Yannick Dangre

- Belgium -

Yannick Dangre (1987) is a Belgian poet and writer. He was born in Brussels and lives in Antwerp, where he studied French and Dutch literature. He made his debut at age twenty-two with the novel Daughter of the volcano, a story that explores childhood and family relations. As youngest laureate ever, he was awarded the Flemish prize for best first novel. In 2011, he published his first poetry book Girl I still like, which won him the Herman De Coninck prize. Later followed the much-lauded March rooms, a tender portrait about an older gay couple. His most recent work is Gazing into the navel and the night, a collection which combines individual love poems with poetry about present day global terrorism. His work is known for its musicality, elaborate style and psychological insights. He has performed it onstage at numerous venues throughout Belgium and the Netherlands.

Despite his still youthful age, Yannick Dangre (1987) can already look back on a fine list of achievements. He made his debut at the age of 22 with the novel Vulkaanvrucht (Daughter of the volcano) which was received with acclaim and with which he was also awarded the Debut Prize. In 2012, he published his second novel, Maartse kamers (March rooms), and in 2016, his third novel De idioot en de tederheid (The idiot and the tenderness) made its appearance. Yet as Dangre himself says, he feels himself to be first and foremost a poet. His debut collection Meisje dat ik nog moet (Girl I still like, 2011) was nominated for the C. Buddingh’ Prize and won the Herman de Coninck prize in the Debut category. In 2014, the second collection Met terugwerkende kracht (With retroactive effect) appeared and in 2017, there was the collection Nacht en navel (Gazing into the navel and the night). In between, he also won the Melopee poetry prize with the poem ‘Vader’ (‘Father’).

From around the time of his poetry debut, the young Dangre was positioned in the neo-romantic tradition. His own appearance – with abundant locks of hair and a certain dandyish dress style – was certainly to blame for a part of that, but in terms of content, he was also quick to flirt with that romantic tradition. In interviews, he often referred to Oscar Wilde, Thomas Mann and his first literary feats consisted of a number of pastiches of French symbolists. Also in his debut collection, Meisje dat ik nog moet, that influence is clearly present. The critic Jeroen Dera sees that romantic aspect of Dangre’s poetry debut primarily in “his wrestling with the divine muse [...] The poetry in Meisje dat ik nog moet gives evidence of a constant longing for a muse that can hide the flaws of the poet” (Ons Erfdeel 2013, 1). The critic Erik Menkveld voices it more expressively in the daily newspaper De Volkskrant (11 June 2011): “Lyrically and drunk on words, his dark erotic longing flows over the pages towards the age-old idealised beloved”.

Whilst in his debut collection Dangre primarily focused his concentration on himself and his own emotions, in his second collection, he widens his themes to human relationships (man-woman, parents-child...). Dangre doesn’t display himself as an optimist and the collection is rather characterised by disenchantment. The poet describes a loss of innocence, decline and disappointment. Human relationships seem doomed and old age brings no consolation, just loss. A theme, in short, that still fits within the romantic tradition of his first collection.

In his third collection Nacht en navel (2017) as well, Dangre is still talking about his own emotions and about interpersonal relations. The cycles Toi tu t'appelles Lolita, Stairway to hell and Settimana Santa still connect in terms of themes and feel for life with his previous collections. In the two other cycles of the collection, however, Dangre lets the world in. Dangre’s world is not beautiful, but a place where attacks are carried out, where people flee. In Moi je m’appelle, he portrays a number of figures who have figured in the world news in the past few years in the context of terrorism, streams of refugees and civil wars (Bashar al-Assad, Salah Abdeslam, Ibrahim El Bakraoui…). The last cycle focuses on locations that have featured in the world news over the past few years because of attacks (Paris), civil war (Aleppo) or because other events took place there that put the world into a new perspective (Washington D.C., Vatican City).

More about the poet

Poetry

A VERY LITTLE WAR / Een hele kleine oorlog

For years we’ve lived in this marriage,
amid these slamming doors and tenderness
in the evening by the fireside of our thoughts
of wanting to be somewhere else, everywhere
and always someone other than ourselves,
who push each other ever deeper, head in
the sand of years lived too joyfully.

When we meet now we conjure from silence
this house, this furniture, all the silences
with which we have constructed ourselves
in front of the television, in bed and bath
and copulation more and more soundless,
in which we scratched and bit each time
into all that must be bit back:
our skin and our present dates.

And yet, from the sofa again
and again we look back into each other
and see the steadfast weariness
of two veterans, still make on the floor
of our house that has stopped burning
a very little war and peace.
From Girl I Still Like (2011); translated by Paul Vincent
Al jaren wonen wij in dit huwelijk,
in deze slaande deuren en tederheid
’s avonds bij het haardvuur van onze gedachten
om ergens anders te willen zijn, overal
en altijd iemand anders dan wij
die elkaar steeds dieper duwen, de kop in
het zand van te vreugdevol voltooide jaren.

Als wij elkaar nu tegenkomen, zwijgen wij
bijeen dit huis, deze meubels, alle stiltes
waarmee wij elkaar volgebouwd hebben
voor de televisie, in bed en bad
en steeds geruislozer wordende paring,
waarbij we steevast krabden en beten
in al wat verbeten moest worden:
onze huid en onze huidige jaartallen.

En toch, vanuit de sofa opnieuw
en opnieuw kijken wij in elkaar
naar achter en zien de trouwe moeheid
van twee oud-strijders, sluiten op de bodem
van ons dovende huis nog steeds
een hele kleine oorlog en vrede.
OLD RECIPE / Oud recept

In the evenings, after all the work and loving
of other people’s houses, we come home in
each other again, walking on tiptoe
in each other’s voices, both more deaf and
more afraid of being spoken.

Entrenched in our kitchens and armchairs
and unfinished recipes for lovers,
we await the hour, our stroke of the bell
when with frayed gestures we invite
each other to table, are silent and go on
eating what is suppressed.

Thus supper dies each day
our silent death and we gradually
become this table, the wooden
cups of happiness, blind to our
splinters and stains, since for ages we have not
covered each other.
From Girl I Still Like (2011); translated by Paul Vincent
’s Avonds, na het vele werken en beminnen
van andermans huizen, komen wij in elkaar
weer thuis, op onze tenen lopend
in elkaars stem, allebei dover en banger
om gesproken te worden.

Verschanst in onze keukens en fauteuils
en onvoltooide recepten voor minnaressen,
wachten wij dan het uur af, onze klokslag
wanneer wij elkaar met uitgerafelde gebaren
uitnodigen aan tafel, zwijgen en blijven
eten wat verzwegen wordt.

Zo sterft de avondmaaltijd elke dag
onze stille dood en worden wij
langzamerhand deze tafel, de houten
koppen van het geluk, blind voor onze
splinters en vlekken, want al tijden dekken wij
elkaar niet meer.
VONDELPARK / Vondelpark

Sunday morning. People jog
through your head, but you don’t know them. You see
only their poker face, the kilos
of lost joy that have wormed their way
into their hips.

Sometimes you laugh at it. At other times you bite back
the music and impotence that pound through their ears.
Loss of face splits the park.

You’re well aware, you too should do something
about your health, about the fattening
of memories and old lovers
who sing through your joints like arthrosis.

You ignore it. You prefer to play poker in a book
or pub for a better future. You lose
and even your most tender ex guffaws as she
repeats her parting song.

Stairway to heaven. Vondelpark. For years
a broken iPod has murmured in your heart.
ZOO

He is nine and still wants to be a lion.
You try to tell him
about inventors, Porsches, poets
who sold their hero’s death years
in advance, but he wants none of it.

So you’re walking here again and watch
your son dreaming his way through
the bars. ‘Look, Daddy, look,’ he coos

and you nod. Long ago you too heated
your attic room with pure lust for life.

Each night you’d creep through girl’s hearts and
with pen or patent slink away
from your contemporaries. It didn’t work. No fame

or dough or Porsche. Just a wage slip
that mocks your pride and a son
who just won’t become a king.
From Retroactive (2014); translated by Paul Vincent
Zondagochtend. Er joggen mensen
door je hoofd, maar je kent hen niet. Je ziet
alleen hun pokerface, het zweet, de kilo’s
verloren vreugde die zich in hun heupen
hebben gewurmd.

Soms lach je erom. Dan weer verbijt je de muziek
en onmacht die door hun oren dramt.
Gezichtsverlies splijt het park.

Je weet het wel, ook jij zou wat moeten
doen aan je gezondheid, aan het verdikken
van herinneringen en oude geliefdes
die als artrose door je gewrichten zingen.

Je negeert het. Liever poker je in een boek
of kroeg om een betere toekomst. Je verliest
en zelfs je tederste ex herhaalt schaterend
haar afscheidslied.

Stairway to heaven. Vondelpark. Al jaren
ruist er een kapotte iPod in je hart.
Sotto voce I / Sotto voce I

Something hangs over
our heads, new days,
an ancient sword, scraps of love
kept back in our sleep.

Hesitantly we look at them
from our chairs, stuck fast,
still consume the time
when we were turned on like rabbits
by the light of life and the women
who were not yet under our skin.

Something hangs over our heads
and we exchange philosophical looks,
affection that flickers
like a burnt-out bulb.
From Retroactive (2014); translated by Paul Vincent
Er hangt ons iets boven
het hoofd, nieuwe dagen,
een bejaard zwaard, restjes liefde
achtergehouden in onze slaap.

Aarzelend kijken we ernaar
vanuit onze muurvaste stoelen,
verteren nog steeds de tijd
waarin we als konijnen geilden
op het levenslicht en de vouwen
die nog niet in ons vel zaten.

Er hangt ons iets boven het hoofd
en wij wisselen wijsgerige blikken,
genegenheid die knippert
als een kapotte lamp.
FATHER / Vader

Father, gnashing his teeth in all languages,
eats his glass thoughts
through which we stare at him
like a dying fire.

He is a torch
of windy talk
and more and more often he sleeps
in his patched words,
in the mumbling bed
of sentences that he stretches
between us
and the children he wants.

The warmth of his mouth cools
down. Father blurs in frame
narratives, in rhymes
about how things once were,
when we didn’t yet dwell
in his going to sleep.

He yawns and listens
to himself. In his tongue
there’s a century, in his body
half at most.

Father doesn’t hear us
and sleeplessly piles up children
in his head.
From Retroactive (2014); translated by Paul Vincent
Vader, knarsetandend in alle talen,
eet zijn gedachten van glas
waardoorheen wij naar hem staren
als naar dovend vuur.

Hij is een fakkel
van praatjes voor de vaak
en steeds vaker slaapt hij
in zijn opgelapte woorden,
in het mompelende bed
van zinnen die hij spant
tussen ons
en de kinderen die hij zich wenst.

De warmte van zijn mond neemt
af. Vader vervaagt in raamverhalen,
in rijmpjes
over hoe het vroeger was,
toen wij nog niet huisden
in zijn slapengaan.

Hij geeuwt en luistert
naar zichzelf. In zijn tong
zit een eeuw, in zijn lichaam
hooguit de helft.

Vader hoort ons niet
en stapelt slapeloos kinderen
in zijn hoofd.
HOLY WEEK - Monday / Maandag

It is that week again in which men
rake up their heavenly father, miss their mothers,
feel how immortality late at night
starts pissing on their thoughts.

It is that week again in which humanity
folds its hands, chews daintily on silence
and on Sunday tosses in the sheets
of hope.

It will last seven days, the lack of God
and his tantrums, while I think only of her,
of the umpteenth beginning I shall weave
into her braids, the buttocks for which I
will risk my second youth.

It is that week again in which she
crackles in my bushes.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Het is weer die week waarin mannen
hun hemelse vader oprakelen, hun moeder missen,
voelen hoe de sterfelijkheid ’s avonds laat
tegen hun gedachten begint te pissen.

Het is weer die week waarin de mensheid
haar handen vouwt, keurig op stilte kauwt
en zich op zondag omdraait in de lakens
van de hoop.

Zeven dagen zal dit duren, het gemis van God
en zijn kuren, terwijl ik alleen denk aan haar,
aan het zoveelste begin dat ik in haar haren
zal vlechten, de billen waarvoor ik
mijn tweede jeugd op de tocht zal zetten.

Het is weer die week waarin zij
knettert in mijn struiken.
HOLY WEEK - Tuesday / Dinsdag

Every first Tuesday in April my father strolls
into my head. He greets me with frost-bitten
flowers, granite in his lips and his hands
immediately shuffle the dates
like cards.

Out with it, he says and like all the dead he waits
for the true-to-life months
of his absence.

I sigh. Spell out aloud to him my receding children
and hairline, my rust-proof job, the happy
tidings of my divorce, the soft
suicide of the photo albums.

My father nods, spreads a cold smile
through the room. I wait and see. Take his side. Count
our differences. But my father
keeps his memories on
like a coat.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Elke eerste dinsdag van april slentert mijn vader
mijn hoofd in. Hij begroet me met kapotgevroren
bloemen, graniet in zijn lippen en zijn handen
schudden meteen de jaartallen
als kaarten.

Vertel op, zegt hij en zoals elke dode wacht hij
op de natuurgetrouwe maanden
van zijn afwezigheid.

Ik zucht. Spel voor hem hardop mijn wijkende kinderen
en haargrens uit, mijn roestvrije baan, de blijde
tijding van mijn scheiding, de zachte
zelfmoord van de fotoalbums.

Mijn vader knikt, verspreidt in de kamer een koude
glimlach. Ik wacht af. Zoek zijn kant. Tel
onze verschillen. Maar mijn vader
houdt zijn herinneringen aan
als een jas.
HOLY WEEK - Friday / Vrijdag

I too have a holy mother, a woman
with grit and steeled arms
in which for decades she has cradled emptiness.

I see her on Fridays sitting in her chair,
where staff feed her professionally,
nurture her, delouse her, silently clean up
the filthy remnants of her thoughts.

We don’t talk, but I read in her eyes
how she wants to do it all once more: clear
my homework, hear my dreams spring up
like a boy’s bed, measure with pen and compass
the circumference of my life.

There comes the nurse with her daily pills
and my mother nods, sees her future
plans dissolve in a glass. ‘Bye,’ she says

and I go, my shame knows the way, for always
I remain a son who walks hand in hand
with her loss.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Ook ik heb een heilige moeder, een vrouw
met pit en gestaalde armen
waarin ze al decennia de leegte wiegt.

Zo zie ik haar op vrijdag zitten in haar stoel,
waar personeel haar professioneel voedert,
opvoedt, ontluist, zwijgend de schunnige restjes
van haar gedachten opkuist.

We praten niet, maar ik lees in haar ogen
hoe ze alles nog één keer wil: mijn huiswerk
ontmijnen, mijn dromen horen opveren
als een jongensbed, het met pen en passer meten
van de omtrek van mijn leven.

Dan komt de verpleegster met haar dagelijkse pillen
en mijn moeder knikt, ziet hoe haar toekomstplannen
oplossen in een glas. ‘Dag,’ zegt ze

en ik ga, mijn schaamte kent de weg, want altijd
blijf ik een zoon die hand in hand loopt
met haar gemis.
HOLY WEEK - Sunday / Zondag

At last they’re there then, the church bells
and the children who collect their expectations
in a bucket and then look back at me,
the father who has invested himself in them.

I smile at their golden hands, their later
that hangs ever lower in the hedgerows. Nonchalantly
they run after it and as they go eagerly mow
time down at my feet.

I still have to teach them everything: how you eat olives,
Elect a president, use your elbows,
With poignant patience lose a woman.
I still have to knock myself off a pedestal.

But not quite yet. Now I make them grab
for my field of vision, don’t demarcate my
contours. Seize the day and hide it
in the defenceless grass.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Eindelijk zijn ze er dan, de kerkklokken
en de kinderen die hun verwachtingen verzamelen
in een mandje en dan achteromkijken naar mij,
de vader die zichzelf in hen heeft belegd.

Ik glimlach naar hun gouden handen, hun later
dat steeds lager in de hagen hangt. Achteloos
rennen ze erachteraan en maaien onderweg
gulzig de tijd voor mijn voeten weg.

Ik moet hun alles nog leren: hoe je olijven eet,
een president verkiest, je ellebogen gebruikt,
met schrijnend geduld een vrouw verliest.
Ik moet mezelf nog van een voetstuk slaan.

Maar nu even niet. Nu laat ik hen graaien
naar mijn gezichtsveld, baken mijn contouren
niet af. Pluk de dag en verberg hem
in het weerloze gras.
ALEPPO / Aleppo

Each evening I stare at the bomb strikes
in your skin, at your open-legged rubble and daily lips
bursting in my living room.

For a moment it is quiet. Then I again change
into a horizon while you hide yourself
at home in your naked existence.

So I do not see how men stroke your ruined breasts,
all mothers sell their courage, soldiers steal the hope
from your coat pocket. And on the black market
children snatch each other’s distant future.

On no channel does it surprise me anymore
and you too say nothing. You’re just like a human:
you can’t look away from yourself.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Elke avond staar ik naar de bominslagen
in je huid, naar je wijdbeense puin en dagelijkse lippen
barstend in mijn living.

Een ogenblik wordt het stil. Dan verander ik weer
in een einder terwijl jij thuis jezelf
in je naakte bestaan verbergt.

Zo zie ik niet hoe mannen je kapotte borsten strelen,
alle moeders hun moed verkopen, soldaten de hoop
uit je jaszak stelen. En op de zwarte markt
pakken kinderen elkaars verre toekomst af.

Op geen zender kijk ik er nog van op
en ook jij zwijgt stil. Je bent net een mens:
je kunt niet wegkijken van jezelf.
JERUSALEM / Jeruzalem

For decades you’ve refused to budge,
I’ve carried you with silent ease
along with the speaking dead in my back pocket.

I’ve known you for so long: your proud eyes
of a jilted woman, your torn
lips, your sly caresses with fingers
of Bible paper. Here they don’t kill
without the right religion.

Every day I ask myself who forgets the first stone,
why the whole world has for years stood screaming
at your bedside and I too sit dividing you by cafés
into no place like home. And meanwhile
children daily smash the windows of their immortality.

For decades I’ve refused to budge
and while drops of blood fall from your fingers
I lay with a sigh a second wind in your hands.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Al decennia weet je van geen wijken,
draag ik je met zwijgend gemak
en sprekende doden mee in mijn achterzak.

Ik ken je al zo lang: je trotse ogen
van een bedrogen vrouw, je gescheurde
lippen, je sluwe strelingen met vingers
van bijbelpapier. Hier doodt men niet
zonder de juiste religie.

Elke dag nog vraag ik me af wie de eerste steen vergeet,
waarom de hele wereld al jaren aan je bed staat
te schreeuwen en ook ik je op café zit te verdelen
in oost en west, in thuis best. En ondertussen
gooien kinderen dagelijks hun onsterfelijkheid in.

Al decennia weet ik van geen wijken
en terwijl bloeddruppels van je vingers vallen
leg ik zuchtend een tweede adem in je handen.
MUSEOLOGICAL / Museaal

Your body of grass. Your spirit of silver. And I
forget again how you hid my age
in the attic, among the sleeping dogs, feel only
how your muscles swell like accomplices in my bed.

Each time I wipe the melancholy from my forehead,
you bring my future back into circulation,
you lay your most naked facts on my skin.

And I bite you, make love to you, stroke with all your fingers
my loss of memory. I know: you’re gone
and present like a myth, and yet you’ll remain forever
my doctrine, my burning doll, my silence
in a mysterious attic.

Your body of grass. Your spirit of silver. Forget
the museum value of our love.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Je lijf van gras. Je geest van zilver. En ik
vergeet weer hoe je mijn leeftijd hebt verstopt
op zolder, tussen de slapende honden, voel slechts
hoe je spieren medeplichtig zwellen in mijn bed.

Iedere keer wis je de weemoed van mijn voorhoofd,
breng je mijn toekomst weer in omloop,
leg je je naaktste feiten op mijn huid.

En ik bijt je, bemin je, streel met al je vingers
mijn geheugenverlies. Ik weet wel: je bent voorbij
en aanwezig als een mythe, en toch blijf je voorgoed
mijn doctrine, mijn brandende pop, mijn stilte
op een geheimzinnige zolder.

Je lijf van gras. Je geest van zilver. Vergeet
de museumwaarde van onze liefde.
POST COITUM / Post Coitum

Now, afterwards, time hangs still
on our lips and we lie
with wide-open bodies and wonder
how to preserve each other. You, who put
your youth back on like socks, think in lists:

Always breakfast together.
Be ahead of him.
Frame his softest wrinkles.
Copy the wisdom from his face.

I just smile, check off the distant vistas
in your voice. You, my love, don’t need yet to know
that love is a mountaineer
on a sheer window, and that every failing
one day falls out of the china shop.

Tenderly I stroke your mouth that sums me up,
Becomes a warm, unforgettable anecdote.

Time keeps tying knots in our bodies.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Nu, naderhand, hangt de tijd stil
aan onze lippen en liggen wij ons
met opengeslagen lichamen af te vragen
hoe elkaar te bewaren. Jij, die je jeugd
als sokken weer aantrekt, denkt in lijstjes:

Altijd samen ontbijten.
Zijn spits afbijten.
Zijn zachtste rimpels inlijsten.
De wijsheid uit zijn gezicht overschrijven.

Ik glimlach slechts, vink de vergezichten af
in je stem. Jij, mijn lief, hoeft nog niet te weten
dat de liefde een bergbeklimmer is
aan een gevelraam, en dat elk gebrek
ooit uit de porseleinkast valt.

Vertederd streel ik je mond die mij opsomt,
een warme, onvergetelijke anekdote wordt.

De tijd blijft knopen leggen in onze lijven.
ZOO / Artis

He is nine and still wants to be a lion.
You try to tell him
about inventors, Porsches, poets
who sold their hero’s death years
in advance, but he wants none of it.

So you’re walking here again and watch
your son dreaming his way through
the bars. ‘Look, Daddy, look,’ he coos

and you nod. Long ago you too heated
your attic room with pure lust for life.

Each night you’d creep through girl’s hearts and
with pen or patent slink away
from your contemporaries. It didn’t work. No fame

or dough or Porsche. Just a wage slip
that mocks your pride and a son
who just won’t become a king.
From Night and Navel (2017); translated by Paul Vincent
Hij is negen en wil nog steeds een leeuw
worden. Je probeert hem te vertellen
over uitvinders, Porsches, dichters
die jaren van tevoren hun heldendood
verkochten, maar hij wil het niet.

Dus loop je weer hier en kijkt naar
hoe je zoon zich een weg tussen de tralies
droomt. ‘Kijk, pap, kijk dan,’ kirt hij

en je knikt. Lang geleden stookte ook jij
op je zolderkamer pure levensdrift.

Je zou elke nacht door meisjesharten kruipen
en met pen of patent van je tijdgenoten
wegsluipen. Het werd niets. Geen roem

of poen of Porsche. Alleen een loonstrook
die met je hoogmoed spot en een zoon
die maar geen koning wordt.

Yannick Dangre

- Belgium -

Poetry

A VERY LITTLE WAR / Een hele kleine oorlog

OLD RECIPE / Oud recept

VONDELPARK / Vondelpark

Sotto voce I / Sotto voce I

FATHER / Vader

HOLY WEEK - Monday / Maandag

HOLY WEEK - Tuesday / Dinsdag

HOLY WEEK - Friday / Vrijdag

HOLY WEEK - Sunday / Zondag

ALEPPO / Aleppo

JERUSALEM / Jeruzalem

MUSEOLOGICAL / Museaal

POST COITUM / Post Coitum

ZOO / Artis