it begins when you start to run
(in the distance slow swaying seaweed, a tempo
that only in this compressed stillness, only in
petrol blue black-eye blue mallard blue thrives)
the sand on the beach ridge is cool and wet, the water
narrowly misses your toes, your aching legs, but for you nothing moves
in your gut not in your chest not in your crotch
your hair tangles up into fisherman’s knots, you gasp for breath
(in the distance a boat
a waving father mother brother in cobalt
they throw a rope, call and call your name, hey,
hey, your name!)
it begins when you start to run away from the water
everything around you fogs, the wind grabs sand throws it up
you swallow grit and taste blood, look how your forearms
how your skin becomes translucent
seagulls circle you like white horsemen, draw their lasso slow
you want a way through the fog, a way out, like a wooden doll
you balance your heavy head from left to right, you keep moving
until everything slows, let your limbs like filled bags
fall one by one, until you too leave your body
*
it begins with chewing your arms
until the bone seems to stick through your skin so you’re made
of white down on your knees, cloth in your hair
you crouch and red and swollen come back up
(above you stretches the air in her thirsty skin
the sun is oily like slathered paint
the wind carries the smell of grass of pine needles
of a salty moustache your way)
in your hand you hold a boulder: slick, warm
you rub your tongue on it, want to know
what this heat wave tastes like
you stack stone on top of stone on top of stone, a lighthouse or a grave marker
you move on
at your left drag a happy abyss along with you
the sandy dogs on the side of the road smell your crotch
whip their stiff tails against your thighs
you approach a perimeter
where no one seems to be
(purple rumble, the heavens behold and tremble)
how everything sticks to you, dirt crawls
into the folds of your shame-pink skin
you don’t know where to look how to breathe you close your eyes
see the red the velvet inner room red of your eyelids
you begin to bleed
*
it begins when you trip
over the old remains of a functional family
you decide to become it
you build a hut – who can come in?
you think about it in a ten-character tongue
what do you long for?
though you rearrange the sagging twigs like tangram tans
you long most for chaos
you sneeze and everything shuffles
it doesn’t matter, you are an airy family
how long will you stay?
inside is a lava lamp as symbol for something living
you sway back and forth with your dilated hips
in every constellation you come across yourself
like you’re looking away
(wind invades the hut, leaves blow away,
the sticks shiver)
like you disappear, even here
(you eat the entire bag of sour gummy bears)
*
it begins with cracked fingernails at the tips
the scraping the constant scraping
you bow your head while someone grabs your hand
looks at the black under your nails
the loose tissue the pale little moons of fingertips callus
you regret the compulsive scratching
of the varnish membrane layers ink stains
you shuffle back and forth in the chair while you scrape
you want to write but the spots in your eyes leave no sight
you scratch to find a winning icon
a smoke-white language that hides your shape your skin your sex
(in your half-sleep you dream of an Irish elk with a see-through tongue
that licks a slick truth for you)
you know amputation never makes anything neutral
you only widen yourself
each night you hear many voices whisper
the people who know you slowly dissolve like sutures until you hear
only tongues the uncountable options the tatters the gibberish
in the first morning you wake
gasp for breath like you’re dying
in the second morning you cry
scratch that word off the page
in the third morning you reach out for a hand
from who how can you speak in what metaphor
can you still exist
*
it begins when an alarm goes off, for hours you’ve been
trying to tear away from time congealed. Your feet sink
in the street’s wet concrete the city that begins where you stop
you look up, shaky, look for a line of trees a mountaintop
or something that holds its ground. All around the riot dogs bark
their echoes from the alleys ricochet past you, and after form a canon in
your head, a rhythm walled up, this feeling is human is human
you repeat quietly, and look, at least now you’re standing.
(a sparrowhawk skims past your head, hurries back out of sight)
het begint wanneer je gaat rennen
(in de verte traag wiegend zeewier, een tempo
dat enkel in deze gecompresseerde stilte, enkel in
petrolblauw blauwoogblauw eendenblauw gedijt)
het zand op de strandrug is koel en nat, het water
raakt net niet je tenen, je slepende benen, zelf voel je geen beweging
in je buik niet in je borst niet in je kruis
je haren verstrengelen zich tot vissersknopen, je hapt naar adem
(in de verte een boot
een zwaaiende vader moeder broer in kobalt
zij gooien een touw, roepen en roepen je naam, hey,
hey, je naam!)
het begint wanneer je gaat rennen weg van het water
alles om je heen wordt mistig, de wind grijpt zand werpt het op
je slikt korrels en proeft bloed, kijkt hoe je onderarmen
hoe je huid doorschijnend wordt
meeuwen cirkelen om je als witte ruiters, trekken traag hun lasso aan
je zoekt een doorgang, een uitgang uit de mist, als een houten pop
balanceert je zware hoofd van links naar rechts, blijf je vooruitgaan
tot alles vertraagt, je ledematen zich als gevulde zakken
een voor een laten vallen, tot je ook je lichaam verlaat
*
het begint bij het kauwen op je armen
tot het bot door je vel heen lijkt te steken dus je bestaat
uit witte dons op je knieën, stof in je haar
je hurkt en rijst rood en gezwollen terug op
(boven je spant de lucht in haar uitgedroogd vel
de zon is vet als verf uitgesmeerd
de wind brengt de geur van gras van dennennaalden
van een zoute snor naar je toe)
in je hand hou je een kei: glad, warm
je duwt je tong ertegenaan, wil proeven
hoe deze hittegolf smaakt
je stapelt steen op steen op steen, een lichttoren of een zerk
je stapt verder
aan de linkerzijde sleep je een vrolijke afgrond met je mee
de zanderige honden aan de kant van de weg ruiken aan je kruis
slaan hun harde staarten tegen je dijbeen aan
je stapt tot een grens
waar niemand blijkt te staan
(purperen gerommel, de hemel aanschouwt en trilt)
hoe alles aan je kleeft, het vuil kruipt
in de plooien van je schaamroze huid
je weet niet waar te kijken hoe te ademen je sluit je ogen
ziet het rood het fluwelen binnenkamerrood van je oogleden
je begint te bloeden
*
het begint wanneer je struikelt
over de oude restanten van een functioneel gezin
je besluit het te worden
je bouwt een hut – wie mag erin?
je overlegt en spreekt daarbij een taal van tien tekens
waar verlang je naar?
hoewel je alle slappe takjes als tangramstukken herschikt
verlang je het meest naar chaos
je niest en alles verplaatst zich
het is niet erg, je bent een licht gezin
hoelang blijf je hier?
binnen staat een lavalamp als symbool voor iets wat leeft
je schuift heen en weer met je uitgezette heupen
in elke constellatie beland je tegenover jezelf
zoals je wegkijkt
(wind dringt de hut binnen, blaadjes waaien weg,
de takken rillen)
zoals je vervaagt, ook hier
(je eet een hele zak zure beertjes op)
*
het begint met gescheurde nagelranden
het krassen het voortdurend krassen
je buigt je hoofd terwijl iemand je hand vastpakt
kijkt naar het zwart onder je nagels
het losse vel de bleke maantjes vingertoppen eelt
je beklaagt het dwangmatig krabben
aan het vernis filmlagen inktvlekken
je schuifelt heen en weer op je stoel terwijl je schrapt
wil je schrijven maar door de vlekken voor je ogen is er geen zicht
je krabt op zoek naar een winnend symbool
een rookwitte taal die je vormen verbergt je vel je geslacht
(in je halfslaap droom je over een oerhert met transparante tong
die je likkend een gladde waarheid schenkt)
je weet wegsnijden maakt nooit iets neutraal
je breidt jezelf alleen maar uit
elke nacht hoor je een meerstemmig gefluister
de mensen die je kennen lossen traag op als hechtdraad tot je alleen nog
tongen hoort de ontelbare opties de flarden het bargoens
in de eerste ochtend word je wakker
hap je naar adem als een stervende
in de tweede ochtend huil je
krab je dat woord van het blad af
in de derde ochtend zoek je een hand
van wie hoe kan je spreken in welke metafoor
kan jij nog bestaan
*
het begint wanneer een alarm gaat loeien, je je al uren
los probeert te rukken van gestolde tijd. Je voeten zinken
in het vloeibare beton van de straat de stad die begint waar jij stopt
je kijkt omhoog, wankelend, zoekt naar een boomgrens een bergtop
of iets anders wat standhoudt. Om je heen blaffen de riot dogs
hun echo’s uit de stegen ketsen langs je, vormen nadien een canon in
je hoofd, een dichtgemetseld ritme, dit gevoel is menselijk is menselijk
herhaal je zacht, en kijk, nu blijf je tenminste staan.
(een sperwer scheert boven je hoofd, haast zich terug uit beeld)
