Esohe Weyden

- Belgium -

Esohe Weyden (Wilrijk, b. 1999) is a poet and presenter. She has been the campus poet of the University of Antwerp since 2021. As a poet, she mainly engages in spoken word and recitation, but her texts also come to life on paper. She made her debut in 2022 with the poetry collection Tussentaal (Relay Language), with which she was nominated for the 2022 C. Buddingh' Prize for the best Dutch-language poetry debut of the year. She also won the audience prize of the PrixFintroPrijs for Dutch-language literature. She is part of the editing board of the literary magazine DW B. Weyden has published in Poëziekrant, DW B and Het Liegend Konijn, among others and she brought her poetry live on stage on various (literary) festivals such as Crossing Border, Pukkelpop, … and she even had the honour to read a poem for the king of Belgium . She was engaged as Ambassador during the Week of Dutch Language 2023 and she is also active as a reporter for the regional televison network ATV.

More about the poet

Poetry

in-between-language / tussentaal

My heart bursts with pride
and I let it melt on my lips
taste biting sounds
when I gnaw on my companion
the in-between language

inside me stone after word and word after stone
are hauled and lugged away
cursed and summonsed
built on the conveyor belt
that enters humankind all life long

although my last breath is no longer far-reaching
only some dozens of decades spread from my thumbs
I know that nestling in each of us
she threads our dreams together with slender cords

she makes something out of nothing
because she gives meaning to senselessness through sentences
blows motion where there’s stasis
and warmth around iciness

I am the poet who creeps closer to her
with every cover-up rhyme
in the shadow of my skull
my memories lurk nearby
peering with narrowed eyes
at what has come, is coming and to come
because everything is a muse to the scribblings
and becomes uninterruptedly gentle
with my companion, the in-between language, by my side

every ode that can now be scraped from underneath my fingernails
sharply written
is in essence the verbalized form of her

The original term for ‘in-between language’, 'tussentaal', has a secondary meaning. It also refers to the informal, idiomatic Dutch spoken in Flanders. It is not a complete dialect, but it is also not really the Belgian-Dutch variation of Standard Dutch.
Translated by Donald Gardner
ik draag mijn hart hoog
en laat het smelten op mijn lippen
smaak bijtende klanken
wanneer ik kauw op mijn compagnon
de tussentaal

in mij wordt steen na woord en woord na steen
gesjouwd en geploeterd
gevloekt en geroepen
gebouwd aan de lopende band
die levenslang de mensheid ingaat

hoewel mijn laatste ademhaling niet ver meer reikt
slechts tientallen decennia van mijn duimen gespreid
weet ik dat zij in elk van ons genesteld
met dunne draden onze dromen aan elkaar rijgt

zij maakt van niets iets
want zij geeft door zinnen aan zinloosheid betekenis
blaast beweging waar het statisch is
en warmte rond de ijzigheid

ik ben de dichter die dichter naar haar toe kruipt
bij elke rijmverdoezeling
in de schaduw van mijn schedel
schuilen mijn herinneringen nabij
turen met gespleten ogen
naar het gekomen, komt en komende
want alles is een muze van de schrijfsels
en wordt ononderbroken zacht
met mijn compagnon, de tussentaal, aan mijn zijde
elke ode die nu vanonder mijn nagelplaten valt te schrapen
scherp geschreven
is in wezen de verwoorde gedaante van haar
legacy / nalatenschap

a coming to myself
stem of a bloodline
always longer
with far-flung branches, but not losing roots

I'm assembly of all who came before me
their lives secreted in my pores
I follow in their footsteps until I can leave mine behind
until the loop can go to the next in line

my thoughts are partly shaped
by the stories my parents have told
and the world that baptized me into the woman I am now
countless generations live on in every step
synchronizing every move
across the many years

we are who decides what is valuable enough
the test of intrinsic nature has withstood
what is handed down and in what form
history in the future will live on
Translated by Egan Garr
opnieuw een ontmoeting met mezelf
voortgekomen uit een bloedlijn
die zich voortdurend verlengt
met verre vertakkingen, maar zonder de wortels te verliezen

ik ben een samenstelling van alle mensen die voor mij kwamen
hun levensloop ligt verscholen in mijn poriën
ik wandel in hun sporen tot ik de mijne kan achterlaten
de lus kan verderzetten tot de volgende in lijn overneemt
mijn denken wordt deels bepaald
door de verhalen die mijn ouders hebben verteld
en de omgeving die mij doopte tot de vrouw die ik nu ben
in elke handeling leven ontelbare generaties voort
waardoor elke beweging synchroon wordt uitgevoerd
in verschillende jaartallen

wij bepalen zelf wat waardevol genoeg is
de toets van intrinsieke wezenlijkheid heeft doorstaan
wat overgeleverd wordt en in welke vorm
de geschiedenis in de toekomst zal voortbestaan
tactile and tangible / tastend en tastbaar

escapes like the shadow on a Sunday
with inflamed seams of light staring at her face
searching for a smile all these lengthy years

indifferent clouds walk round in tangle
with half-shut eyes and ears like sonar
suffocating underwater
but fishing too for her wealth, her welfare, her well-being
rocking on the bend of a loaded storyline

this isn't just a phase, but an idle passageway
her spirit shattered and her body must bear it

reached the stop
get off
like she's just been born again
but no one hears her screams
like she's just given birth again
with eternal grace
light-footed as she is
carried away in the darkness

give her just a milligram of time
the angel without silky wings
the glimpse that's been caught
the child of a mother
and the mother of a child
Translated by Egan Garr
ontsnapt als de schaduw op een zondag
met ontstoken lichtstralen naar haar gezicht starend
al langzame jaren op zoek naar een glimlach

apathische wolken wandelen rond in een wirwar
met ogen licht gesloten en met oren als een sonar
verstikkend onder water
maar ook vissend naar haar welvaart, haar welstand, haar welzijn
wiegend op de kromme van een geladen verhaallijn

dit is niet gewoon een fase, maar een stilstaande passage
haar geest, die is gekrenkt en haar lichaam moet het dragen

halte bereikt
uitstappen
alsof ze net weer gebaard werd
maar niemand hoort haar schreeuwen
alsof ze net weer gebaard heeft
met onvergankelijke gratie
lichtvoetig als ze is
meegetrokken in de duisternis

geef haar slechts een milligram aan tijd
de engel zonder zijdezachte vleugels
de opgevangen glimp
het kind van een moeder
en de moeder van een kind
what do I need / wat heb ik nodig

if I were to meet god
run into her one morning
then these maddening doubts
that sleepwalk on leveled gravel
I could let go

dare to roll myself up
until I can look through the socket of my navel
and quills like a hedgehog glide down my back
ask if she can be gender-neutral
and so an extension of who seeks
and who will find

believe what is preached
as if it were being laid in her throat
eyes open until I see
that the walls of my imagination
are just a reflection of the blazing fire
she lit in my skull
which seems inextinguishable
hanging in fact on a razor-thin string
making everything relative
and shed like a rattlesnake

what do I need
to feel her touch
can prayers rhyme
or is it wrong to weigh what you say

I hold my breath
listen to the thud of feather-soft stories
it feels like a deep breath
I start a city out of warm earth
from the center of my devotion
I embrace my thoughts
but do so without certainty

are we our own makers
stowed away gods who cry out to be freed
are we just a rib
original so that we, unhindered,
move across borders
to mean to mold to master
and you remain the maker
like countless fingers kneading what is made
if I were to meet god
who created me in her image
who then would I stare at
Translated by Egan Garr
als ik god zou ontmoeten
op een ochtend tegen haar aan zou botsen
zou ik dan mijn tergende twijfels
die slaapwandelen over gladgestreken macadam
kunnen loslaten

mezelf durven op te rollen
tot ik door de holte van mijn navel kan kijken
en stekels als bij een egel over mijn rug glijden
vragen of ze genderneutraal kan zijn
zodat die het verlengde van wie zoekt
en zal vinden is

wat gepredikt wordt geloven
alsof het in haar keel wordt gelegd
de ogen openen tot ik zie
dat de muren van mijn verbeelding
slechts een reflectie zijn van het brandende vuur
dat zij in mijn schedel heeft aangewakkerd
wat onblusbaar lijkt
eigenlijk aan een flinterdun draadje hangt
waardoor alles relatief is
en vervelt als een ratelslang

wat heb ik nodig
om haar aanraking te voelen
kunnen gebeden rijmen
of is het ongeoorloofd om te wegen wat je zegt

ik hou mijn adem in
luister naar het ploffen van vederzachte verhalen
het voelt als een verademing
ik sticht een stad uit warme aarde
uit de kern van mijn gedrevenheid
omarm ik mijn gedachten
maar dat doe ik zonder zekerheid

zijn wij onze eigen makers
opgeborgen goden die krijsen om bevrijd te worden
zijn wij op een rib na
origineel zodat we ongestoord
over de grenzen heen bewegen
betekent bouwen beschikken
en blijf je de maker
als talloze vingers in het gemaakte kneden
als ik god zou ontmoeten
die mij naar haar vorm heeft geschapen
naar wie zou ik dan staren
the only certainty / als enige zekerheid

crumpled in the palm of my hand
she took the form of a dishcloth
damp and wiping the weeks
like a radio wave sent chills
round and round my spine

she stayed because she wanted me
wanted her name that's barely allowed
we conceive in verse what can, don't we
and shovel the ghosts behind written words

there's only one promise you can't bend
through the turns revving too fast
we twist what we know
and kick our feet into
rug-woven tears and
prayers that have gone too far

she is the real
drawn true and without trick
someone we fear or covet
and sometimes both

but today she stayed to sleep in peace
and under the sheet of my hands I can tell
she'll snore tonight
the moments we shared
she pulls along on a trolley slow
so that time is only now

why didn't we dare embrace
what hung in the air between us
unspoken words
that like a bandage on a wooden leg
offer no recovery

what does life mean
if we can't talk to each other
about the images around us
laid thick and every shred swept away
Translated by Egan Garr
verfrommeld in mijn handpalm
nam ze de gedaante van een vaatdoek aan
die vochtig over de weken wreef
als een radiogolf zond ze rillingen uit
rond en rond mijn ruggengraat

ze bleef omdat ze naar mij verlangde
naar haar naam die haast verboden
we verwekken toch wat in verzen kan
en scheppen de schimmen achter geschreven woorden

er is maar een belofte die onbuigbaar is
voor de bochten in overtoeren genomen
we verdraaien wat we weten
en trappen met onze voeten op
tot tapijt geweven tranen en
uit de hand gelopen gebeden

de werkelijkheid is zij
wat waar en zonder kunstgrepen is getekend
wie we vrezen of begeren
en soms alle twee

nochtans bleef ze vandaag om in vrede te slapen
en ik voel onder het laken van mijn handen
dat ze zal snurken deze avond
de momenten die we deelden
trekt ze op een trolley traag mee
zodat de tijd alleen heden kan zijn

waarom durfden we niet omarmen
wat rondom ons in de atmosfeer hing
onuitgesproken woorden
die als een pleister op een houten been
geen genezing kunnen bieden

wat betekent het leven
als we niet kunnen praten
over de beelden om ons heen
oliedik gelegd en elke versnippering uitgeveegd
what's ahead / wat komt

I look at what's ahead
shadowy as charcoal lines on rough paper
which I know will never feel
the cold touch of hairspray
that will never be done and always erasable
because how can I draw what I can't see today
what I think might happen
and secretly hope will be

but I keep trying
until I leave tracks in the room
where I suck in the future every second
how I chase what's ahead
what bites me in repeated blows
surely addicted to the sensation
that with it brings the almost there

but why do you still ask me
maybe that's exactly why I write
to turn the fear of the insurmountable
into something that can be made
Translated by Egan Garr
ik kijk naar wat komt
schimmig als een schets van houtskoollijnen op grof papier
waarvan ik weet dat hij nooit de koude aanraking
van haarlak zal voelen
dat hij nooit definitief en altijd uitwisbaar zal zijn
want hoe kan ik vormgeven wat ik vandaag niet kan zien
wat ik denk dat misschien zou kunnen gebeuren
en stiekem hoop te zullen zijn

toch blijf ik proberen
tot ik sporen achterlaat in de kamer
waarin ik elke seconde de toekomst opzuig
hoe ik achterna hol wat komt
mij door de terugkerende teleurstelling heen bijt
haast verslaafd aan de sensatie
die bijna bereiken met zich meebrengt

maar waarom nog vraag je mij
misschien is het net daarom dat ik schrijf
om de angst voor het onoverkomelijke
om te zetten in maakbaarheid
it could happen / het zou kunnen

we could carry our rage away
wipe our tumult from our tousled heads
fold our legs until like origami we're
sharp angles and solid planes
but precision in every fold

we could take a walk
on the chalk lines of our wonder
until we, tender fires, become icicles
shelter behind our glaciers
and make our gliding way to land

we could skew our notions
and label every voice raised
as too much
until a loud click strikes our ears
and we see that it is good

I ask you
how it's possible I forgot the rage
in protest let go
what swashes and swirls inside me
until I feel sick
overtaken by my pulse
that pounds my veins
works its way through every fiber
that's made me

until helpless I collapse
blink with eyes bulged
blurred shapes in calm approach
like a dagger now thrown into my spirits
maybe
if I had known rage
like the forgiveness I've offered freely
the Gordian Knot in my belly
was long since undone
Translated by Egan Garr
we zouden onze woede kunnen opklaren
onze woelige bewogenheid uit onze warrige hoofden wissen
onze benen opvouwen tot we als origami
uit scherpe hoeken en harde vlakken bestaan
maar verfijning in elke plooi dragen

we zouden kunnen wandelen
op de krijtlijnen van onze verbeelding
tot wij, warme haardvuren, ijspegels worden
schuilen achter onze gletsjers
en ons al glijdend op land begeven

we zouden onze waarneming kunnen verdraaien
en elke opgeheven stem
labelen als een overbodigheid
tot een luide klik in onze oren galmt
en we zien dat het goed is

ik vraag aan ons
hoe het komt dat ik woede ben vergeten
het krijsend loslaten
wat in mijn maag kletst en kolkt
tot ik er misselijk van word
het overgenomen worden door mijn hartslag
die bonkt in mijn aderen
en zich een weg baant door elke vezel
waaruit ik ben opgebouwd

tot ik machteloos in elkaar zak
knipper met mijn kikkerogen
wazige gestalten zich vredig voortbewegen
alsof er nét geen dolk in mijn gemoed werd gegooid
misschien
als ik woede had gekend
zoals ik gul vergiffenis heb gegeven
was de gordiaanse knoop
in mijn maag al lang ontward
resurrection / herleven

I'm a lost passenger on tram ten
who wants to be baptized in water
where wishes dissolve
and muddled facts
are easily dodged

backed by a beat
that's played by my heart
a hymn longing for long ago
just after the heathen simplicity
and just before the web grew far too tricky

I'm the train of thought that crosses the spiegeltent crisscross
and etches the best of my youth in the reflections
vibrant and visible to the eye
a torment to the ear
as if there and not here I could try again
I'm breath's vapor in every frame
of a girl who builds an encampment
and crowns herself sovereign without war

I'm the rushing footsteps in a shoe size
straggling behind the growth spurt I'll still have
knees scraping the curb
because to live means a graceless fall
I'm the enigma that wants to trust blindly again
navigating in her naivete through a no man's land
Translated by Egan Garr
ik ben een verdwaalde passagier op tram tien
die gedoopt wil worden in het water
waarin wensen worden opgelost
en waarin de verwarde werkelijkheid
moeiteloos ontweken kan worden

vergezeld door een beat
die door mijn hart wordt gespeeld
een lofzang lonkend naar lang geleden
net na de barbaarse simpliciteit
en juist voor het web veel te ingewikkeld werd

ik ben de gedachtegang die kriskras de spiegeltent doorkruist
en die de hoogtepunten van mijn kindertijd in de reflecties krast
vitaal en beeldend voor het oog
een kwelling voor het oor
alsof ik daar en niet hier opnieuw proberen kon
ik ben de beslagen ademhaling in elke frame
van een meisje dat een kamp bouwt
zich kroont tot heerser zonder veldslag

ik ben de overhaaste voetstappen in een schoenmaat
die achterloopt op de groeispurt die ik nog nemen zal
de knieën die schuren over de stoeprand
omdat leven betekent dat je onelegant valt
ik ben het raadsel dat weer blindelings wil vertrouwen
in haar naïviteit navigerend door een niemandsland
wowen / geweven

I wore a woman who didn’t suit me
with difficulty I defied the tormenting days
as the weeks passed I lost my agility
till I looked like a clunky thirties’ structure
where emotions live on top of each other
at most meeting in the hallways
and where you no longer feel any warmth, however hard you try
where the character was left behind in another time
and no one bothered to search for it

I wore a woman I didn’t want to recognize
one who was calm and cold and indifferently inaccessible
as if I had thrown the past overboard en route
and I didn’t feel it gnaw at me when my eyes were closed

the woman in me built unbreakable walls
could squeeze her way in overcrowded halls
was present at gatherings of friends
city-centre terraces, barbecues in summer
I wished the sun could scorch the walls
and that I could meet myself once more
after a long time
Translated by Donald Gardner
ik droeg een vrouw die niet bij me paste
de kwellende dagen trotseerde ik met moeite
mijn lenigheid verloor ik bij het verstrijken van de weken
tot ik op een logge bebouwing uit de jaren dertig leek
waar emoties op elkaar leven
elkaar hoogstens ontmoeten in de hallen
en waar je de warmte niet meer voelt, hoe hard je ook probeert
waar het karakter achtergelaten werd in een andere tijd
en niemand nog moeite deed om ernaar te zoeken

ik droeg een vrouw die ik niet wilde kennen
eentje van kille kalmte en onverschillige onbereikbaarheid
alsof ik het verleden onderweg overboord had gegooid
en ik het niet voelde knagen wanneer ik mijn ogen sloot

de vrouw in mij bouwde onbreekbare muren
kon zich in overvolle zalen wringen
was aanwezig op bijeenkomsten van vrienden
terrasjes in het centrum, barbecues in de zomer
ik wenste dat de zon de muren kon verschroeien
en ik mezelf weer kon ontmoeten
na lange tijd

wie gekwetst werd is niet gebroken
zei een glimlachende vrouw plots op de trein
zoekend naar de sprankel in mijn bruine ogen

ik denk dat ik haar al eerder ben tegengekomen
maar mijn geheugen laat me in de steek
gezichten passeren en vervagen meteen
en ook namen worden nog zelden opgeslagen
zelfs woorden dringen al lang niet meer tot me door
ze zijn slechts doffe klanken die botsen in mijn oorschelp
ritmisch, waarop ik rijmpjes knutselde in mijn hoofd
die morgen weer vergeten zullen worden

want ik droeg een vrouw die ik zelf om me heen heb geslagen
ik weefde haar met mijn eigen handen
wreef haar in mijn poriën tot ze verstopt raakten

wie gekwetst werd is niet gebroken
laat geen scherven van ledematen achter
maar scheurtjes in mijn huid
ze helen tot fijne gouden meanders
die de richting vormen van mijn dagen
en zijn toekomstbepalend

ze helen tot lijvige bibliotheken
van lastig te omschrijven gevoelens
van een moment dat veel te snel
of veel te traag voorbij is gegaan

Esohe Weyden

- Belgium -

Poetry

in-between-language / tussentaal

legacy / nalatenschap

tactile and tangible / tastend en tastbaar

what do I need / wat heb ik nodig

the only certainty / als enige zekerheid

what's ahead / wat komt

it could happen / het zou kunnen

resurrection / herleven

wowen / geweven