Mattijs Deraedt

- Belgium -

Mattijs Deraedt (1993, Kortrijk) is a Belgian poet living in Brussels. Recurring themes in his work include gender, new masculinity, loss, and the relationship between humans and nature. His debut collection, De schaduw van wat zo graag in de zon was blijven staan (‘The Shadow of What Would Have Loved to Remain in the Sun’), published in 2020, was shortlisted for the 2021 De Grote Poëzieprijs. In 2023, he published the collection Kleine wereld (‘Small World’) and won second prize in the PrixFintroPrijs for Dutch literature.

He has twice performed at the Night of Poetry, a big poetry event in the Dutch-speaking world, which attracts 2,000 visitors annually. In 2022, he toured with De Twintigers (‘The Twenty-somethings’), a group of twelve writers who debuted during the pandemic.

Mattijs earned his Master's degree in Writing from the Royal Institute for Theatre, Cinema and Sound (RITCS) in 2016. In addition to his poetry activities, he works as a communications officer at the Department of Culture, Youth, and Media of the Flemish government.

THE RESILIENCE OF A BIRD
Two collections by Mattijs Deraedt

author: Lisa Rooijackers
translation: Poëziecentrum

In his debut collection De schaduw van wat zo graag in de zon had blijven staan (‘The Shadow of What Would Have Loved to Remain in the Sun’) Mattijs Deraedt closed his eyes to engage in introspection. It made it to the shortlist of De Grote Poëziezieprijs. In Kleine wereld (‘Small world’), Deraedt keeps his eyes wide open and shows the reader a fragile but shining world, down to the smallest details.

            The cover of De schaduw van wat zo graag in de zon had blijven staan (2020), featuring a sculpture by Berlinde De Bruyckere, is both graceful and gruesome. Fragments of antlers hang against a white wall: soft, pink, stripped of grandeur and masculinity. According to S.M.A.K. (the Municipal Museum of Contemporary Art – Ghent), the remnants are from a dance performance about the metamorphosis of the mythical hunter Actaeon, transformed into a deer by the goddess Diana and devoured by his own dogs.
            Unlike Actaeon, Mattijs Deraedt (1993) is acutely aware of his gaze and the potential male gaze that objectifies women. He is so conscious that he closes his eyes and directs Diana's bow at himself. He moves through the collection introspectively, dissecting and transforming his own masculinity.
            The poet yearns for transformation, as in the poem ‘Water’. The poems are marked by dry self-mockery, are generally narrative, rarely have long stanzas, and contain clear punctuation. They often retain a mysterious character, with idiosyncratic metaphors and images that are sometimes difficult to grasp but usually successful.

            De schaduw van wat zo graag in de zon had blijven staan (‘The Shadow of What Would Have Loved to Remain in the Sun’) is initially a paradoxical title: as soon as something is no longer in the sun, a shadow disappears. The shadows in this collection arise when people or things must give up their place in the sun and disappear. These shadows, cast on the living, are remnants we cherish, admire, or despise. They unconsciously influence, comfort, or hinder us. We encounter poignant examples: piles of children's shoes in a concentration camp, ivory, a jar of pomade, a Jacques Brel song, and societal expectations of manhood.
            Deraedt speaks of shadows, but similarly of "echoes" or "mist." The image of the kingfisher is intriguing in this regard. The first stanza of 'Your Last Bid' – "The day you died / a blue mist hung in my chest." – resonates in the first stanza of 'Strange God': "I am a kingfisher / with a mist in my chest." This kingfisher is a counterpart to the deer. While Actaeon's transformation is a punishment and death sentence, Ceyx, the king of Thessaly, is granted a second chance when he transforms into a kingfisher. According to Ovid, Ceyx drowns at sea, and when his wife Alcyone finds his washed-up body, she first transforms into the "grieving bird" that is the kingfisher, followed by Ceyx himself. In the poem 'Chalamet,' the kingfisher is the metamorphosis of a bird who loves and mourns, a bird who survives its own death. It finds new life in its drowning, like a phoenix from its ashes. In a similar vein, Deraedt dismantles a dated form of masculinity and simultaneously constructs the new man, or at least the new Mattijs Deraedt.

            In his debut, Deraedt tightly closes his eyes, but in Kleine wereld (‘Small World’) (2023), he opens them wide. The smallest details of the poet's environment come to life impressively. Sometimes the observer feels like an outsider, fearing to disturb the world around him with his presence. Sometimes there's an overwhelming sense of unity, occasionally bordering on the ridiculous. More than in his previous collection, the poet employs humor and self-mockery, preventing the work from becoming too lyrical or preachy.

            Deraedt's intense gaze on the outside world stems from an uncomfortable feeling of instability and fragility. Humanity fills the earth without considering the consequences, or as we read in 'The Body of the House': "if you look away all your life from the things you make, / on what ground do you walk? Which cracks like capillaries / creak under your soles?" It feels like we must fully observe everything around us as a counter-reaction because it is still possible. Perhaps it is even a way to live in harmony with the earth, instead of dominating, molesting, or ignoring it.
            But is harmony even an option when the ground beneath our feet is collapsing? Deraedt gently urges caution at the end of 'The Body of the House': "let the dogs sleep / and stay lying on the ground." Perhaps that’s why the observer often lies quietly somewhere: like a stone among deep-sea fish, an inconspicuous rock in a field with birds, on the bottom of a swimming pool: "Now don't rise, now don't intervene."

Despite the confronting reality, the poems sometimes contain something unexpectedly hopeful: a fresh and fairly unique quality in the current poetry landscape. By closely observing nature, we see its perseverance and resilience: even broken trees continue to grow, and the two rose-ringed parakeets that Jimi Hendrix releases with peaceful intentions in 'Dark Earth' propagate vigorously throughout the country: "From the dark earth of his mouth they have ascended, / to the dark earth of the sky they will bear their fruits." The parakeet, like Ovid's kingfisher, finds life in the most unlikely environment.
Whether the hope in these poems is futile or not, Deraedt gives the reader unadulterated pleasure by opening up his environment, his small world, and revealing an infinite universe bursting with life. Everything we no longer pay attention to and assume is silently waiting for us is constantly moving. The ground beneath our feet can sink or crack open like a wound. But sometimes, like the field filled with green parakeets in 'Field of Parakeets,' it can just as well float: "Then the field begins to tremble and rises towards the sun."

Text in Dutch originally published at de lage landen. https://www.de-lage-landen.com/
English readers check: https://www.the-low-countries.com/

More about the poet

Poetry

WHAT YOU SHOULD KNOW IF YOU DECIDE TO BE A MAN / WAT JE MOET WETEN ALS JE BESLIST OM EEN MAN TE ZIJN

Being a man means not crying
when your brothers have torn up your Pokémon cards.
Or your grandfather will land on your shoulders like a lead bird.

Being a man means compressing your memories
until they burst from your forehead like diamonds.

Being a man means not getting your face painted
like a butterfly, but like a skull.

Being a man means not crossing your legs on the train
but French-kissing the b-girl
who sits on your lap.
‘Or are you gay or something?’

A man is a shotgun.
He wears his muscles like shining armour,
endures crucifixion until, with a smile,
he’s lounging in a jacuzzi of blood,
raising a tumbler of whisky.

A man is cannon fodder.
His mouth is the shape of the barrel.

A man is an actor.
No one knows what the role involves,
but everyone wants to play it.

A man could be a poet,
but the world has boys for that.
Translated by David McKay
Een man zijn betekent niet huilen
wanneer je broers je Pokémonkaarten verscheurd hebben.
Anders landt je grootvader als een loodzware vogel op je schouders.

Een man zijn betekent je herinneringen samendrukken
tot ze als diamanten uit je voorhoofd barsten.

Een man zijn betekent je niet als vlinder
laten schminken, maar als schedel.

Een man zijn betekent je benen niet kruisen op de trein
maar tongzoenen met het hiphopmeisje
dat op je schoot komt zitten.
‘Of ben je een homo misschien?’

Een man is een jachtgeweer.
Hij draagt zijn spieren als een blinkend harnas,
laat zich kruisigen tot hij glimlachend
in een jacuzzi van bloed baadt,
een glas whisky in de hand.

Een man is kanonnenvlees.
Zijn mond heeft de vorm van een loop.

Een man is een acteur.
Niemand weet wat de rol inhoudt,
maar iedereen wil hem spelen.

Een man zou een dichter kunnen zijn,
maar daar heeft de wereld al jongens voor.
THE SERGEANT AND I / DE SERGEANT EN IK

The sergeant and I
are sitting in a hollow wrecking ball
tearing through the city
and I have no idea who’s driving.

It’s night, and through a hole in the outer shell
we can see office buildings
light up like embers in a fireplace.

The sergeant teaches me to be a man:
keep your mouth shut when your
head bangs into the sides!
But suddenly I fall through the hole
and lose sight of myself.

When the sergeant finds me,
he can’t believe his eyes.
I’ve latched on to a lamppost,
I’m practicing pull-ups.
My biceps glisten like a white bull’s back
to the strains of bows sliding across violins.

Is this a man, a god, a superhero?
No, this is Mattijs Deraedt.
Translated by David McKay
De sergeant en ik
zitten in een holle sloopkogel
die door de stad raast
en ik heb geen idee wie hem bestuurt.

Het is nacht en door een gat in de wand
zien we de kantoorgebouwen
oplichten als kolen in een haardvuur.

De sergeant leert me een man te zijn:
je mond houden wanneer je
met je hoofd tegen de wanden knalt!
Maar plots val ik door het gat
en verlies mezelf uit het oog.

Wanneer de sergeant me vindt,
kan hij niet geloven wat hij ziet.
Ik heb me vastgeklampt
aan een lantaarnpaal en trek mezelf op.
Mijn biceps glimt als de rug van een witte stier,
in de achtergrond glijden strijkstokken over violen.

Is dit een man, een god, een superheld?
Nee, dit is Mattijs Deraedt.
WHEN MY BROTHER TELLS ME / WANNEER MIJN BROER ME VERTELT

When my brother tells me
he’s attracted to men,
we’re both drunk,

because we sometimes need a swig of poison
to talk, a swig of poison to silence
the shame that society plants in us.

It used to take me hours
to reach my eyes and mouth.
I was an organism still unable to breathe,
an assemblage of blood and single cells.
Now I’m standing so close to my own edge
that I cut myself on the light.

My brother wore the mask
till it frayed and fell to pieces.
It lies between us on the floor of the party room,
and I recognize the colours and cloth
we gave him.

When my brother tells me
he’s attracted to men,
I kiss him for the first time in years,
and we cry the way people do.
Translated by David McKay
Wanneer mijn broer me vertelt
dat hij van mannen houdt,
zijn we allebei dronken.

Want soms hebben we een slok vergif nodig
om te praten, een slok vergif tegen
de schaamte die de samenleving in ons plant.

Vroeger duurde het uren voor ik
mijn ogen en mond had bereikt.
Ik was een organisme dat nog niet ademde
en bestond uit bloed en losse cellen.
Nu sta ik zo dicht bij de rand van mezelf
dat ik me snijd aan het licht.

Mijn broer heeft het masker
gedragen tot het rafelde en uiteenviel.
Het ligt tussen ons in op de vloer van de feestzaal
en ik herken de kleuren en stoffen
die we hem hadden gegeven.

Wanneer mijn broer me vertelt
dat hij van mannen houdt,
kus ik hem voor het eerst in jaren
en huilen we zoals mensen huilen.
THE REAL BELGIUM / HET ECHTE BELGIË

I wake up in the real Belgium:
one long stretch of coastline
where the sky is always steely blue
and the houses are stylish townhouses.

My flashy car whizzes down
empty streets, and everything
is so quiet, so quiet and white.

Here the authorities don’t spray
tears on the trees or pump
smoke into the clouds.

No, this is the real Belgium.

I arrive at a pavilion.
My family is waiting for me at long tables.
We eat green salad from metal bowls,
drink white wine, and laugh.

After the meal I lie down in my dove-white bed
and pray that it was all a dream.
Translated by David McKay
Ik word wakker in het echte België:
één groot kustgebied,
waar de lucht altijd staalblauw is
en de huizen herenhuizen zijn.

In mijn blitse wagen vlieg ik
over lege straten en alles
is zo stil, zo stil en wit.

Hier spuit de overheid geen tranen
op de bomen, hier pompt ze
geen rook in de wolken.

Nee, dit is het echte België.

Ik kom aan bij een paviljoen,
mijn familie wacht op me aan lange tafels.
We eten sla uit metalen kommen,
drinken witte wijn en lachen.

Na de maaltijd ga ik liggen in mijn duifwit bed
en bid ik dat het een droom was.
DANDELION / PAARDENBLOEM

My eyes sink into their sockets
and turn inwards.
Two shrivelled black mouths remain.

We truly had everything.
Now the magnifying glass of the east is burning us up like ants.

Here in the city you can’t find a room in which to scream
till your airways burst into flame and your face shoots fire
like a blowpipe. At least not without someone hearing you.

Turn up Dickhead by Steak Number Eight to eleven and transform:
scales, smouldering nostrils, forked tongue, claws, and wings –
becoming a scurvy, flesh-lipping, blood-spewing mudder-fucker.

Even in the countryside they can hear you,
but there they can’t see who you are.
And if they do recognize you, they’re too introspective,
too reclusive, to bring it up.

A horse is like sorrow,
you have to keep a firm hand on the reins.
But I’ve left the animal in the stables so long
that I’ve forgotten how to open the door.
All I hear through the wall is thumping.

I want to make the bells boom
until the building rains apart into smithereens
until the debris hits the heads –
white shards among chalk drawings, bloodstains on the altar.

Hate is growing inside me like a magnificent dandelion.

I want to immerse myself in mud and clay until my skin hardens
like dark armour. To wait among the stalks of wheat
for the people who are lost in thought and dump their remains in the river.
Until the storm with its hooked fingers rakes open the earth
and exposes the skulls and the hands, a current of rain and blood
that flows through the park, carving gullies, driving us apart:
over there the galloping marble horses of the beard king
and over there the boys with their steel baseball bats.
Swinging slingshot skeletons is what they are. Crowing kerosene heretics,
choir kids, carafe crackers, and canary cunnies.

I want to tear my tired face off my head in thick, leathery strips
and open the pit of my mouth so the air blows in and out
as if into a warm oyster shell.

If I swallow brick upon brick,
will a cathedral rise deep within me?
And if I go and stand in the corner of the room,
will my arms grow toward the light?

At the edge of the meadow a man feeds the farm horses,
they lick the seeds of plants from his hand.
At that very moment someone is lying in a darkened room
while behind the curtain the sun blazes.

I know the creeper that steals along your ear into your head
and unfolds into a black zeppelin.

Then the shock wave blows across the landscape,
the one that makes the trees fall to their knees.
They sear the mark of their lips into the earth.

You can’t find marble animals now except in cold museum galleries,
taking refuge from the sunlight of progressive thinking.

And the farm horses lie on their backs in the grass,
bunches of nettles bulging from their eyes and bellies.

I would like to stroll into the darkened room and hold the body that lies there
firmly in my arms, embrace it, tell it everything will be fine,
that the voice that has mingled with the darkness above the bed
will vanish back into the radio, that the radio will drink it in,
that the water will flow and go, a rolling sea by night,
that the sun is still behind the curtain, burning brighter than ever,
that the fire will lavish kisses on the wood until, smouldering, it curls,
that the barbed wire will spring from the flesh, that the strawberries
will bulge from their holsters, that water will taste like champagne,
that the wooden blocks will turn back into towers and that your head
will slowly open until the black yolk leaks out.

Now I’m made of aluminium, my skin’s a blurry mirror.
Just slide me into the oven with your fairy-tale fingers,
I can’t burn anymore, I can’t die anymore.
Eternal life lies before me, spread out like a white sheet.
Translated by David McKay
Mijn ogen zakken in hun kassen
en keren zich naar binnen.
Twee verschrompelde zwarte monden blijven over.

We hadden echt alles.
Nu brandt het vergrootglas van het oosten ons weg als mieren.

Hier in de stad is er geen kamer waar je kunt schreeuwen
tot je luchtwegen vlam vatten en er een steekvlam
uit je bek schiet. Tenminste niet zonder dat iemand je hoort.

Dickhead van Steak Number Eight op volume elf en transformeren:
schubben, smeulende neusgaten, gekartelde tong, klauwen en vleugels –
modderfokking scheurbuikend, vleeslippend en bloed spuwend zijn.

Op het platteland zullen ze je ook horen,
maar daar kunnen ze niet zien wie je bent.
En als ze je toch herkennen, zijn ze te zeer in zichzelf gekeerd,
te mensenschuw om je aan te spreken.

Een paard is als verdriet,
je moet het stevig in de teugels houden.
Maar ik heb het dier al zo lang niet meer van stal gehaald
dat ik vergeten ben hoe de deur opengaat.
Aan de andere kant van de muur hoor ik alleen gestommel.

Ik wil de klokken laten bulderen
tot het gebouw aan gruzelementen uiteen regent,
tot de brokstukken op de hoofden –
Witte scherven tussen de krijttekeningen, bloedsporen op het altaar.

In mij groeit de haat als een prachtige paardenbloem.

Ik wil me in de modder en de klei onderdompelen tot mijn huid verhardt
als een donker pantser. Wachten tussen het graan
op de in zichzelf verzonkenen, hun restanten in de Leie dumpen.
Tot de storm met zijn haakvingers de grond open harkt
en de schedels en de handen blootlegt, een rivier van regen en bloed
die door het park stroomt, groeven maakt, ons uiteen drijft:
daar de rennende, marmeren paarden van de baardenkoning
en daar de jongeren met hun stalen honkbalknuppels.
Rollende katapultknoken zijn het. Kraaiende kerosineketters,
koorknapen, karafklooiers en kanariesnokkels.

Ik wil mijn vermoeide gezicht in dikke, leren repen van mijn hoofd halen
en het gat van mijn mond open leggen, zodat de lucht er in en uit waait
als in een warme oesterschelp.

Als ik baksteen na baksteen inslik,
zal er dan een kathedraal in mijn binnenste oprijzen?
En als ik in de hoek van de kamer ga staan,
groeien mijn armen dan naar het licht?

Aan de rand van de weide voedert een man de boerenpaarden,
ze likken de zaden van planten uit zijn hand.
Op datzelfde moment ligt er iemand in een donkere kamer,
terwijl de zon brandt achter het gordijn.

Ik ken de kruiper die langs je oor je hoofd binnensluipt
en zich ontvouwt tot een zwarte zeppelin.

Dan waait de schokgolf over het land,
waarvoor de bomen op hun knieën vallen.
Ze schroeien de afdruk van hun lippen in de aarde.

Je vindt de marmeren dieren alleen nog in een koude museumhal,
schuilend voor de zon van het linkse denken.

En de boerenpaarden liggen op hun rug in het gras,
uit hun ogen en hun buiken groeien bossen van brandnetels.

Ik zou de donkere kamer willen binnenwandelen en het lichaam dat daar ligt
willen vastnemen, omhelzen, vertellen dat het goed komt,
dat de stem die zich met het duister boven het bed vermengd heeft
opnieuw in de radio zal verdwijnen, door de radio zal opgezogen worden,
dat het water zal vloeien en gaan, een deinende zee bij nacht,
dat achter het gordijn nog steeds de zon, steeds feller,
dat het vuur zal zoenen met het hout tot het smeulend opkrult,
dat de prikkeldraad uit het vlees zal springen, dat de aardbeien
zullen opbollen uit hun holsters, dat het water naar champagne zal smaken,
dat de houten blokjes weer torens zullen worden en dat je hoofd
zich langzaam zal openen tot de zwarte dooier eruit lekt.

Nu ben ik van aluminium, draag ik een huid van troebel spiegelblad.
Schuif me maar in de oven met je sprookjesvingers,
ik kan niet meer verbranden, ik kan niet meer sterven.
Het eeuwige leven ligt als een witte doek voor me uitgespreid.
DAY 4,745 / DAG 4745

‘And let the birds increase on the earth.’
—Genesis

I

On Day 4,745 of the park he makes rose-ringed parakeets
out of swirling dust and soil.
It’s as if he’s snatched them from the air, as if they were always
around, but not yet visible.

He gives them red beaks, green feathers,
and black Van Dyke beards. He gives them piercing vocal cords
to squawk with, wings to flap,
and feet to hop with: ta-ta, ta-ta, from branch to branch.

They daydream as they glide among the clouds.
Leaves of swaying banana plants.
From the city and its atoms he makes their home,
the gate open a crack.

But what parakeet will return
once it too has become a maker?

They fly higher and higher,
straight through the firmament, and plunge
into the fertile waters on the far side.
With burning beaks they rain down all over the earth.

II

The trees shrug their bare shoulders.
Still a few stray parakeets,
must be the last of the season.

Then they go to their deaths in a nest underground
and resurface naked in spring
from a humus layer of plumage, bones, and flesh.
Translated by David McKay
‘En ook de vogels moeten talrijk worden, overal op aarde.’
– Genesis

I

Op dag 4745 van het park maakt hij de halsbandparkieten
uit ronddwarrelend stof en aarde.
Het lijkt alsof hij ze uit de lucht grist, alsof ze daar altijd
geweest zijn, maar nog niet zichtbaar waren.

Hij geeft ze rode snavels, groene veren
en een zwarte ringbaard. Hij geeft ze snerpende stembanden
om mee te kwetteren, vleugels om mee te wapperen
en poten om mee te huppelen: ta-da-ta-da, van tak naar tak.

Zo dromen ze heerlijk zwevend door het zwerk.
Bladeren van wiegende bananenplanten.
Van de stad en haar atomen maakt hij hun huis:
de poort staat op een kier.

Maar welke parkiet zal terugkeren
eens hij zelf een maker is geworden?

Ze vliegen hoger en hoger,
recht door het gewelf, en duiken
in het vruchtbare water aan de andere kant.
Met brandende bekken regenen ze neer, overal op aarde.

II

De bomen halen hun kale schouders op.
Hier en daar zit nog een parkiet,
het moeten de laatste van het jaar zijn.

Dan gaan ze sterven in een nest onder de grond
en komen in de lente naakt weer tevoorschijn
uit een humuslaag van pluimen, botten en vlees.
LETTUCE SPINNER / SLAZWIERDER

When my grandmother spun lettuce,
we would lie on our sides on the floor,
push off with our feet, and turn in circles round our axes.

Later we learned what happens inside a lettuce spinner:
elements are separated,
water runs to the bottom, lettuce sticks to the sides.
The way a tornado snatches up trees and pigs and garden sheds
and scatters them across the landscape.
The way a father swings his son in circles
over the grass, until he’s horizontal
and connected to him
only by his fingertips.
The way blood, in a miniature flurry of plastic,
bursts apart into cells and fluid.
The way our tops, in the playground, are the most dangerous
at their tips, and so we attach blades
to them that hurl everything in their path
into another dimension.
We know the one way
to destroy a gladiator top:
at just the right moment, aim for the centre
and watch the golden giant explode
in a fountain of shards.

But we don’t want to separate anything from our bodies,
we just want to turn in circles on the floor,
hear the spinning of the lettuce
and laugh like young planets.
Translated by David McKay
Wanneer mijn grootmoeder sla zwierde,
lagen wij op onze zij op de vloer
en draaiden we trappelend cirkels om onze as.

Later leerden we wat er in een slazwierder gebeurt:
elementen worden van elkaar gescheiden,
het water stroomt naar de bodem, de sla blijft aan de wanden kleven.
Zoals een tornado bomen en varkens en tuinhuizen
oppikt om ze over het land te slingeren.
Zoals een vader zijn zoon aan zijn armen
rondzwiert over het gras, tot hij horizontaal hangt
en alleen nog met zijn vingertoppen
aan hem verbonden is.
Zoals bloed in een ministorm van plastic
uiteen spat in cellen en vloeistof.
Zoals onze tollen op de speelplaats het gevaarlijkst zijn
aan de uiteinden en dat we er daarom metalen kammen
aan bevestigen die alles op hun baan
naar een andere dimensie schieten.
We weten wat de enige manier is
om een gladiatortol te vernietigen:
op het juiste moment op het middelpunt inhakken
en toekijken hoe de gouden reus explodeert
in een fontein van splinters.

Maar wij willen niets van ons lichaam scheiden,
willen alleen maar draaien op de vloer,
horen het zwieren van de sla
en lachen als jonge planeten.
THE CLOSER WE GET / HOE DICHTERBIJ WE KOMEN

As spring files her nails
and rose-ringed parakeets huddle in their nests,
I think of you in your house of brick and red carpet.

You feel abandoned by the living and the dead,
turn a year older in a hospital ward,
not a bite of cake can get past the stone in your stomach.

Like a wounded bird you lie in bed, I don’t know
which arm to offer as you walk from wall to wall,
a burst plum in your back.

Do you remember how I pleaded and pleaded
for a cardboard box to cut into a house – windows, doors,
a paper family, pasted to the floor –

even though I knew you didn’t have one? These days I understand
the limits of patience, the surging of blood.
So don’t be ashamed of your rage because I missed my mother.

Now I have enough boxes to build a palace,
with a nest in every room where you can lay
your fear and sorrow like black eggs. But we won’t

wait till the beaks break through the shells;
we will go to the waterside, where your father is standing.
Do you recognize him? The man with the ladybugs

on his chest, with the gentle working-man’s hands,
the great blue heron. The closer we get,
the wider he spreads his wings.
Translated by David McKay
Terwijl de lente haar nagels vijlt
en de halsbandparkieten bijeenkruipen in hun nesten,
denk ik aan jou, in je huis van steen en rood tapijt.

Je voelt je achtergelaten door de levenden en de doden,
wordt een jaar ouder in een ziekenhuiskamer,
geen hap taart geraakt voorbij de steen in je maag.

Als een gewonde vogel lig je op bed, ik weet niet
welke arm ik je moet geven om van muur naar muur
te wandelen, in je rug een gebarsten pluim.

Weet je nog hoe ik om een kartonnen doos vroeg en vroeg
om er een huisje uit te knippen - ramen, deuren,
een gezin van papier, vastgekleefd aan de vloer -

hoewel ik wist dat je er geen had? Ondertussen ken ik
de grenzen van geduld, het jagen van het bloed.
Dus schaam je niet voor je woede omdat ik mijn moeder miste.

Nu heb ik dozen genoeg om een paleis te bouwen,
met in elke kamer een nest voor jou, om je angst en verdriet
als zwarte eieren in neer te leggen. Maar we zullen niet

wachten tot de snavels door de schaal breken,
we zullen naar het water gaan, waar je vader staat.
Herken je hem? De man met de lieveheersbeestjes

op zijn borst, de man met de zachte werkershanden,
de grote blauwe reiger. Hoe dichterbij we komen,
hoe breder hij zijn vleugels spreidt.

Mattijs Deraedt

- Belgium -

Poetry

WHAT YOU SHOULD KNOW IF YOU DECIDE TO BE A MAN / WAT JE MOET WETEN ALS JE BESLIST OM EEN MAN TE ZIJN

THE SERGEANT AND I / DE SERGEANT EN IK

WHEN MY BROTHER TELLS ME / WANNEER MIJN BROER ME VERTELT

THE REAL BELGIUM / HET ECHTE BELGIË

DANDELION / PAARDENBLOEM

DAY 4,745 / DAG 4745

LETTUCE SPINNER / SLAZWIERDER

THE CLOSER WE GET / HOE DICHTERBIJ WE KOMEN