Astrid Haerens

- Belgium -

Astrid Haerens (1989) lives and works in Brussels. She holds a Master's degree in Word Art at the Antwerp Conservatory. She writes prose, poetry and non-fiction and teaches poetry analysis at the Antwerp Conservatory. She is fascinated by poetry performances and intermedial work. In 2017 she made her prose debute with Stadspanters[Urban Leopards] an intense, almost liquid portrait of twenty-somethings struggling with their identity in Brussels. For her second poetry project, Iedereen Dichter, [Everyone’s a Poet] Haerens left the metropolis of Brussels and moved to the rural area of the Westhoek. In March 2022 her debut collection, Oerhert [Irish elk] came out. The essay ‘De lach van de Medusa’ [‘The smile of the Medusa’] (1975) by the French feminist writer and philosopher Hélène Cixous formed the point of departure. She is now writing her second novel.

Astrid Haerens has published prose and poetry in various literary magazines such as Revisor, De Gids, Het liegend konijn, Poëziekrant, DW B, G., Deus ex Machina, Hard//Hoofd, Kluger Hans, Meander, etc. Since July 2022 she is the fourth city poet of Kortrijk (2022-2024).

Poetry as ‘écriture feminine’

Astrid Haerens (1989) lives and works in Brussels. It is also in Brussels that she first ventured forth with her poetry. Or is it rather the poetry of the city that stole into her? For her project Stadsklanken [Sounds of the City], Astrid Haerens camped out for a month in a small caravan in various locations in the Brussels district of Ixelles. She asked questions, listened, looked, organised poetry workshops and poetic interventions and spoke to dozens of passers-by and locals in six different places. Based on all the stories, sounds and rhythms, she tried to capture the heartbeat of Ixelles and its inhabitants in poems. Astrid Haerens incorporated the results of her quest into a digital map that you can follow with a smartphone or tablet in your hand at https://www.stadsklanken.be/ Through the poems read, short podcasts and videos, you acquaint yourself with the most poetic aspect of the metropolis.

For her second poetry project, Iedereen Dichter, [Everyone’s a Poet] (http://www.iedereendichter.astridhaerens.be/) Haerens left the metropolis of Brussels and moved to the rural area of the Westhoek. For two months she stayed in various villages and towns in the region and spoke to more than 200 people ranging from postmen to mayors, from artists to farmers. She translated those encounters into poetry and images. As with the Stadsklanken project, a digital poetic map of the region came into being. Together with videographer Leonardo Van Dijl she made a short film along with the project and a book was also published.

Through the essay ‘De lach van de Medusa’ [‘The smile of the Medusa’] (1975) by the French feminist writer and philosopher Hélène Cixous, she came across l’écriture féminine, an ‘other’, female writing. The essay formed the point of departure for her debut collection Oerhert [Primal Deer] (Atlas Contact), which was published in 2022 and which focuses on being a woman. The essay profoundly influenced her way of dealing with poetry. She wanted to get away from an abstract way of looking at the world that dominates contemporary poetry in our language area. She herself says about this in an interview with the digital medium Bruzz: “That conquest of language has prompted me to step away from the prevailing ideas about what poetry ought to be: abstract, intertextual, intellectual. Abstraction is a luxury. Talking about feminism or sexual violence starts from deep emotion, from trauma. I didn’t wish to nor could I approach that cerebrally. Embodied writing, coming from the body’s memory, offered a chance to rediscover language. The body keeps the score, I am convinced of that. You may possibly just get just closer to the source than by following the stories you make up in your head.”

Haerens’ poetry is also nourished by the social attention that is paid today to the relationship between men and women and the power structures and the abuse that goes with it. Poetry is her way of resisting, but also of showing her own vulnerability, a vulnerability that Haerens believes should have a place in our society. On the Bruzz site, she puts it this way: “It’s that very great anger within me that gives me the energy to shove my anxiety aside and to say: ‘Fuck off, I’m going to do it anyway!’ Despite the forces in society that still seek to impose silence on women, that want to keep them small, caring and subservient, to ridicule, to objectify ... Despite those powers that say: ‘It would be better if you didn’t stand out too much. Are you actually smart or talented enough?’ I stand up and speak. This collection is my resistance, my rebellion. If I then come to grief, then so be it.”

The city which was the subject of her first poetry project is also central to her debut novel Stadspanters, [Urban Leopards] which was published in 2017. Astrid Haerens has also published prose and poetry in literary magazines such as Revisor, De Gids, Het liegend konijn, Poëziekrant, DW B, G., Deus ex Machina, Hard//Hoofd, Kluger Hans, Meander, etc.

Since July 2022 she is the fourth city poet of Kortrijk (2022-2024), a city in the south of the province West-Flanders. She was born in the city and grew up in the region. Astrid introduces herself as a city poety – in Kortrijk they call it ‘Letterzetter’ [typesetter] – with the slogan 'A revolution rustles between the lines' in a small video: https://www.youtube.com/watch?v=3wzJz4z_LYM
https://letterzetterkortrijk.be/

More about the poet

Poetry

RISE / OPKOMST

it begins when you start to run
            (in the distance slow swaying seaweed, a tempo
            that only in this compressed stillness, only in
            petrol blue black-eye blue mallard blue thrives)

the sand on the beach ridge is cool and wet, the water
narrowly misses your toes, your aching legs, but for you nothing moves
in your gut not in your chest not in your crotch

your hair tangles up into fisherman’s knots, you gasp for breath
            (in the distance a boat
            a waving father mother brother in cobalt
            they throw a rope, call and call your name, hey,
            hey, your name!)

it begins when you start to run away from the water
everything around you fogs, the wind grabs sand throws it up

you swallow grit and taste blood, look how your forearms
how your skin becomes translucent

seagulls circle you like white horsemen, draw their lasso slow

you want a way through the fog, a way out, like a wooden doll
you balance your heavy head from left to right, you keep moving

until everything slows, let your limbs like filled bags
fall one by one, until you too leave your body

*

it begins with chewing your arms
until the bone seems to stick through your skin so you’re made

of white down on your knees, cloth in your hair
you crouch and red and swollen come back up
            (above you stretches the air in her thirsty skin
            the sun is oily like slathered paint
            the wind carries the smell of grass of pine needles
            of a salty moustache your way)

in your hand you hold a boulder: slick, warm
you rub your tongue on it, want to know
what this heat wave tastes like

you stack stone on top of stone on top of stone, a lighthouse or a grave marker

you move on
at your left drag a happy abyss along with you

the sandy dogs on the side of the road smell your crotch
whip their stiff tails against your thighs

you approach a perimeter
where no one seems to be
            (purple rumble, the heavens behold and tremble)

how everything sticks to you, dirt crawls
into the folds of your shame-pink skin
you don’t know where to look how to breathe you close your eyes
see the red the velvet inner room red of your eyelids

you begin to bleed

*

it begins when you trip
over the old remains of a functional family
you decide to become it

you build a hut – who can come in?

you think about it in a ten-character tongue

what do you long for?

though you rearrange the sagging twigs like tangram tans
you long most for chaos

you sneeze and everything shuffles
it doesn’t matter, you are an airy family

how long will you stay?

inside is a lava lamp as symbol for something living

you sway back and forth with your dilated hips
in every constellation you come across yourself

like you’re looking away
            (wind invades the hut, leaves blow away,
            the sticks shiver)

like you disappear, even here
            (you eat the entire bag of sour gummy bears)

*

it begins with cracked fingernails at the tips
the scraping the constant scraping
you bow your head while someone grabs your hand
looks at the black under your nails
the loose tissue the pale little moons of fingertips callus

you regret the compulsive scratching
of the varnish membrane layers ink stains
you shuffle back and forth in the chair while you scrape
you want to write but the spots in your eyes leave no sight
you scratch to find a winning icon
a smoke-white language that hides your shape your skin your sex

            (in your half-sleep you dream of an Irish elk with a see-through tongue
            that licks a slick truth for you)

you know amputation never makes anything neutral
you only widen yourself

each night you hear many voices whisper
the people who know you slowly dissolve like sutures until you hear
only tongues the uncountable options the tatters the gibberish

in the first morning you wake
gasp for breath like you’re dying
in the second morning you cry
scratch that word off the page
in the third morning you reach out for a hand

from who how can you speak in what metaphor
can you still exist

*

it begins when an alarm goes off, for hours you’ve been
trying to tear away from time congealed. Your feet sink
in the street’s wet concrete the city that begins where you stop
you look up, shaky, look for a line of trees a mountaintop
or something that holds its ground. All around the riot dogs bark
their echoes from the alleys ricochet past you, and after form a canon in
your head, a rhythm walled up, this feeling is human is human
you repeat quietly, and look, at least now you’re standing.

            (a sparrowhawk skims past your head, hurries back out of sight)
Translated by Megan Garr
het begint wanneer je gaat rennen
(in de verte traag wiegend zeewier, een tempo
dat enkel in deze gecompresseerde stilte, enkel in
petrolblauw blauwoogblauw eendenblauw gedijt)

het zand op de strandrug is koel en nat, het water
raakt net niet je tenen, je slepende benen, zelf voel je geen beweging
in je buik niet in je borst niet in je kruis

je haren verstrengelen zich tot vissersknopen, je hapt naar adem
(in de verte een boot
een zwaaiende vader moeder broer in kobalt
zij gooien een touw, roepen en roepen je naam, hey,
hey, je naam!)

het begint wanneer je gaat rennen weg van het water
alles om je heen wordt mistig, de wind grijpt zand werpt het op

je slikt korrels en proeft bloed, kijkt hoe je onderarmen
hoe je huid doorschijnend wordt

meeuwen cirkelen om je als witte ruiters, trekken traag hun lasso aan

je zoekt een doorgang, een uitgang uit de mist, als een houten pop
balanceert je zware hoofd van links naar rechts, blijf je vooruitgaan

tot alles vertraagt, je ledematen zich als gevulde zakken
een voor een laten vallen, tot je ook je lichaam verlaat

*

het begint bij het kauwen op je armen
tot het bot door je vel heen lijkt te steken dus je bestaat

uit witte dons op je knieën, stof in je haar
je hurkt en rijst rood en gezwollen terug op
(boven je spant de lucht in haar uitgedroogd vel
de zon is vet als verf uitgesmeerd
de wind brengt de geur van gras van dennennaalden
van een zoute snor naar je toe)
in je hand hou je een kei: glad, warm
je duwt je tong ertegenaan, wil proeven
hoe deze hittegolf smaakt

je stapelt steen op steen op steen, een lichttoren of een zerk

je stapt verder
aan de linkerzijde sleep je een vrolijke afgrond met je mee

de zanderige honden aan de kant van de weg ruiken aan je kruis
slaan hun harde staarten tegen je dijbeen aan

je stapt tot een grens
waar niemand blijkt te staan
(purperen gerommel, de hemel aanschouwt en trilt)

hoe alles aan je kleeft, het vuil kruipt
in de plooien van je schaamroze huid
je weet niet waar te kijken hoe te ademen je sluit je ogen
ziet het rood het fluwelen binnenkamerrood van je oogleden

je begint te bloeden

*

het begint wanneer je struikelt
over de oude restanten van een functioneel gezin
je besluit het te worden

je bouwt een hut – wie mag erin?

je overlegt en spreekt daarbij een taal van tien tekens

waar verlang je naar?

hoewel je alle slappe takjes als tangramstukken herschikt
verlang je het meest naar chaos

je niest en alles verplaatst zich
het is niet erg, je bent een licht gezin

hoelang blijf je hier?

binnen staat een lavalamp als symbool voor iets wat leeft

je schuift heen en weer met je uitgezette heupen
in elke constellatie beland je tegenover jezelf

zoals je wegkijkt
(wind dringt de hut binnen, blaadjes waaien weg,
de takken rillen)

zoals je vervaagt, ook hier
(je eet een hele zak zure beertjes op)

*

het begint met gescheurde nagelranden
het krassen het voortdurend krassen
je buigt je hoofd terwijl iemand je hand vastpakt
kijkt naar het zwart onder je nagels
het losse vel de bleke maantjes vingertoppen eelt
je beklaagt het dwangmatig krabben
aan het vernis filmlagen inktvlekken
je schuifelt heen en weer op je stoel terwijl je schrapt
wil je schrijven maar door de vlekken voor je ogen is er geen zicht
je krabt op zoek naar een winnend symbool
een rookwitte taal die je vormen verbergt je vel je geslacht

(in je halfslaap droom je over een oerhert met transparante tong
die je likkend een gladde waarheid schenkt)

je weet wegsnijden maakt nooit iets neutraal
je breidt jezelf alleen maar uit

elke nacht hoor je een meerstemmig gefluister
de mensen die je kennen lossen traag op als hechtdraad tot je alleen nog
tongen hoort de ontelbare opties de flarden het bargoens

in de eerste ochtend word je wakker
hap je naar adem als een stervende
in de tweede ochtend huil je

krab je dat woord van het blad af
in de derde ochtend zoek je een hand

van wie hoe kan je spreken in welke metafoor
kan jij nog bestaan

*

het begint wanneer een alarm gaat loeien, je je al uren
los probeert te rukken van gestolde tijd. Je voeten zinken
in het vloeibare beton van de straat de stad die begint waar jij stopt
je kijkt omhoog, wankelend, zoekt naar een boomgrens een bergtop
of iets anders wat standhoudt. Om je heen blaffen de riot dogs
hun echo’s uit de stegen ketsen langs je, vormen nadien een canon in
je hoofd, een dichtgemetseld ritme, dit gevoel is menselijk is menselijk
herhaal je zacht, en kijk, nu blijf je tenminste staan.

(een sperwer scheert boven je hoofd, haast zich terug uit beeld)
(no title) / (no title)

this language is a country
for no other person or place stays with us

I chop words and arrange them into aligned acts

you learn to shout out in a cave

together we study the sprawling family tree
of our inherited humiliations

look at the striped mouths of the women on the rocks
plates explode on stone like full suns

this language is a dry, empty, passed over country

mothers sit in the undergrowth like whisper networks

they warn us
that the Irish elk with its antlers will eventually
suck all the strength from its own bones

in the end it will die
but not like you expect

gently I hold your body like a well
of danger and give you mine
which I do little more than own

in the country are alters where we openly worship rage
panthers sneak around us with greed
we sit in prayer our fingers full of splinters

at night the clouds sink deep in our throat

in the morning the sun vomits

we rise up in the light
partly catch fire
Translated by Megan Garr
deze taal is een land
want geen andere mens of plek blijft bij ons

ik kap woorden en schik ze tot uitgelijnde handelingen

jij leert roepen in een grot

samen bestuderen we de uitwaaierende stamboom
van onze geërfde vernederingen

kijk naar de streepmonden van de vrouwen op de rotsen
borden spatten als volle zonnen uiteen op steen

deze taal is een dor, leeg, weggekeken land

moeders zitten in de struiken als fluisternetwerken

ze waarschuwen
hoe het oerhert met zijn gewei uiteindelijk
alle kracht uit eigen botten zal zuigen

op het einde zal het sterven
maar niet zoals je verwacht

voorzichtig hou ik je lichaam vast als een bron
van gevaar en geef ik je het mijne
waarmee ik niet veel meer kan dan het bezitten

in het land staan altaars waar we woede openlijk aanbidden
panters sluipen begerig om ons heen
we zitten in bidhouding onze vingers vol splinters

in de avond zakken de wolken tot diep in onze keel

in de ochtend braakt de zon zich leeg

we staan op in het licht
vatten gedeeltelijk vuur
Anger’s family tree / De stamboom van een boosheid

I
at the edge of the woods
bony girls dig themselves in
their mouths full of ash, gravel, black earth

around them tree gods rustle

what will it cost us
the girls ask, to plant our bodies here
so that our maddened eyes no longer
dissolve into puddles of foam

above the tree gods, birds of prey circle

one of them whispers

your mother dies in labor again and again
she doesn’t know how to stop
she delivers you again and again

at the edge of the woods
the girls move like animals
while they dig they hide
the red shame that has grown
like ivy over their jaws

one by one
they vomit up pellets
stomp the earth hard
until the light gives way

in the undergrowth
the deer watches how shadows
are swallowed by wet humus

the birds crawl between the rocks
the sky is spread with moonlight

II
at the edge of the woods the leaves shake
the sun shines wild and in the light
nothing can hide, sweet
is how the dugged out earth smells
the light breaks your view
into a thousand pieces

III
between you and me is a wall
that throws a narrative over my body

if I try to touch you by
pouring words out on you like rituals

you shock your old lips thin as rolling papers

that’s how I remember it

you say that’s problematic by design, you were there
but also not, like your entire childhood

in some pictures it was snowing, you were cared for
I look for the cheekbones in a round red-flushed toddler’s face
the handwriting of a mother, ballpen-blue curls
and eyes that still haven’t been replaced, can I

put my story in your pocket like a little skull
can you put it on top of the pile

the wall is sturdy and cold

I put my hand on her back

she stills
Translated by Megan Garr
I
aan de rand van het bos
graven spichtige meisjes zich in
hun monden gevuld met as, kiezels, zwarte aarde

rond hen ruisen de boomgoden

wat kost het ons
vragen de meisjes, om onze lichamen hier te planten
zodat onze ogen waanzinnig niet verder
oplossen tot plasjes schuim

boven de boomgoden cirkelen prooivogels

een van hen fluistert

jouw moeder sterft tijdens de bevalling opnieuw en opnieuw
ze weet niet hoe te stoppen
ze baart je opnieuw en opnieuw

aan de rand van het bos
bewegen de meisjes als dieren
terwijl ze graven verbergen ze
het schaamrood dat als klimop
over hun kaken is gegroeid

een voor een
spugen ze braakballen uit
stampen de aarde stevig aan
tot het licht bezwijkt

tussen de struiken
kijkt het hert hoe schaduwen
door natte humus worden opgeslokt

de vogels kruipen tussen de rotsen
de hemel is met maanlicht ingesmeerd

II

aan de rand van het bos trillen de bladeren
de zon schijnt woest en in het licht
valt niets te verbergen, zoet
is de geur van de aarde waarin gegraven werd
het licht breekt wat je ziet
in duizend stukken op

III

tussen jou en mij staat een muur
die een narratief werpt over mijn lichaam

als ik je probeer aan te raken door
woorden als rituelen over je uit te gieten

schrik je je oude lippen dun als vloeitjes

hoe ik het me herinner

je zegt dat is per definitie problematisch, je was erbij
maar toch ook weer niet, zoals je hele kindertijd

op enkele foto’s, het sneeuwde, er werd voor je gezorgd
ik zoek de jukbeenderen in een bol roodaangelopen peutergezicht
het handschrift van een moeder, balpenblauwe krullen
en ogen die nog steeds niet vervangen zijn, mag ik

mijn verhaal in jouw zak steken als een kleine schedel
kun je hem boven op de stapel leggen

de muur is stevig en koud

ik leg mijn hand op haar rug

ze zwijgt
(no title) / (no title)

it was a quiet year
I listened to my mother
who was sad about my brother who was sad about my father
who was sad about me we stilled

grieving to the rhythm of nature is not so bad
said the last farmer who survived this wave of suicides

the animals need me I offer love in the shape
of a pound of zucchini the snail’s slick trail
brings comfort after a storm

as does the fact that they don’t have to live
longer than twelve months

how much lighter how much faster
would you breathe

and does it matter
which house you carry
Translated by Megan Garr
het was een stil jaar
ik luisterde naar mijn moeder
die verdrietig was om mijn broer die verdrietig was om mijn vader
die verdrietig was om mij we zwegen

rouwen op het ritme van de natuur is zo slecht nog niet
zegt de laatste boer die deze zelfdodingsgolf heeft overleefd

de beesten hebben me nodig liefde geef ik in de vorm
van een kilo courgettes het slijmspoor van slakken
na onweer stelt gerust

net zoals het feit dat ze niet langer dan
twaalf maanden hoeven te leven

hoeveel lichter hoeveel sneller
zou je ademhalen

en maakt het dan nog uit
welk huis je op je draagt
(no title) / (no title)

it was a swollen day when naked in the grass I
heard the bees sing into my ears my calves felt a burn
my uterus sped up like a warm engine

I am almost so old that everything turns slow
I pull out the weight of all West Flanders
lay it over my hips in greasy slices
give life a chance at a second impression imagine that
you’d be here anyway would we call that ownership

I would put you next to me
look at you like a tragic report
try to protect you like that
for the sun that shines spent will caress you my little one
dare nothing more
than to thread my fingers together and pray

let us go back to being grass being stone
back to being clumps in a potato field
Translated by Megan Garr
het was een opgezwollen dag toen ik bloot in het gras
de bijen aan mijn oren hoorde zingen mijn kuiten voelde branden
mijn baarmoeder als een warme motor optrok

bijna ben ik zo oud dat alles langzaam keert
ik onttrek het gewicht van heel West-Vlaanderen
leg het in vette plakken op mijn heupen
geef het leven een kans op een tweede indruk beeld me in dat
jij hier toch zou zijn zou dat dan bezitten heten

ik zou je naast me neerleggen
als een trage reportage naar je kijken
je zoals steeds proberen te behoeden
voor de zon die uitgeput schijnt mijn kleintje zou je aaien
niets anders durven
dan mijn vingers verstrengelen en bidden

laat ons terug gras worden terug steen
terug kluiten op een aardappelveld
(no title) / (no title)

it was during a gathering
where I’d dragged my body
to protest the galloping
of my body at gatherings

all the women formed an octopus
the streets cracked like carpets of shell
wearied eyes looked to each other for mattresses
recognized the old scent
of a trustworthy mother

but the wind blew
a thousand bodies flapped alone
on a pockmarked moon

under the footprint ran water
and from the stares the hands the mouths
seethed a warm stream

that knocked me down
let me sink without oxygen
finally to float among stingrays
little pufferfish
Translated by Megan Garr
het was tijdens een samenkomst
waar ik mijn lichaam naartoe had gesleept
om te protesteren tegen het galopperen
van mijn lichaam bij samenkomsten

alle vrouwen vormden een octopus
de straten kraakten als schelptapijten
vermoeide ogen zochten matrassen in elkaar
herkenden de oude geur
van een te vertrouwen moeder

maar het waaide
duizend lichamen wapperden geïsoleerd
op een pokdalige maan

onder het gestampvoet stroomde water
en uit de blikken de handen de monden
kolkte een warme stroom

die me omvertrok
me liet zinken zonder zuurstof
eindelijk te mogen zweven tussen roggen
kleine kogelvissen

Astrid Haerens

- Belgium -

Poetry

RISE / OPKOMST

(no title) / (no title)

Anger’s family tree / De stamboom van een boosheid

(no title) / (no title)

(no title) / (no title)

(no title) / (no title)