Eleni Tzatzimaki

Poetry

1. Shhh ... / Σσς ...

   

   

   ENGGRE

   Every eve

   the bodies breathe

   left wide open

   on the edge of the night.

   Beyond the hands’ light

   and the gentle murmur of the flesh,

   unfairly loaded

   with half-mast dreams

   rattle the desire

   in the deep-freeze.

   With a kiss

   sealing the lips.

   With the silence

   They sealed the kiss

     not to happen.

   Translated by Karine Leno Ancellin

   Κάθε βράδυ

   ανασαίνουν τα σώματα

   ορθάνοιχτα αφημένα

   στην άκρη της νύχτας.

   Υπό το φως των χεριών

   και το απαλό μουρμούρισμα της σάρκας,

   φορτωμένος άδικα

   απ’ όνειρα μεσίστια

   κροταλίζει ο πόθος

   στο ψύχος.

   Με το φιλί

   δεσμεύσανε τα χείλη.

   Με τη σιωπή

   δεσμεύσαν το φιλί  

   να μη συμβεί.

2. Static / Στατικό

   

   

   ENGGRE

   This is my world.

   A mouth asking of a body wetting

   the world hour after hour .

   A woman, courageous in the sea that smells

   modified from the reaction of iodine with the aroma of summertime

   she would have guessed

   the magic word of the age of her infancy:

   inadequacy.

   With new manifestations of ways of doing

   now in her ephebe world

   waiting

   for the flying broom to adulthood.

   The sole fairy tale of her life.

   Translated by Karine Leno Ancellin

   Αυτός είναι ο κόσμος μου.

   Ένα στόμα που ρωτάει σ’ ένα σώμα που βρέχει

    από ώρα σε ώρα τον κόσμο.

   Μια γυναίκα, θαρραλέα στη θάλασσα που μυρίζει

   ιώδιο μεταλλαγμένο απ’ την αντίδραση με το άρωμα του θέρους

   Θα είχε μαντέψει

   τη μαγική λέξη της βρεφικής της ηλικίας:

   ανεπάρκεια.

   Με διάστικτες εκδηλώσεις πράξεων

   στον έφηβο τώρα κόσμο

   περιμένοντας

   την ιπτάμενη σκούπα για την ενηλικίωση.  

    

   Το μόνο της ζωής της παραμύθι.

3. Alternately / Εναλλάξ

   

   

   ENGGRE

   The wall was almost beige.

   Brown diluted in white

   The pupil of the eyes threatens

   the inseparable lips

   and said, when we saw each other.

   The rest wasn’t heard safe from the scars of the rocks

   salted golden shadows and a bright scream from

   the sand

   curling shadows until the end of the sight in the gaze or

   the gaze in the sight. The angle of the focus changed

   and we became small.

   Even smaller.

   The solidification of the noiseless face, grinding either the

   memory or the will, or alternately.

   …

   [until they take the shape of a heart]

   Translated by Karine Leno Ancellin

   Ο τοίχος ήταν σχεδόν μπεζ.

   Καφέ που διαλύθηκε στο άσπρο

   η κόρη των ματιών απειλούμενη

   απ’ τα αναπόσπαστα χείλη

   Όταν ειδωθήκαμε, είπε.

   Τα υπόλοιπα δεν ακούστηκαν παρά στις ουλές των βράχων

   αλμυρισμένοι χρυσοί ίσκιοι και μια λαμπρή κραυγή από

   άμμο

   κύρτωναν τη σκιά ωσότου κλείσει το πλάνο στο βλέμμα ή

   το βλέμμα στο πλάνο. Μετά άλλαξε η γωνία εστίασης

   και γίναμε μικροί.

   Ακόμη μικρότεροι.

   Στην τήξη του αθόρυβου προσώπου ακκίζεται τώρα η  

   μνήμη και η θέληση, εναλλάξ.

   …

   [μέχρι να πάρουν το σχήμα της καρδιάς]

4. If I was going to be my own enemy / Εάν επρόκειτο να γίνω εχθρός του εαυτού μου

   

   

   ENGGRE

   If I were to become my own enemy

   I would create a myth

   With tensions and upheavals.

   And I am not unable to observe my nature

   I’ll run for my life.

   And I am not helpless,

   I cannot,

   hurt myself as I want.

   Logic carries

   a dose of imagination.

   And the imagination

   A history of unknown diseases.

   it will not have value

   An incomplete revenge.

   it will be nothing

   Without at least a reward

   for my own self.

   The victim is worse than the perpetrator.

   If I were to be neither of the two, eventually

   I would choose nothing above all.

   Putting together the stupidest parts

   I would try to prove

   A small importance.

    

   Methodically I would kill myself.

   And I would make it seem

   a crime of passion.

   Translated by Karine Leno Ancellin

   Εάν επρόκειτο να γίνω εχθρός του εαυτού μου

   Θα έφτιαχνα έναν μύθο

   Με εντάσεις και ανατροπές.

   Κι όχι ανίκανος να παρατηρώ τη φύση μου

   Να τρέχει να σωθεί.

   Κι όχι ανήμπορος,

   να μην μπορώ,

   να με βλάψω όπως θέλω.

   Η λογική

   Έχει μια δόση φαντασίας.

   Κι η φαντασία

   Ένα ιστορικό ιδιοπάθειας.

   Δεν θά ’χει αξία

   Μια ανολοκλήρωτη εκδίκηση.

   Δεν θα ’ναι τίποτα

   Χωρίς τουλάχιστον για έπαθλο

   Το κεφάλι μου το ίδιο.

   Χειρότερο κι από τον θύτη είναι το θύμα.

   Εάν επρόκειτο να μην είμαι τίποτε από τα δύο τελικά

   Θα διάλεγα το τίποτα με παραπάνω σημασία.

   Συζεύγοντας τα πιο ηλίθια μέρη

   Θα προσπαθούσα να αποδείξω

   Μια μικρή σημασία.

    

   Με μέθοδο θα με σκότωνα.

   Και θα το έκανα να φανεί

   Έγκλημα πάθους.

5. The twin paradox / Το παράδοξο των διδύμων

   

   

   ENGGRE

   In the memory of Giorgos Heimonas.

    

   Poet, life is the affirmation of ignorance.

   We do not have much time for other answers.

   All time is the distance from one part of me

   with the other

   And while everything will happen,

   beyond my eyes,

   I will still look for

   the most appropriate word.

   Poet, the stories of our vision is written by others.

   And until, of course, the eyes see themselves

   We will never have

   actually known each other.

   Poet, some pretend embarrassment,

   I will definitely have my back slightly bent

   You too

   You will look over me

   Ignoring

   my permanent hump.

   Poet, there is no absolute immobility

   And until we define

   Our relevant starting points

   We will not understand at all

   What have we really agreed on so far?

   Translated by Karine Leno Ancellin

   Στη μνήμη του Γιώργου Χειμωνά

    

   Ζωή είναι η κατάφαση στην άγνοια, ποιητή.

   Δεν έχουμε πολύ καιρό και για άλλες απαντήσεις.

   Ο χρόνος όλος είναι η απόσταση από το ένα κομμάτι μου

   στο άλλο

   Κι ενώ όλα θα συμβαίνουν,

   περιμετρικά των ματιών,

   Εγώ ακόμη θα ψάχνω

   την πιο κατάλληλη λέξη.

   Η ιστορία της όρασης γράφεται από τους άλλους, ποιητή.

   Και μέχρι, βέβαια, τα μάτια να δουν τον εαυτό τους

   Δεν θά ’χουμε ποτέ

   στ’ αλήθεια γνωριστεί.

   Με κάποια προσποιητή αμηχανία, ποιητή

   Εγώ θα έχω σίγουρα λίγο τη ράχη μου σκυμμένη

   Κι εσείς

   Θα κοιτάζετε πάνω από εμένα

   Αδιαφορώντας

   Για τη μόνιμη καμπούρα μου.

   Δεν υπάρχει η απόλυτη ακινησία, ποιητή

   Κι ώσπου να ορίσουμε

   Τις σχετικές μας αφετηρίες

   Δεν θά ’χουμε καθόλου καταλάβει

   Σε τι είχαμε στ’ αλήθεια συμφωνήσει ως τώρα.

6. I do not understand the poems / Δεν καταλαβαίνω τα ποιήματα

   

   

   ENGGRE

   "I am not interested in complete poems"

   "I do not understand poetry"

   The poet

   Preferred to be bad rather than not be at all

   The poet

   chose

   To be a victim of coincidences

   Of this heavy fate

   Carrier

   Of rare punishment.

   The poet

   The poet

   Could not find time now.

   Looking for a way to find out

   How to say

   That

   the exact

   the unrelenting

   All relatives are witnesses

   The worst enemies

   words . His words

   Lackeys ordered in a row

   He was playing lame

   Used to jump further than his height

   trampled them

   Then ate the soil

   It scared him he knew the chosen word

   '' My monster wounded the head of Medusa

   You are holding it in your hands now

    

   My most guilty secret

   My hermaphroditic sorrow

   Write, write, write and you

   Until you find it

   The perfect idea

   The literal that comes after the end

   of reality

   That’s the way it is

   The poem

   it will come

   Fallen on all fours

   Write again [semicolon]

   It equals labor pains

     denouement of death ''

   Translated by Karine Leno Ancellin

   «Δεν με ενδιαφέρουν τα ολοκληρωμένα ποιήματα»

   «Δεν καταλαβαίνω τα ποιήματα»

   Ο ποιητής

   Προτιμούσε να ’ναι κακός από το να μην είναι καθόλου

   Ο ποιητής

   διάλεγε

   Να είναι θύμα των συμπτώσεων

   Της βαριάς του μοίρας

   Αχθοφόρος

   Της σπάνιας τιμωρίας.

   Ο ποιητής

   Ο ποιητής

   Δεν έβρισκε χρόνο τώρα.

   Έψαχνε πώς να βρει να πει

   Εκείνο

   το ακριβές

   το ασίγαστο

   Μάρτυρες όλες οι συγγενείς

   Οι μεγαλύτεροι εχθροί

   Οι λέξεις Οι λέξεις του

   Λάκκοι πατημένοι στη σειρά

   Έπαιζε κουτσό

   Κάποτε πηδούσε ψηλά περισσότερο από το μπόι του

   Τις ποδοπατούσε

   Μετά έτρωγε το χώμα

   Τον τρόμαζε που ήξερε τη λέξη που θα διάλεγε

   «Τέρας μου πληγωμένο κεφάλι Μέδουσας

   Κρατάς στα χέρια σου τώρα

    

   Το πιο ένοχό μου μυστικό

   Την ερμαφρόδιτη θλίψη μου

   Γράφε, γράφε, γράφε κι εσύ

   Μέχρι να βρεις

   Την τέλεια ιδέα

   Την κυριολεξία που έρχεται μετά το τέλος

   της πραγματικότητας

   Έτσι κι αλλιώς

   Το ποίημα

   Θά ’ρθει

   Πεσμένο στα τέσσερα

   Γράφε ξανά [άνω τελεία]

   Έχει τον πόνο της γέννας

   Τη λύση του θανάτου»

7. Inner exile / Η εντός εξορία

   

   

   ENGGRE

   I am all things. My ignorance and my knowledge. My de-liberate erring. The futile, unsolicited pain. My pending joy. My weary joy. The mind’s vacillation and the heart wide-open to the sky and the dream. Through the correctness of take-off I determine the inevitability of fall. I regulate the level of the gaze in keeping with the voice’s depth, prepar-ing the alignment with people. I greedily exploit their pas-sions within me. I obsessifythe debt concerning tomorrow. Then I arrange the debt concerning forever. I worry about my obligation to ‘always’. I locate love’s centre and compete with loves consumptive, diverse and incomprehensible: it’s their truths I defend. Like this, comrades, I count the first steps towards death, Before I depart, I’ll have denied the second-rate humanity – we the people are destiny’s lever. And passion for life our lifelong noose. And life gone by a plastic bag on the sea’s back barely visible from the shore. Comrades, do you know how to vibrate history’s womb? How to repaint the water’s colour? How to re-find the untra-velled waters? And all together, you gestate the unborn child in my red carnation. And I keep my hand always held out, that your fervour might slowly revive me, while stark naked I await the dawn. And day dawns. And I dawn.

    

   Which is why I never denied the truth – I always knew it would come to find me.

   Translated by David Connolly

   Όλα είμαι εγώ. Η άγνοια και η γνώση μου. Η εσκεμμένη μου αστοχία. Ο ματαιόδοξος, αυτόκλητος πόνος. Η εκ-κρεμής μου χαρά. Η κουρασμένη μου χαρά. Η ταλάντωση του μυαλού και η ορθάνοιχτη καρδιά στον ουρανό και στο όνειρο. Μέσα από το ορθό της απογείωσης καθορίζω το μοιραίο της πτώσης. Ρυθμίζω το ύψος του βλέμματος ανά-λογο προς το βάθος της φωνής, προετοιμάζοντας την ευ-θυγράμμιση με τους ανθρώπους. Εκμεταλλεύομαι άπληστα τα πάθη τους εντός μου. Ιδεολαμβάνομαι το χρέος για το αύριο. Ύστερα, τακτοποιώ το χρέος για το πάντοτε. Αγωνιώ για την οφειλή μου στο «πάντα». Εντοπίζω το κέντρο της αγάπης και αναμετριέμαι με έρωτες φθισικούς, λογής-λο-γής και ακατάληπτους: αυτών την αλήθεια υπερασπίζομαι. Έτσι μετρώ τα πρώτα βήματα προς το θάνατο, σύντροφοι. Προτού φύγω, θα έχω αρνηθεί τη δευτεροταγή ανθρωπό-τητα – είμαστε οι άνθρωποι ο μοχλός του πεπρωμένου. Κι

    

   o έρωτας για τη ζωή η ισόβια θηλιά μας. Και η ζωή που πέ-ρασε, μια πλαστική σακούλα στη ράχη της θάλασσας που αχνοφαίνεται απ’ την ακτή. Σύντροφοι, γνωρίζετε πως δο-νείτε τη μήτρα της ιστορίας; Πως ξαναβάφετε το χρώμα του νερού; Πως ξαναβρίσκετε τα αταξίδευτα νερά; Κι όλοι μαζί το αγέννητο παιδί κυοφορείτε μέσα στο κόκκινο γαρίφαλό μου. Κι έχω το χέρι πάντα απλωμένο, να μ’ ανασταίνει η θέρμη σας αργά, περιμένοντας το ξημέρωμα ολόγυμνη. Και ξημερώνει. Και ξημερώνω.

    

   Γι’ αυτό ποτέ δεν αρνήθηκα την αλήθεια – το ήξερα πως θα ’ρθει να με βρει.

8. The hedgehog’s dilemma / Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου

   

   

   ENGGRE

   The hedgehog’s dilemma (or porcupine dilemma)

    

   Refers to the inevitable friction

    

   Caused by human contact.

    

   We can’t love each other without pricking each other And hurting.

    

   Hence, not even hurt is possible without love.

    

   We participate in this experiment of nature

    

   Sometimes less victorious and sometimes less vanquished

    

   But pain doesn’t await the victor

    

   And the one who loves more

    

   Is more hesitant in love

    

   and retracts at the point of impact begging that his defeat be declared so that at last,

    

   he may be free to hurt.

   Translated by David Connolly

   Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου (ή
   ακανθόχοιρου) Μιλάει για την αναπόφευκτη
   τριβή Που προκαλεί η επαφή των ανθρώπων.

    

   Δεν μπορούμε να αγαπηθούμε

   δίχως να αλληλοτσιμπηθούμε

    

   Και να πονέσουμε.

    

   Ως εκ τούτου ούτε κι ο πόνος είναι εφικτός

   δίχως την αγάπη.

    

   Σε αυτό το πείραμα της φύσης μετέχουμε

    

   Άλλοτε λιγότερο νικητές κι άλλοτε λιγότερο
   ηττημένοι Όμως ο πόνος δεν περιμένει τον
   νικητή. Κι εκείνος που αγαπάει πιο πολύ,

    

   Περισσότερο διστάζει στην αγάπη

    

   κι αναδιπλώνεται στο σημείο κρούσης

    

   ικετεύοντας να κηρυχθεί η ήττα του

    

   και επιτέλους,

    

   να πονά ελεύθερος.

9. Reply to a question [2] / Απάντηση σε μια ερώτηση [2]

   

   

   ENGGRE

   Though I am always gripped by an untrodden landscape

    

   One I haven’t walked over or even seen yet,

    

   It’s a mystery, but,

    

   it’s as if I knew it already,

    

   Before it even existed within the confines

    

   of my experience.

    

   Successfully two decades and but for a little one more

    

   Before the counting of my time is punctuated once again,

    

   I request an extension to investigate the dream.

    

   Because, I want to study it from the beginning Carefully,

    

   So that it never loses its basic characteristic: to be

   hostile to reality.

    

   Because, from now on, and I know it full well, Whoever talks of dreams traces an arduous future and is eventually prosecuted for inability to adjust.

    

   Yet, most likely, I’ll persist with the winds.

    

   Because, what’s a dream anyway?

    

   Life at an extreme temperature.

   Translated by David Connolly

   Αν και πάντα με παρασέρνει το αδιάβατο τοπίο

    

   Αυτό που δεν περπάτησα και δεν είδα ακόμη,

    

   Είναι μυστήριο, αλλά

    

   σα να το γνώριζα από πριν,

    

   Προτού ακόμη αυτό υπάρξει εντός των

   ορίων της εμπειρίας μου.

    

   Αισίως δύο δεκάδων και μιας παρά κάτι, Προτού υποδιασταλεί ξανά η καταμέτρηση

    

   του χρόνου μου,

    

   αιτούμαι παράταση για τη διερεύνηση του ονείρου.

    

   Διότι θέλω να το μελετήσω απ’ την αρχή Με προσοχή,

    

   Έτσι ώστε να μη χάσει ποτέ τη βασική του ιδιότητα:

    

   να είναι εχθρός της πραγματικότητας.

    

   Γιατί από εδώ και πέρα, και το ξέρω καλά,

    

   Όποιος μιλάει για όνειρα διαγράφει μέλλον επίπονο και διώκεται τελικώς για ανικανότητα προσαρμογής.

    

   Όμως, μάλλον θα επιμείνω στους ανέμους.

    

   Γιατί και τι είναι το όνειρο;

    

   Η ζωή σε ακραία θερμοκρασία

10. / If I shot the moon

    

    

    ENGGRE

    If I shot the moon
    Thousand little balls of baby moons
    Would fall from the sky
    Besmearing 
    Our heads
    With honey made of stars and dust

     

    If I shot  the moon
    Persefone would be released
    And spent her free days maybe  in Europe
    Searching  for a job 
    An airbnb
    And a real love

     

    If I shot the moon 
    A new glossary would be made
    With no words for poets in the night
    With no tasteless literary schemes
    And spelling rules 
    For lovers’ vow(el)s
    
    If I shot the moon
    No one would ever ask again what beauty is