Elena Anna Mastromauro

- Greece -

Elena-Anna Mastromauro was born in Patras, Greece. Growing up in a multicultural and multilingual family, she always felt the need to explore different cultures and languages. She studied Applied Linguistics and Culture at the Johannes Gutenberg University of Mainz, in Germersheim. A professional translator and a Journalist, she translates from English, German, Spanish, French and Italian into Greek, English and German. She is currently learning Russian and Turkish and hopes to soon complete her studies in Czech. She translates poetry.

More about the translator

Translated by Elena Anna Mastromauro

The Box / Το κουτί

I have a small box in which someone is always being slaughtered.
A little larger than a shoebox. A little plainer than a cigar box. Don’t know who, don’t know whom, but they’re slaughtering someone. You can’t hear a sound (except for the times you can). I place it on the bookshelf, on the table when I want to spend time looking at it, away from the window so the sun won’t discolor it; underneath my bed when I’m feeling naughty. They’re slaughtering someone, even when we’re having a party in our house, even on Sunday, even when it’s raining.
When I found the box -I won’t say how, won’t say where- I brought it home, very satisfied. At first I thought I’d be able to hear the sound of the sea. But no, in there massacres are taking place.
I started to be sickened by the noise, the knowledge of the events, the acts inside the box. The box revolted me. I had to do something, to liberate myself, calm down, take a shower. I needed to take charge.
So, I mailed it to a friend. A friend I keep just for giving presents to. I wrapped the box in an innocently-colorful cardboard, I wrapped the cardboard in an innocently-colorful ribbon. Inside the mail box there’s a box and in that box they’re slaughtering someone. Placed inside the mailbox, it’s waiting to reach a friend. A friend I keep just to give presents to.
Translated by Elena Anna Mastromauro
Έχω ένα μικρό κουτί που πάντα μέσα του κάποιον σφάζουν.
Λίγο πιο μεγάλο από κουτί παπουτσιών. Λίγο πιο άχαρο από κουτί με πούρα. Δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω ποιον, μα κάποιον σφάζουν. Και ήχος δεν ακούγεται (εκτός από τις φορές που ακούγεται). Το τοποθετώ στη βιβλιοθήκη, στο τραπέζι όταν θέλω να περνώ τις ώρες μου κοιτάζοντάς το, μακριά από τα παράθυρα να μην το κιτρινίσει ο ήλιος, κάτω από το κρεβάτι μου όταν θέλω να νιώσω άτακτος. Μέσα του κάποιον σφάζουν, ακόμη και όταν στο σπίτι μας έχουμε γιορτή, ακόμα και την Κυριακή, ακόμα και όταν βρέχει.
Όταν βρήκα το κουτί –δε θα πω πώς, δε θα πω πού–, το έφερα με ικανοποίηση σπίτι. Την ώρα εκείνη νόμιζα πως θα άκουγα τον ήχο της θάλασσας. Όμως, εκεί μέσα γίνονται σφαγές.
Άρχισε να με αρρωσταίνει η φασαρία, η γνώση των συμβάντων, τα γεγονότα μέσα στο κουτί. Η παρουσία του άρχισε να με αρρωσταίνει. Έπρεπε να δράσω, να απελευθερωθώ, να ηρεμήσω, να κάνω ένα μπάνιο. Αποφάσεις έπρεπε να παρθούν.
Έτσι, το ταχυδρόμησα σε έναν φίλο˙ έναν φίλο που έχω μόνο για να του κάνω δώρα. Τύλιξα το κουτί με αθώο πολύχρωμο χαρτόνι, έδεσα το χαρτόνι με αθώα πολύχρωμη κορδέλα. Μέσα στο κουτί με τα γράμματα υπάρχει ένα κουτί και μέσα στο κουτί αυτό κάποιον σφάζουν. Στο γραμματοκιβώτιο περιμένει να φτάσει στα χέρια ενός φίλου. Μια φιλία που συντηρώ απλώς για να κάνω δώρα.
Of Summer and Shadows / Το καλοκαίρι και οι σκιές

We drank hot water all summer long. I’d walk with her on the tall-treed road, chatting casually, chasing shadows. Once we caught them, we’d put them in a basket. And every night, before reaching our home we would count the shadows, sew them together and creating darkness. We would use it to cover our parked car.
On one occasion my shadow and I were playing a game of cards. I don’t know if it was my poor card playing skills, which immediately made me a rather boring companion, or perhaps the fact that she felt neglected by my interest in the shadows of others. But by the end of round two, she left extremely vexed, slamming the door behind her. She abandoned me and thus I was left without a shadow. I felt the consequences immediately. People stopped talking to me, dogs barked and chased me, and children would cast stones at me.
I tried to stand on my feet again, to take some measures. In my total and sweaty despair, I went and bought a cape. Pretending nothing had changed. But nothing was the same. That’s when I decided to search for my shadow. I had changed. I had become a coward. Realizing her power over me, that absolute hold her companionship had on me, it wasn’t long before I recognized the fear. There is no shame in admitting it, I was scared of my shadow.
Humiliated i set out looking for her. I searched for her in the summer, when the cicadas sing, and heat is armed with teeth. And after a long and tiresome journey, one morning, in a faraway place I caught up with her. She worked on a large beach. At night, almost invisible in the darkness she roamed the empty sand and cut the umbrellas with a saw. Then in the daytime under the heavy sun, she would rent her services, laying on the tired bodies of tourists, covering them with her refreshing body. The money was good, and it made sense… … she was not inclined to return to our confining coexistence. I felt desperation running down my forehead.
But one day her luck turned. She run into a pack of neo-Nazis. They pierced her with a screwdriver again and again, the price she had to pay for her dark skin. They pierced her like hail piercing a canopy. And her, all curled up she crawled back to our home.
I received her in anger. I judged and condemned her summarily, a brief procedure. Through that conviction and my frowned eyebrows, I had finally regained my old stature. With four nails I pinned her to the root of an old clock. To this day she stands there restrained. She stands and reminds me every single hour that my time is running out. And I wander through an ever expanding house,
            pausing for a while, every now and then,
            walking for a while, every now and then.
That’s how we all move, men and shadows, punctured by time. That’s how we all go on, us people and shadows, punctured by time. Sounding the surface’s depths, bribing words, examining truces. All of us, leaving the shade to find darkness.
Translated by Elena Anna Mastromauro
Πίναμε νερό ζεστό όλο το καλοκαίρι εκείνο. Περπατούσα μαζί της στο δρόμο με τα ψηλά δέντρα, συζητούσαμε αδιάφορα και κυνηγούσαμε σκιές. Όταν τις πιάναμε, τις βάζαμε σε ένα ψάθινο καλάθι. Και κάθε νύχτα, πριν γυρίσουμε στο σπίτι μας, μετρούσαμε τις σκιές, τις ράβαμε και φτιάχναμε ένα σκοτάδι. Με αυτό καλύπταμε το παρκαρισμένο μας αμάξι.
Μια μέρα έπαιζα χαρτιά με τη σκιά μου. Δεν γνωρίζω αν ήταν οι κακές μου επιδόσεις στο χαρτοπαίγνιο, οι οποίες με έχριζαν άμεσα έναν συμπαίκτη βαρετό, ή ίσως το γεγονός ότι ένιωθε παραμελημένη σε σχέση με τις ξένες σκιές. Μα μόλις ο δεύτερος γύρος τελείωσε, έφυγε τσαντισμένη χτυπώντας την πόρτα πίσω της. Με παράτησε και από τότε έμεινα χωρίς σκιά. Οι επιπτώσεις ήτανε άμεσες. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να μου μιλούν, τα σκυλιά με κυνηγούσαν γαυγίζοντας και τα παιδιά μου πετούσανε πέτρες.
Προσπάθησα να ορθοποδήσω, να πάρω αποφάσεις. Μέσα στην απόλυτη και ιδρωμένη απελπισία μου, αγόρασα μια μπέρτα. Περιφέρθηκα μαζί της παριστάνοντας ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μα δεν ήταν το ίδιο. Τότε αποφάσισα να ψάξω την σκιά μου. Είχα αλλάξει. Είχα γίνει δειλός. Αναγνωρίζοντας την επιρροή της πάνω μου, την απόλυτη εξουσία που μου ασκούσε η συνοδεία της, δεν άργησα να ανακαλύψω και το φόβο. Δεν είναι ντροπή να το ομολογήσω, φοβόμουνα τη σκιά μου.
Ταπεινωμένος άρχισα να την ψάχνω. Έψαχνα μέσα στο καλοκαίρι, όταν τα τζιτζίκια τραγουδούν και η ζέστη έχει δόντια. Και αφού περιπλανήθηκα αρκετά, ένα πρωί σε τόπο μακρινό συνάντησα τα ίχνη της. Δούλευε σε μια μεγάλη πλαζ. Τις νύχτες σχεδόν αόρατη μες στα σκοτάδια, γυρνούσε στην έρημη αμμουδιά και πριόνιζε τις ομπρέλες. Έτσι, τις μέρες με το βαρύ ήλιο, σε μια παραλία καραφλή από ίσκιους, νοίκιαζε τις υπηρεσίες της, ξαπλώνοντας πάνω στα κουρασμένα σώματα των παραθεριστών, απλώνοντας το δροσερό εαυτό της. Κέρδιζε πολλά χρήματα και ήτανε λογικό… δεν ήθελε να επιστρέψει σε αυτή την τόσο εγκλωβιστική μας συνύπαρξη. Ένιωσα την απελπισία να λούζει το μέτωπό μου.
Μα μια μέρα η τύχη της άλλαξε. Μια αγέλη νεοναζί την πέτυχε. Την τρύπησε, φορές πολλές με ένα κατσαβίδι, κάνοντάς την να πληρώσει για το μαύρο της δέρμα. Την τρύπησαν όπως το χαλάζι τρυπάει την τέντα. Και αυτή, κουρελιασμένη σύρθηκε πίσω στο σπίτι μας.
Την υποδέχτηκα θυμωμένος. Τη δίκασα και την καταδίκασα πρόχειρα, με διαδικασίες συνοπτικές. Μέσα από την καταδίκη της και το συνοφρυωμένο των φρυδιών μου, ανέκτησα τελικά και πάλι το αρχικό μου μέγεθος. Με τέσσερα καρφιά την κάρφωσα, στη ρίζα ενός παλιού ρολογιού. Μέχρι και σήμερα στέκει εκεί εγκλωβισμένη. Στέκει εκεί και κάθε μία ώρα μου υπενθυμίζει πως δεν έχω πολύ χρόνο. Και γω περιπλανιέμαι σε ένα σπίτι που όλο μεγαλώνει,
σταματώντας για λίγο, κάθε τόσο,
συνεχίζοντας για λίγο, κάθε τόσο.
Έτσι, προχωρούμε όλοι εμείς, άνθρωποι και σκιές, τρυπημένοι από το χρόνο. Βυθομετρώντας τις επιφάνειες, δωροδοκώντας τις λέξεις, εξετάζοντας εκεχειρίες. Όλοι εμείς, που βγήκαμε από τη σκιά για να βρούμε το σκοτάδι.
The first neighborhood of Alba / Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα

In the first neighborhood of Alba, the birds sink like stones into the sky. In the first neighborhood of Alba, the one first to encounter and last to abandon. Here the uphill roads refuse to tilt downward. Here all routes are 10 minutes long, all routes, regardless of the distance, the means of transportation, the rhythm of the gate, the speed of the vehicle. Always ten minutes long. Here, in the first neighborhood of Alba.
Here trees grow naked. Grapes grow and age within hours. Juice, flesh their lifespan condensed in seconds. Sometimes, during the days of quiet bloom, the clouds descend to touch the ground. They sink on seas, lakes, cups. It doesn’t rain but pots and pans remain full.
***
The only certainty is that night also falls here
But only up to the middle
So,
The shorter you are
The longer you daybreak
***
In this instant, Alba sleeps its weary deep sleep
Here stone is prayer
And man
Is but a thread of miracles
Sewn on goodbye
Translated by Elena Anna Mastromauro
Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, τα πουλιά βουλιάζουν σαν πέτρες στον ουρανό. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, αυτή που πρώτη συναντάς και τελευταία αφήνεις. Εδώ οι ανηφόρες αρνούνται να γίνουνε κατηφόρες. Εδώ οι διαδρομές διαρκούνε πάντοτε 10 λεπτά. Όλες οι διαδρομές. Άσχετα με την απόσταση, το μεταφορικό, άσχετα με τον ρυθμό του βήματος, την ταχύτητα του οχήματος. Πάντοτε 10 λεπτά. Εδώ. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα.
  ***
Εδώ τα δέντρα μεγαλώνουν γυμνά. Τα σταφύλια γεννούν και γερνούν μέσα σε λίγες ώρες. Χυμός, σάρκα, τα στοιβαγμένα τους δευτερόλεπτα. Κάποιες φορές, μέρες της ήσυχης ανθοφορίας, τα σύννεφα κατεβαίνουνε μέχρι κάτω. Βουλιάζουν σε θάλασσες, λίμνες, φλιτζάνια. Δεν βρέχει, μα τα δοχεία παραμένουν γεμάτα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κι εδώ νυχτώνει
Μα μόνο μέχρι τη μέση
Έτσι,
όσο πιο κοντός είσαι
τόσο περισσότερο ξημερώνεις
  ***
Την ώρα αυτή η Άλμπα κοιμάται τον φοβερό κοιμισμένο της ύπνο
Εδώ προσευχή είναι η πέτρα
Και ο άνθρωπος
μια κλωστή θαυμάτων
ραμμένη σ’ ένα αντίο
This land / Ο τόπος αυτός

This land is given its funeral and buried deep down inside. A child is staring at the construction sites. Once he was a worker in these places, when he was older. Only a few things remain blurry. The memory of tomorrow’s age, a scar on the hand, and perhaps, what this scar reminds him of.
Now the child with his two hands grabs his hand. The way birds in their sleep claw at the branches. Not to stop a fall, not to hold on, but just to grab all the flying left from their day.
Translated by Elena Anna Mastromauro
Ο τόπος αυτός κηδεύεται και θάβεται βαθιά μέσα στον εαυτό του. Το παιδί κοιτάζει τις οικοδομές. Είχε κάνει εργάτης σ αυτά τα μέρη, κάποτε, όταν ήταν μεγάλο. Λίγα μένουν τώρα θολά. Η ανάμνηση της αυριανής ηλικίας, ένα σημάδι στο χέρι, και ίσως αυτό που το σημάδι θυμίζει.
Τώρα το παιδί με τα δύο του χέρια σφίγγει το χέρι του. Με τον τρόπο εκείνο που τα πουλιά στον ύπνο τους γαντζώνονται στα κλαδιά. Όχι για να μην πέσουν, όχι για να κρατηθούν, αλλά για να σφίξουν όλο το πέταγμα που περίσσεψε από τη μέρα τους.
City of loneliness. / Πολιτεία της μοναξιάς.

This neighborhood is inhabited primarily by Nietzsches. Fatigued by their infinite return, lingering afar from good and evil, strolling romantic promenades, looking listlessly at idols and twilight, drawing moustaches on posters of Wagner, conversing aloud about the little hunchback, the eagle and the snake.
They kiss horses on the lips, they kiss time on the cheeks, they generally do what Nietzsches do. And dawn smiles with all its broken teeth.
One day, three Nietzsches were found murdered. Their bodies covered in knife wounds, their age untouched and all their apples eaten. Even when authorities allured to a revenge killing, we knew, with sufficient certainty, that this incident was far more important than a mere mention on the news.
Translated by Elena Anna Mastromauro
Στη γειτονιά αυτή κατοικούνε αποκλειστικά Νίτσε. Εξαντλημένοι από την αιώνια επιστροφή τους, μετεωρίζονται πέρα από το καλό και το κακό, περιπατούν ρομαντικούς περιπάτους χαζεύοντας είδωλα και λυκόφως, ζωγραφίζοντας μουστάκια στις αφίσες του Βάγκνερ, συζητώντας μεγαλόφωνα για τον καμπουράκο, τον αετό και το φίδι. Φιλάνε τα άλογα στο στόμα, φιλάνε τον χρόνο στα μάγουλα, κάνουνε γενικά όσα οι Νίτσε κάνουν. Και το ξημέρωμα χαμογελά με όλα τα σπασμένα του δόντια.
Μια μέρα 3 Νίτσε βρέθηκαν δολοφονημένοι κάτω από μια μηλιά. Τα σώματά τους μαχαιρωμένα, η ηλικία ανέπαφη και όλα τα μήλα της χτυπημένα. Ακόμα και όταν οι αρχές κάνανε λόγο για ένα ακόμη ξεκαθάρισμα λογαριασμών, εμείς γνωρίζαμε με αρκετή βεβαιότητα πως το περιστατικό ήταν σαφώς σημαντικότερο από μια απλή καταχώρηση στα δελτία.
[doors] / [πόρτες]

It was a night like all others. That night that we were robbed. All of us victims of the same plot, the same coordinated move. A shared occurrence. Our bewilderment an affirmation of their triumph, when the hand finds nothing to unlock, when the hand wanting to knock floats baffled in the void, when the menacing shoulder charges to push and you tumble.
It’s because someone stole all the doors of this town. Simultaneously, suddenly and irretrievably. All of the doors of this town.
Wide open buildings, privacy invaded, free passages. My belated sense of property.
In the morning we woke up numb. Space no longer held duration, there were no homeless and the children we kept secret played dazzled on the streets. A soft breeze caressed our nakedness.

We all then curtsied
To the ferocious dominance of chance
Translated by Elena Anna Mastromauro
Ήταν μια νύχτα σαν όλες τις άλλες. Η νύχτα εκείνη που μας έκλεψαν. Όλοι μας θύματα του ίδιου σχεδίου, της ίδιας συντονισμένης κίνησης. Συμβάν κοινό για όλους. Το ξάφνιασμά μας επιβεβαίωση του θριάμβου τους, όταν το χέρι δεν βρίσκει να ξεκλειδώσει, όταν το χέρι που θα χτύπαγε αιωρείται αμήχανο στο κενό, όταν απειλώντας ο ώμος ορμά να συγκρουστεί και σωριάζεσαι.
Είναι γιατί κάποιοι έκλεψαν όλες τις πόρτες της πόλης. Ταυτόχρονα, ξαφνικά, αμετάκλητα. Όλες τις πόρτες της πόλης.
Κτήρια ορθάνοιχτα, παραβιασμένη ιδιωτικότητα, ελεύθερες διαβάσεις. Ληξιπρόθεσμο δικό μου.
Το πρωί ξυπνήσαμε μουδιασμένοι. Ο χώρος δεν είχε διάρκεια, άστεγοι δεν υπήρχαν και τα παιδιά που κρατούσαμε μυστικά χοροπήδαγαν ξαφνιασμένα στους δρόμους. Ένα αεράκι χάιδευε τη γύμνια μας.

Όλοι μας τότε υποκλιθήκαμε
Στην άγρια κυριαρχία του τυχαίου
(Sublingual) / [υπογλώσσια]

This morning I woke up. 20 words poorer. When it all begun, I only lost five a day. But inside me the silence accelerates. With every sentence, an unpleasant surprise. And I, for a while now, talk less and less.
I realized it once when I tried to complain. The mouth. A void with teeth. And the voice would not come out. In the end I said thank you and returned home. I felt the words slipping through the teeth. I sought help. Visited a functional linguist-orthodontist. He examined me. My condition is irreversible, he said. I suffer from pause. Worst still, from silence.
The objects around me decrease.
I am getting used to it. I can talk, avoiding certain words. I will not say     _ _ _ _ _ _ _. This word I’ve lost. I do not know, cannot recall, just feel the void it left behind. I cannot say _ _ _. I have to rephrase my sentence. Instead I will say “It’s pretty, what you’re wearing on your head”.
The objects around me _ _ _ _ _ _ _ _.
In a moment of despair, I thought I could latch one word onto the other and save _ _ _ _.
Soitriedtolatchonewordontotheother. Theonlythingiaccomplishedwastolosethemallatonce.
Lately the _ _ _ _ _ _ _ _ _ has become even more dire. Recently _ _ _ articles disappeared as well. Few at present, but this all points to me entering _ _ _ end stage.
_ _ _ objects around me _ _ _ _ _ _ _ _.
All within  _ _  in pieces. _ _ _ _ _ _   _ _ _  getting harder. _ _ tongue separated from _ _ life. Wind whisks away _ _ _ consonants. Whispers suffocating _ _ _ vowels. How _ _ _   _   _ _ _ _ _ _ _ _ another? Now unexpectedly _ _ _ _ _ old age _ _ _ sorrow.
_ _ _   _ _ _ _ _ _ _   _ _ _ _ _ _ me _ _ _ _ _ _ _ _.
_ _ _   _ _ _ _ _   _ _ whispers. _ life _ _ _ _ cannot be expressed with words and yet _ _ is _ _ life. _ _ _ _   _ _ _ _   _  _ _   _ _ _ _ _ _. Anonymous _ _ _ _ _ _ nameless _ _ _ _ _ _ _. Devoid of sense.
_ _ _ _   empty _ _ _ _ _ _ _ _.
_ _ _   _ _ _ _ _ _ _   _ _ _ _ _ _  _ _   _ _ _ _ _ _ _ _.
_________________________________________________________
Translated by Elena Anna Mastromauro
Σήμερα ξύπνησα. Με 20 λέξεις λιγότερες. Όταν ξεκίνησε έχανα μόλις  πέντε τη μέρα. Μα μέσα η σιωπή επιταχύνει. Κάθε πρόταση μια δυσάρεστη έκπληξη. Και γω, εδώ και καιρό, μιλώ όλο και πιο λίγο.
Το κατάλαβα μια φορά που πήγα να διαμαρτυρηθώ. Το στόμα. Ένα κενό με δόντια. Και φωνή δεν έβγαινε. Είπα τελικά ευχαριστώ και γύρισα σπίτι. Ένιωσα τις λέξεις να γλιστρούν απ’ τα δόντια. Ζήτησα βοήθεια. Επισκέφτηκα έναν γνωσιακό γλωσσολόγο-ορθοδοντικό. Με εξέτασε. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, είπε. Πάσχω από παύση. Ακόμα χειρότερα, από σιωπή.
Τα αντικείμενα γύρω μου αραιώνουν.
Άρχισα να συνηθίζω. Μπορώ να μιλήσεις χωρίς κάποιες λέξεις.. Δε θα πω  _ _ _ _ _ _. Τη λέξη αυτή την έχασα. Δεν γνωρίζω, δεν θυμάμαι, μόνο νιώθω το κενό που άφησε πίσω. Πίνακας που τον ξεκρεμάς χρόνια μετά  και βλέπεις στον τοίχο το αποτύπωμά του. Δεν μπορώ να πω _ _ _ _ _ _ . Θα αναγκαστώ να μιλήσω περιφραστικά. Θα πω «Όμορφο αυτό που φοράτε στο κεφάλι σας».
Τα αντικείμενα γύρω μου _ _ _ _ _ _ _ _ _.
Σε μια στιγμή απελπισίας σκέφτηκα πως θα μπορούσα να γαντζώσω τη μία λέξη απ’ την άλλη και να _ _ _ σώσω. Προσπαθησανακολλησωμιαλεξημεμιααλλη.Τομονοπουκαταφεραειναινατιςχανωολεςμαζι.
Τελευταία η  _ _ _ _ _ _ _ _ _ έγινε απελπιστική. Πρόσφατα άρχισαν να φεύγουν και _ _  άρθρα. Λίγα προς _ _ παρόν, μα  όλα δείχνουν πως βρίσκομαι σε τελικό στάδιο.
_ _ αντικείμενα γύρω μου _ _ _ _ _ _ _ _ _.
Όλα μέσα _ _ _ σε κομμάτια. _ _   _ _ _ _ _ _ _ _ γίνονται δύσκολα. Χωρίζει _ γλώσσα από _ _ ζωή.  Αέρας σαρώνει _ _ σύμφωνα. Ψίθυρος πνίγει _  _φωνήεντα.  Πώς  _ _   _ _ _ _ _ _ _ _ _ _  τον άλλο; Τώρα _ _ _ _ _ _ _ ξαφνικά γερατειά _ _ _ θλίψη.

_ _   _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ γύρω μου _ _ _ _ _ _ _ _ _.

_ _ _ _ _  _ _ _ ψίθυρο. _ _ _ ζωή _ _ _  δεν εκφράζεται _ _ λέξεις και όμως είναι _ ζωή μου. _  _ _ _  _ _ _ _  _ _ _  _ _ _ _.  Ανώνυμος _ _ _ _ _ _ _  _ _ ανώνυμα _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _. Χωρίς νόημα.
_ _ _ _  _ _ _ _ _ _ _  στεγνά.
_ _   _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _  _ _ _ _  _ _ _  _ _ _ _ _ _ _ _ ___________________________________________________________
Words whispered to me by Franz Ferdinand of Austria / Λόγια που μου ψιθύρισε ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας

And possibly -he said- many of us
Will remain in History
Less likely as living
And rather as dead

-I always said
It is the dead who are responsible
For the environmental pollution
It is horrific and there are thousands of them
Getting more
Minute by minute

They flood the roads, block the rivers,
Taking our places in the most beautiful restaurants.
Short-fused in the face our slightest indifference
They sand there,
Silent and motionless, almost frozen,
Aggressively feigning disinterest.
Sitting -more often aground-
Sneering at our choices with their perpetual assertion.
Creatures celebratory in our grief,
Sorrowful in our joy
The ones we proclaimed our opposites.

Musical,
Frail,
And mostly,

Philatelists
Translated by Elena Anna Mastromauro
Και ίσως –είπε- πολλοί από μάς
να μείνουν στην ιστορία γραμμένοι,
λιγότερο ως ζωντανοί
και πιο πολύ ως πεθαμένοι

-Εγώ πάντοτε το ‘λεγα
Είναι οι νεκροί που ευθύνονται
Για την μόλυνση του περιβάλλοντος.
Είναι τρομερό και είναι χιλιάδες
Όλο και περισσότεροι
Λεπτό το λεπτό

Γεμίζουν τους δρόμους, φράζουνε τα ποτάμια,
Παίρνουν τις θέσεις μας στα ωραιότερα των εστιατορίων.
Ευέξαπτοι στην όποια δυσφορία μας
Μένουν εκεί,
Σιωπηλοί κι ακίνητοι, σχεδόν παγωμένοι,
Παριστάνοντας επιθετικά τους αδιάφορους.
Καθιστοί –πιο συχνά καθισμένοι-
Χλευάζουν τις επιλογές μας στη σταθερή κατάφασή τους.
Πλάσματα εορταστικά στην λύπη μας,
Πένθιμα στη χαρά μας
Εκείνοι που ορίσαμε αντίθετά μας.

Φιλόμουσοι,
Φιλάσθενοι,
Και κυρίως

Φιλοτελιστές
Poachers / Λαθροθήρες

Lord lord how I want to write a little poem
(Bon dieu de bon dieu que j’ai envie d’écrire un petit poème)
Raymond Queneau

It is oh so hard
To catch a poem
Just common knowledge
Poems prefer
to distance themselves from humans

You watch them from afar and all seems calm, but beware:
Ever alert
-even while drinking water-
They will detect the slightest sound
They ‘ll run from the hunter
And they ‘ll hide
Behind the silence

Poems habitually move alone:
Self-referential and selfish creatures
They feast on grass in savannahs and in solitude

Much easier:
To catch
A sonnet
Cumbersome figures, rhymed breaths
They choose to move in packs.

After capturing a poem:
First you remove their thorn.
Then you rephrase them
You explain them
You assort them
And you let them roam
Next to self- improvement guides
And cookery books.

Though placid by nature you can never be too sure:
It’s in all the books
It’s been a long time since poems last attacked a human
Yes, it’s been a long time
Since poems were killing humans

“I respect poems, therefor I kill them”

For years, humans have hunted poems

They’re worth a fortune
on the black market
They impart prestige
A matter of style and sophistication

The power
The constant amazement
The razzle-dazzle
Facing the literary conquest of our days:
A living room adorned with poet’s heads
Translated by Elena Anna Mastromauro
Αχ θεούλη μου, τι ωραία που θα’ ταν να’ γραφα ένα ποιηματάκι
Ραυμόν Κενώ

Είναι δύσκολο πολύ κανείς
να πιάσει ένα ποίημα
Όλοι το γνωρίζουν
Στα ποιήματα αρέσει
Να μένουν μακριά απ τους ανθρώπους

Από απόσταση τα παρατηρείς και όλα μοιάζουν ήσυχα, μα προσοχή:
Με τις αισθήσεις τεντωμένες,
-ακόμη και τις ώρες που πίνουνε νερό-
Θα αντιληφθούν τον ελάχιστο ήχο,
θα τρέξουνε μακριά από τον θηρευτή
και θα χαθούνε
πίσω απ τη σιωπή.

Τα ποιήματα συνήθως κινούνται κατά μόνας:
Πλάσματα αυτοαναφορικά και εγωιστικά
Μασούν χορτάρι σε σαβάνες και σε μοναξιά.

Το πιο εύκολο:
Να πετύχει κανείς
Ένα σονέτο
Μορφές δυσκίνητες, ανάσες ομοιοκατάλληκτες.
Συνήθως επιλέγουν να μετακινούνται σε αγέλες.

Αφού αιχμαλωτίσεις τα ποιήματα:
Αρχικά τους αφαιρείς το αγκάθι.
Ύστερα τα παραφράζεις
τα επεξηγείς
τα ταξινομείς
Και τ’ αφήνεις να τριγυρνούν
Δίπλα σε βοηθήματα
Και οδηγούς μαγειρικής.

Αν και φιλήσυχα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος:
Όλα τα βιβλία το γράφουν
Πως πάει καιρός από τότε που ένα ποίημα επιτέθηκε σε ανθρώπους
Ναι, πάει καιρός,
από τότε που τα ποιήματα σκοτώνανε ανθρώπους.

«Σέβομαι τα ποιήματα, γι αυτό και τα σκοτώνω»

Εδώ και χρόνια οι άνθρωποι κυνηγούνε τα ποιήματα

Στην μαύρη αγορά
Πληρώνει κανείς όσο όσο
Προσθέτει κύρος
Είναι ζήτημα κυρίως στυλ και ύφους

Το γόητρο
η μόνιμη έκπληξη
η φαντασμαγορία
Μπροστά στο λογοτεχνικό απόκτημα των ημερών:
Ένα σαλόνι στολισμένο με κεφάλια ποιητών.
Constantine the singular / Κωνσταντίνος ο ενικός

I met him at the outrooting of the day
Upright, immobile, standing there
One hand made of clay, the other one of wheat
Heavy eyes and a cut
                                    On the inner sight

Standing there,
Upright and immobile
Quenching his water-pistoled thirst
On the forehead of a rock.
-I loathe others. He said to me.

-All others? I asked him
-Especially
                        All
                                    Others
(he replied)
-And why do you loathe them? (I asked)
I loathe them he said
I loathe them he said
I loathe them because the are more, he said
-I loathe them because they are more than I.
Translated by Elena Anna Mastromauro
Τον συνάντησα στο ξήλωμα της μέρας
Όρθιο, ακίνητο, να στέκει εκεί
Το ένα χέρι από πηλό, το άλλο από κριθάρι
Μάτια βαριά και μια χαρακιά
στην μέσα όραση

να στέκει εκεί,
όρθιος κι ακίνητος
να ξεδιψά την νεροπίστολη οργή του
στο μέτωπο ενός βράχου.

-Σιχαίνομαι τους άλλους. Μου είπε εκείνος
-Όλους τους άλλους; Τον ρώτησα εγώ
-Κυρίως
               Όλους
                          Τους άλλους
(Μου είπε εκείνος)

-Και γιατί τους σιχαίνεσαι; (Τον ρώτησα εγώ)

Τους σιχαίνομαι είπε
Τους σιχαίνομαι είπε
Τους σιχαίνομαι γιατί είναι περισσότεροι, είπε
-Τους σιχαίνομαι γιατί είναι περισσότεροι από εμένα.
The day I invaded Denmark / Η ημέρα που εισέβαλα στη Δανία

Possibly by lack of measure, enthusiasm surplus
(or simply boredom)
I decided to invade Denmark

I armed my decision
With muskets and horns
Drums, bayonet
And a rhythmical trot.
I folded my sleep
To fit in my pockets
And for my coat of arms I choose
A slaughtered age

***
Before break of dawn
I am on my way
Covering the distance
Covering the distance
To Denmark
***
And there they are:
Guardians of ruins behind enemy punches,
Owners of rare sea shells underneath umbrellas.
Girls plucking seconds, women kneading months.

Look, men dying in foreign languages
And I walk in silence.
For so many years I walk in silence
Covering my distance
To Denmark.

***
One morning I crossed the final frontier.
Armed to the teeth, I invaded Denmark.
The streets with Danish flags
The homes with Danish kids
The time with Danish hours.
I invaded and invaded
This country
They all call Denmark.

***
***
And found her empty.

***
***

People abandoned the cities, the villages and the streets.
Perhaps they caught wind of my plans
Or perhaps they got fed up being Danes
-Empty cities, villages and streets-
Surrounded by silence.

***
And the water,

Even the water

flowing soundlessly

***
One night, on a sudden square I met a figure:

“You are Hans Christian Andersen” I said. “You are a Dane”.
“So they say” said he. “They talk too much. And then they go silent. But don’t fear the silence. There once was a time when silence was another way to admit that you know. And now we experience this, her domesticated behavior.
”We lived time, helping our dreams seek shelter into some strangers sleep, in fear we might suddenly wake up. Perhaps one day. When the white page ceases to be silent. When the space between the words thickens or when the sky loses its height.”

***
“But enough of that. Take this axe, take it and hold it tight by the handle.
Take it and let’s go take down
ancient trees.”
Translated by Elena Anna Mastromauro
Ίσως από έλλειψη μέτρου, ενθουσιασμό
(ή ίσως από ανία),
πήρα την απόφαση να εισβάλλω στη Δανία

Την απόφαση μου εξόπλισα.
Με μουσκέτα και σάλπιγγες,
τύμπανα, ξιφολόγχες
και έναν ρυθμικό βηματισμό.
Τον ύπνο μου τύλιξα
Να χωράει στις τσέπες.
Και για θυρεό χρονολόγησα
μια ηλικία σφαγμένη.

***
Λίγο πριν το ξημέρωμα
αρχίζω τη διαδρομή μου
διασχίζοντας την απόσταση,
διασχίζοντας την απόσταση
ως τη Δανία

***
Και να ’τοι εκεί:
Φύλακες ερειπίων πίσω από γροθιές εχθρικές,
ιδιοκτήτες σπάνιων κοχυλιών κάτω από τις ομπρέλες.
κορίτσια μαδούν δευτερόλεπτα, γυναίκες ζυμώνουνε μήνες.

Κοίτα, άντρες πεθαίνουνε σε ξένες γλώσσες
κι εγώ προχωρώ σιωπηλός.
Τόσα χρόνια προχωρώ σιωπηλός
την απόστασή μου
ως τη Δανία.

***
Ένα πρωινό, πέρασα τα τελευταία σύνορα.
Οπλισμένος μέχρι τα δόντια, εισέβαλα στη Δανία.
Στους δρόμους με τις δανέζικες σημαίες,
στα σπίτια με τα δανέζικα παιδιά,
στον χρόνο με τις δανέζικες ώρες.
Εισέβαλα και εισέβαλα
στη χώρα αυτή
που όλοι ονομάζουν Δανία.

***
***

Και την βρήκα άδεια.

***
***
Οι άνθρωποι άφησαν τις πόλεις, τα χωριά και τους δρόμους.
Ίσως επειδή μάθανε τα σχέδια μου,
ή ίσως επειδή κουραστήκαν να είναι Δανοί
-Άδειες οι πόλεις, τα χωριά και οι δρόμοι-
Και γύρω σιωπή.

***
Και το νερό,

ακόμα και το νερό

κυλούσε δίχως θόρυβο

***
Μια νύχτα, σε μια ξαφνική πλατεία συνάντησα μια φιγούρα:

‘’Είσαι ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν’’ είπα. ‘’Είσαι Δανός’’.
‘’Έτσι λένε’’ απάντησε. ‘’Πολλά λένε. Και άλλοτε σωπαίνουν. Μα μη φοβηθείς τη σιωπή. Κάποτε η σιωπή υπήρξε άλλος ένας τρόπος να παραδεχτείς πως γνωρίζεις. Και τώρα εμείς ζούμε όλη αυτή την κατοικίδια συμπεριφορά της.
Ζήσαμε τον χρόνο, φυγαδεύοντας το όνειρο μας στον ύπνο κάποιου ξένου, φοβισμένοι μπας και ξυπνήσουμε ξαφνικά. Ίσως κάποτε. Όταν η λευκή σελίδα σωπάσει. Όταν η απόσταση ανάμεσα στις λέξεις πυκνώσει ή ίσως όταν ο ουρανός χαμηλώσει.’’

***
‘’Αρκετά όμως μ’ αυτά. Πάρε αυτό το τσεκούρι, παρ’ το και κράτα το γερά από την λαβή.
Παρ’ το και πάμε να κόψουμε
αρχαία δέντρα.’’

Elena Anna Mastromauro

- Greece -

Translated by Elena Anna Mastromauro

The Box / Το κουτί

Of Summer and Shadows / Το καλοκαίρι και οι σκιές

The first neighborhood of Alba / Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα

This land / Ο τόπος αυτός

City of loneliness. / Πολιτεία της μοναξιάς.

[doors] / [πόρτες]

(Sublingual) / [υπογλώσσια]

Words whispered to me by Franz Ferdinand of Austria / Λόγια που μου ψιθύρισε ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας

Poachers / Λαθροθήρες

Constantine the singular / Κωνσταντίνος ο ενικός

The day I invaded Denmark / Η ημέρα που εισέβαλα στη Δανία