Morte / Bruges-la-Morte

We didn’t know the way
in this town of flesh and blood.
The wind was quick to tear the guide to shreds
before we’d read about the witch trials
and weaver’s hitch. So we just followed the cry
of an infant in a priceless painting

and the call of courting swans.
I left a web of mucus on your fingers
and we slept in clusters.
I licked the satanic cleft of your chin.
Nuns had bedded there,
no moat to muffle their sins.

How much we missed ourselves that day.
In that little interval between birth canal and coffin
I was changed forever
from limping around in bad shoes
from the kink and the eye and the pilgrim
who gave the kiss of Judas, nothing more.
The ring proved a noose and one day you’ll jump
off that bridge. The circle dance became a gauntlet.

A century later I leave a review online.
Four stars, a high point, that this city is ideal
for singing your swan song.
Translated by Egan Garr
We wisten niet waarheen
in deze stad van vlees en bloed.
De wind scheurde meteen de gids aan flarden
nog voor we lazen over vuurdoop, waterproef
en weversknoop. Dan maar de schrei gevolgd
van een zuigeling op een onschatbaar schilderij

en de baltsroep van de zwanen.
Ik liet spinrag van mucus achter op je vingers
en we sliepen in clusters.
Ik likte de satanische kloof in je kin.
Het bed was beslapen door zusters,
hun hunkering in geen gracht gedempt.

Wat hebben we onszelf gemist die dag.
In dat luttel interval tussen moedersluis en kist
werd ik voorgoed veranderd
door het hinken in verkeerde schoenen
door de kink en het oog en de pelgrim
die niet meer gaf dan een judaskus.
De ring bleek een lus en van die brug zou je
ooit springen. De reidans werd een roedeloop.

Een eeuw later schrijf ik op het web een aanbeveling.
Vier sterren, een hoogtepunt, dat dit de ideale stad is
om je zwanenzang te zingen.
Ultima Thule / Ultima Thule

Flat on our bellies we crawl through the solar system,
no way back in the wake of a dog
that licks the crumbs up right before our eyes.
Even stars are dwarf or giant, everywhere
the same laws apply.
We name the great bear and the little bear,
as if language could ever tame them.

In my decay, I am one with you completely.
Let me tear the human form from your frame.
Let me take the weighty helmet off your skull.
Allow me to lead you to the exitway.
I will knead the stones until they are soft on your track.
With my bare hands I will straighten every turn in your path.

When you arrive, know we leave all the lights on at home
and that no one goes to bed until you’ve come,
here, where your import transforms.
We cover our ears when you break the speed of sound
with an unspeakable boom.

The words, the stories, the incessant fighting,
my appeal to the great wide blue.
It is not about me it’s about you and you and you
but especially you.
Translated by Egan Garr
Hoe we plat op de buik door het zonnestelsel kruipen,
geen terugweg meer in het kielzog van een hond
die de kruimels oplikt recht voor onze neus.
Dezelfde wetten gelden overal, ook sterren
zijn óf dwerg óf reus.
We noemen de grote beer en de kleine beer,
alsof taal ze ooit kan temmen.

Ik ben zo één met jou in mijn verval.
Laat me het uniform van mens van je lichaam scheuren.
Laat me de zware helm van je schedel lichten.
Vergun me om je naar de uitgang te leiden.
Ik zal de stenen onder je voeten zacht kneden.
Ik zal de bochten op je pad met mijn blote handen rechten.

Als je door de deur stapt, weet dat we alle lichten aan laten in huis
en dat niemand zich te slapen legt tot je aangekomen bent,
daar waar je betekenis verschuift.
We bedekken onze oren wanneer je door de geluidsmuur breekt
met een onnoemelijke knal.

De woorden, de verhalen, het aanhoudende vechten,
mijn appél op het heelal.
Het gaat niet over mij maar over jou en jou en jou
maar over jou vooral.
out of date / buiten datum

four-legged beasts bark at the dead
their whole lives looking
for the fifth limb
phantom pain reaching into the years
losing ourselves more and more

meanwhile the fur thins
where the chain chafes
blood crawls and takes its time
thank god for the voice
that bellows in our pinball game

and skips against ribs until the trachea shuts
like a bullet veering off course
that could meet you underway
tell me, which voice in me
do you understand best today

for what are we
without ballistics
we ourselves beckon back
some ultrasonic show
or lead rolling on its shaft

what drives us is the strain
the egg feels just before the break
the clairvoyance of beasts
upon lightning or thunder
the scent trail of what was

it would be good
if we are saved today
by no one in particular
Translated by Egan Garr
viervoeters blaffen naar de dood
een leven lang op zoek
naar een vijfde ledemaat
fantoompijn breidt zich uit doorheen de jaren
raken we onszelf steeds dieper kwijt

intussen dunt de vacht uit
waar de ketting schuurt
bloed kruipt en duurt zijn tijd
gelukkig is er nog de stem
die galmt in onze flipperkast

en stuitert tegen ribben tot de strotklep sluit
als een kogel die zijn baan verlaat
en je kan treffen onderweg
zeg me, welke stem in mij
je vandaag het best verstaat

want wat is een mens
zonder ballistiek
teruggefloten door zichzelf
wat ultrasoon vertoon
of lood dat wentelt om zijn as

wat ons drijft is de spanning
die het ei voelt voor het barst
de voorkennis van dieren
bij bliksem en gedonder
het geurspoor van wat was

zou het niet mooi zijn
dat wij vandaag worden gered
door niemand in het bijzonder
Mandrake / Alruin

Your mother’s ears were full of wax
when you came into this world.
Your screams turned the black dog deaf.
There was enough to believe in:
the beached bottle, Atlantis or Leo’s stars,
that horses walk towards fire
rather than away.

But never: that I was that mother
of flesh and blood, under the hours of the moon.
Look, I’m talking about myself in past tense.
What we surrender is lost forever,
says too the tree, whose leaf,
carried by wind, finds no new shoot
to cling to.

I will write no myth for you.
Just the hush in awe
that you don’t have to become anything
except what you always were:
the child of God who runs into His arms

now that a strange hand
has pulled you from my land.
Translated by Egan Garr
Je moeder had bijenwas in de oren
toen je op de wereld kwam.
De zwarte hond werd doof van je schreeuw.
Er was genoeg om in te geloven:
de aangespoelde fles, Atlantis of het sterrenbeeld Leeuw,
dat paarden naar het vuur toe lopen
in plaats van er vandaan.

Maar nooit: dat ik die moeder was
van vlees en bloed, onder de stonden van de maan.
Kijk, ik spreek over mezelf in de verleden tijd.
Wat men afgeeft is voor altijd kwijt,
zegt ook de boom wiens blad,
gedragen door de wind, geen nieuwe loot
om zich te hechten vindt.

Voor jou zal ik geen mythe schrijven.
Enkel fluisteren in ontzag
dat je niets hoeft te worden
behalve wat je altijd was:
kind van God dat in Zijn armen rent

nu je door een vreemde hand
uit mijn grond getrokken bent.
Curriculum Vitae / Curriculum vitae

It is a song you had rather never heard.
A word you want to take back.
A piggybank you want to smash.
You ask if it, this life, has no significance.

But we are a legacy you can’t give back.
We’re a country that can’t refuse to be lived in.
We’re a house owned by the bank.
We’re a poem thought up by no one.

You ask how it could ever be enough, all this.
The smoldering fireplace, the cradled child, the work of your hand
and how everything starts all over again.

My friend, the way there and back are easily confused.
It doesn’t matter what customs forms you’ve used.

The ashes they will scatter are proof
of the fire we amounted to.
Translated by Egan Garr
Het is een lied dat je liever nooit had gehoord.
Het is een woord dat je terug wil nemen.
Het is een spaarpot die je stuk wil breken.
Je vraagt of het zinloos is, dit leven.

Maar we zijn een erfenis die je niet terug kan geven.
We zijn een land dat niet kan weigeren bewoond te worden.
We zijn een huis dat van de bank is.
We zijn een gedicht dat niemand bedacht heeft.

Je vraagt hoe het ooit genoeg kan zijn, dit al.
Het smeulen van de haard, het wiegen van het kind, de arbeid van je hand
en hoe alles van voor af aan herbegint.

Vriend, de heenreis en de terugweg worden makkelijk verward.
Het heeft geen belang wat je aan de douane zal verklaren.

De as die men verstrooien zal, is het bewijs
van de brand die we waren.
Laika / Laika

we sent you to space
questions filling the capsule
held our tongues, the hope of the world
carried in your muzzle

we wormed like disease around your legs
itched inside your fur
your panting became an echo of us
released into the atmosphere

fate tossed you up like a coin in the dark
you spun past Russia and touched us sharp
where we too trembled in the coat
of a sacrificial offer

space dog became a hero
you never reared around
but scattered our pictures
as the first to shed the orbit of the ground

are you chasing a comet
are you wagging your tail, windshield wiper of the clouds
how much on board did it all still weigh

whenever it rains I look up
maybe the answer cascades
in pieces down

someone is sure to have heard your bark, far away
Translated by Egan Garr
we zonden je de ruimte in
met een capsule vol vragen
beten er tanden op stuk, in je muil
zou je de hoop van de wereld dragen

we kropen als ziekten onder je leden
jeukten in je pels
je gehijg werd een echo van onszelf
afgelost in de atmosfeer

het lot gooide je op als een munt in het donker
je tolde Rusland voorbij en raakte ons tot hier
waar ook wij beefden in de vacht
van een geofferd dier

ruimtehond werd held
je keerde nooit weer
maar schudde beelden over ons uit
als eerste verhaarde je in een baan om de aarde

zit je de staart van een komeet achterna
kwispel je, ruitenwisser van de wolken
hoeveel woog alles nog aan boord

wanneer het regent kijk ik omhoog
misschien dwarrelt het antwoord
versnipperd naar beneden

heel in de verte heeft iemand vast je geblaf gehoord
Amor Fati / Amor fati

1.
It is autumn so we write letters.
Astonished, we hear the lies we tell each other
that we’re twenty again and dance around crossing swords.
Drink rum, anchor, cross and heart tattooed on our chests.
I see your augury gestures, your island blood adrift
and the searchlight in your eyes. The ink has faded some,

your lines still wavering but the muscled speech reads softer.
Anything is better than not answering
who was friend or enemy.
In the bedroom you flick the light on and off,
– Morse code will suffice for now –
and map my body as it was
before it had wrecked against the years.

The comb on the dresser lies with teeth flashing
in our direction. Run it through the knots
a thousand more times through my long hair.

2.
The door is locked. We let no one in.
I ask you to act like you don’t hear the bell.
A neighbor in need, a beggar or a tear-jerking children’s a cappella.
Don’t give a damn anymore, we’re out of milk and even sugar.
Don’t peer through the dark of the doorway
at the ghost that calls us.
God knows what it’s up to.
Kick it off the doorstep with its hungry eyes.

People will pose as doomsayer, dignitary
or grinder. No innocent guest shall get a foot in the door.
The coat stand receives no one with open arms.
We keep the silverware dull.

You want me to stay calm and accept what has happened.
There’s nothing left to steal, right?
A letter slips in through a gaping mouth.
It falls heavy on the mat. We call it destiny.
Translated by Egan Garr
1.
Het is herfst en dan schrijft men brieven.
Vol bewondering horen we elkaar liegen
dat we weer twintig zijn en rond gekruiste degens dansen.
Rum drinken, anker, kruis en hart op de borst getatoeëerd.
Ik herken je schikgodgebaren, de stuurloosheid van je eilandersbloed
en het zoeklicht in je ogen. De inkt is wat vervaagd,

je regels golven nog maar de gespierde taal leest zachter.
Alles beter dan geen antwoord geven op de vraag
wie vriend of vijand was.
Je knipt het licht in de slaapkamer uit en weer aan,
— morsetekens die voorlopig volstaan —
en brengt mijn lichaam in kaart zoals het was
voor het door de tijd werd aangevaren.

De kam op het dressoir ligt met blikkerende tanden
naar ons gericht. Haal hem nog duizend maal
door de knopen in mijn lange haren.

2.
De deur is op slot. We laten niemand binnen.
Ik vraag je te doen alsof je de bel niet hoort.
Een buur in nood, een bedelaar of deerniswekkend kinderkoor.
Geef geen duit meer, de melk is op en ook het suikergoed.
Tuur niet in het zwart van het deurgat
naar de schim die een beroep op ons doet.
God weet wat die op zak heeft.
Schop hem van de drempel met zijn hongerige blik.

Men doet zich voor als onheilsprofeet, hoog bezoek
of messenslijper. Geen onschuldig verzoek mag een voet binnenkrijgen.
De kapstok ontvangt niemand met open armen.
We houden het bestek wel bot.

Je wil dat ik bedaar en me verzoen met wat voorbij is gegaan.
Er valt niets meer te stelen, toch?
Door een gapende mond schuift een brief naar binnen.
Hij valt zwaar op de mat. We noemen het lot.
No Requiem / Geen requiem

I went to your funeral.
It was just as you had wanted it.
A handful showed up, no one cried.
You rose from your casket, tall as a man,
and laughed.

The truth is that you did not die.
I just moved your soul to the attic.
Box by box, with intermissions,
like how your “forever” yellowed to “maybe”.
First the fragments of your letters,
your half-finished novel, your spelling mistakes
and hesitations. Then your exclamation marks
after the heaving “no” that punctured me.

I will write you no elegy,
no requiem with rasping voice, as promised.
The story goes on:
the glue of your lies liquifies, the book stays unread.
The children we made up were orphaned.
Slowly your semantics flow back out of me,
I calculate how many lives each letter cost.

Sometimes I will still hemorrhage words
that were rough and rightfully said.
When falling off a bike I never ride,
when teasing the cat, which was not allowed,
or in knowingly mistaking myself for the cutting knife
that’s otherwise in good hands.

Will you wave to me from the horizon?
Translated by Egan Garr
Ik heb je begrafenis bijgewoond.
Het was helemaal zoals je had gewild.
Een handvol daagde op, men hield het droog.
Je rees manshoog op uit je kist en lachte.

De waarheid is dat je niet gestorven bent.
Ik heb je ziel slechts verhuisd naar de zolder.
Doos per doos, met tussenpozen,
zoals jouw ‘voor eeuwig’ vergeelde tot ‘misschien’.
Eerst de flarden van je brieven, je halve roman,
je spelfouten en geweifel. Dan je uitroepteken
na de ‘nee’ die hijgend in me binnendrong.

Ik zal geen elegie voor je schrijven,
geen requiem met schorre stem, zoals beloofd.
Het verhaal gaat voort:
de lijm van je leugens lost, het boek blijft ongelezen.
De kinderen die we verzonnen werden wezen.
Traag vloeit je taal uit mij terug,
ik bereken hoeveel levens elke letter kost.

Af en toe zal ik nog woorden bloeden
die hees en oprecht zijn gezegd.
Bij een val van de fiets die ik nooit berijd,
het plagen van de kat, wat niet had gemoeten,
of het keukenmes waarin ik me bewust vergis
maar dat verder in goede handen is.

Zal je me uit de verte groeten?
After “Ophelia” (John Everett Millais) / bij ‘Ophelia’ (John Everett Millais)

this is definitely my face
that floats beneath the willows
and turns her body
into unconsecrated green

no man climbing up her legs
but herb that winds around her loins
the buds of her breasts burst open
and her lungs close shut

water thins the memory
the sun runs over her
like an egg

who will row her
to the other side?
a harmless hand

I ask myself
if my hair will also keep growing
beneath the ground
Translated by Egan Garr
dit is onmiskenbaar mijn gelaat
wat drijft haar onder de wilgen
en maakt haar lijf
tot ongewiede tuin

geen man die opklimt aan haar benen
maar kruid dat om haar lenden windt
de knoppen van haar borsten klappen open
en haar longen dicht

water verdunt de herinnering
de zon loopt als een ei
over haar uit

wie roeit haar
naar de overkant?
een argeloze hand

ik vraag mij af
of mijn haar ook onder de aarde
door zal groeien

Sofie Verdoodt

- Belgium -

Poetry

Bruges-la-Morte / Bruges-la-Morte

Ultima Thule / Ultima Thule

out of date / buiten datum

Mandrake / Alruin

Curriculum Vitae / Curriculum vitae

Laika / Laika

Amor Fati / Amor fati

No Requiem / Geen requiem

After “Ophelia” (John Everett Millais) / bij ‘Ophelia’ (John Everett Millais)