Maud Vanhauwaert

- Belgium -

Maud Vanhauwaert is a writer and text-on-stage performer. In 2011 her first poetry album was published by Querido (Amsterdam), called Ik ben mogelijk ('I am possible'). It was awarded the Vrouw Debuut Prijs (Price for female débuts). In 2014, Wij zijn evenwijdig ('We are parallels') was published, a book you can read as a poetry album, as a meandering story, or as a compilation of sad jokes.

Maud examines creative ways to bring poetry on stage. She performed in different countries, won the 'Frappant TXT' competition (2012) and became finalist in the World Championship of Poetry Slam (2012) and in the prestigious 'Leids Cabaret Festival' (2014).

Maud obtained a master degree in Literature and Linguistics at the University of Antwerp and also a master degree in the Theatre Academy of Antwerp, where she currently teaches.

Maud Vanhauwaert (1984) is a Flemish writer and recitation artist; she read Germanic languages and studied recitation at the Conservatory of Antwerp. With the renowned publishing house Querido, she published her first collection of poetry Ik ben mogelijk in 2011, which was enthusiastically received in all media and for which she won the Vrouw Debut Prize. In 2014, Wij zijn evenwijdig_, a collection of quotes, texts, short poems and jokes, followed. Vanhauwaert is a very good performer: her appearances are at the cutting edge of poetry and cabaret performance and she snatched up prizes with her productions, in which she played in several countries. She won the Frappant TXT contest in 2012 and in the same year was a finalist in the World Championship of Poetry Slam. In 2014, she was one of the finalists of the prestigious Dutch Cabaret Festival of Leiden. She also performed several times during the largest theatre festival of the low lands: Theater aan Zee (Theatre by the Sea), and in 2014, appeared in a production as part of the series Geletterde Mensen (Literate People) (at the Behoud de Begeerte Artistic Centre of Antwerp).

Her poems have appeared in the most important literary magazines in the Netherlands and Flanders such as Het Liegende Konijn, Das Magazin and Plebs. For some time she also wrote a column for the Flemish daily paper De Morgen and is an active participant in the popular TV show Iedereen beroemd (Everybody's Famous), where she does a poetry slot every Monday.

Maud Vanhauwaert read Germanic languages and studied recitation at the Conservatory of Antwerp. She has published two collections of poetry to date, which were both very enthusiastically received by the critics. With her debut Ik ben mogelijk, she carried off the Vrouw Debut Prize; with the texts that later appeared in Wij zijn evenwijdig_ in 2014, she performed and won the 2012 Frappant TXT contest and in the same year was a finalist in the World Championship of Poetry Slam. In 2014, she was one of the finalists of the prestigious Dutch Cabaret Festival of Leiden. Vanhauwaert not only publishes poetry, but also performs with it, in productions at the cutting edge of poetry reading and cabaret. She is also active as a columnist and does a poetry slot in a popular TV programme.

In the Netherlands, Vanhauwaerts’ collection Ik ben mogelijk was the poetry club selection of the poetry magazine Awater, no mean feat for a Flemish debutante. It must have something to do with the freshness of her poetry. That is very understandable, because it is also intended for the stage, but owing to its original use of imagery, it is so incisive that the poems also work very well on paper. Vanhauwaert observes the world and knows how to describe it aptly in slightly absurd metaphors. For example, in these verses: ‘the dimples in her laugh / as if each cheek contained a staple’. She captures familiar situations in simple language, but because of her sure-fire use of metaphor she is able to hit the mark: someone ‘thinks of the list of everything that only happens twice / low tide in a day, the death / of one of us.’ And so this collection is full of striking observations that briefly place everyday reality in a different light.

That technique is also employed by Vanhauwaert in her second collection, the wacky Wij zijn evenwijdig_ (We are parallel_). That is a collection of mini stories, anecdotes, aphorisms, observations, thoughts and jokes in flipback book format - all very short; so short - sometimes only one line - that you can always fit two on a page. Are these poems? That is not entirely clear, but in any case, these fragments have poetic qualities. That's because Vanhauwaert uses a lot of tricks from poetry. So, by playing on the ambiguity of words, she combines worlds in the language that normally have nothing to do with each other, as in: ‘The paths cross like swords.’ Another stylistic trick that she uses more often, is to have the obvious be derailed in a weird way: a woman with her finger in the air isn’t pointing, but asking a question; a child who does the same, isn’t asking a question, but feeling ‘the direction of the wind’; a man, of whom it was thought that he was trying to determine the direction of the wind with his fingers in the air is treading water, even though there isn’t any water. Thus you find yourself in a universe where nothing is self-evident. It is a world that resembles ours, but where nothing is what it seems. That makes one a little bit paranoid, but mainly creates a smile. A third artistic trick is total absurdity, like this: “I see a man with a beard. I ask ‘are you Islamic’. ‘No’, he says, ‘I'm sad’.” Vanhauwaert succeeds more than once at interfering with the biased view. She always does it with humour and a certain charm that captures you for herself and for her texts. These texts work best during performances, where they serve as a slightly daft look on life, but most of them also manage to be convincing on paper.

More about the poet

Poetry

MIRAGE / MIRAGE

I was browsing with her in the shopping street
saw us reflected in a window like phantoms

thousands of soldiers stood to attention
in the little hairs on my arms, history
flooded every niche, on how many
smothered voices is our silence founded

how deeply darkly the blood river flowed below us
how pale the Mikado of bones

so that she and me together, so that she wasn’t
forcibly taken from me and put on a train
so that in a shopping street arm in arm
we can simply buy a plant for our new home

seen dimly in the display window, we are the mirage
of something that people once didn’t even dare dream

soon the last veterans will be vegetating, and the war
will be neatly classified in chapters on Wikipedia
we forget how unsteadily we stroll, even a boulevard
can suddenly turn out to be a swaying slack rope

I pin a star on her breast, what am I saying, I mean stars,
and planets, if only we could take freedom prisoner
Translated by Donald Gardner
Ik struinde met haar door de winkelstraat
zag ons schimmig in een ruit weerspiegeld

met de haartjes op mijn armen veerden
duizenden soldaten recht, in welke bochten
wrong de geschiedenis zich niet, uit hoeveel
gesmoorde stemmen is onze stilte opgetrokken

hoe diep donker geronnen onder ons de bloedrivier
en bleek de mikado van botten

opdat ik hier samen met haar, opdat zij niet
van mij losgescheurd en op een trein gezet
opdat wij arm in arm in een winkelstraat domweg
een plantje kunnen kopen voor ons nieuwe huis

wij, schemerig in de etalage, zijn de mirage
waar ooit mensen zelfs niet van durfden dromen

straks vegeteren de laatste veteranen, op wikipedia
is de oorlog netjes in hoofdstukken geklasseerd
wij vergeten hoe wankel onze wandel is, zelfs
brede straten blijken toch nog slappe koorden

ik speld een ster op haar borst, wat zeg ik, sterren
planeten, konden we de vrijheid maar gevangen nemen
THE SOUND SYSTEM / DE GELUIDSINSTALLATIE

I recently attended a woman’s funeral and afterwards met her husband, who told me that he’d been so terribly upset about the sound system. At first I didn’t know what he meant, but later I worked it out and if I think back on it now, I’m convinced that was the saddest thing of all, the way the sound system.

Her lying there, the church packed, lots and lots of flowers,
and the way the sound system.

Her lying there, the church packed,
even though she’d never been religious,
someone had come all the way from Germany – as I heard later,
the neatly-ironed trousers,
her son had even bought new shoes for the occasion,
lots and lots of flowers,
and the way the sound system.

Her lying there, the church packed, lots and lots of flowers,
the cards, a whole basket full,
her having drawn people in from all over, because she was far too young,
with her daughters, and her son, and her husband, now alone,
her lying there, still and straight, with me at the back of the church – never having known her,
and the way the sound system.

Her lying there, the church packed, lots and lots of flowers,
the aisles full, and the incense,
with the priest swinging the censer,
and saying that like the incense
she would now spiral up to heaven.

                        And me thinking: heavenward spiralling incense
                        really is the worst possible metaphor
                        for a dead mother.

Everyone thinking: what if my mother ever,
what if one day you, with the church packed, lots and lots of flowers,
then at least let’s hope the sound system.

The months of her choosing appropriate music – I heard that later,
the trousers, the flowers, the cards, a portrait on her coffin,
me at the back of the church,
and I thought: death is inevitable, that’s neither here nor there,
but surely there must have been some way the sound system!

Me driving home and unable to think of anything except:
if my mother ever, if you ever, with the church packed, with lots and lots of flowers, I will guarantee there will be no way the sound system is anything less than.

Perfect.
Translated by David Colmer
Ik was onlangs op de begrafenis van een vrouw en nadien ontmoette ik haar man, en die zei mij dat hij het zo verschrikkelijk vond van de geluidsinstallatie. Ik wist eerst niet goed wat hij bedoelde, maar later begreep ik het, en als ik er nu aan terugdenk, dan geloof ik dat dat misschien nog wel het allerdroevigste was: dat de geluidsinstallatie

dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen
en dat de geluidsinstallatie

dat zij daar lag, dat de kerk vol
ook al was zij nooit echt gelovig geweest
dat er iemand was die speciaal uit Duitsland – dat hoorde ik later
dat de broeken netjes gestreken
dat haar zoon voor de gelegenheid zelfs nieuwe schoenen
dat er heel veel bloemen
en dat de geluidsinstallatie

dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen
dat er kaartjes, een mand vol
dat zij van overal mensen, dat zij nog veel te jong
dat haar dochters, dat haar zoon, dat haar man, alleen nu
dat zij daar lag, stil en gestrekt, dat ik achteraan in de kerk – ik had haar nooit echt goed gekend
en dat de geluidsinstallatie

dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen
dat de zijbeuken vol, dat er wierook
dat de priester ermee zwaaide
dat hij zei dat zij nu net zoals die wierook
naar de hemel zou kringelen

                   dat ik dacht: naar de hemel kringelende wierook
                   is werkelijk de slechtste metafoor
                   voor een overleden moeder

dat iedereen dacht: wat als mijn moeder ooit
wat als jij ooit, als de kerk vol, dat als er heel veel bloemen
dat dan op zijn minst de geluidsinstallatie

dat zij nog maandenlang naar de passende muziek – dat hoorde ik later
dat de broeken, dat de bloemen, dat de kaartjes, dat op haar kist een portret
dat ik achteraan in de kerk en dat ik dacht: dat wij de dood niet, tot daar aan toe
maar dat wij niet eens de geluidsinstallatie

dat ik naar huis reed en dat dat het enige was waar ik nog aan dacht:
dat als mijn moeder ooit, dat als jij ooit, dat als de kerk vol, dat als er heel veel bloemen
dat ik zal zorgen
dat op zijn minst de geluidsinstallatie prima

perfect.
YOU CAN STAY HERE IN THE ROOM / JE KAN HIER BLIJVEN IN DE KAMER

come on in, I’ll take your coat
are you cold: here’s a blanket
would you like some tea
I have fresh mint, fresh ginger
shall I grate you some fresh ginger
I’ll grate you some fresh ginger
don’t be ashamed

just stay here in the room

I will feed you, you can sleep here
I will rock you and hum a song you know
from the tapes when you were driving south
with your parents you’re not going anywhere

because you have to stay here in the room

we light with our pale bodies
I will dab your wounds
with betadine and cotton wool
on my knees, I will sew them up
no need to speak, I will make the silence fit
if necessary I’ll lie in front of the chink
like a sausage dog

but you, you’re staying here, in the room

do you mind if I lock the door
I’m locking the door
do you mind if I close the windows
I’m closing the windows
do you mind if I lower the shutters
I’m lowering them now

here, in the room

I will barricade the door
with the table and chairs
I will watch over us, guard us
listen to the restless horses snorting
in the stable I will go down on all fours
to bend over you
I am your room in the room,
as long as you don’t get it into your head

you’re staying here in the room

I’ll put you on a chain like a dog
I’m holding a mirror to your lips
I want to see you breathe
come on, breathe, breathe, I want my hand on your heart
your heart on my tongue
so you don’t get it into your, so you

stay here in the room

as long as you don’t go back out into the night
as long as you don’t go back to that bridge
Translated by David Colmer
kom maar binnen, zal ik je jas aannemen
heb je het koud: hier heb je een deken
wil je een theetje
ik heb verse munt, verse gember
zal ik verse gember voor je raspen
ik zal verse gember voor je raspen
je hoeft je niet te schamen

blijf maar hier in de kamer

ik zal je voeden, je kunt hier slapen
ik zal je wiegen een liedje hummen dat je herkent
vanop de cassettes toen je met je ouders
naar het zuiden reed je gaat nergens heen

want je moet hier blijven in de kamer

die we verlichten met onze bleke lichamen
ik zal je wonden deppen
met isobetadine en een watje
op mijn knieën, ik zal ze hechten
je hoeft niets te zeggen, ik maak de stilte wel gepast
desnoods ga ik als een tochthond liggen aan de kier

maar jij, je blijf hier, in de kamer

vind je het erg als ik de deur op slot doe
ik doe de deur op slot
vind je het erg als ik de ramen dicht doe
ik doe de ramen dicht
vind je het erg als ik de rolluiken naar beneden
ik laat ze naar beneden

hier, in de kamer

met de stoelen en de tafel
zal ik de deur barricaderen
ik zal over ons hoeden, over ons waken
hoor hoe de paarden onrustig in de stallen
snuiven op handen en voeten zal ik
mij buigen over je heen
ik ben jouw kamer in de kamer,
als je het maar niet in je hoofd haalt

je blijft hier in de kamer

ik bind je met een ketting vast, als een hond
ik houd een spiegel voor je mond
ik wil zien hoe je het beademt
kom, adem, adem, ik wil mijn hand op je hart
je hart op mijn tong
dat je het niet in je hoofd, dat je

hier in de kamer

als je maar niet terug de nacht in
als je maar niet weer naar die brug
DISCLAIMER / DISCLAIMER

I’ll be your summer
a summer by the sea in a house full of flowers
I’ll be your house
a house full of flowers in the summer by the sea

but you need to know I’m not the easiest person to be round and there will be times I stare listlessly into space, that I am sometimes, if not often, a moody troglodyte who is simply impossible so, if you want to start something with me, it’s at your own risk

I’ll be your sea
the sea in a house full of flowers in summer
I’ll be your flowers
the flowers from the summer by the sea in a house

but you need to know my breath stinks something rotten in the morning and not just then, I probably reek in general, and I don’t have a regular job, but only write the odd poem now and then, so you’ll have to support me, and investments can go down as well as up.
Translated by David Colmer
ik zal je zomer zijn
een zomer aan zee in een huis met bloemen
ik zal je huis zijn
een huis met bloemen in de zomer aan zee

maar je moet wel weten dat ik niet de gemakkelijkste ben thuis en dat er momenten zullen zijn waarop ik
lusteloos voor mij uit zit te staren, dat ik soms, om niet te zeggen vaak, een chagrijnig holwezen ben waarmee
niets aan te vangen valt dus, als je met mij in zee gaat, dan op eigen risico

ik zal je zee zijn
de zee in een huis met bloemen in de zomer
ik zal je bloemen zijn
bloemen van de zomer aan zee in een huis

maar je moet wel weten dat ik 's ochtends uit mijn bek stink en op andere momenten wellicht ook dat ik eigenlijk gewoon stink en dat ik geen vast werk heb, dat ik alleen maar wat gedichtjes schrijf, dus dat je mij wel zult moeten onderhouden, en geld lenen kost ook geld.
WHAT TO DO WITH / WAT DOEN WE MET

What to do with the woman who suddenly
spread her arms. Did she want to hug me
or was she pointing in two directions_

What to do with the writer who hasn’t
published his books because 'as long as
the fruit’s on the vine it won’t rot’_

What to do with the man on the bridge. He
peers into the distance and says 'tell me
about it’_

With the man who strung himself up with
a tie. Fitting and solemn. Respectful
of death_

With the raped girl and the people
who say 'she’s not even that pretty’_

The woman who exposes her rolls of fat
and says ‘look, these are my slums’_

The burnt motorbike and the sleepless child
who’s suddenly reappeared in the living room_

What to do with the testicles of the tomcat
that is much calmer now_

What to do with the people with nothing to say
who have come to the party anyway_

What to do with the queasy child.
He really does feel very sick_

What to do with the woman who pops up behind
me and says 'you know me from somewhere
and you get to say where’_
Translated by David Colmer
Wat doen we met de vrouw die plots haar
armen spreidde. Wilde ze me omhelzen
of wees ze twee richtingen aan_

Wat doen we met de schrijver die zijn
boeken niet uitgaf want ‘zolang de vruchten
niet zijn gevallen, rotten ze niet’_

Wat doen we met de man op de brug. Hij
tuurt in de verte en zegt ‘ik kan ervan
meespreken’_

Met de man die zichzelf met een das heeft
opgeknoopt. Plechtig en deftig. Met respect
voor de dood_

Met het verkrachte meisje en de mensen
die zeggen ‘zo mooi is ze toch niet’_

De vrouw die haar vetrollen toont en
zegt ‘kijk, dit is mijn sloppenwijk’_

De verkoolde brommer en het slapeloze
kind dat plots weer in de living staat_

Wat doen we met de testikels van de kater
die nu rustiger is_

Wat doen we met hen die niets te vertellen
hebben en toch op het feestje zijn_

Wat doen we met de misselijke kleuter.
Hij is echt heel misselijk_

Wat doen we met de vrouw die plots achter
mij staat en zegt ‘je kent mij van ergens
en je mag kiezen van waar’_
GIVE ME A MAN / GEEF MIJ EEN MAN

give me a man
whose feet I can stand on in a dance

a man bending forward
providing shelter

with big lungs for the children in my tomorrow
the ones on the beach, no back-seat pukers now
keen to blow up crocodiles

a well-ironed man riding shotgun
at family get-togethers

and in case she asks if she brought me up all wrong
give me a man
for my mother
Translated by David Colmer
geef mij een man
bij wie ik op de voeten kan staan in een dans

een voorovergebogen man
om te schuilen

met grote longen voor mijn kinderen van morgen
die op het strand, even geen achterbankkotsers
krokodillen willen oppompen

een gestreken man. Voor de zekerheid
naast mij op familiefeesten

en voor als ze vraagt of ze mij verkeerd heeft opgevoed
geef mij een man
voor mijn moeder
TWO WOMEN / TWEE VROUWEN

there were two women walking down a street
they thought each other’s shoes ugly

this is the only thing
to ever happen between them

they crossed paths
looked at each other’s shoes

thought them ugly
Translated by David Colmer
er liepen twee vrouwen in een straat
ze vonden elkaars schoenen lelijk

dat is het enige
dat ooit tussen hen is gebeurd

ze kruisten elkaar
keken naar elkaars schoenen

vonden die lelijk
I’VE FORGOTTEN / IK BEN VERGETEN

I’ve forgotten what it feels like to wear frog face paint
the way the paint dries in the sun and cracks when you smile
how I got scared
because I thought I was suddenly changing into a very old frog

I’ve forgotten what it was like to sit on my father’s shoulders
laying my hands on his head
as if to protect him

I’ve forgotten who was in my class, who had the most beautiful
pencil case, who I wanted to kiss first and who called me
“fat as Africa”

I once forgot to bring my guinea pig in out of the sun and when
I went back into the garden he was lying there like a piece
of toast left to go black in the toaster
I’ve forgotten what I thought back then when I thought about death

I’ve forgotten so many names. I’ve forgotten the name
of the group leader at camp who insisted on twisting
my hair into a bun every single day
the name of the man who stitched up my head
after I fell off my bike in the rain, forgotten
why I pulled my sister’s hair
so often she had to get a hairpiece

I’ve forgotten why I stood on a stage
why all the people looked in the same direction
and I was the only one looking the other way
I’ve forgotten everything from the second line of the song

I’m a little panda bear

I’ve forgotten what the gypsy with the highly mobile eyebrows
like dark veils read in the palm of my hand. In other words I’ve forgotten
my own future. I’ve forgotten how much I loved you

though I did write it down in a notebook
with my signature at the bottom

forgotten where exactly your lips crack in winter
and how you sleep like you’re in a comma, knees pulled up or stretched out
and then we’d fight over the sheets, how, in the bright light of Sevilla
our pupils contracted

and how I don’t forget what I’ve forgotten, it’s more that
what I’ve forgotten is what I think about most

like what my mother meant when I, still fat as Africa
and my guinea pig still soft, asked her why we said forgotten
and not forgetted like fretted, pirouetted and regretted
and that she, while folding the washing, mumbled
as if sliding the words in between my clothes:

forgetting is never regular
Translated by David Colmer
ik ben vergeten hoe het voelt om als kikker gesminkt te zijn
hoe de verf in de zon opdroogt en kraakt als je lacht
hoe ik dan bang werd
omdat ik dacht dat ik in een hele oude kikker veranderde

ik ben vergeten hoe het was om in de nek van mijn vader te zitten
mijn handen op zijn hoofd te leggen
alsof ìk hèm beschermde

ik ben vergeten wie er in mijn klas zat, wie de mooiste
pennenzak had, wie ik het eerst wilde zoenen en wie mij ooit
‘zo dik als Afrika’ noemde

ik ben eens vergeten mijn cavia uit de zon te halen en toen
ik terug in de tuin kwam lag hij daar, als een zwart geblakerd
te lang gebakken stukje brood
ik ben vergeten wat ik toen dacht over de dood

ik ben zoveel namen vergeten. Ik ben de naam vergeten
van de leidster op Jommekeskamp die elke dag perse mijn haar
in een dotje wilde draaien
de naam van de man die na mijn val
in de regen met de fiets, mijn hoofd heeft gehecht, vergeten
waarom ik aan het haar van mijn zus trok
zo vaak dat ik haar aan een haarstukje hielp

ik ben vergeten waarom ik op een podium stond
waarom zoveel mensen dezelfde richting opkeken
en ik als enige, andersom
ik ben alles vergeten vanaf de tweede zin van het lied

ik ben een pandabeertje

ik ben vergeten wat de zigeunerin met haar zware beweeglijke wenkbrauwen
als vervaarlijk koffiedik in mijn handen heeft gelezen. Mijn eigen toekomst
ben ik vergeten. Ik ben vergeten hoeveel ik van je hield

ik had het nochtans in een boekje geschreven
met mijn handtekening eronder

vergeten waar de kloven in je lippen zitten
in de winter en hoe je slaapt of je in een bochtje lag, je knieën opgetrokken of uitgestrekt
en wij dan om de laken vochten, hoe, in het felle licht van Sevilla
onze pupillen zich samentrokken

maar ik ben niet vergeten wat ik vergeten ben, meer nog
wat ik vergeten ben, daaraan denk ik nog het meest
zoals aan wat mijn moeder bedoelde toen ik (nog zo dik als Afrika
en mijn cavia nog mals) haar vroeg waarom vergeten
geen ‘ge’ krijgt, zoals geslapen, gegeten en gedanst
en zij toen terwijl ze de strijk opplooide
mompelde alsof ze de woorden tussen mijn kleren schoof:

vergeten wordt nooit voltooid
OR ALRIGHT YES / OF ALLEE JA

Yes! And then we will kiss, we will kiss each other deeply and passionately and you will rip the clothes from my body, lift me up and turn me round, high in the air, as if we’re a wind turbine and the electricity we generate, enough to drive a whole city…

or, alright, yes, we will just kiss calmly, on a bench, in the park, and there’ll be a couple of ducks and we’ll give them bread…

Yes! Bread! For the ducks! And the poor too! Every evening, we’ll scrape the leftovers together. From dinner. And you know what, we’ll just make an extra lasagne, with lots of
layers, and we’ll cover everything with cling film, yes, because by then we’ll have a well-
equipped home, that stays warm and moist, and we’ll take it to the poor and we won’t ask
anything for it…

or, alright, yes, maybe just a euro, after all what’s a euro in this day and age? Especially if we spend the profits wisely, like by investing in books for underprivileged children, we could even set up a library…

Yes! A library! With lots of interesting books! Yes, books. Lots and lots of books, including
photography books with pictures of places where we can go for our holidays sometime. To
Petra, for instance! Magnificent Petra where at dawn you can sway your way by camel to the city hollowed out of the rocks, yes, and if I start feeling sick and begin frothing at the mouth, you will say, it doesn’t matter, my darling, a bit of froth on your lips, it’s all part of you. And you will speculate about parting my lips, here and there, where a bit of effervescence is always welcome, and it’s a feeble joke, but it’s still early, and no-one can hear us…

or, alright, yes, just the camel, and the hot silent sand. And the sight of that ancient city will melt our hearts. And we will resolve together to one day, let us one day hollow something soft out of something hard, a city for us together. And until then we can just rent a flat. With a terrace…

Yes! A big terrace, where we can invite all our friends for barbecues in summer, and winter, yes, a winter barbecue, and if we don’t have many friends, then we’ll still have a terrace, smaller, if necessary a tiny one that only fits two chairs…

or, alright, yes, if we’re really strapped for cash, we’ll just have a small balcony for our rubbish bags, that’s an option too, and then we’ll go to a park with public barbecues, and if all the grills are in use, then we’ll sit down on a bench with just the two of us. And if there are ducks, we’ll make the stale bread soft again with our spit. And you’ll say, my frothy-lipped camel. And we’ll hollow a maquette of an ancient city out of the bread.
Translated by David Colmer
Ja! En dan zullen we kussen, dan zullen we elkaar diep en innig kussen en je zal de kleren van mijn lijf scheuren, mij optillen en ronddraaien, hoog in de lucht, als waren wij een windmolen en de stroom die wij zullen opwekken, daar drijf je een hele stad mee aan…

of, allee, ja, we zullen we gewoon rustig kussen, op een bankje, in het park, en er zullen een paar eendjes zijn, en we geven hen brood…

Ja! Brood! Aan de eendjes! En ook aan de armen! Elke avond scharrelen wij de restjes bijeen. Van het avondeten. En weet je wat, we maken gewoon nog een extra lasagne, met heel veel laagjes, en we wikkelen alles in huishoudfolie, ja, want tegen dan hebben we een huishouden, dat warm en vochtig blijft, en we brengen het naar de armen en we zullen er niets voor vragen…

of, allee, ja, misschien gewoon een euro, wat is een eurootje tenslotte nog de dag van vandaag? Zeker als we die winst goed besteden, bijvoorbeeld door die te investeren in boeken voor die kansarme kinderen, we zouden zelfs een bibliotheekje kunnen oprichten…

Ja! Een bibliotheekje! Met heel veel interessante boeken! Ja, boeken. Heel veel boeken, ook foto-boeken met plaatjes van plekken waar wij dan ooit eens op vakantie kunnen gaan. Bijvoorbeeld naar Petra! Het prachtige Petra waar we dan vanop kameel bij zonsopgang kunnen schommelen naar de uit rotsen geholde sta, ja, en als ik misselijk en begin te schuimbekken zal je zeggen, het is niet erg mijn liefste, jouw schuimbekken, ik neem het erbij! En je zal een toespeling maken op mijn bekkenbodem, dat het daar ook eens mag gaan broebelen, en het is een flauwe mop, maar het is nog vroeg, en niemand hoort ons…

of allee, ja, alleen die kameel, en het hete zwijgende zand. En de blik op die eeuwenoude stad zal ons week te moede maken. En we zullen ons voornemen om samen, ooit een stad, laten we samen iets zachts gaan hollen uit iets hards! En tot dan kunnen gewoon een appartementje huren. Met een terras…

Ja! Een groot terras, en daar kunnen we dan al onze vrienden op uitnodigen en barbecuen in de zomer, én in de winter, ja, een winterbarbecue, en als we niet veel vrienden hebben, dan nemen we toch gewoon een klein terras, desnoods gewoon eentje voor twee stoeltjes…

of allee ja, als we heel krap zitten bij kas, dan nemen we toch gewoon een klein balkonnetje voor onze vuilniszakken, dat kan ook, en dan gaan we gewoon naar een parkje met publieke barbecues, en als als alle roosters volzet zijn, dan gaan we gewoon op een bankje zitten, met zijn tweetjes. En als er geen eendjes zijn, dan maken we het oude brood metons speeksel weer zacht. En jij zal zeggen: mijn schuimbekkend kameeltje. En uit het brood hollen we de maquette van een eeuwenoude stad.
WE ARE PARALLEL_ / WIJ ZIJN EVENWIJDIG_

(A fragment)

The woman sitting next to me is crying
and says ‘excusez-moi.’ I say ‘ce n’est pas
grave.’ She says ‘si c’est grave, vous n’en
savez rien.’ ‘That’s true’ I say ‘I don’t
know a thing about it.’ Our conversation is
not a beginning, not an end. Like
everything in a city it’s somewhere in the
middle_

A handbag growls, everyone looks up. A
woman zips a dog into view. ‘Shush now,
Mummy’s here.’ She zips back, catches
the dog’s skin. It yelps. ‘Shush!’ she
hisses and the crowd screams ‘Mummy’s
here’_

The crying woman has a big lump of
dough on her lap. She starts to knead it. ‘I
always do this when everything’s in
danger of falling apart. The more you
knead, the better it sticks together’_

Even before she can bend over the lump,
strange hands grab at the dough. Ringed

hands, clammy children’s hands, the hands
of an old man too. He doesn’t knead,
he picks at it. The woman
slaps him in the face. ‘I don’t have any
wrinkles, life’s just pinched my cheeks’_

The woman next to me has stopped
crying. The dough on her lap is wispy. I
lose her in the crowd, the metro crowd,
that, just as the sea only breaks on the
surface, only breaks and foams above
ground_

Above ground cobs of corn rotate on a
rack on sale for just one euro with butter
salt and a serviette thin and so greasy
transparent you can almost hold it up
against the bright noonday light as a filter
and through it see a man carrying a bridge
on his back and suddenly putting it down
across the banks of a river or among the
people on a random square waiting for
someone to walk over it until he cooks
pigeons under it at night the feet like
starfish spread wide and dirty pink_

I walk because then I work best. Je
marche quand je marche, because then I
work best_

The pressing question ‘what do I do with
the serviette?’ I ask a policeman. I say
‘this serviette is very greasy from my corn
cob and there are no rubbish bins around.’
‘Where is the corn cob’ the policeman
asks, he has fat ankles. I answer truthfully
‘I’ve eaten it.’ ‘I don’t believe you’ the
policeman says ‘people always nibble the
corn off, nobody eats the whole cob,
surrender now.’ ‘Absolutely’ I say holding
the serviette up like a white flag. A pigeon
flies over and snatches it away_

‘You’re in luck’ says the policeman who is
weighing his handcuffs in his hand like he
might sometimes weigh his testicles, for
no particular reason but just to feel
‘handful’. His balls are pressing and then
he walks away_
I see a man with a beard. I ask are you
Muslim. ‘No’ he says ‘I’m sad’_

A soprano looks back and sings ‘the
damage is enormous’. Nobody knows
what she’s on about. Her showy gums
gleam above her teeth in a soft triumphal
arch. I shake her hand. ‘How do you do?’
She can’t answer because she’s singing.
The strip of pink flesh now looks like a
labia minor. Then she lies down, traces her
silhouette with a piece of chalk, stands up
and says, ‘one day death will strike a pose
with our bodies’_

A man stops me to ask if I’m alone. I say
‘no, I’m married.’ ‘But happily’ he asks,
picking a crumb off my cheek. I say ‘yes, I
have four children and a terrible fungal
infection between my toes so laissez-moi
passer.’ ‘Here’s your crumb’ he says
‘make a wish.’ I say ‘OK’ and a little later
‘finished’. ‘Excellent, now I’m going to
deliver your wish.’ He lays the crumb on
the tip of his extended tongue and strides
off, disappearing into the crowd_

His legs disappear fastest then his trunk
and finally his head. In the crowd you
disappear from bottom to top_
Translated by David Colmer
(Een fragment)

Naast mij zit een vrouw. Ze weent en zegt
‘excusez-moi’. Ik zeg ‘ce n’est pas grave’.
Zij zegt ‘si c’est grave, vous n’en savez
rien’. ‘Dat is waar’ zeg ik ‘ik weet er
helemaal niets van’. Ons gesprek is geen
einde geen begin. Zoals alles in een stad
valt het ergens tussenin_

Er grolt een handtas, iedereen kijkt op.
Een vrouw ritst een hond tevoorschijn.
‘Rustig maar, mama is hier.’ Ze ritst nog
wat verder, rijdt in het vlees van de hond.
Hij jankt. ‘Rustig maar’ sist zij en de
massa schreeuwt ‘mama is hier’_

Op de schoot van de wenende vrouw ligt
een grote klomp deeg. Ze begint te
kneden. ‘Dat doe ik altijd als alles dreigt
uiteen te vallen. Hoe meer je kneedt hoe
beter het kleeft’_

Nog voor ze haar romp over de klomp
heen kan buigen, graaien vreemde handen
naar het deeg. Beringde handen, klamme
kinderhanden, ook de handen van een
oude man. Hij kneedt niet, hij pulkt.
De vrouw kletst hem vlak in het
gezicht. ‘Ik heb geen rimpels, het zijn de
kneepjes die het leven mij gaf’_

De vrouw naast mij weent niet meer. Het
deeg op haar schoot staat in pieken. Ik
verlies haar in de massa, de metro-massa,
die, zoals de zee pas breekt aan het
oppervlak, pas breekt en schuimt
bovengronds_

Bovengronds draaien kolven maïs op een
rooster te koop voor slechts een euro met
boter zout en een servet dun en van het vet
bijna zo doorzichtig dat je het als een filter
hoog kan houden tegen het felle
middaglicht en er een man doorheen ziet
lopen die een brug torst op zijn rug ze
plots tussen de oevers zet van een rivier of
zomaar tussen mensen op een plein
wachtend tot iemand overloopt tot hij er ’s
avonds duiven onder kookt de poten als
zeesterren vuilroze en gesperd_

Ik stap want dan werk ik het best. Je
marche quand je marche, want dan werk
ik het best_

Het prangt de vraag ‘wat moet ik nu met
het servet’. Ik vraag het aan een agent. Ik
zeg ‘dit servet is heel vettig van mijn
maïskolf en er zijn geen vuilnisbakken in
de buurt’. ‘Waar is de maïskolf’ vraagt de
agent, hij heeft dikke enkels. Naar
waarheid zeg ik ‘je l’ai mangé’. ‘Ik geloof
u niet’, zegt de agent ‘een kolf knabbel je
af eet je nooit helemaal op, geef je je
over’. ‘Sowieso’, zeg ik en ik steek het
servet als een witte vlag in de lucht. Een
duif vliegt over en grist het mee_

‘U heeft geluk’ zegt de agent die zijn
handboeien weegt zoals hij misschien ook
soms zijn teelballen weegt, zonder reden
maar gewoon om even te voelen
‘handjevol’. Ze prangen zijn ballen en dan
loopt hij weg_

Ik zie een man met een baard. Ik vraag
ben je islamitsch. ‘Nee’, zegt hij ‘ik ben
verdrietig’_

Een sopraan kijkt om en zingt ‘de schade
is enorm’. Niemand weet waarover ze het
heeft. Haar opzichtige tandvlees blinkt in
weke triomfboogjes boven haar tanden. Ik
schud haar hand. ‘Aangenaam’. Ze kan
niet antwoorden want ze zingt. Het roze
reepje van haar tandrif lijkt op een
binnenste schaamlip nu. Dan gaat ze
liggen, trekt met een krijtje haar omtrek,
staat recht, kijkt en zegt ‘ooit neemt de
dood met ons lichaam een houding aan’_

Een man houdt mij tegen en vraagt of ik
alleen ben. Ik zeg ‘nee, ik ben getrouwd’.
‘Maar gelukkig’, vraagt hij en hij plukt
een kruimel van mijn wang. Ik zeg ‘ja, ik
heb vier kinderen tussen al mijn tenen
schimmelen dus laissez-moi passer’. ‘Hier
is uw kruimel’ zegt hij ‘doe een wens’. Ik
zeg ‘ok’ en even later ‘ik ben klaar’.
‘Goed, dan ga ik nu je wens wegbrengen.’
Hij legt de kruimel op het puntje van zijn
uitgestrekte tong en met grote stappen
verdwijnt hij in de massa_

Zijn benen verdwijnen het snelst dan zijn
romp en tot slot zijn hoofd. In de massa
verdwijn je van onder naar boven_
/ (Untitled)

it still doesn’t take much
to make me think of you

something not like you’s enough
and then I think gee

that really is nothing like her at all
Translated by David Colmer
er hoeft nog altijd niet veel
te gebeuren voor ik aan je denk

iets wat niet op jou lijkt is al genoeg
dan denk ik kijk

dit lijkt echt niet op haar

Maud Vanhauwaert

- Belgium -

Poetry

MIRAGE / MIRAGE

THE SOUND SYSTEM / DE GELUIDSINSTALLATIE

YOU CAN STAY HERE IN THE ROOM / JE KAN HIER BLIJVEN IN DE KAMER

DISCLAIMER / DISCLAIMER

WHAT TO DO WITH / WAT DOEN WE MET

GIVE ME A MAN / GEEF MIJ EEN MAN

TWO WOMEN / TWEE VROUWEN

I’VE FORGOTTEN / IK BEN VERGETEN

OR ALRIGHT YES / OF ALLEE JA

WE ARE PARALLEL_ / WIJ ZIJN EVENWIJDIG_

/ (Untitled)