A miracle is a lesson in atheism for those who do not want to expose themselves
to the blows that follow it, to spontaneous agitation
naturally followed by subsequent claims, I don’t want more
than I’ve just got, now I’m broadcasting messages of care from the outside,
I’m telling tall stories through you to you, I will be waiting here
until you choose to come, for now it is a drizzly Wednesday, someone shouts
over the racket of heavy equipment, quivers and drizzles like the satellite signal, thrashes about
swearing repeatedly, the invective-laden piglet spitting out its
grudges at everything in sight, complaining something’s terribly off
with the authorities, so he swears at the wireless that’s to blame for everything, the peace
is saved by hail, he gets back in the line of haters who sit quietly
under a rubber tarpaulin, smoke their asses off, call her to witness, in the meantime
I stare into ice, in it you can see a soothed drop that you still are, your warmth
melts all the particles in me, taken into earth.
Before you show up I don’t know what to compare you to, I can’t see anything from here,
blurry shapes, powerlessnesses decry, God willing, I’d call you a dioptre
in a stirring of enthusiasm, but there are no definite signals, there is, however,
a vague feeling of an event that appears as if on the threshold of a moment
of disbelief, I’ll be waiting for you there, perhaps the invention of contemplation is out of order,
I do not ponder over the eager stupor one would like to succumb to after all,
I saw a hay man on the gate’s threshold, he was leaning against the doorframe like a stick,
on both ends he could only see one way out, not to want to be
like a useless broom after years spent standing may even sound romantic,
but we believe in the right to choose this romanticism for yourself,
the romanticism that one day will seem depressing to you, but also petty and funny,
although the will is not ours, grant protection to all our fear
that can be helpful in letting the cat out of the bag hidden in a bubble
of clouds, travel slowly towards our melody no one sings
in order not to wake you up, though everybody knows it, not asking for what and for whom
your heart could beat is to stand on your side which is what I do looking at the interior
nest a woman named worry weaves for you as she’s silently humming the melody after all.
I promise I’ll join in the chorus, there will be shouting in the air on a meadow
encircled by spruces in which I will hear the rustle of a defective application
that spun the echoes of feet muffled up in itching tights, each morning
the barracked creatures ran down the hairy wall-to-wall carpet to the cellar dining room
where they would scoff their rations of starch and proteins to be used up on the ski slope,
up and down, in increasingly fogged up goggles, not to see a reason
to rebel is a privilege of resignation that proved to be a more sophisticated strategy
of resistance, and at nights repressive fulminations were heard all around the camp only to disappear
in the headphones of a Walkman, he’s the rebel on the underground,
she’s the rebel of the modern town, such lines I’d paint
on my leather jacket, but that came later, perhaps before the dawn,
when I would project you, I’d like to see in you the replica of that jiggling,
I’m being serious, acting mature has nothing to do with it, it will do us good
to start the old thing anew, though I won’t have the guts to confess, this will blow over,
it blows over, everything here ready for demolition, submerge me in ruins,
reduce me to ashes, I’m counting on it, I can come in handy,
if you need encouragement, I could also call it love that will surround you
with a cordon of water-proof forgiveness and an unconditional acceptance you should grant me,
and then we’ll see what more I can do for you, what you’ll desire,
I’ll desire.
Hymn to Life is commonly expressed as words of thoughtless acceptance
you’ll not know falling right away into the snare of ambivalence, genitival
metaphors scribbled on most safety kits,
our house is below the lightning, we fully fit inside the skull,
in this preventive sticker that provokes philosophers’ disappointed moan,
again no hope for deliverance, just the cartoon-like image of a pirate being flown
on catholics’ flagpoles, I once saw them in a procession of madness, they moved
under the banners’ dust, so absent, meteorites were raining,
their coats were getting wet, an old fox was soaking on the neck of a catatonic street vendor
like an exercise mannequin, they were getting stuck in the mud, I could understand it,
somehow it will go on, most intentions will sound in the genitive case,
I repeat them too mouth-to-mouth as I have a reason, this one time
I’m willing to be reconciled, before everyone is reconciled in the lightness of the clay,
you’ll outshine everything, my dear child.
Burst into flames like paraffin oil on an artificial carpet, in a circle
we’ll dance and burn and undergo therapy, I can’t trust you,
I only place my hands on the body, on the hot place
of your origin and I feel I owe you an explanation
I’ve been demanding from the very beginning, from the starting point
that I sometimes briefly visit, I can’t recognize anything there,
enclosures of abandoned armaments, colourful system of discount stores, and where
shall we look for peer mythologies, only – overgrown like an Azteq
city – the columns of the railroad bridge that has never been built continue to teach us
that nothing has ever come into being, that after all life died down in the context of many-year
plans that had no consequences for the planners, your ancestors
were wiped away by natural hecatombs, degenerate pupae climbed out of burial mounds
built on virgin slopes of slag heaps, it’s always uphill,
especially the deceased has to work his ass off for the future generation, don’t say it like this,
remember, speak no ill of the extinct, because you speak of yourself, he was a real picture
of health and the alcohol-fuelled songs go on, then I would retire to my room,
offering its sign to a mono tape recorder, putting it outside the window to record the day,
it seemed, of judgment that happened always, between three and four in the afternoon,
when the hunters go back, but one could rather speak of an exaggeration,
events to which we don’t go back as they overtake us wishing us
prosperous time in the netherworld that we got used to calling the present
time, so we end up never fixing anything, though it seems otherwise,
we’re not able to mess up anything either, more than it has been written down
as a slip of the tongue, I’m sorry in advance, a throng.
I relied on evasions but I miscalculated it, we were so many,
I don’t actually know who I was and I don’t mind,
probably I was made to wear skimpy attire depending
on someone’s fancy, I performed numerous duties simultaneously,
articulated myself, put into words, I absented myself rather quickly,
the curtain hovered over the outside window sill,
inside a ghost bearing all names but its own was taking a nap,
my favourite tune it was, I persuaded myself that at the right moment I shall emerge
to the surface, but it wasn’t meant to be, an enlightened
prophecy was about to come true, the age of reason came untimely,
spread out its protective umbrella over the cadaverous doxology, I talked
all I wanted, though all around they were sowing poison only to instantly move to reaping
the people exhausted from pretending there was nothing to be afraid of, as there clearly was
a lot to be afraid of, we should have started then, I think that one day I’ll be missed by someone
who’ll also attempt to escape, come up with a story on the spot, scribble
an unpunished aphorism and proceed to escape from the Panopticon stare of chrysanthemums,
in order not to see the bad shadows, you should hide in them, mark
somebody else’s words and there’ll be no one to blame, there’ll be no one
to compensate for your punishment.
A matzeva leaning like a solar thermal collector will provide a roof for the cabin
where you’ll hide like an oxygen bubble in a spirit level, went a saying by a simple front soldier
who went back his little Ann, taking the long road, I read the letters so I know, my father
read them to me visibly moved, discovering devotion in his father, visibly embarrassed,
people processed as stereotypes rise from the dead letter, do something about it,
when there’s no talk of disclaimers, corrections, footnotes to absence,
you’re being caught feeling a simple alienation nobody needs,
nobody but you will feed on it and one cannot avoid anything,
this is where I see some chances for penitentiary honesty, in words
written as much in pencil as in blood that clotted in the margin where he turned,
and now you’ve got to summarize yourself completely, which shouldn’t be a problem,
since only the names change, the rest remains unchanged,
a hospitable engraver accepts all initials, starting
with unfamiliar names, weather forecasts for the firsts of November.
Whoever you offend, whoever you curse, as far as the eye can see
they return to the originary mortuary, linoleum in a mausoleum,
a special offer on tickets, multitudes try out their coffins, that’s one thing,
but a little beyond the field of vision we find the bliss
of repression, which can only be wished for, I wish the blessings
of carelessness, marching through the days, impatience waiting for some kind of days,
nothing but exceptional situations, rules that hold nothing for you,
this is how I’d see it, though not without reservations we are made of for want of something better,
prototypes without use, ideas abandoned at an early stage, I don’t know
how I got worked on, what the lean years did to me,
how I changed and what to relate this change to,
since the standards for comparison only know two states of matter,
we do not know from which still lives the quick silver should draw the sap
taking the still lives’ temperature as if not from us, the cold people,
rather slow-witted inhabitants of the technological desert, except for
some shrubs by the water intake, the water that caused so much argument, water we are made of,
that gives us sweet dreams even if we drown in them, our columns drop,
we fade in the eyes we never expected to meet,
in our worst dreams they will now help us give up the ghost,
to wake up in one’s own bed, in another lost life
that is at stake now.
We are worried about you, actually we don’t let any premonitions get to us,
as we have no idea what name we’re supposed to whine in,
but we do feel a responsibility of sorts expressed
in the close reading of dramatic news, I keep seeing
glimpses from the live transmission of despair, I begin to empathize with those defeated
by their own demons, those who believed in their reality and died self-inflicted deaths
lying among the tombstones of their ex-girlfriends, bequeathing only a mess
and leaden tears from whose weight they will never rise, death
always lays bare personal interests, sharpens egoisms,
is an inexpressible exposition of the violence of an argument confronted
merely by intimacy and suddenly the uncompromising knowledge hidden
in the banal truth of loss, we’ve got nothing to lose,
we’re showing little worth in the name of which we protest,
Godspeed, to live through it all, you’ll read a lot about it,
you’ll read a lot without it as well.
© translated by Adam Zdrodowski
Cud to lekcja ateizmu dla tych, którzy nie chcą się wystawić
na ciosy, które za nim idą, na samoistne rozgorączkowanie,
za jakim naturalnie podążają kolejne roszczenia, nie chcę więcej
niż właśnie dostałem, teraz nadaję z zewnątrz troskliwe komunikaty,
opowiadam przez ciebie do ciebie niestworzone historie, będę czekał tu
zanim zechcesz przyjść, póki co jednak mamy środę w słocie, ktoś krzyczy
przez jazgot ciężkiego sprzętu, drży i mży niczym sygnał satelitarny, miota się
po wielokroć powtarzając przekleństwa, inwektywne prosię mlaska swoje
pretensje pod adresem wszystkiego wokoło, że znowu coś nie tak mu plumka
pod kierownictwem, bluzga więc wszystkiemu winnym kołchoźnikom, spokój
ratuje gradobicie, równa do szeregu nienawistników, którzy siedzą cicho
pod plandeką z gumy, jarają na potęgę, ją wzywają na świadka, w międzyczasie
patrzę w lód, w nim widać ukojoną kroplę, którą jeszcze jesteś, twoje ciepło
wszystkie topi we mnie w ziemię wzięte cząsteczki.
Zanim się pokażesz nie wiem z czym cię porównać, stąd nie widać,
rozmyte kształty, jak Bóg da mówią niemoce, nazwałbym cię dioptrią
w przypływie entuzjazmu, ale nie ma konkretnych sygnałów, jest natomiast
niekonkretne przeczucie wydarzenia, jakie zjawia się niby na progu chwili
niewiary, tam na ciebie czekam, być może wynalazek kontemplacji szwankuje,
nie zastanawia mnie ochocze otępienie, w jakie chciałoby się jednak wpaść,
widziałem na progu bramy człowieka ze słomy, opierał się o framugę jak kij,
z dwóch końców na każdym widział tylko jedno wyjście, nie chcieć być
po latach spędzonych na stojaka jak nieużyteczna szczotka to może romantyczne,
nam jednak chodzi o możliwość wyboru tego romantyzmu dla ciebie,
który wyda ci się kiedyś taki przygnębiający, ale też mały i dowcipny,
choć nie do nas należy wola, pod twoją obronę ucieka się całe nasze przerażenie,
które może być pomocne, by uchylił się rąbek tajemnicy, ukrytej w pęcherzyku
z chmur, podróżuj powoli w stronę naszej melodii, jakiej nie śpiewa nikt
by cię nie budzić, choć każdy ją zna, nie pytać po co i dla kogo mogłoby zabić
twoje serce to stawać po twojej stronie, co właśnie robię patrząc na wewnętrzne
gniazdo, jakie wije ci kobieta, której na imię troska i cicho jednak ją nuci.
Obiecuję, że i ja dołączę do chóru, będą wrzaski w powietrze na polanie
obrysowanej przez świerki, w jakich usłyszę szum wybrakowanego podania,
które snuły echa stóp okutanych w kąsające rajtuzy, codziennie rano
skoszarowane istoty zbiegały po włochatej wykładzinie do piwnicznej jadalni,
tam wcinały przydziałowe ilości skrobi i białka, by następnie zużyć się na stoku,
w górę i w dół, w coraz bardziej zaparowanych goglach, nie widzieć powodu
do buntu oto przywilej rezygnacji, jaka okazywała się bardziej wyrafinowaną metodą
oporu, a nocami po obozie niosły się represyjne pomsty, po chwili jednak nikły
w słuchawkach walkmana, wszystko nie tak, to wszystko co cię spala,
wczoraj jeszcze była a dziś umiera wiara, takie wersety wypisywałem emulsją
na skórce, ale to było trochę później, być może przed świtaniem,
kiedy zamyślałem cię, chciałbym widzieć w tobie replikę tamtych podrygów,
mówię poważnie, dojrzałość nie ma tu nic do rzeczy, nie od rzeczy będzie
staroć zacząć od nowa, choć nie zdobędę się na wyznanie, to jednak minie,
to mija, wszystko tu gotowe do burzenia, pogrąż mnie w ruinach,
obróć mnie w perzynę, na tym polegam, do tego mógłbym ci się przydać,
jeżeli czekasz na zachęty, mógłbym to nazwać również miłością, jaka cię otoczy
kordonem szczelnych wybaczeń i bezwarunkowej akceptacji, której mi udziel,
a potem się zobaczy, co jeszcze mogę dla ciebie zrobić, czego zapragniesz
będę pragnął.
Hymn do życia wyraża się obiegowo w słowach bezmyślnej akceptacji,
której nie poznasz, od razu wpadniesz w sidła ambiwalencji, w metafory
dopełniaczowe wypisane na większości skrzynek bezpieczeństwa,
poniżej pioruna jest nasz dom, mieścimy się w całości w czaszce,
w tej prewencyjnej kalkomanii, jaka budzi jęk zawodu filozofów,
znowu znikąd pomocy, jeno ten komiksowy wizerunek pirata powiewa
na drzewcach katolików, widziałem ich raz na procesji obłędu, szli
pod pyłem z chorągwi tacy nieobecni, zacinał deszcz meteorytów,
a oni mokli w paltach, wiekowy lis nasiąkał na karku stężałej przekupki
jak ćwiczebny fantom, ciężko im się szło przez błocko, jakoś to rozumiałem,
jakoś to będzie szło dalej, wybrzmi większość intencji w dopełniaczu,
też je powtarzam jak usta usta, skoro mam powód, ten jeden jedyny raz
bywam skłonny do pogodzenia, zanim wszystkich pogodzi jasność gliny,
przyćmisz wszystko, dziecko ty moje.
Zajmij się nami jak nafta rozlana po sztucznym dywanie, w kręgu
będziemy tańczyć i płonąć i się terapeutyzować, nie mogę ci ufać,
przykładam tylko dłonie do ciała, do gorącego źródła
twojego pochodzenia i czuję, że jestem ci winien wyjaśnienia,
których domagam się nieustannie od początku, od punktu wyjścia,
jaki odwiedzam czasem przelotnie, niczego już tam nie poznaję,
zagrody porzuconych zbrojeń, kolorowy ustrój dyskontów, a gdzie
dopiero wypatrywać rówieśnych mitologii, jedynie zarośnięte jak miasto
Azteków kolumny kolejowego mostu, który nigdy nie powstał, uczą dalej,
że nic nigdy nie powstało, było nie było to życie czezło w okolicach planów
wieloletnich, z jakich nic nie wynikało dla planistów, twoich przodków
zdjęły naturalne hekatomby, wynaturzone poczwarki wychodziły z mogił
sypanych na dziewiczych stokach hałd, zawsze ma się pod górkę,
zwłaszcza denat musi zasuwać na przyszłe pokolenie, nie można tak mówić,
pamiętaj, mówi się dobrze o wymarłych, bo mówi się o sobie, był to okaz
zdrowia i ruszają stoliczne przyśpiewki, po nich wracałem do swojego pokoju,
przekazując jego znak na Kasprzaka, wystawiałem go za okno, by nagrał się dzień,
gdzie nie spojrzeć, sądu, który był zawsze, między piętnastą a szesnastą,
w porze powrotu łowców, ale raczej mówiłbym dziś o wyolbrzymieniach,
wydarzeniach, do jakich się nie wraca, bo nas wyprzedzają życząc
udanego pobytu w zaświatach, które zwykliśmy nazywać czasem
bieżącym, niczego więc nigdy nie naprawiamy, choć na to wygląda,
niczego również nie jesteśmy w stanie zepsuć bardziej niż jest to pisane
z przejęzyczenia, przepraszam cię na przyszłość, przyzwyczajenia.
Bazowałem na unikach, ale się przeliczyłem, tylu nas było,
nie wiem kim byłem właściwie i wcale nad tym nie boleję,
prawdopodobnie musiałem wdziewać kusy przyodziewek w zależności
od czyjegoś widzimisię, spełniałem parę obowiązków naraz,
wyjęzyczyłem się, wysłowiłem, wybyłem możliwie prędko,
firanka unosiła się nieledwie poza zewnętrznym parapetem,
wewnątrz drzemał duch noszący wszystkie imiona poza swoim,
to mi grało, wmówiłem sobie, że w odpowiednim momencie wyjdę
na jaw, tymczasem nic takiego nie miało się wydarzyć, spełnić się
miało oświecone proroctwo, wiek rozumu nadszedł nie w porę,
wprost nad trupią doksologią roztoczył ochronny parasol, gadałem
zdrów, choć dookoła trwał siew trucia, by błyskawicznie przejść w zbiór
ludzi wycieńczonych udawaniem, że nie ma się czego bać, bo jednak było
się czego bać, było zaczynać, tak myślę, że mnie zabraknie raz komuś,
kto też podejmie próbę ucieczki, zmyśli coś na miejscu, skreśli na kolanie
bezkarną sentencję i zmykać będzie spod krzyżowych spojrzeń złocieni,
żeby nie widzieć złych cieni, najlepiej się w nich ukryć, wspomnisz
nieswoje słowa i nie będzie w tym niczyjej winy, za karę nie będzie
komu za swoje zadośćuczynić.
Macewa pochylona jak kolektor słoneczny będzie dachem szałasu,
w nim się ukryjesz jak tlen w poziomicy, tak mawiał prosty żołnierz frontowy,
wrócił okrężną drogą do swojej Aneczki, czytałem listy to wiem, czytał mi je
ojciec wyraźnie poruszony, odkrywał oddanie w swoim ojcu, wyraźnie zawstydzony,
opracowani w stereotypie ludzie powstają z martwych liter i weź coś z tym zrób,
kiedy nie ma mowy o sprostowaniach, poprawkach, przypisach do nieobecności,
zostajesz przyłapany na prostym poczuciu obcości, którego nikt nie potrzebuje,
nikt poza tobą nim się nie nakarmi i nie da się uniknąć niczego,
w tym widzę jeszcze sporo szans na pokutną szczerość, w słowach
spisanych tyleż ołówkiem, co krwią okrzepłą na marginesie, gdzie zjechał,
musisz się teraz streścić bez reszty, z czym nie będzie problemu,
bo zmieniają się tylko imiona, reszta pozostaje bez zmian,
gościnny grawer przyjmuje wszystkie inicjały, poczynając
od nazwisk nieznanych, prognoz pogody na pierwsze listopady.
Komu nie nawrzucać, kogo nie zwymyślać, jak okiem sięgnąć
powraca do macierzystej kostnicy, gumoleum w mauzoleum,
bilety w promocji, rzesze robią przymiarki do trumien, to raz,
natomiast nieco poza polem widzenia odnajdujemy błogostan
wyparcia, czego można sobie tylko życzyć, życzę ci błogosławieństw
beztroski, marszu przez dni, zniecierpliwienia w oczekiwaniu na jakieś dni,
samych sytuacji wyjątkowych, reguł, z których nie wyniknie dla ciebie nic,
tak bym to widział, ale nie bez zastrzeżeń, z jakich jesteśmy od biedy skleceni,
modele bez zastosowań, pomysły porzucone w zalążku, nie wiem,
skąd się wziąłem na warsztacie, co ze mnie zrobił marny czas,
jak się zmieniłem i w stosunku do czego odnieść zmianę,
skoro skala porównawcza zna dwa stany skupienia,
z których więc martwych natur czerpać soki ma żywe srebro
mierząc ich spadające temperatury jak nie z nas, zimnych ludzi,
słabo kontaktujących mieszkańców technologicznej pustyni, wyłączywszy
parę krzaków przy ujęciu wody, o którą tyle było kłótni, z niej jesteśmy,
po niej mamy błogie sny, nawet gdy w nich toniemy, spadamy na słupku,
gaśniemy w oczach, jakich nie spodziewaliśmy się spotkać,
w najgorszych snach od teraz będą nam pomagać wyzionąć duchy,
obudzić się w swoim łóżku, w kolejnym ze straconych żyć,
o które toczy się ta akurat gra.
Boimy się o ciebie, właściwie nie pozwalamy sobie na przeczucia,
bo niby w imię czego przyszło nam zawodzić nie mamy pojęcia,
ale odczuwamy jakiś rodzaj odpowiedzialności, która wyraża się
w czujnej lekturze dramatycznych doniesień, wyłapuję non stop
migawki z transmisji rozpaczy, zaczynam empatyzować z pokonanymi
przez własne upiory, tymi, co uwierzyli w ich realność i legli z własnej ręki
między nagrobkami byłych sympatii, zostawiając w spadku burdel
i ołowiane łzy, spod których inni już nigdy się nie podniosą, śmierć
eksponuje zawsze partykularne interesy, wyostrza egoizmy,
jest niewyrażalną ekspozycją przemocy argumentu, któremu przeciwstawia się
ledwie bliskość i nagle wybucha kategoryczna wiedza ukryta
w banalnej prawdzie utraty, nie mamy niczego do stracenia,
nie przedstawiamy wartości, w imię których występujemy z protestem,
daj ci zdrowie, przeżyć to wszystko, wiele o tym przeczytasz,
wiele wyczytasz i bez tego.